SUGA's Pov
"Αουτς! Α, α, Α!!!" Η Κίρα φωνάζει.
"Ένα λεπτό ακόμα, κορίτσι μου." Λέει ενοχλημένη η νοσοκόμα.
Είμαι μέσα στο δωμάτιο του νοσοκομείου όπου της κάνουν ράμματα, ωστόσο ο νους μου ταξιδεύει αλλού.
Το μόνο που σκέφτομαι είναι τα γεγονότα του προηγούμενου μισάωρου.
Όταν την είδα βυθισμένη μέσα στην μπανιέρα και σκέφτηκα πως την έχασα, τα πάντα μέσα μου έπαψαν να λειτουργούν. Για εκείνα τα δευτερόλεπτα έπαψα να ζω, η καρδιά μου να χτυπά.
Τόσο πολύ είχα τρομάξει. Το μόνο που κατάφερε να κάνει ο οργανισμός μου ήταν να σκεφτεί να την τραβήξει έξω.
Σκεπτόμενος το πόσο τρομακτική ήταν για μένα αυτή η εμπειρία, κατέληξα σε ένα συμπέρασμα: Η Κίρα ήταν υπερβολικά πολύ σημαντική για μένα ώστε να αφήσω να της συμβεί το οτιδήποτε.
Και εκεί πέρα, μέσα σε εκείνο το απλό δωμάτιο νοσοκομείου, πήρα μια πολύ μεγάλη απόφαση. Από εδώ και στο εξής θα έβαζα τα δυνατά μου να μην την πληγώσω ποτέ ξανά, ούτε ψυχικά αλλά ούτε και σωματικά.
"Ορίστε! Είστε έτοιμη, δεσποινίς! Πάλι καλά που φροντίσατε την πληγή πριν έρθετε, αλλιώς θα μπορούσε να είχε μολυνθεί!" Μιλάει ξαφνικά η νοσοκόμα.
Φεύγει από το δωμάτιο και μας αφήνει μόνους. Εγώ σηκώνομαι από την καρέκλα που καθόμουν σε μια γωνία και κατευθύνομαι προς την Κίρα.
Το μέτωπό της γυαλίζει από τον κρύο ιδρώτα που την έλουσε και εγώ της δίνω ένα χαρτομάντιλο να σκουπιστεί.
"Ευχαριστώ..." μουρμουρίζει.
Η καημένη είναι κατάχλωμη! Τελικά δεν είμαι ο μόνος φοβητσιάρης εδώ πέρα.
Χωρίς να το θέλω, μου ξεφεύγει ένα γελάκι.
"Πάμε;" την ρωτάω αμέσως για να το καταλήψω και απλώνω το χέρι μου.
"Απλά δε μου αρέσουν οι βελόνες..." μουρμουρίζει ενώ μου παίρνει το χέρι που της προσφέρω.
Με αφήνει να την καθοδηγήσω σιγά σιγά έξω από το νοσοκομείο και μέσα στο αμάξι μου. Σε λιγότερο από είκοσι λεπτά είμαστε και πάλι σπίτι, αφού έχουμε πιο πριν σταματήσει να πάρουμε φαγητό.
Καθόμαστε δίπλα δίπλα στον καναπέ απέναντι από το τζάκι που όλως παραδόξως, δεν έχει σβήσει ακόμα.
Τρώμε το φαγητό μας χωρίς να κοιτάμε ο ένας τον άλλον και χωρίς να μιλάμε.
Όταν επιτέλους τελειώνουμε, η σιωπή εξακολουθεί να πλανιέται στην ατμόσφαιρα.
Και οι δυο μας ψάχνουμε για λέξεις, αλλά οι λέξεις δεν έρχονται.
Μακάρι να ήμουν μέσα στο μυαλό της αυτή τη στιγμή και να μπορούσα να δω τι σκέφτεται!
Γιατί κι εγώ δε ξέρω πως να αρχίσω. Όταν αποφασίζω όμως να κάνω εγώ το πρώτο βήμα, μιλάει εκείνη και με κάνει να ντρέπομαι που δε βρήκα το κουράγιο πιο μπροστά.
"Λοιπόν..." λέει δειλά δειλά. "Σχετικά με εκείνην την Nari...."
Παίρνω μια βαθιά ανάσα και στρέφω ολόκληρο το σώμα μου πλαγίως, προς το μέρος της.
"Ρώτησέ με ό,τι θες." Της λέω.
"Αλήθεια;" ρωτάει έκπληκτη.
Γνέφω καταφατικά. Παίρνει και εκείνη μια βαθιά ανάσα.
"Τι έγινε μεταξύ σας;"
"Τίποτα απολύτως! Όπως είπα και στα παιδιά, τις φιλάς μία φορά και δε λένε να το ξεχάσουν!" Καμώνομαι και γελάω, εκείνη όμως όχι.
Με κοιτάζει μουτρωμένη.
