Ξημέρωσε μία δύσκολη μέρα για εκείνον. Η ανοιξιάτικη καταιγίδα σε συνδιασμό με την υγρασία,έκαναν τα κόκαλα του να πονούν. Η ζεστασιά του κρεβατιού του ήταν παρηγοριά στον πόνο που ένιωθε,κι έτσι προτίμησε να μείνει εκεί.
Η Φελίσια που ήξερε καλά τι περνούσε κάτι μέρες σαν κι αυτή, είχε φροντίσει να είναι από νωρίς το τζάκι στο δωμάτιό του αναμμένο ώστε η ζεστασιά να υπάρχει παντού.
Είχε ανέβει να του πάει πρωινό και είχε μείνει ώσπου να το φάει όλο,ενώ τράβηξε τις κουρτίνες στις άκρες των παραθύρων ώστε να βλέπει τη βροχερή μέρα.
"Πάω τώρα. Αν θελήσεις κάτι αρκεί να βάλεις μία φωνή",του είπε χαριτολογώντας. Εκείνος γέλασε σφιγμένα,ο πόνος δεν του άφηνε περιθώρια για περισσότερη χαρά.
Στην τραπεζαρία ο κόμης Μάξγουελ έπαιρνε πρωινό πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό με το γιο του Έντουαρντ.
"Τι συμβαίνει,δείχνεις θυμωμένος. Έγινε κάτι?",του είπε αφού είχε παρατηρήσει εδώ και ώρα ότι το μυαλό του γιου του,, ταξίδευε κάπου που του προκαλούσε νευρικότητα.
"Ο Νόρτον",είπε χωρίς να το πολύ σκεφτεί.
"Ο Νόρτον τι πάλι, Έντουαρντ? Πότε επιτέλους θα πάψετε εσείς οι δυο την κόντρα μεταξύ σας?"
"Σταμάτα μπαμπά. Δεν έχει να κάνει με μένα αλλά με τον Ντάρσυ".
Ο κόμης τσιτώθηκε στο άκουσμα του ονόματος του άλλου του γιου.
"Ακούω",είπε μονάχα και δεν χρειάστηκε να πει κάτι άλλο γιατί ο Έντουαρντ είχε ήδη αρχίσει να κελαηδά.
"Χθες βράδυ, πήγαμε σε ένα σπιτι, ξέρεις τώρα και ο Νόρτον είπε κάτι για τον Ντάρσυ".
"Σε σχέση με τι?",η φωνή του ήταν πιο ψυχρή και σοβαρή από ποτέ ενώ συνέχιζε να πίνει το τσάι του χωρίς να τον κοιτά.
"Προσέβαλε τον ανδρισμό του και...".
Ο κόμης Μάξγουελ χτύπησε το χέρι στο τραπέζι κάνοντας τα σερβίτσια να αναπηδήσουν.
"Πήρε την απάντησή του από μία κοπέλα" βιάστηκε να απαντήσει ο Έντουαρντ πριν ο πατέρας του γίνει τελείως έξαλλος, "αλλά μιας και δεν του άρεσε,χτύπησε το κορίτσι προκαλώντας της ελαφρύ τραύμα στο κεφάλι", χαμογέλασε για λίγο ικανοποιημένος απ'τη σκέψη που πέρασε απ'το μυαλό του και άρχισε να λέει στον κόμη τη συνέχεια, "ο Ντάρσυ του 'σπασε τη μύτη με μία μπουνιά. Έπρεπε να τον έβλεπες,τελικά η γυμναστική του κάνει καλό του μικρού".
Ο κόμης είχε αφήσει το τσάι του και παρ'ότι στο πρόσωπό του μπορούσε να διακρίνει εύκολα κανείς την ικανοποίηση του από την έκβαση του γεγονότος,θέλησε να το παίξει αυστηρός και συνετός πατέρας στον Έντουαρντ άλλη μία φορά.
"Μιλούσαν όλοι για τον ένα μου γιό,τώρα θα μιλάνε και για τον άλλο. Πώς τα καταφέρνετε έτσι εσείς οι δυο...",σηκώθηκε απ' το τραπέζι χωρίς να πει κάτι άλλο και αποχώρησε.
Το ότι ο Νόρτον τόσα χρόνια ήταν σε μία συνεχή κόντρα με τον Έντουαρντ το ήξερε,ήξερε και την αιτία,φρόντισαν καλό θελητές να τον ενημερώσουν, φυσικά είχε να κάνει με κάποια γυναίκα.
