Kira's Pov
"Καλά να περάσεις θεία!" χαιρετώ.
Την βλέπω από το κατεβασμένο παράθυρο του ταξί να μου κουνάει το χέρι. Μου φωνάζει να προσέχω και εγώ γνέφω καταφατικά, αν και δε ξέρω αν μπορεί να διακρίνει αυτήν μου την κίνηση.
Μόλις το αυτοκίνητο εξαφανίζεται στη στροφή, κοιτάζω το ρολόι μου. Είναι έξι και δέκα πρωί Δευτέρας.
Ω ναι, αυτή η εβδομάδα παίζει να είναι η καλύτερή μου!
Με τη θεία μου να λείπει σε επαγγελματικό ταξίδι στην Ιαπωνία μέχρι την Παρασκευή, το σπίτι είναι όλο δικό μου και το πεδίο ελεύθερο να κάνω ότι θέλω!
'Ω ρε τι έχει να γίνει!' Σκέφτομαι και χοροπηδάω πάνω κάτω, κι ας ξύπνησα πριν από κανά δεκάλεπτο.
Προλαβαίνω να κάνω ένα μπάνιο, οπότε μπαίνω στην ντουζιέρα. Η μέρα, αν και ψυχρή, αναμένεται ηλιόλουστη μιας και είναι αρχές Μαρτίου.
Μετά το μπάνιο τρέχω να ντυθώ και να στεγνώσω τα μαλλιά μου.
Τελειώνω ακριβώς στις 7 όποτε προλαβαίνω να φάω και πρωινό.
Ένα ποτήρι φυσικό χυμό στημένου πορτοκαλιού και δυο χθεσινές τηγανίτες μου κάνουν. Όσο κι αν λαχταρώ να καταναλώσω σοκολάτα, έχουμε ξεμείνει από τα πάντα, μέχρι και από μερέντα!
"Τραγικό! Ανεπίτρεπτο!" Μουρμουράω.
Ξεκινάω να πάω στο σχολείο γύρω στο μισάωρο αργότερα.
Το πότε χτύπησε το κουδούνι ούτε που το κατάλαβα! Όταν είμαι με τα παιδιά ο χρόνος κυλάει ευχάριστα και πολύ γρήγορα θαρρώ.
Ακόμα κι αν είμαστε οι μισοί, γιατί ο Suga, o Taehyung και o Jimin δεν έχουν έρθει ακόμα, διασκεδάζουμε πολύ.
Τι υπέροχα που είναι να ξεκινάς τη μέρα σου με τους φίλους σου που σε κάνουν να γελάς συνεχώς;
Τα αγόρια πρόσεξαν την καλή μου διάθεση και όταν με ρώτησαν που οφειλόταν τους ανακοίνωσα τα νέα με χαρά.
"Άρα Πέμπτη βράδυ σπίτι σου,ε;" γέλασε ο Jungkook.
"Φυσικά!" Έγνεψα.
Την Παρασκευή δεν θα έχουμε σχολείο, όποτε γιατί όχι; Μπορούμε να δούμε καμιά ταινία ή απλά να διασκεδάσουμε.
"Θα κανονίσουμε την ώρα." Μου κλείνει το μάτι ο Jin ο οποίος καταβροχθίζει το δεύτερο κρουασάν, την στιγμή που το κουδούνι χτυπάει για μέσα.
Πρώτη ώρα έχω ιστορία μαζί με τον Suga, ο οποίος ακόμα να εμφανιστεί.
Είκοσι λεπτά αργότερα ωστόσο τολμάει να μπει μέσα στην τάξη τόσο άνετος, λες και είχε απλά πάει τουαλέτα και μόλις γύρισε.
Έρχεται και κάθεται στο θρανίο δίπλα μου και χαμογελάει πονηρά. Μου κλείνει το μάτι και γυρνάει την προσοχή του στον καθηγητή.
