Claire
Rennen, rennen, rennen.
De spieren in mijn benen verkrampen, maar de impulsen blijven komen.
Ik ren - nee, ik vlieg. De bomen zijn een groene waas om me heen, alsof ik langs de snelweg sta en stilstaand naar de voorbijkomende auto's kijk.
Achter me hoor ik het geroep, het gevloek, en bovenal, de voetstappen.
Ze zijn snel, maar niet snel genoeg.
Al die jaren die ik op de dure turnlessen van papa heb gespendeerd zijn ergens goed voor geweest. En de drang in mijn jongere tienerjaren om net zo slank als de modellen op de voorkant van Vogue te zijn en daardoor enthousiast iedere week te gaan hardlopen ook.
Wat ik net gezien en gehoord heb was niet voor mijn ogen en oren bestemd. Dat maken ze nu wel duidelijk met hun achtervolging.
"Sophie! Sophie! Verdomme ... Sophie!"
Jules schreeuwt nog het hardst van allen.
Ik wist wel dat er iets niet helemaal klopte aan die jongen. De kille blik die vaak in zijn ogen te vinden is, die stoere houding altijd. En dan dit geheime akkefietje in het midden van het bos.
In plaats van me op de snelle voetstappen achter me te richten, focus ik me op mijn ademhaling. In, in, in - uit, uit, uit. Kort en krachtig.
Het enige wat mijn snelheid belemmert zijn die stomme regenlaarzen aan mijn voeten. Ze zijn te bewegelijk, niet stevig genoeg ...
Een nieuwe kogel wordt afgevuurd.
Met een harde plof raak ik de grond. Aarde vliegt in mijn mond en neusgaten, maar ik spuug het er net zo snel weer uit.
Ik ben niet geraakt, dat kan niet. Ik voel niets, geen pijn, niets. Het was de schrik die mij voorover dwong. Overlevingsinstinct: dekking zoeken.
En dat overlevingsinstinct speelt meteen weer op wanneer ik achterom kijk en Jules op zie springen. De andere twee jongens liggen op de grond en krabbelen langzaam overeind.
"Waarom deed je dat, idioot!?" buldert Jules.
Voordat de jongen antwoord kan geven is mijn neef al bij hem vandaan geschoten. Ik spring overeind en begin opnieuw te rennen.
Het voelt moeilijker dit keer, na die pauze, na dat rustmoment. Mijn spieren moeten er weer inkomen, en bovendien brandt er angst door mijn lichaam.
Maar er pompt een nieuwe lading adrenaline door mijn lichaam wat het terugvallen in mijn snelle tred gemakkelijker mogelijk maakt.
Wat een debielen zeg. Waren ze op mij aan het schieten? Of dachten ze dat het willekeurig afschieten van een kogel me zou doen stoppen?
Nou, in dat laatste geval hadden ze gelijk, maar gezien de stand tussen ons is dat plan niet goed uitgepakt.
De boerderij en haar weilanden komen in zicht en ik haal opgelucht adem. Jules is echter nog steeds vlak achter mij te vinden, constant mijn naam roepend en constant het herhalen van een dosis scheldwoorden.
Ik rem af wanneer ik Fred voor het gebouw zie staan, wetende dat Jules niks met me zal doen zolang zijn vader in de buurt is.
"Sophie-Claire?" roept Fred verbaasd wanneer hij me in de gaten krijgt.
Hijgend sprint ik op hem af en bezwijk dan een paar meter voor zijn voeten. Wanneer ik achterom kijk is Jules verdwenen. Tuurlijk.
"Waarom was je zo hard aan het rennen, kind?" De man helpt me overeind en ondersteunt me naar binnen.
"Ik was ... aan het ... hardlopen," weet ik uit te brengen. Ik plof neer aan de keukentafel terwijl mijn oom een glas water vult.
"Het leek er eerder op alsof je aan het trainen was voor een uitbraak van de ondoden." Fred komt grinnikend tegenover me zitten en schuift het glas mijn kant op. Dankbaar neem ik een paar gulzige slokken en hap halverwege het glas naar adem.
"Ben je al ... lang thuis?" vraag ik plotseling angstvallig. Hij zou toch niet het schot gehoord hebben? Dat moet niet veel langer dan vijf minuten geleden gebeurd zijn.
"Ik ben er net." Fred kijkt me bezorgd aan. "En maar goed ook."
Ik haal mijn schouders op en gooi de rest van de inhoud van het glas naar achteren. "Het gaat alweer."
"Nou ja, je hebt tenminste een frisse neus gehaald," mompelt de man.
De voordeur wordt met grof geweld open gemaakt waarna zware voetstappen de keuken bereiken. Ook al weet ik wie het is, ik durf niet om te kijken.
"Pa," begroet Jules zijn vader terwijl hij ons voorbij loopt en de koelkast opentrekt. Achter de rug van Fred leunt de bruinharige jongen tegen het aanrecht en opent met een klik een blikje cola. "Gaat alles wel goed met je, Sophie? Je ziet nogal bleek."
Als blikken konden doden, lag de jongen nu creperend op de betegelde keukenvloer. Wat een lef heeft hij. Ik zou Fred nu alles kunnen vertellen over dat pistool met zijn idiote vrienden en wie weet hoe die dan zou creperen!
