Yağmur çiseliyor kayaların ve altındaki çakılların altı tozlu daha. Yağmurla yere çakılmadan önce boğazımı dolduran o toprak, çakılların altını doldurup da onlara tozunu veren o kızıl toprak; iki büyük ayağımla üstüne bastığım o kızıl toprak daha yumuşayacak. Ardından solucanlar çıkacak; büyük ayaklarımın ve büyük kayaların kapatamadığı o kızıl toprağın üstüne. Belki ardından fırtına kopacak yitip gidecek kimileri, fırtınanın yutup da boğamadıklarıyla ben kalacağım geride; altında toz bırakacak büyük bir kaya değilim ben, şemsiyem yok paltom yok; ıslanmış, buruş buruş olmuş siyah bir gömlek var üzerimde ve altımda ütüsüz, ıslanmış kötü siyah bir pantolon, ayak bileklerim kaşınıyor; her bir adımda ağırlaşıyor botlarım. Burnumu çekip duruyorum, hapşırmak istiyorum, avuçlarım kaşınıyor, ellerimle yüzümü kapatıp bastırıyorum; belki biraz olsun diner şu baş ağrısı. Boyna yürüyorum, gri, beyaz bulutlar kapatmış gökyüzünü, onlara baktıkça huzurum kaçıyor, alnım kaşınıyor gözlerim kaşınıyor, ellerimi yüzüme basıp da gözlerimi kapattıkça huzurum kaçıyor. Aptal bir tilki gibi kürkçümü arıyorum bu kötü havada; telleri görüyorum sonra, yürüdükçe farkına varıyorum kendimin, yürüdükçe farkına varıyorum neler geçirdiğimin. Bilincim arttıkça daha sert basıyorum toprağa. Daha sert bastıkça toprağa, daha çok çamura batıyorum. Yürüdükçe, toprağa daha sert basıp da daha çok çamura battıkça, huzursuzluğum daha çok artıyor. Sağ elim titriyor bir makineli tüfek gibi, kimi sesler duyuyorum, bir şey yerine başka bir şey gördüğüm oluyor. Dışarı çıkmayıp bekliyorum, mecbur... Aptallığa rağbet büyük, nedenini sormalı mıyım? Hayır. Artık cevabını hazmedemeyeceğim sorular sormak istemiyorum.
-Kai.