#5 IN FANFICTION?!?!?!?!
Λοιπόν, αυτό ήταν το κεφάλαιο 'OMG' όπου έλεγα πόσο δε το πιστεύω πως χτύπησα rank 😂. Όμως εχω ένα κόλλημα και δε θελω να εχω άσχετα παρτ στις ιστορίες μου και για αυτό τωρα το ξανά έγραψα και έβαλα και κανονικό κεφάλαιο, το 28ο.
Ήθελα να σας πω ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ γιατί χωρις εσάς που υποστηρίζετε την ιστορία μου με τα αμέτρητα votes σας και τα υπέροχα comments σας, αυτή η ιστορία δε θα πήγαινε πουθενά!!!
Όποτε αυτό:
Είναι για ΕΣΑΣ!!!❤️❤️❤️❤️
Kira's Pov
"Τελείωσα!" Ανακοίνωσα γύρω στη μισή ώρα αργότερα, κλείνοντας δυνατά το βιβλίο.
Ήταν υπέροχο και το είχα απολαύσει πραγματικά. Μακάρι να είχε κι άλλο να διαβάσω καθώς ήταν μονάχα 176 σελίδες.
Γύρισα στον Yoongi για να δω γιατί δεν αντιδράει και τον είδα να κοιμάται.
Γέλασα μαζί του. Ο Suga μπορούσε όντως να κοιμηθεί οπουδήποτε αλλά δεν ήξερα πως μπορούσε και οποτεδήποτε!
Ήταν ακόμα πολύ νωρίς το απόγευμα, το ρολόι του κινητού μου έδειχνε 5:25. Ήμουν ανάμεσα σε δίλημμα: να τον ξυπνήσω ή όχι.
Θυμάμαι πως είχε τα κέφια του, φαινόταν να έχει όρεξη για παιχνίδι. Πότε πρόλαβε και κοιμήθηκε;
Μοιάζει τόσο γαλήνιος καθώς κοιμάται αθόρυβα, το πρόσωπό του αγγελικό ακόμα και με τα όμορφα μάτια του κλειστά. Μένω να απορώ πως γίνεται κάποιος να είναι τόσο εκθαμβωτικός κι όταν κοιμάται. Εγώ ήμουν σίγουρη πως έμοιαζα με ζόμπι.
Τελικά, μην αντέχοντας να τον ξυπνήσω, κυλώ το σώμα μου προς το δικό του και χώνομαι στην αγκαλιά του. Του παίρνει λίγη ώρα αλλά ύστερα, μηχανικά, τυλίγει τα χέρια του γύρω μου.
Νιώθω την ζεστή του ανάσα στο αυτί και στον λαιμό μου. Είναι απολαυστικό καθώς μυρίζει. δυόσμο.
Χαμογελάω καθώς δεν μπορώ να κρατηθώ και προσπαθώ να κοιμηθώ. Μάταια όμως γιατί είναι υπερβολικά πολύ νωρίς για 'μένα.
Έτσι μένω εκεί, στην ζεστή αγκαλιά του, μάτια ερμειτικά κλειστά, να συγχρονίζω την αναπνοή μου με τη δική του.
Δεν βαριέμαι καθόλου γιατί είναι αυτός εκεί. Το αίσθημα μεταξύ μας είναι μοναδικό και προσπαθώ να το απολαύσω όσο πιο πολύ μπορώ!
Σύντομα, νομίζω πως με πέρνει ο ύπνος...
Ανοίγω σιγά σιγά τα μάτια μου για να δω τι συμβαίνει δίπλα μου. Νιώθω κάτι να κουνιέται. Βασικά κάποιον.
Το δωμάτιο είναι σκοτεινό αλλά διακρίνω μια φιγούρα να ανακάθεται στο κρεβάτι μου.
"Suga;" ρωτάω και επιβεβαιώνεται πως είναι αυτός αφού γυρνάει να με κοιτάξει.
Ξαφνικά θυμάμαι πως είχε έρθει σπίτι μου κι εγώ διάβαζα το Demian ενώ μόλις τελείωσα, ξάπλωσα δίπλα του. Λογικά με είχε πάρει ο ύπνος.
"Τι ώρα είναι;!" Ρωτάει ανήσυχος.
Παίρνω το κινητό μου από το κομοδίνο μου για να δω. Ανάβω και τα φώτα του δωματίου από τον έξτρα διακόπτη δίπλα στο κρεβάτι μου.
'Τι το ήθελα;' νευριάζω με τον εαυτό μου αφού το φως με τύφλωσε.
"Οκτώ και τέταρτο." Απαντώ ενώ αρχίζω να συνηθίζω στο φως.
"ΤΙ?!?" Αναφωνεί και πετάγεται από το κρεβάτι μου. "Γιατί δεν με ξύπνησες!" Φωνάζει ενώ βγαίνει από το δωμάτιό μου.
"Που πας?!" Φωνάζω κι εγώ από το κρεβάτι μου για να με ακούσει.
Η απάντηση που παίρνω είναι 'κάπου'.
