Chapter 33.
Amiko's POV
"Ang lamig na pala, 8am na pero nilalamig pa din ako" -Kaye
"Feel na feel ko na December...awoooshh" -Fenrir
"Gosh, ang dami nanamang tao sa mall" -Denise
"hell yeah guys" they said in chorus. -__-
"Huh? Amiko? Okay ka lang?" Denise noticed me.
"Oo naman heheh"
"Talaga? Kanina ka pa tulala..." –Kaye.
"Oo nga girl, natulog ka ba? Ano ba yang mata mo? Parang yatpu na yatpu!" –Fenrir.
"Maybe she's just tired...sasama ka ba sa running?" –Denise asked.
"Hindi..."
Napa-facepalm silang tatlo.
"Osya, samahan mo na lang si Del dun sa bleachers" lumingon ako sa right side ko and I saw Delilah sitting in the bleacher holding a book and reading it.
"Sige guys" naglakad na ako papunta sa bleacher. Pagdating ko dun, tumingin lang saglit saken si Del then nagbasa na ulit. Alam niyo ba, gusto ko din ma-feel yung existence ni Delilah. What I mean, I wanna know her more further. Ang alam ko lang, she a only child. She is bookworm. She loves reading books than breathing. Yeah sabi niya yun sakin. Ang weird, Oo PANGIT ng term ko pero, Delilah is so mysterious. Parang mapapaisip ka, if she's really a human. I mean, hindi mo siya makakausap ng hindi matino. Maybe wala lang talaga siyang sense of humor. Ako, nanggaling din ako sa pagiging weirdo. Pero deep in my thougts, may sense of humor naman ako.
Napamasid lang ako sa malayo, pero minsan lilingon sa kanya. Habang naka-side-view siya, I cant deny, Delilah is quite cute. Her serious-innocent-angelic face. Her aura and her passion in everything.
"Del, bakit ka hindi sumasali sa mga game?"
"May heart attack ako" matipid niyang sagot. Tumango na lang ako.
"Hindi ka ba malungkot?" napahinto siya sa pagbabasa at lumingon sa akin.
"Minsan kailangan na nating makontento. May mga bagay na hindi para sa atin. Kung magiging marahas tayo sa mga gusto natin, ikakapahamak lamang natin ito"
O___O natameme ako sa sinabi niya. Bukod sa mga sinabi ko. Si Delilah yung tipo ng taong kapag nagsalita, tatatak sa isip mo ang mga sinabi iya.
"heheheh tama ka nga"
"Ikaw ba Amiko. Malungkot ka ba?"
Ō__Ō She stares at me, directly to my eyes. Yung mga tingin niya parang may gusto siyang malaman. Hindi ko nagawang sumagot, para kasing may ini-expect siyang sagot ko.
"sandali, pupunta lang ako ng restroom. Paki bantayan muna ang book ko ah." Tumayo siya at dali dali na umalis papuntang restroom.
Bakit ganun yung tono niya? Bakit niya naman natanong ang bagay na yun? Nalingat ako sa pagiisip ko at nadaling ang mata ko sa libro na iniwan ni Del. Kinuha ko yung book.
O////o gosh? She's reading this book? Ito yung book na...gosh! I cant imagine.
"maganda ang book na yan" nagulat ako sa kanya. Nasa likod ko na pala siya, habang hawak at binabasa ang unahan ng libro.
"mukha nga hehe" para akong natatae sa tawa ko. Gosh, its all about sex. Not to mention of the book. BASTA. WAG NA.
Tinawag ako ng teacher namin. Inutusan niya akong dalhin yung grading sheet niya sa faculty nila. Habang paakyat ako ng second floor. Nakarinig ako ng nag-uusap.
"Y-you like me?"
"Oo, gusto kita"
"T-teka? You are Fumiko right?"
"Oo."
"hehehe, sorry Fumiko, pero wala pa sa isip ko ang pagkakaroon ng karelasyon, pero salamat sa pagmamahal mo, sige bye! Magiingat ka"
Sumilip ako. At nakita ko nga si Fumiko hawak ang love letter at nasa harap ng isang gwapong lalaki na ka-edad niya lang din.
