Chapter 34.
Amiko's POV
December 13. Friday. 7:44am.
Bukod sa nangyari kagabi na hanggang ngayon gumagambala pa din sa tililing ng utak ko. I push myself na maging okay sa harap ng lahat. Tapos sa calendar, Friday the 13th pa. Feeling ko tuloy maraming unlucky things na mangyayari ngayon. Lord wag naman po sana, ang sakit na sa bangs eh, maikli na nga bangs ko tapos ang sakit talaga Lord. T^T *pray*
Lumabas na ako ng bahay. Tahimik. Seryoso. Ang lamig pala. Pumasok ako ulit sa loob at kumuha ng jacket. 7:30am. Ni-lock ko na ang pinto at lumabas na ng gate. Paglabas ko ng gate. Nagulat ako sa taong nakita ko.
"Rupert?"
"Hello Amiko"
Naglakad kami ni Rupert papunta sa school. Pupunta raw kasi siya dun para sa SC office. May aasikasuhin yata. Nakauniform siya, sa ibang school nga lang. Noong una, medyo awkward. Ganun pa din ang itsura niya mula noong una ko siyang nakilala bilang si kuyang gwapong nerd. Hanggang ngayon, crush ko pa din siya, paghanga lang naman. Hindi ko rin naman maaalis sa buhay ko si Rupert. Naging parte na siya ng horror movie ko na ngayon para isa nang romance-comedy-drama.
"So how's life Amiko?" he started the conversation.
"Ayos lang naman. Ikaw? Kamusta na kayo ni Ayesha?" I smiled at him.
"ayon, ayos lang kami, mas naging maganda at maayos ang relasyon namin. Sabi nga sa akin ni Ayesha, she want to thank you for everything"
"hehehe wala lang sa akin yun. Masaya ako para sa inyong dalawa" I smiled again.
Alam mo yung feeling na may nagsasalita sa isip mo? Yung may kumokontra sa sinasabi ng bibig mo. Para ganito ang nararamdaman ko ngayon.
"thank you Amiko. So? Kamusta na kayo ni Francis?"
Napahinto ako sa paglalakad ng matanong ni Rupert ang tungkol kay Francis. Hindi ko alam kung sa tanong niya o sa narinig ko lamang ang pangalang Francis.
"Hey? Amiko, are you alright? May sakit ka ba?" wini-wave niya yung kamay niya sa harap ng mukha ko. Nabalik naman ako sa sarili ko.
"ah, oo ayos lang ako." Ngumiti ako ulit at naglakad na.
Amiko. Ang peke mo. Masakit di ba? Tanggapin mo yan. Dapat when you enter the door of love, you are ready to face everything. Lalo na ang pain. Talagang kakambal na ng Love si Pain. Hindi naman kasi lahat ng bagay sumasang-ayon sa atin ang destiny. Hindi lahat ng nararamdaman natin pareho. Hindi lahat ng akala ay totoo. May mga bagay sa mundong ito na kung hindi mo susubukan, walang mangyayari, pero kung susubukan mo man, dapat ay handa sa magiging kapalit nito.
"Amiko, be good" sabi ko sa sarili ko.
Nakarating na kami sa school, humiwalay na siya sa akin at pumunta sa office ng SC. Umakyat na rin ako sa room. Tahimik pa ang hallway, ang aga ko naman kasing pumasok. Pagdating ko sa tapat ng room. Tahimik pa. Malamang ako ang naunang pumasok ngayon. Binuksan ko na ang door. Pagbukas ko ng pinto. Agad kong nakita si Francis na nakatayo sa gilid ng seat nito habang inaayos ang ilang books at papers. Nagkatinginan kami. Siya pa lang ang mag-isa ang nandito. So? Dalawa lang kami dito? Umiwas siya ng tingin at tinuloy ang ginagawa niya. Unemotional si Francis. Para iwas na iwas sa akin. Pumunta na lamang ako sa seat ko at inayos din ang mga books at papers ko. Tahimik sa loob ng room. Tanging ingay mula sa labas ng building ang naririnig namin. Ganun na din ang ilang student na napapadaan sa room namin. Ang awkward.
Hindi ko alam, pero napalingon ako sa kanya. Akala ko tinawag niya ako. Paglingon ko sa kanya, napalingon rin siya sa akin.
"Bakit?" tanong nito.
"tinawag mo ako?"
"Hindi"
"ah ok"
Ang tipid ng usapan namin. Ang awkward pala kapag nagtapat ka sa isang lalaki no? Nakakahiya. Ayoko na siya kausapin. Gosh, para akong matutunaw. >.< Yung mukha niya, bakit parang cool para sa akin. Hindi ba siya nagsuklay? Kasi yung buhok niya parang Korean style. Gosh. Ang gwapo ni Francis.
Ganun pa din ang nangyari. Walang kibuan. Hanggang sa may dumating na kaming mga kaklase.
"Francis, tawag ka ni ma'am sa faculty" sabi sa kanya ng isa kong classmate
"sige" umalis na siya. Pero bago siyang lumabas ng room. Lumingon ito sa akin pero wala naman. Tumingin lang siya. Tsaka iniwas ang tingin. Oo, ako yun, hindi ako nagfefeeling no. Sinusundan ko siya ng tingin eh.
"nakakainis naman" napanguso na lang ako at umupo sa seat ko sabay salpak ng mukha sa armchair ko.
