De kamer is schoon en het tapijt is weer vlekkeloos wit. Ook de muren zijn normaal. Niks verraad de tragedie die straks zal afspelen.
Met pijn in mijn hard zie ik mijn moeder op de bank zitten, ademend, bewegend; levend.
Van mijzelf ben ik me niet bewust, het is alsof alleen mijn zintuigen naar deze herrinering zijn gegaan.
Mijn gehoorzintuig vangt een klopje op op de deur; het begin van het einde. Mijn vader komt uit de keuken en loopt rustig naar de deur, terwijl mijn hart als een razende tekeer zou zijn gegaan, maar mijn hart klopt niet meer en snel dat van mijn ouders ook niet meer.
De deur word geopend en daar staat een stel, ze lijken erg verliefd en volledig onschuldig, maar de harten van deze mensen zijn verdorven en verbitterd: Vera en Valon. Valon is een grote man, een grote neus en ook grote uitpuilende gele ogen. Gepaard met de slanke 'fragiele' Vera is het een vreemd stel.
"Hallo, kan ik U ergens mee helpen?" Bij het horen van mijn vaders stem voel ik weer een verschrikkelijk verlies.
Alsof zijn woorden een signaal waren verspillen ze geen tijd: Met vlagen van krachtige magie vallen ze aan..
201 woorden
Sorry dat ik jullie weer zolang heb laten wachten, ik had echt geen flauw idee hoe ik mijn ideeën moest verwoorden en zelfs nu is dit het enige dat ik eruit heb kunnen persen.
Morgen zal nog een update komen, maar waarschijnlijk wel weer van dit formaat. Sorry.
Grts
Eef
Votefollowshareviewcommentreadinglist?