Fumiko smiled "Thank you..." medyo naiiyak siye, pero I know na hindi masama ang feelings niya. I know she can handle this.
Ngumiti lang yung lalaki at tsaka ito umalis. Pag alis nito.
"Hi Fumi!!!" ^___^ V
"Ate Amiko?" O___O
"oh? Gulat na gulat ka?"
"n-narinig niyo po?" tumango lang ako "wahhhh nakakahiya naman" nagpanic na siya. Hinawakan ko ang balikat niya.
"No, Fumi, you did a right thing" I smiled at her.
"Thank you po sa inyo" she hugged me and I hugged her back.
Pumasok na ako sa faculty. Pagpasok ko, nakita ko agad si Elaine.
"Hi Amiko" bati niya sa akin na may malapad na ngiti sa labi.
"Hello" bati ko lang din dito "lalagay ko lang sa table ni ma'am"
"ah sure" nilagay ko sa table ang grading sheet papers. Paglagay ko dito. Nagulat ako sa biglang tanong ni Elaine.
"gusto mo ba si Francis?" O___O napatingin ako sa mukha ni Elaine. Seryoso ang mukha nito. Tila naghihintay ng isasagot ko.
"Amiko. Do you like Francis?" ulit pa nito. Yung totoo, englishin daw ba? Anong akala niya di ko naintindihan ang tagalog. -___-
Pero, bakit hindi magawang magsalita ng bibig ko. At kung magsasalita man ako, anong sasabihin ko?
"OH, nanjan na ba yung grading sheet?" biglang dumating si ma'am kaya naman natigil ang katahimikan at ang paghihintay. "Yes maam" sagot ko dito.
"Thank you"
Lumabas na ako sa faculty. Pag labas ko, bakas pa din ang pagkalito at pagkagulat. Gosh, bakit siya ganun? Kala mo aagawan ng boyfriend. -_- asar!
Natapos na ang morning subjects. Bumalik na kami sa room naming after ng lunch.
"Guys, wala si Francis?" Denise asked.
"ang alam ko, ngayon ang gagawing ceremony para sa SC president" –Kaye
"so? Siya na talaga ang new SC pres?" –Fenrir.
"Oo, ayaw naman kasi ng vice eh, tsaka ayos lang yon, ang balita ko kasama niya lagi yung Elaine para maturuan siya"
"Yun nga lang ba ang dahilan?" –Fenrir.
"Ewan, Amiko, wala bang nasasabi sayo si Francis?"
"huh?" nabigla ako sa sinabi nila. Hindi nanaman ako nakikinig sa kanila. Iniisip ko kasi yung kanina sa amin ni Elaine.
"wala naman" yung mga mukha nila parang may paghihinala. Gosh! >.< wala naman talaga eh.
"Amiko, may problema? Bukod sa balak mo pag-confess kay Francis?" O___O nanlaki ang mata ko sa sinabi ni Kaye at agad kong tinakpan ang bibig nito.
"ay...heheheh sorry" I let her go. "hindi ko alam guys, pero I guess wala lang 'to"
Natapos nanaman ang buong araw. Pero, wala akong moves. T^T feeling ko kasi yung tadhana naman na ang pumipigil eh. So? Bakit po pa pipilitin. Yung sign? Wala naman akong naisip na magandang sign eh. Ano kaya kung madulas si Elaine, yun yung sign. O di naman kaya, madapa siya paguwi mamaya, tapos madumihan ang uniform niya? O di naman kaya, umiyak siya mamaya. Hays. Ano ba yan, ang bad ko naman. :3
Pababa na ako ng hagdan. Nauna kasi umuwi silang apat kasi may dadaanan daw sila. Pagbaba ko ng hagdan, nakasalubong ko ang kumag. Tinitigan lang niya ako, isang titig na hindi ko alam ang ibig sabihin. Nakalampas na siya sa akin. Ng bigla niya akong tawagin.
"Amiko" yung tono ng boses niya. Seryoso.
"Bakit?"
"gusto mo ba ako?" O___O
Bakit niya naman natanong yan? Bakit niya naman nasasabi ang mga bagay na yan? Bakit ba siya ganyan?