"Κύριε Min, το να αργείτε να εισέλθετε στην τάξη το καταλαβαίνω όταν πρόκειται για πέντε λεπτά αλλά τι εξήγηση μπορείτε να δώσετε για το μισάωρο που πέρασε κατά της απουσίας σας;"
Ο Suga ξεροβήχει και αμέσως καταλαβαίνω πως δεν πρόκειται για καλό.
"Με όλο το σεβασμό κύριε, όμως δεν πέρασε μισή ώρα αλλά εικοσι λεπτά."
Να τα μας.
Το 'λεγα γω, δεν το 'λεγα;
Μπορεί ο τόνος στη φωνή του και ο τρόπος του να παίζει με τις λέξεις να σε ξεγελάει αλλά το ένοχο βλέμμα του τον προδίδει πάντα.
Δεν λένε πως όταν τα στόματα δεν μιλάνε, τα μάτια γράφουν ολόκληρους τόμους;
Ε λοιπόν, το αγόρι μου αποτελούσε ζωντανό παράδειγμα.
Όσο ευγενικά κι αν το έλεγε, όσο σεβασμό κι αν προσπαθούσε να προσδώσει στον λόγο του, τα παιχνιδιάρικα μάτια του δεν έκρυβαν την όρεξή του για μπελάδες.
"Τολμάτε να βγάζετε γλώσσα κι από πάνω; Στον καθηγητή σας; Λυπάμαι πολύ κύριε Min, όμως πιστεύω πως δεν γνωρίζετε που βρίσκεται η θέση σας." Ο καθηγητής έσφιξε τον χάρακα που κρατούσε για να δείχνει στον πίνακα γερά μέσα στα χέρια του.
Σε αντίθεση με εκείνον, o Suga φαινόταν να το διασκεδάζει. Έδειξε με το χέρι του προς τα κάτω, πάνω από το θρανίο λέγοντας 'εδώ'.
Ο φιλόλογος όμως κούνησε αρνητικά το κεφάλι του απαντώντας πως έκανε λάθος.
"Έξω." Στην ουσία τον διόρθωσε δείχνοντας την πόρτα, βάζοντας έτσι και ένα τέλος στην διαμάχη τους.
Για άλλη μια φορά, το όνομα Min Yoon-Gi γράφτηκε στο ποινολόγιο με ωριαία και εγώ θυμήθηκα την πρώτη μέρα του σχολείου, όπου ο Suga είχε φάει πάλι αποβολή, από τον ίδιο καθηγητή, για άλλον όμως λόγο.
Ένα τέταρτο αργότερα το κουδούνι χτυπάει και εγώ πετάγομαι και τρέχω να βγω πρώτη από την τάξη.
Σαν να το ήξερε αυτό, καθόταν τόση ώρα από έξω, κρυμμένος στο πλάι, πότε θα βγω για να με αρπάξει.
Με το που άνοιξα την πόρτα ένιωσα τα ασθενικά μα δυνατά ωστόσο χέρια του γύρω μου και το σώμα μου αμέσως να τραβιέται στην άκρη και να κάνει ταυτόχρονα μια στροφή.
Βρέθηκα τυλιγμένη μες την αγκαλιά του, τα μάτια του να με περιεργάζουν και το στόμα του να κυρτώνει σε ένα γελάκι.
Ενώνει στιγμιαία τα χείλη του με τα δικά μου, δίνοντας μου ένα πεταχτό. Μετά αφήνει ένα φιλί στην μύτη μου και ύστερα και στο μέτωπό μου, κάνοντάς με να χαχανίσω.
"Πολύ όρεξη έχεις πρωί πρωί, ε;" Λέω χαμογελαστά καθώς μπλέκονται τα δάχτυλά μας και περπατάμε χεράκι χεράκι στον ατελείωτο διάδρομο του σχολείου.
"Το ότι θα σε ρωτούσα το ίδιο!" Με κρυφοκοιτάζει. "Γιατί έτσι; Εσύ συνήθως δε βλέπεις που πας πρωινιάτικα." Με κοροϊδεύει και γελάει.
