Περπατούσα σκεπτική επιστρέφοντας σπίτι μου από το σχολείο. Πίσω μου, ο Suga, ξαφνικά κεφάτος, τραγουδούσε μόνος του. Για την ακρίβεια ράπαρε.
Εγώ δεν έδινα σημασία ούτε σε αυτά που έλεγε ούτε και σε αυτόν τον ίδιο.
Και αυτό γιατί το μυαλό μου ήταν αλλού. Ταξίδευε ανάμεσα στα λόγια του Jin και οι σκέψεις που αυτά προκαλούσαν δεν έλεγαν να με αφήσουν ήσυχη.
Τι πήγαινε να πει πως δεν με συμπαθούνε τα κορίτσια; Γιατί δε με συμπαθούνε; Τι έχω κάνει; Έχει κάτι η μούρη μου, δεν τους αρέσει που είμαι ξένη;
Εντελώς στο άσχετο, νιώθω ένα βάρος πάνω στην πλάτη μου και δυο χέρια τυλίγονται γύρω μου.
Είναι ο Suga ο οποίος πήδηξε κοντά μου και με εγκλώβισε κυριολεκτικά στην αγκαλιά του.
Στήριξε το κεφάλι του από το σαγόνι πάνω στον ώμο μου και μου ψιθύρισε στο αυτί κάτι που έμοιαζε με το τέλος του κομματιού που τραγουδούσε.
Φύτεψε ένα φιλί στην περιοχή κάτω από το αυτί μου και εγώ ένιωθα το χαμόγελό του πάνω στο δέρμα μου.
Τον έσπρωξα απαλά από πάνω μου.
Ήταν πολύ γλυκό και χαριτωμένο, όμως δεν μου έφτιαξε και πολύ τη διάθεση. Συνέχισα να είμαι κατσουφιασμένη.
"Τι έπαθες μωρό μου; Τι σε προβληματίζει;" με ρώτησε, ακόμα με αυτό το χαζό και ερωτιάρικο χαμόγελο στα χείλη.
Εγώ αναστέναξα.
"Είναι αυτό που είπε ο Jin..." είπα.
"Για τα κορίτσια του σχολείου;" ρώτησε βαδίζοντας πλέον δίπλα μου.
Έγνεψα καταφατικά. Η είδηση με είχε στεναχωρήσει κάπως. Είχα το κεφάλι μου κατεβασμένο, κοιτούσα το έδαφος από κάτω μου.
"Γιατί δε με συμπαθούν;" τον ρώτησα.
Ίσως αυτός να ήξερε. Ο Jin ήξερε.
"Σε ζηλεύουν, καρδιά μου!" Μου απάντησε χαμογελώντας πάντα.
Πολύ παιχνιδιάρης ήτανε και πολλά κέφια είχε.
Πήδηξε μπροστά, κλείνοντάς μου απότομα τον δρόμο, μόνο και μόνο για να μου επιτεθεί και να μου δώσει ένα πεταχτό φιλί στα χείλη.
Εγώ όμως για άλλη μια φορά τον απομάκρυνα χρησιμοποιώντας τα χέρια μου.
"Αυτές οι αλλαγές στη διάθεσή σου πια! Με έχουν κουράσει!" Είχα εκνευριστεί κάπως.
Όπως και αυτός άλλες φορές, δεν είχα όρεξη. Γιατί δε γινόταν να με αφήσει ήσυχη τέλος πάντων; Εγώ δηλαδή πως τον άφηνα κάθε φορά που είχε νεύρα;
Αμέσως κατσούφιασε. Είχαμε σταματήσει στα μισά της διαδρομής και με κοιτούσε με παράπονο.
Εγώ ξεφύσηξα αγανακτισμένη και έτριψα τα μάτια μου.
"Συγνώμη, Yoongi...." ψέλλισα. "Απλά είμαι κουρασμένη από το σχολείο και δεν χάρηκα και ιδιαίτερα με αυτά που άκουσα." Προσπάθησα να δικαιολογηθώ.