Πριν ενάμιση χρόνο περίπου ο Έντουαρντ,ο αθεράπευτος ερωτίλος, έβαλε στοίχημα με τους φίλους του ότι μπορεί να κλέψει το κορίτσι του Νόρτον.
Φυσικά και τα κατάφερε,το να γοητεύσει την οποιαδήποτε γυναίκα ήταν γι' αυτόν πλέον παιχνιδάκι.
Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση, δεν γνώριζε πως ο Νόρτον ήταν αρραβωνιασμένος με τη νεαρή τεμπιντά.
Μπορεί να ήταν μεγάλο κάθαρμα αλλά σε ότι αφορούσε αρραβωνιασμένες ή παντρεμένες γυναίκες είχε ένα κώδικα ηθικής.
Δεν της πλησίαζε ποτέ.
Έτσι ξεκίνησε η έχθρα τους, όταν η μικρή χώρισε τον Νόρτον πληγώνοντας τον ανεπανόρθωτα,για τον Έντουαρντ.
Αν και του ζήτησε συγνώμη χίλιες φορές ο Νόρτον έκοψε κάθε φιλική σχέση που είχε μαζί του και έγινε αιώνιος εχθρός του.
Μέχρι σήμερα ο κόμης δικαιολογούσε τον Νόρτον σε κάθε ανόητη, κατά τη γνώμη του σύγκρουση,που είχαν μεταξύ τους.
Γινόταν τόσο συχνά δε,που είχε γίνει κουραστικό να μαθαίνει σε κάθε έξοδο του Έντουαρντ ότι διαπληκτίστηκε πάλι μαζί του.
Τώρα όμως ήταν διαφορετικά.
Ο Νόρτον είχε κάνει το λάθος να ανακατέψει στη κόντρα του με τον Έντουαρντ τον Ντάρσυ.
Θεώρησε χτύπημα κάτω απ' τη μέση την προσβολή για τον ανδρισμό του ανάπηρου γιου του,κι εκείνος δεν είχε σκοπό να το αφήσει έτσι.
Ο Νόρτον εργαζόταν ως υπάλληλος στην τράπεζα. Ο κόμης Μάξγουελ ως ένας απ' τους πιο επιφανείς πολίτες της πόλης είχε μεγάλο λόγο,έτσι απαίτησε την απομάκρυνση του Νόρτον απ' την τράπεζα και ήταν κάτι που το έκανε χωρίς να νιώσει καμία ενοχή.
Ο Νόρτον μόλις είχε καταλάβει πόσο μεγάλο λάθος είχε κάνει να τα βάλει με τον Ντάρσυ και την οικογένεια Μάξγουελ.
Για μία συνεχόμενη βδομάδα έβρεχε κι ας είχε μπεί η άνοιξη για τα καλά. Ο Ντάρσυ δεν είχε κατέβει ούτε μία μέρα, εξακολουθούσε να βρίσκεται ξαπλωμένος στο κρεβάτι,με μία στιβα από βαριά ρούχα να τον σκεπάζουν.
Αυτή η καθήλωση, είχε επηρεάσει την ψυχική του υγεία σε βαθμό που όλη σχεδόν τη μέρα κοιμόταν.
Δεν τον ενδιέφερε η όμορφη θέα που είχε απ' το παράθυρο του και είχε ζητήσει απ'τη Φελίσια να μην ανοίγει πλέον τις κουρτίνες .
"Καλημέρα",η Φελίσια σήμερα είχε μπεί φουριζα στο δωμάτιο του και δεν είχε σκοπό να κάνει πίσω σε ότι κι αν της έλεγε.
Άνοιξε κατευθείαν τις κουρτίνες μα και τα παράθυρα ώστε να μπεί στο δωμάτιο καθαρός αέρας.
Έπειτα άρχισε να ξεσκονίζει σαν παλαβή,χωρίς να του δίνει σημασία παρ'ότι εκείνος είχε μείνει να την κοιτά απορημένος με τη συμπεριφορά της.
Δύο άντρες απ' το υπηρετικό προσωπικό μπήκαν στο δωμάτιο κουβαλωντας κουβάδες με νερό και τους άδειαζαν στη μπανιέρα γεμίζοντας τη.