"Αστείο ήταν." Πρόσθεσα. "Δεν συνέβει τίποτα μεταξύ μας, αυτή απλά έχει από πέρισι που λέει πως με θέλει. Δεν την συμπαθώ όμως καν." Ομολογώ και είναι η αλήθεια.
Ποτέ μου δε τη φίλησα, ποτέ μου δεν την άγγιξα.
Εδώ καλά καλά ούτε καν της μιλάω της κοπελιάς, όσες προσπάθειες κι αν έχει κάνει για να με προσεγγίσει. Εγώ πάντα την αγνοούσα και πάντα θα την αγνοώ.
Τα λέω αυτά στην Κίρα και ευτυχώς με πιστεύει.
Την επόμενη στιγμή, βρίσκεται χωμένη στην αγκαλία μου καθώς ξαπλώνει πάνω μου. Το σώμα μου εμένα έχει απλωθεί πάνω στον τριθέσιο καναπέ ενώ το δικό της έχει μαζευτεί σε μια ανθρώπινη μπαλίτσα.
Της χαϊδεύω τα μαλλιά απαλά και σύντομα έχει αποκοιμηθεί μέσα στο κράτημά μου.
"Είσαι πολύ σημαντική για 'μένα." Της ψιθυρίζω στο αυτί. "Θέλω πάντα να το θυμάσαι αυτό."
Σιγά σιγά, σηκώνομαι από τον καναπέ κρατώντας την στα μπράτσα μου. Ανεβαίνω τις σκάλες για το δωμάτιό της και όταν φτάνω, την ακουμπάω προσεκτικά πάνω στο κρεβάτι της.
Ξαπλώνω δίπλα της, την σκεπάζω με το πάπλωμα αφήνοντας τον εαυτό μου απ'έξω και μένω να την χαζεύω καθώς κοιμάται. Το στήθος της ανεβοκατεβαίνει αργά καθώς αναπνέει, τα μακριά μαλλιά της, που έχουν απλωθεί παντού, φτάνουν μέχρι την μύτη μου και μυρίζουν υπέροχα.
Συλλογίζομαι το πόσο τυχερός είμαι να έχω αυτό το πλάσμα κοντά μου. Σκέφτομαι πόσο πολύ θα ήθελα να μπορούσα να την έχω κάθε βράδυ δίπλα μου και το γεγονός πως δεν μπορώ με νευριάζει αφάνταστα.
"Μια μέρα, θα 'ρθω και θα σε κλέψω." Λέω πιο πολύ σε εμένα και γελάω.
Δε μπορώ να κάνω αλλιώς παρά να φανταστώ το μέλλον μου μαζί της. Αν θα υπάρξει.
Η ησυχία και γαλήνη της στιγμής με εμπνέει και εγώ φαντάζομαι εμένα και την Κίρα να ζούμε μαζί σε ένα φωτεινό διαμέρισμα κοντά στο κέντρο της πόλης.
Βλέπω εμένα να μαζεύω τα πράγματά μου και να πηγαίνω στη δουλειά, είμαι μουσικός συνθέτης και ράπερ. Η Κίρα παίρνει την τσάντα της και ένα ταξί και πηγαίνει στη σχολή ιατρικής της.
Χωρίς να το καταλάβω, έχω αρχίσει να τα λέω όλα αυτά απ'έξω μου, σαν εκείνη να με ακούει.
"Και τα βράδια που θα παίζω σε κανένα μαγαζί θα έρχεσαι να με βλέπεις! Θα βρίσκεσαι κάτω, στο κοινό, να με χειροκροτάς πιο δυνατά από τον καθένα.
Και εγώ θα έρχομαι να σε επισκέπτομαι στο νοσοκομείο όπου θα κάνεις την πρακτική σου. Θα βλέπω όλους τους αρρώστους που γιάτρεψες και θα σου δίνω συγχαριτήρια. Αν βέβαια αποφασίσεις να γίνεις γιατρός!"
'Τι τέλειο που θα ήταν αν είχαμε και στα χρόνια που ακολουθούν το λύκειο μια κοινή ζωή!' Σκέφτομαι.
Ξαφνικά, κουνάει το κεφάλι της και συνοφριώνεται ενώ ταυτόχρονα αφήνει έναν ήχο σαν νιαούρισμα.
"Μμμννν..." κάνει και εγώ αγχώνομαι μήπως την ξυπνησα επειδή μιλούσα δυνατά.
Ευτυχώς όμως, το μόνο που κάνει είναι να γυρίσει προς το μέρος μου από εκεί που ξάπλωνε ανάσκελα. Αφού δεν ξύπνησε, συνεχίζω να μιλάω, ψιθυριστά όμως.
"Θα κάνω τα αδύνατα δυνατά για το πετύχουμε αυτό μωρό μου. Ένα μέλλον μαζί." Της υπόσχομαι.