Εκείνος μου έκανε 'σσσς' τραβώντας με στην αγκαλία του. Μέσα της, μέσα στην ζεστασιά που εξέπεμπε ένιωσα τα βλέφαρά μου να κλείνουν κι έμεινα εκεί, να ευχαριστιέμαι την θερμοκρασία του, το άγγιγμά του και το άρωμά του.
Θα μπορούσα να μείνω εκεί για πάντα.
"Δεν πειράζει, μωρό μου. Αλήθεια σε ζηλεύουν όμως." Επέμεινε.
Χωρίς να μπω στον κόπο να ξεθάψει την μούρη μου από εκεί που την είχα χωμένη μέσα στο μπουφάν του, τον ρώτησα γιατί το έλεγε αυτό.
"Καταρχήν, γιατί είσαι όμορφη. Πολλά αγόρια στο σχολείο το παραδέχονται και αυτό είναι σπάνιο καθώς το δυτικό πρότυπο ομορφιάς διαφέρει από αυτό που θεωρούμε εμείς 'ομορφιά'." Ξεκίνησε.
Δεν κολακεύτηκα και τόσο γιατί δεν πίστεψα λέξη. Δεν θεωρούσα τον εαυτό μου ιδιαίτερα όμορφη. Θέλω να πω δεν ήμουν και από θα κοριτσια που ούτε σέλφι δε καταδέχονταν να βγάλουν.
Πάντα πίστευα πως ο καθένας είναι όμορφος με τον δικό του τρόπο και όσον αφορά την δική μου εξωτερική εμφάνιση, ήξερα πως υπήρχαν κορίτσια πολύ πιο ωραία από εμένα.
"Κατα δεύτερον, γιατί είσαι το κορίτσι μου." Είπε και εγώ έπνιξα ένα γελάκι.
Εκείνος όμως το άκουσε και διαμαρτυρήθηκε καθώς με έβγαζε από την αγκαλιά του.
"Δε κατάλαβα! Ξέρεις πόσο πολυπόθητος είμαι στις κυρίες;"
Όσο πιο πολύ γκρίνιαζε, τόσο πιο δυνατά γελούσα.
"Οι μισές από το σχολείο μας με θέλουν! Ή τουλάχιστον με θέλανε. Τέλος πάντων, ξέρεις πόσο τυχερή είσαι που είμαι το αγόρι σου;" συνέχισε το παράπονό του.
Παρόλο που με πονούσε η κοιλιά από τα γέλια, τεντώθηκα και τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του τον φίλησα στο στόμα.
"Ναι, ξέρω!" Του είπα και κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια να ηρεμήσω λίγο με το γέλιο.
"Και δε χρειάζεται να μετρήσω πόσες σε θέλουν για να νιώσω τυχερή! Φτάνει που σε έχω!" Του χαμογέλασα.
Τότε εκείνος πήρε μια γκριμάτσα και με κορόιδεψε, μιμώντας μια υπερβολικά λεπτή, γυναικεία (υποτίθεται) φωνή που δεν πλησίαζε καν στη δική μου!
"Αυτές οι αλλαγές στη διάθεσή σου πια!" Είπε και γελάσαμε και οι δυο.
"Σοβαρά όμως, δεν χρειάζεται να στεναχωρίεσαι για αυτές τις κάργιες. Έχεις εμάς." Μου χαμογέλασε.
Και είχε απόλυτο δίκιο!
Ποιος χρειαζόταν οποιονδήποτε άλλον όταν είχε για φίλους εφτά υπέροχα αγόρια;
Όταν φτάσαμε στο σπίτι μου, λίγο πριν με αφήσει και φύγει, τον ρώτησα τι θα έκανε το απόγευμα.
"Εμ δεν έχω κανονίσει κάτι." Αναστήλωσε τους ώμους. "Έχεις τίποτα στο νου σου;"
Έγνεψα καταφατικά.