"Φελίσια,θα μου πεις τι γίνεται εδώ? Σου είπα ότι δεν θέλω...",του έκοψε τη φόρα που είχε πάρει γρήγορα.
"Δες έξω παλικάρι μου, ο ήλιος βγήκε ξανά. Η βροχή σταμάτησε κι εσύ πρέπει να κάνεις μπάνιο".
Έσκυψε και μύρισε τον εαυτό του επιδεικτικά, "μία χαρά,νομίζω πως μπορώ να αντέξω άλλη μία εβδομάδα",η Φελίσια γέλασε γιατι ήξερε πως το παλικάρι της είχε βρει και πάλι τη διάθεση του ή τουλάχιστον έκανε πως την είχε βρει για να μην τη στεναχωρήσει.
"Μπορείς παλικάρι μου δεν λέω,αλλά σήμερα θα έρθει κάποιος να σε επισκεφτεί και σκέφτηκα πως δεν θα ήθελες να βρωμάς σαν ψόφιος ποντικός".
Γέλασε τόσο δυνατά με το πείραγμα της που κανένας ήλιος και καμιά άνοιξη δεν θα ήταν ικανά να γεμίσουν με τόση ζεστασιά την καρδιά της όσο το γέλιο του.
"Και ποιός θα έρθει να με επισκεφτεί που χρειάζεται να είμαι καθαρός και περιποιημένος Φελίσια?",ρώτησε εντέλει όλο περιέργεια.
Είχε ήδη πάει κοντά του και τον βοηθούσε να σηκωθεί, "η ανιψιά μου,η Έιμι. Γύρισε απ'την Αμερική και το πρώτο πράγμα που θέλησε ήταν να σε συναντήσει παλικάρι μου".
Ένιωσε το σώμα του να κοκαλώνει. Είχε γίνει ξαφνικά σαν βράχος βαρύς και αμετακίνητος.
"Δεν θέλω να τη δω",η φωνή του σταθερή κι ο λόγος του ψυχρός.
Η Φελίσια σήκωσε τα μάτια της πάνω του και τον κοίταξε μελαγχολικά.
"Γιατί? Εκείνη...".
"Είπα όχι. Βοήθησε με μόνο να πάρω το μπάνιο μου και μετά φύγε".
Πρώτη φορά της μιλούσε έτσι. Μα τη Φελίσια δεν την ένοιαξε ο τρόπος του προς εκείνη. Θα δεχόταν κάθε συμπεριφορά από εκείνον. Τόσο που τον αγαπούσε. Όμως έβλεπε κάτι άλλο σε αυτή την άρνηση. Σαν κάτι να είχε συμβεί ανάμεσά τους που είχε μείνει κρυφό τόσα χρόνια.
Ήξερε την Έιμι, παίζοντας με τα αγόρια όλη μέρα,πολλές φορές γινόταν θρασύς και τολμηρή.
Κάτι είχε κάνει στον Ντάρσυ πρωτού φύγει για την Αμερική ή κάτι του είχε πει, γι'αυτό τώρα ο νέος δεν ήθελε ούτε να ακούσει για εκείνη.
Τον βοήθησε όπως τη διέταξε να πάρει το μπάνιο του και να ντυθεί. Δεν κατέβηκε κάτω,έμεινε καθισμένος στην καρέκλα του μπροστά απ'το παράθυρο να κοίτα τον ήλιο που βίαια έμπαινε στο δωμάτιο του ρίχνοντάς πάνω του τις αχτίδες του και ζεσταίνοντας τον.
Η σκέψη του ταξίδεψε πολλά χρόνια πίσω όταν ήταν ακόμη παιδί. Τότε που η Φελίσια έφερε την ανιψιά της για πρώτη φορά στο σπίτι και της γνώριζε τα αγόρια.
Του είχε κάνει εντύπωση πως αν και τόσο μικρή δεν ρώτησε ποτέ γιατί καθόταν συνεχώς στην καρέκλα του. Γιατί δεν περπατούσε,γιατί δεν έτρεχε.
Και πολλές φορές άφηνε το τρελό παιχνίδι με τον Έντουαρντ μόνο για να κάθεται μαζί του χωρίς να κάνουν τίποτα.
Και μετά η παρουσία της του είχε γίνει απαραίτητη. Έκανε τα μαθήματα του και σκεφτόταν εκείνη. Μετρούσε τις ώρες,τα λεπτά μέχρι να την συναντήσει και πάλι.