Ξαφνικά μου κατεβαίνει μια ιδέα και με το να είμαι αυτός που είμαι, δεν ησυχάζω αν δεν την πραγματοποιήσω.
Εφόσον δεν έχω φορέσει πιτζάμες, σηκώνομαι από το κρεβάτι και ψάχνω ήσυχα μέσα στα πράγματα της Κίρας.
"Που στο καλό είναι..." αναρωτιέμαι.
Όταν βρίσκω αυτό που έψαχνα, κάνω το λάθος να το τραβήξω γρήγορα για να το βγάλω από το συρτάρι με αποτέλεσμα να πέσει και να κατρακυλήσει στο πάτωμα κάνοντας αρκετό θόρυβο.
Μια κίνηση από το κρεβάτι κάνει το αίμα μου να παγώσει και όχι απλά δεν κουνιέμαι, δεν αναπνέω καν! Κρατώ την ανάσα μου περιμένοντας να δω τι θα γίνει.
Όμως για άλλη μια φορά, η τύχη είναι με το μέρος μου καθώς η Κίρα αλλάζει απλά πλευρό.
'Ή μάλλον είναι με το μέρος της Κίρας και την αφήνει να κοιμηθεί.' Συλλογίζομαι καθώς σκύβω να μαζέψω το μαύρο σπρέι.
Σαν τον κλέφτη, κατεβαίνω τις σκάλες και αφού παίρνω κλειδιά, κλείνω την πόρτα πίσω μου βγαίνοντας από το σπίτι.
Κατευθύνομαι προς τον τοίχο ευθεία μπροστά μου και αρχίζω να ψεκάζω.
Το αποτέλεσμα αποτελεί για μένα ένα αριστούργημα και ανυπομονώντας να δω την αντίδραση της Κίρας, επιστρέφω στο πλευρό της.
Ο ύπνος με παίρνει γρήγορα ευτυχώς, καθώς το νέο ξημέρωμα δεν αργεί...
Kira's Pov
Όταν ξυπνάω το πρωί, το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι πως σήμερα είναι η τελευταία μας μέρα που μένουμε μαζί. Και τα γενέθλιά του επίσης!
Ο Suga κοιμάται δίπλα μου και δε μου πάει η καρδιά να τον ξυπνήσω. Έχουμε σχολείο, ωστόσο πιστεύω πως του αξίζει να κοιμηθεί λίγο παραπάνω, δεδομένου του ότι ο καημένος με έτρεχε στα νοσοκομεία βραδιάτικα.
Αποφασίζω να κάνω κοπάνα τις πρώτες ώρες, μέχρι κι εκείνος να ξυπνήσει ώστε να πάμε μαζί σχολείο.
Κατεβαίνω κάτω στην κουζίνα και επιχειρώ να φτιάξω τηγανίτες για πρωινό.
Έχοντας μεγαλώσει στην Αμερική, η κατανάλωση της τηγανίτας τις πρωινές ώρες της ημέρας είναι όχι απλώς κάτι συνηθισμένο για 'μένα αλλά κομμάτι της ζωής μου, που λέει ο λόγος.
Ξέρω να τις φτιάχνω καλύτερα από τον καθένα αφού η μαμά μου ποτέ της δεν είχε ιδιαίτερα καλές σχέσεις με την μαγειρική και έτσι έπρεπε να μάθω από μικρή να ταΐζω μόνη μου τον εαυτό μου.
Όταν τελειώνω με την μαγειρική, κάθομαι στο σαλόνι και τον περιμένω να ξυπνήσει. Σύντομα περνάνε όμως δύο ώρες και αποφασίζω να αναχωρήσω για το σχολείο.
Πριν φύγω όμως φροντίζω να του αφήσω ένα γλυκό σημείωμα.
'Μακάρι να μπορούσα να δω την αντίδρασή του!!!" Συλλογίστηκα.
Πήρα τα πράγματά μου και βγήκα από το σπίτι, λίγο πριν φτάσω στο σχολείο όμως συνάντησα ένα άτομο που θα μπορούσε εύκολα να μου χαλάσει όλη τη μέρα.
"Βρε! Για δες ποια έχουμε εδώ!!!" Είπε.
'Την ατυχία μου μέσα.'
Ποιος λέτε να είναι άραγε;;;
Επίσης, ήθελα να σας ρωτήσω, μήπως να βγάζαμε ένα ονοματάκι για αυτούς τους δυο;
Τον Suga και την Kira δηλαδή.
Εγώ σκέφτηκα μερικά αλλά δεν είμαι καλη σε αυτα:
•Sugira / Σουγκίρα (νομίζω το αγαπημένο μου)
•Kiruga /Κιρούγκα (άθλιο 😂)
•Yoongira /Γιουντζίρα (κάτι κάνει :/ )
•Kiroongi /Κιρουντζί (νταξ τι να πει κανείς 😂)
Ποιο λέτε;
Έχετε μήπως κάποια άλλη ιδέα;