"Συνάντησέ με στις επτά έξω από το σχολείο." Είπα και για να προσθέσω στο μυστήριο, του έκλεισα και το μάτι.
Μπήκα μέσα στο σπίτι μου και έκλεισα την εξώπορτα πριν προλάβει να ρωτήσει κάτι.
Έστειλα το ίδιο μήνυμα στον Jimin και στον Jungkook:
Εγώ
"Έπρεπε να δεις την φατσούλα του!!!"
Ήταν απορημένος ο καλός μου! Που να ήξερε...
SUGA's Pov
Καθώς περπατάω προς το σχολείο, μετανιώνω που δεν πήρα το αυτοκίνητό μου. Έχει πάρα πολύ κρύο!
Από μακρυά ξεχωρίζω την Κίρα να περιμένει μπροστά από την μπροστινή είσοδο του σχολείου, η οποία είναι και φυσικά κλειδωμένη.
Μου φαίνεται περίεργο που ήθελε να συναντηθούμε στο λύκειό μας όμως μιας και θα την ακολουθούσα παντού, το σχολείο δεν αποτελεί εξαίρεση.
Τρέχω προς το μέρος της γιατί είναι φτωχά ντυμένη και δε θέλω να κάθεται να μου παγώνει.
"Βρε Κίρα, γιατί δεν φόρεσες κανένα σκουφί; Και παντελόνι με σκισίματα, πας καλά ρε μωρό μου;" την μαλώνω.
Η μύτη της έχει γίνει κόκκινη από το κρύο και τα μάτια της γυαλίζουν καθώς δακρύζουν από τον παγωμένο αέρα.
Λέγοντας πως δεν πειράζει, περνάω στο επόμενο θέμα και την ρωτάω τι γυρεύουμε εδώ.
Τότε, μέσα από το σχολείο βγαίνουν τα αγόρια, οι Bangtan!
Τους κοιτάζω έκπληκτος και έπειτα στρέφω την προσοχή μου στην Κίρα. Είμαι έτοιμος να την ρωτήσω πως έγινε αυτό αλλά εκείνη με προλαβαίνει.
Χαμογελάει πονηρά καθώς βγάζει από την τσέπη της ένα μπρελόκ με δυο κλειδιά.
"Τι λες, πάμε;" τα κουδουνίζει μπροστά μου.
Συνεχίζω να την κοιτάζω άφωνος καθώς ξεκλειδώνει την κεντρική πύλη και την κρατάει ανοιχτή να περάσω.
Τα αγόρια χαμογελάνε επίσης πονηρά, σαν να μου ετοίμασαν καμιά φάρσα και χαίρονται να με βλέπουν να βαδίζω απευθείας μες το στόμα του λύκου.
Σταματάω λίγο πριν μπούμε μέσα στο κτήριο. Τινάζω τα χέρια μου παραδίνοντας.
"Εντάξει λοιπόν, τι παίζει εδώ;" ρώτησα δύσπιστος.
Πήρα διάφορες αντιδράσεις από τα παιδιά.
"Σαν τι να παίζει καλέ;"
"Αντε τράβα μέσα μαζί της!"
"Μη χάνεις χρόνο!"
Η Κίρα με περίμενε μπροστά από την πόρτα του κτηρίου.
Μπορεί τους φίλους μου να μην τους εμπιστευόμουν και τόσο σε θέματα εκπλήξεων και φαρσών αλλά μόλις αντίκρισα το πρόσωπο της αγαπημένης μου, δεν μπόρεσα να αντισταθώ, να πω όχι.
Την ακολουθώ μέσα στο ζεστό κτήριο, βαδίζουμε μαζί τον μακρύ διάδρομο στο τμήμα με την βιβλιοθήκη.
Το ζεστό της χέρι πιάνει το παγωμένο δικό μου και με οδηγεί στην...αίθουσα μουσικής;
"Κίρα τι κάνουμε εδώ;" ρωτάω.