Μέχρι που έκανε εκείνη τη χαζομάρα λίγο πριν φύγει.
Γιατί έπρεπε να το κάνει αυτό? Γιατί έπρεπε να τον φιλήσει και ακόμα χειρότερα γιατί έπρεπε να του πει σ'αγαπω?
Για τρία ολόκληρα χρόνια η σκέψη της κόντεψε να τον τρελάνει. Μέχρι που πήρε τότε την απόφαση να την ξεχάσει μία και καλή και άρχισε να γυμνάζεται για να απασχολεί διαφορετικά το μυαλό του και φυσικά άρχισε να πηγαίνει στο σπίτι της μαντάμ Κλαρίς.
Εκεί πια,όταν πρωτογνώρισε τον έρωτα και τη λαγνεία, κατάφερε να την βγάλει απ'το μυαλό του ή έτσι τουλάχιστον πίστευε όλα αυτά τα χρόνια, μέχρι που εκείνη ξανά γύρισε.
Και η μορφή της έγινε και πάλι πρώτη εικόνα στο μυαλό του.
"Θεία Φελίσια",η Έιμι είχε φτάσει στην έπαυλη των Μάξγουελ όπως είχε ενημερώσει τη θεία της και γνωρίζοντας πολύ καλά το σπίτι, έτρεξε απευθείας στην κουζίνα να τη συναντήσει.
"Έιμι! Στο καλό σου παιδί μου εσύ είσαι?",η Φελίσια είχε μείνει με ανοιχτό το στόμα αντικρύζοντας το κορίτσι που είχε να το δει 8 ολόκληρα χρόνια και που τώρα δεν θύμιζε σε τίποτα τη μικρή κοκαλιάρα ανιψιά της.
Ετούτη ήταν μία γυναίκα τώρα κι η ομορφιά της ήταν το κάτι άλλο.
"Να σε δω μάτια μου",είπε και γύρισε ολόγυρα απ' το κορίτσι θαυμάζοντας το.
Η Έιμι είχε αλλάξει πολύ όχι μόνο εξωτερικά αλλά και στους τρόπους της. Ήταν ευγενική και μιλούσε όμορφα ενώ οι τρόποι της δεν θύμιζαν την κατώτερη καταγωγή της.
Τα μακριά καστανοχαλκινα μαλλιά της ακουμπούσαν μεχρι τη μέση της,ενώ τα γατίσια καταπράσινα μάτια της την έκαναν να δείχνει εξωτική καλλονή και όλα αυτά έρχονταν σε αντίθεση με την λευκή αψεγάδιαστη επιδερμίδα της.
Ήταν μία κούκλα.
"Που είναι? Του είπες ότι θα 'ρθω να τον δω?",το βλέμμα της έδειχνε ανυπομοσια καθώς ρωτούσε για εκείνον, με μάτια ορθάνοιχτα την Φελίσια, περιμένοντας μιαν απάντηση.
Μα όταν είδε τη γυναίκα να κομπιαζει και να μασά τα λόγια της κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
"Δεν θέλει να με δει",είπε ατονα δείχνοντας πραγματικά πληγωμένη.
"Όχι,δεν θέλει να σε δει και δεν καταλαβαίνω γιατί? Μήπως έκανες ή είπες κάτι που τον στεναχώρησαν πριν φύγεις Έιμι?",ρώτησε όλο περιέργεια η Φελίσια. Η τόσο μεγάλη του άρνηση την έτρωγε και ήθελε να μάθει οπωσδήποτε τι είχε συμβεί.
Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβει την αιτία της άρνησης του. Μα τότε ήταν παιδιά και είχαν περάσει τόσα χρόνια πώς γίνεται να μην την έχει συγχωρέσει ακόμη?
"Δεν του έκανα κάτι,ούτε του είπα. Αλλά δεν θα τον αφήσω έτσι",είπε πεισματικά και βγαίνοντας απ' την κουζίνα άρχισε να ανεβαίνει με γρήγορα βήματα τις σκάλες προς το δωμάτιο του.
Η Φελίσια μπορούσε να την είχε σταματήσει,αλλά δεν κουνήθηκε καν απ' τη θέση της. Γέλασε μονάχα με τα καμώματα και των δυο ενώ μία σκέψη πέρασε απ' το μυαλό της μα την απέβαλε απευθείας.