"tinanong ka kase ni Elaine, pero hindi ka sumagot. Ngayon, answer me, do you like me?" tulad din pala siya ni Elaine. -__- ano bang akala nila? Nakakaintindi po ako ng tagalog.
"bruha talagang babaeng yon." Bulong ko sa sarili ko.
"Anong sabi mo? Hoy, may sinasabi ka ba?"
"wala wala."
"so ano? Sagutin mo ang tanong ko!"
Magsasalita na sana ako. Magtatapat na din sana ako. Pero, ang susunod na nangyari.
"Babe?" tawag sa kanya ni Elaine. Lumapit si Elaine sa kanya. And did a smack on his lips.
"Siya nga pala Amiko, kami na ni Elaine"
O__O ------>T^T
"wow, talaga? Hahaha naks! CONGRATS!!!" Ano daw. Tama ba ang narinig ko. Bakit parang hindi ko tanggap. Parang ang sakit sa puso ko. Ano bang kalokohan ko? Masaya ba ako? Bakit ako tumatawa ako. Di ba naiiyak na ako? Pero bakit parang ayaw kong ipakita. Ang plastic mo Amiko.
"hahahahah sige uwi na ako." Agad akong tumakbo pababa ng hagdan. Habang palayo ako sa building, doon na lahat bumuhos ang luha ko. Punas ako ng punas pero, may tumutulo pa din. Nakakainis naman. Nakakainis. ANG SAKIT....ANG SAKIT...gusto kong sumigaw. Pero nakakahiya naman. Pero ang sakit eh.
Hindi ako dumiretcho sa bahay. Pumunta muna ako sa park na malapit sa school namin. Amiko, ayos ka lang ba?
Tulala. Tahimik. Nakikinig lamang ako sa music dito sa park. Madilim na pala. Inaalala ko lang yung mga panahong, kasama ko si Francis. Yung mukha niya, yung ngiti niya, yung mga kalokohan niya. Yung mga pang-aasar niya. Yung mga pangkukulit niya. Yung mga harutan. Yung mga pikunan. Yung yakap, yung halik. Yung Francis na mahal ko.
Muli nanamang tumulo ang luha ko. Nailagay ko na lamang ang dalawa kong palad sa mukha ko. Hikbi ako hikbi. Wala akong pakialam kung sino man ang nakakarinig sa akin.
"nakakainis..." paulit-ulit kong tugon sa sarili ko. "nakakainis ka Amiko"
Umuwi na ako sa bahay around 9pm yata. Hindi ko na namalayan ang oras ng kadramahan ko kanina sa park. Medyo epal pa nga yung mga tao dun kasi puro sila couple. Sinasabi ko tuloy sa isip ko na magkakahiwalay din kayo. Hindi naman ako nakipaghiwalay. Oo masakit ang mawalay sa mahal mo, pero masakit din pala ang umasa at maghangad ng pagmamahal.
Pumasok na ako sa loob. Pero, kung bakit ba naman ang saklap ng tadhana.
"Francis? Anong ginagawa mo dito?"
"bakit ngayon ka lang?"
"wala, may dinaanan lang ako"
"saan?"
"dun sa park"
"sa park?"
"ano bang paki mo? Umuwi ka na"
"Amiko may problema ka ba?"
Pinilit kong pigilin ang sarili ko. Pero, hindi ko na kaya.
"problema? Oo, meron akong problema. At ang sakit sakit sakit na" nagumpisa nang lumuha ang mata ko.
"tara Amiko, pagusapan natin yan, baka matulungan kita."
"Hindi Francis, hindi mo naiintindihan."
"huh? Ipaliwanag mo"
"paano? Eh wala naman na."
"ano ba yun? Ang labo mo!"
Akmang lalabas na sana siya, pero...
"MAHAL KITA" natigil siya sa paglalakad. Dahan-dahan na lumingon. Tumutulo pa din ang luha sa aking mga mata.
"Mahal kita Francis..." nagumpisa na akong humikbi. "pero...huli na ako di ba?"
"Amiko..."
"umalis ka na" umakyat na ako sa taas sa kwarto ko at ni-locked ang pinto. Humiga sa kama ko at niyakap ang unan ko.
Iyak lang ako ng iyak.
"...nakakainis..."