"Και που βρήκες τα κλειδιά;" προσθέτω όταν την βλέπω να ξεκλειδώνει την πόρτα.
Εκείνη γυρίζει το κεφάλι και μου χαμογελάει.
"Δεν μπορείς να φανταστείς!" Λέει. "Σημασία έχει πως κατάφερα να το πάρω όμως!!!"
Ανοίγει την πόρτα και μου κάνει νόημα να περάσω πρώτος. Σταματάω ξαφνικά συνεπαρμένος από το θέαμα μπροστά μου.
Ένα πανέμορφο μαύρο πιάνο! Η επιφάνειά του τόσο γυαλιστερή που μπορώ να δω την έκπληκτη έκφρασή μου και την χαρούμενη Κίρα που στέκεται πίσω μου πάνω της!
"Πλάκα μου κάνεις!" Αναφωνώ.
Τρέχω στο μουσικό όργανο τη στιγμή που και τα παιδιά έρχονται σε εμάς.
Χαϊδεύω τα πλήκτρα, τα πατώ, ακούω τους απαλούς του ήχους.
"Πότε ήρθε αυτό εδώ;"
Είναι υπέροχο. Όχι τόσο όσο το άλλο στη βιτρίνα αλλά και πάλι, μου κάνει.
"Σήμερα το πρωί." Εξηγεί η Κίρα. "Εγώ και ο Jimin το ανακαλύψαμε καθώς γυρνούσαμε από την βιβλιοθήκη. Μαζί με τον Jungkook, οι τρεις μας, στήσαμε ολόκληρη πλάνη για να καταφέρουμε να πάρουμε τα κλειδιά."
Δεν μπορώ να τους πιστέψω! Τους έχω ικανούς για πολλά πράγματα αλλά ποτέ δε φαντάστηκα κάτι παρόμοιο!
"Μα θα τα ψάχνουν αύριο! Πως θα γίνει;"
Ο Jimin τότε σήκωσε το χέρι του στον αέρα. Από τα δάκτυλά του κρεμόταν ένα ακόμα μπρελόκ με ένα ζευγάρι κλειδιά.
"Για αυτό πήγαμε και βγάλαμε αντικλείδια." Μου έκλεισε το μάτι. "Αύριο θα επιστρέψουμε το ένα ζευγάρι στο σχολείο."
"Το άλλο θα το κρατήσουμε." Χαμογέλασε περήφανα ο μικρός της παρέας, ο Jungkook.
"Έτσι Suga-oppa, τώρα θα μπορείς να έρχεσαι όποτε θέλεις και να εξασκήσαι στο πιάνο." Το κορίτσι μου με πλησίασε.
Είμαι τόσο χαρούμενος που άνετα βάζω τα κλάματα.
Εννοείται πως δεν το κάνω όμως!
Αγκαλιάζω την Κίρα μου και έπειτα και τους φίλους μου και τους ευχαριστώ για το δώρο τους.
Και φυσικά, την αμέσως επόμενη στιγμή, βρίσκομαι πάνω στο σκαμπό του μουσικού οργάνου, τα δάκτυλά μου πάνω στα κρύα, απόλυτα λεία πλήκτρα του.
Η μουσική που βγάζει είναι εξωπραγματική.
'Μακάρι να μπορούσα να την ακούω για πάντα.'
Γεια σας παιδιά!!!
Την Παρασκευή το σχολείο μου είχε αποκριάτικο χορό και ντύθηκα Ασιάτισσα 😂😂😂
Είχε πολυ φάση πραγματικά, έβαλα και δυο τσοπ-στικς στα μαλλιά μου χαχα
Το κιμονό και η μπλούζα ειναι της μαμάς μιας φίλης μου, τα είχε πάρει οταν πήγε στην Ταϊλάνδη (θελω κι εγωωω)😍😍😍
Σας αρέσει; 😁