Snel schud ik mijn jas uit en veeg wat vochtige plukken haar uit mijn gezicht. "Het gaat prima."
Fred haalt zijn schouders op en mompelt iets met 'vrouwen'. "Jules, help me even met uitladen."
De oude man staat op en verplaatst zich richting de voordeur. Bij iedere stap die hij van ons af zet voel ik de angst onder Jules' bedreigende blik dieper inhakken.
"Jules?"
De jongen knikt naar zijn vader en richt dan zijn blik weer op mij. Met één hand vouwt hij het lege blikje tot een plat stukje ijzer en smijt het voor mijn neus op tafel terwijl hij voorbijloopt.
Opgelucht haal ik adem wanneer vader en zoon zijn verdwenen. Ik gun mezelf mijn hoofd enkele seconden op het tafelblad neer te leggen, waarna ik richting de badkamer verdwijn om een lange, warme douche te nemen.
Het zweet stroomt van me af terwijl ik mijn gedachten probeer te ordenen.
Ik weet niet waar Jules en zijn vage vriendjes mee bezig zijn, maar ik weet wel dat ze er absoluut niet blij mee zijn dat ik er vanaf weet. Ik probeer niet te denken aan het moment waarop Jules mij met die kennis zal confronteren.
Misschien waren ze ook gewoon aan het spelen, kwajongens gedrag of zoiets dergelijks. Er is uiteindelijk niemand gewond geraakt, toch?
Wanneer ik klaar ben en de douche uitdraai, heb ik het gevoel dat ik al langer dan een halfuur de badkamer bezet houdt. Fred zal niet blij met me zijn: het warme water hier is snel op.
Bij de wastafel vind ik mijn toilettas en ik besluit mezelf te verwennen met een rustgevende, hydraterende bodylotion sessie. Het helpt me altijd om volledig te ontspannen, en de geur van de kokos maakt dat mijn reukvermogen in de zevende hemel belandt.
Achteraf gooi ik mijn vuile kleding in een wasmand in de hoek en wikkel mezelf in een dunne handdoek.
Wanneer ook mijn haar perfect is uitgekamd en tot een roodglanzende, golvende bos is geföhnd verlaat ik tevreden de badkamer. De kou van de hal slaat tegen mijn blote benen en armen. Snel loop ik richting mijn slaapkamer en sluit de deur.
Een gedaante in de hoek van mijn kamer laat me opschrikken, maar een ferme hand drukt de gil terug in mijn mond.
Jules gebaart dat ik stil moet zijn, maar in plaats daarvan bijt ik in zijn grote hand die mijn gezicht omsluit.
Dat had ik beter niet kunnen doen.
De jongen pakt me stevig vast en duwt me hardhandig tegen de muur naast het bed. Mijn hoofd komt met een harde knal tegen de wand achter me en ik vecht kort tegen de duizeligheid. Jules' ruwe handen voelen onprettig aan tegen de warme en zachte huid bij mijn bovenarmen. Zijn woedende ogen zijn maar een paar centimeter van mijn gezicht verwijderd, en het weerhoudt me van het maken van een enkel geluid.
"Je houdt je mond," sist hij tussen opeengeklemde kaken. "Begrepen?"
Ik frons naar hem, waarna ik mijn gezicht weer in de plooi trek. Hij mag niet zien hoe bang of verward ik ben, ook al zijn die twee dingen bijna alles wat ik voel op dit moment.
"Begrepen?" herhaalt hij.
Snel knik ik. Een seconde later glijden zijn handen van me af en zet hij een paar stappen naar achteren. Even slaakt hij een diepe zucht en wrijft met de achterkant van zijn hand over zijn glanzende voorhoofd.
Wanneer Jules zich omdraait zet ik een stap naar voren. "Wat waren jullie aan het doen?"
Hij bevriest in zijn beweging, en ik zie hoe zijn enorme handen zich samenknijpen tot gespannen vuisten.
"Ik hoorde het eerste schot," zeg ik snel. "Als je wil dat niemand er vanaf weet, had je misschien wat beter na moeten denken voordat je het afvuurde."
Jules kijkt me aan over zijn schouder, en even ben ik bang dat hij me weer tegen de muur zal drukken. Een glimlach speelt rond zijn lippen.
Dan staat hij met één snelle stap bij de deur en verdwijnt de hal in zonder haast een geluid te maken.
Ik merk pas dat ik mijn adem ingehouden heb wanneer ik alleen ben en mijn longen protesteren om verse lucht. Mijn lichaam trilt van top tot teen. Geen enkele diefstal in het simplistische winkelcentrum thuis kan dit gevoel van adrenaline en spanning evenaren.
Ik sluit de gordijnen en draai de sleutel van mijn slaapkamerdeur om in het slot. Voorzichtig laat ik de handdoek van mijn lichaam glijden en kruip dan zonder verder gedoe onder de dekens waar ik me opkrul tot een bolletje.
Het maakt me niet uit dat we over een paar uur zullen gaan eten - ik weet bijna zeker dat er weinig van mijn eetlust over zal zijn.