Elizabeth
De wachtkamer loopt langzaam leeg, ik wordt steeds nerveuzer. Ik heb al mijn nagels al volledig afgebeten, sommigen zo ver dat ze zelfs bloeden. Ik zit met mijn brandende vingers op de lege stoel naast me te tikken. Mijn moeder legt haar hand op mijn been. "Het komt wel goed, dit is net zoiets als een vaccinatie. Het doet even pijn, maar het duurt nooit lang" zegt ze kalmerend. Mijn moeder weet me in elke mogelijke situatie te kalmeren, zelfs al heeft ze het er zelf moeilijk mee.
Bijvoorbeeld toen haar moeder, mijn oma, overleed. Ik was nog 6, Haiden was 9. De tweeling was toen nog niet eens geboren, al was ze hoogzwanger. Dat maakte het voor haar natuurlijk extra moeilijk, zeker omdat oma in haar laatste dagen zei hoe graag ze de tweeling wel niet wilde zien. En toch wist ze iedereen te troosten. Al is ze geen magiër, van zichzelf heeft ze al iets magisch. Ze legde dan haar hand op mijn hart en alles voelde weer beter.
"Elana Heart!" roept een vrouw die de wachtkamer in komt lopen. Ik schrik, dat is mijn moeder. Mijn moeder kijkt op en staat op van haar stoel. Ze hurkt voor me neer en geeft me een kus op mijn voorhoofd. Daarna legt ze haar hand op mijn hart. "Het komt wel goed, even door de zure appel heenbijten" daarna staat ze op en loopt ze naar de vrouw. Even schudden ze handen en daarna verdwijnen ze samen door het deurgat.
Ik kijk even om me heen, er zitten alleen nog maar kinderen in de kamer, dat is vreemd. Waarom zouden ze dat doen?" Het zijn 11 anderen, leeftijden variëren van 6 tot 12, ik ben waarschijnlijk de enigste 14 jarige. Dat komt omdat de eerstgeborene bij magiërs altijd zelf ook een magiër is, al is een van beide ouders een mens. Ik heb natuurlijk weer een broer van 17 en zag zelf geen noodzaak om een heks te worden. Anderen van mijn leeftijd wel, daarom ben ik hier denk ik de enigste die zo oud is.
De vrouw komt weer binnenlopen en begint een lijstje namen op te noemen, verscheidene kinderen staan op. "Elizabeth Heart!" hoor ik tussendoor. Ik schiet op van mijn stoel, ik roep nog net niet 'present' terug. Ik snap trouwens het nut van de namen opnoemen niet, want iedereen die over was werd opgenoemd. Ze neemt ons met zijn 12en mee naar een andere deur dan waar de rest naartoe ging. We komen in een grote kamer met een lange eettafel in het midden. Iedereen neemt plaats en ik zit natuurlijk weer aan het hoofd van de tafel.
"Welkom" galmt de stem van een vrouw door de kamer. Iedereen kijkt verwart om zich heen, want de vrouw die ons hierheen bracht, was de kamer alweer uitgelopen. Maar al snel verschijnt er een regenboogkleurige rookwolk en voor ons, aan het andere uiteinde van de tafel, verschijnt een vriendelijk uitziende vrouw. Iedereen kijkt verbaast op terwijl de regenboogwolk vervaagt over de tafel. Er verschijnt een gigantisch buffet dat zich over de hele tafel uitstrekt. "Tast toe!" roept ze gastvrij. Gelijk vallen alle kinderen aan, maar ik schenk alleen een glas water in en kijk aandacht naar voren.
Ik weet wie die vrouw is, zij is de meesteres van de magiërs, 1 van de 4 uitverkorenen die een element kan sturen. Haar ogen zijn grasgroen, verwijzend naar het element, aarde, dat zij bestuurt. Samen met de andere 3 besturen ze ieder een van de vier elementen. Al ben ik (nog niet) een magiër, ik heb haar altijd als een idool van me gezien, naar haar opgekeken. Niet om haar krachten of gave, nee hoor, gewoon om wie ze is. En nu staat ze voor me, in levende lijven. Maar blijkbaar heeft niet iedereen door hoe bijzonder dit is, ze zijn meer geïnteresseerd in het eten. Waneer ze ziet dat ik haar aanstaar en maling heb aan het eten vlak voor me, komt ze naar me toe lopen. Iedereen kijkt van mij naar haar, opeens vinden ze het eten niet meer zo interessant.
Pas van dichtbij zie ik hoe prachtig haar jurk is versierd. Het is een smaragdgroene jurk met vele gouden versieringen erin geborduurd. Met verwondering kijk ik haar recht in de ogen, ze lijken een eigen leven te hebben. Mijn gedachten worden verstoord als ze haar hand naar me uitsteekt. "Sta op mijn kind" zegt ze glimlachend. Verbijsterd sta ik op, haar nog steeds in haar ogen starend. Er is iets aan haar ogen dat mijn aandacht trekt. "Volg mij maar" Samen lopen we naar de andere kant van de tafel, ze heft mijn hand op, waarop ik verbaasd reageer. "Kinderen, zie hier de nieuwe uitverkorene!!" roept ze door de hele zaal.
Eerst blijft het stil, maar al snel stijgt er veel geroezemoes op in de kamer. Zelf kan ik het ook niet geloven. Ik? De uitverkorene?