Sana pala kinontrol ko ang sarili ko. Sana pala hindi na lang ako nagtapat sa kanya. Pero you cant blame me. Yun naman talaga din ang balak ko eh. Bakit ko pa ikakahiya.
Natapos na ang klase namin. Parang ang haba nga ng oras eh. Kanina sa klase, palingon lingon ako sa pwesto niya, pero siya, hindi tumitingin sa akin. Nakakainis. BAKIT NAMAN SIYA GANUN? Hindi ko alam kung ano ang nasa isip niya. Noong lunch naman, kasama niya si Elaine na kumain sa cafeteria at hindi namin siya kasabay sa rooftop. :/
"...nakakalungkot"
Lumabas na ako ng school building. Paglabas ko, nakasalubong ko siya. Wala lang, nagkatinginan lang kami. Pero nilagpasan na niya ako. Napahinto ako sa paglalakad. Ang sakit ng ganito. Parang naiiyak nanaman ako.
"Amiko..." O__O nagulat ako sa biglang tawag niya. Alam kong siya yan. Boses ni Francis.
Lumingon ako sa kanya. Paglingon ko, seryoso ang mukha niya. Walang emosyon. Hinihintay ko ang sasabihin niya. Nakatingin lang ako sa mukha niya.
"...sorry..." sabi nito sabay iwas ng tingin. "...alam kong nasaktan ka..." humarap ulit ito sa akin. "...naguguluhan ako Amiko..." this time feeling ko, malungkot siya. Yung kaninang seryosong mukha at nagkaroon ng emosyon. Pero bakit parang nasasaktan ako. "...ayoko kitang nakikitang nasasaktan...naiinis ako sa sarili ko kasi ako ang dahilan kaya ka nasasaktan..."
Tumalikod na siya sa akin. Nabuo sa mukha ko ang pagaalala at kalungkutan. Hindi na lang para sa akin kundi para na din sa kanya.
"...its too late Amiko" O__O bakit...tuwing sasabihin niya ang pangalan ko, parang namimiss kong tawagin niya akong Sadako.
Naglakad na siya paalis. Habang pinagmamasdan ko ang paglayo niya sa akin. Pakiramdam ko nawalan ako ng isang importanteng tao sa buhay ko.
Hindi muna ako umuwi sa bahay. Dumiretso ako ulit sa park na pinuntahan ko kahapon. Mukhang nagiging tambayan ko na nga ito. Hindi naman ako umiiyak, pero umiikot sa isip ko ang mga nangyari kahapon at kanina. Naaalala ko yung mga times na masaya si Francis at ako. Yung times na, inaasar niya ako. Yung time na lagi ko siyang kasama kumain. Siguro kung hindi ako nagtapat sa kanya, ganito pa rin kami. Pero, mukha kakaiba na. Nanjan na si Elaine. Si Elaine na ang mahal niya. Bakit ba kasi noon, hindi ko siya minahal. Ang sabi ni Kaye, mahal ko na daw dati pa si Francis. Pero, natatakot lang ako sa maaring mangyari. Tulad ng mama ko na nasaktan at nawala sa mundong ito dahil sa isang lalaki.
Napabuntong hininga ako. Bigla namang tumunog ang cellphone ko. Yung papa ko tumatawag. Nawala na nga sa isip ko na uuwi pala siya.
"Hello pa?"
"anak, uuwi na ako sa 16 ah!"
"sige po."
"teka? Ayos ka lang ba?"
"Opo"
"ganun? Sige anak. Papasok na ako ingat"
"sige po"
Ako na ang nagbaba ng tawag. Ewan, pero hindi ako kumportable sa kanya.
"Amiko?" napatingala ako sa biglang may tumawag sa akin.
"Ayesha?"
"wow! Ikaw nga" niyakap niya ako bigla. Nakakagulat naman 'to.
Niyaya niya ako na kumain muna. Pumunta kami sa ice cream parlor. Sinabi ko na din ang mga pinagdadaanan ko. Ayesha is really a good friend. Naging bad lang ang tingin natin sa kanya, kasi akala natin inagaw niya si Rupert. Pero she's really nice. And she really fight her feelings to Rupert.
"alam mo Amiko, magiging maayos rin ang lahat"
"sana nga..."
"wag ka na malungkot. Look, ako di ba halos isuko ko na ang lahat para kay Rupert. Pero look, in the end kami pa rin. Amiko. Totoo ang happy ending..."
"pero horror story 'to. Namamatay ang lahat. Kahit na bida"
"hahaha horror ka jan? hindi noh, lumihis nan g genre ang horror na akala mo. Isa na itong romance"
"hindi rin. Tragedy pwede pa."
"ang nega mo hahaha"
"pero Ayesha...ano ba ang dapat kong gawin?"
"'isa lang...fight what your heart says...at yung Elaine na yun. Feeling ko, hindi niya naman gusto si Francis, gusto niya lang ng toy."
"toy?" O__O
"Oo, I know that girl. Akala mo santa pero satanas pala"
Umuwi na ako ng bahay. Nagaalala ako sa kalagayan ni Francis. Yung Elaine na yun. Grrrr nakakagigil siya. Yung mga sinabi ni Ayesha. Gosh! Subukan niya lang. naku...
Pumasok na ako ng bahay. Pagbukas ko ng pinto.
O___O "anong nangyari dito?"
Ang gulo. Ang kalat. Ang dumi ng bahay ko. Nakapansin ako ng note sa pinto.
"Hoy Sadako. Stay away to Francis or I will make your life as a living hell"
"who did this?" naiiyak na ako. "sino?" T^T