Εγώ γκρινιάζω 'oppa' και τον βαράω απαλά στον ώμο. Πάω να του πω τα νέα όμως εκείνος με διακόπτει πριν καν προλάβω να αρχίσω.
"Πριν πεις το οτιδήποτε!" βιάζεται να μου πει.
Διακρίνω τον ενθουσιασμό να εξαπλώνεται στο αγγελικό πρόσωπό του.
Κουνάω το κεφάλι μου ερωτηματικά περιμένοντας να μιλήσει.
"Η μαμά μου έφυγε στην Ντέγκου για λίγες μέρες και ο αδερφός μου θα μείνει στης κοπέλας του για σήμερα!" Λέει και περιμένει εμένα.
Να κάνω τι; Να ενθουσιαστώ επίσης μήπως;
Γιατί με κοιτούσε ανυπόμονα.
"Α ωραία! Καλό αυτό για σένα." Του χαμογελάω αμήχανα και εκείνος κοπανάει με το χέρι του το μέτωπό του γελώντας.
"Βρε χαζούλα!" Μου αποκαλύπτει το τετραγωνισμένο, γλυκό του χαμόγελο. "Δε κατάλαβες;"
Λαμβάνει τη σιωπή μου ως απάντηση και συνεχίζει αποκαλύπτοντάς μου τα σχέδιά του.
"Έλα απόψε να μείνεις σπίτι μου!" Μου προτείνει όλο χαρά.
Εγώ σαστίζω και γουρλώνω τα μάτια τη στιγμή που τα χείλη μου χωρίζουν.
Η ιδέα φαντάζει πολύ συναρπαστική και πραγματικά, δε μπορώ να το πιστέψω πως μας έχει δωθεί αυτή η ευκαιρία.
"Κι εμένα η θεία μου θα λείπει στην Ιαπωνία μέχρι την Παρασκευή! Σήμερα έφυγε!" Θυμάμαι αμέσως. "Μπορούμε να μείνουμε σήμερα στο σπίτι σου και αύριο στο δικό μου! Ή και μέχρι να γυρίσει η Άντζι!"
"Κανονίστηκε τότε!" Φωνάζει και με παίρνει στην αγκαλιά του, σφίγγοντάς με δυνατά.
"Αααα άσε μεεεεε!" Γελάω και εκείνος υπακούει.
Μετά το σχολείο με πηγαίνει μέχρι το σπίτι και με αφήνει στην εξώπορτα.
"7 η ώρα θα περάσω να σε πάρω, ναι μωρό μου;" μου δίνει ένα πεταχτό φιλί και κάνει να φύγει αφού έχει πάρει το 'οκ' από εμένα.
Τρέχω να κάνω τα μαθήματά μου και να ετοιμάσω τα πράγματά μου.
Για να το κάνω αυτό όμως πρέπει να συμμαζέψω το χάος που επικρατεί στο δωμάτιό μου, αφού δεν μπορώ να βρω ούτε καν την τσάντα μου.
Ώρες μετά είμαι έτοιμη και στέκομαι μπροστά από την πόρτα περιμένοντάς τον.
Έχω βάλει σε ένα σάκο ότι χρειαζόμουν: πιτζάμες, ρούχα για αύριο, κρέμες, μάσκαρα και ξεβαφτικό, το μαξιλάρι μου και μια φόρμα που φοράω μες το σπίτι.
Όταν ακούω την κόρνα του αυτοκινήτου του, σβήνω το φως του διαδρόμου και όταν βγαίνω έξω κλειδώνω την πόρτα πίσω μου.
Είμαι τόσο χαρούμενη που θα 'συζήσω' στην ουσία μαζί του, έστω και για πέντε μέρες.
Αυτό γιατί πίστεψα πως θα ήταν εύκολο.
Είχα όμως δίκιο;