Ανακαλώ τα λόγια του Jackson. Σηκώνω το μανίκι μου και κοιτάζω την διεύθυνση που είναι γραμμένη πάνω στον καρπό μου.
Δυο λεπτά μου παίρνει για να αποφασίσω τι να κάνω.
Το ταξί σταματάει έξω από ένα μικρό μαγαζάκι στις 9 παρά τέταρτο. Η ταμπέλα από έξω γράφει κάτι στα κινέζικα οπότε και δε το καταλαβαίνω. Το μόνο που μπορώ να διαβάσω είναι οι λέξεις 'cafe-bar' στην πόρτα.
Διστάζω. Να μπω μέσα ή όχι; Τι δουλειά να είχε άραγε εδώ ο Suga;
Η σκέψη να με απατάει δεν μου περνάει από το μυαλό, ευτυχώς ή δυστυχώς. Το μόνο που σκέφτομαι είναι το τι μου κρύβει.
Ξέρω ότι μπορεί να το μετανιώσω αργότερα αλλά παίρνω μια βαθιά ανάσα και μπαίνω.
Το μαγαζί φαίνεται λίγο παλιό και απεριποίητο. Όλα τα τραπέζια και οι καρέκλες είναι φτηνιάρικα και φθαρμένα ενώ αηδιάζω από το βρόμικο πάτωμα με τις λάσπες.
Κινούμαι προς το μπαρ και κάθομαι σε ένα από τα σκαμπό που μοιάζει καινούριο και σε καλή κατάσταση.
"Τι θα πάρεις;" με ρωτάει ξερά ένας μεσήλικας άντρας, πίσω από το μπαρ. Τον βλέπω να ξεπλένει ένα ποτήρι, όχι καλά όμως, και μετά να το βάζει στη θέση του χωρις καν αν το σκουπίσει.
"Εμ...μια κόκα κόλα." Απαντάω. "Σε κουτάκι."
Ναι σιγά μην έπινα από τα βρόμικα ποτήρια του.
Ο μπάρμαν χάνεται σε ένα δωμάτιο στα δεξιά και εμφανίζεται δευτερόλεπτα μετά κρατώντας ένα γυάλινο μπουκάλι Pepsi. Σφραγιστό ευτυχώς.
"Δεν έχουμε Coca-Cola." Με πληροφορεί ανέκφραστος ανοίγοντας το καπάκι με το ανοιχτήρι μπροστά μου.
"Δε πειράζει, και η Pepsi μου κάνει." Πληρώνω και πίνω απευθείας από το μπουκάλι. Ναι σιγά μην χρησιμοποιήσω τα καλαμάκια του τύπου.
"Ξέρεις, και αλκοόλ να ζητούσες θα σου έδινα." Γελάει πονηρά και επιστρέφει στη δουλειά του, αφήνοντάς με τρομαγμένη και απογοητευμένη με την βλακεία που κουβαλάνε μερικοί μερικοί.
Δεν έχω ξανά έρθει σε μπαρ ποτέ μου και δεν νιώθω καθόλου άνετα. Στο μαγαζί βρίσκομαι εγώ, ο μπάρμαν και άλλοι τρεις πελάτες που έχουν ήδη αρχίσει να τα πίνουν.
Μα που είναι ο Suga;
Είμαι έτοιμη να σηκωθώ και να φύγω όταν παρατηρώ μια μικρή σκηνή.
"Υποδεχτείτε τον Gloss!" Λέει μια φωνή από ένα ηχείο και βλέπω κάποιον να ανεβαίνει στην σκηνή.
Μένω κατάπληκτη όταν τα φώτα πέφτουν πάνω του και αποκαλύπτουν το αγόρι μου!
Ο Suga παίρνει το μικρόφωνο και....ξεκινάει να ραπάρει!
Για άλλη μια φορά, μένω άφωνη, όχι όμως εξαιτίας των ικανοτήτων του. Απλά δεν μπορώ να πιστέψω πως έρχεται εδώ για να δουλέψει. Δηλαδή, τον πληρώνουν. Σωστά;
Μετά όμως μου έρχεται ταμπλάς. Ο Suga είναι εδώ και δίνει την μικρή παράστασή του. Το κοινό όμως αποτελείται από πέντε άτομα όλο κι όλο ενώ το μαγαζί χωράει σίγουρα σαράντα.
Τον λυπάμαι. Πιστεύω πως είναι αρκετά καλός ράπερ και αξιζει να ακουστεί.
Παρόλα αυτά όμως, δεν είναι κανείς εδώ πραγματικά για εκείνον. Μέχρι και εγώ η ίδια ήρθα γιατί μου το είπαν άλλοι...
SUGA's Pov
'Καμιά τύχη πάλι.' Σκέφτομαι καθώς ανεβαίνω στην άθλια σκηνή. Δε πειράζει όμως, είμαι συνηθισμένος.
Ξεκινάω να ραπάρω με το πρώτο μου κομμάτι ενώ παρατηρώ το κοινό μου, που απαρτίζεται από πέντε άτομα. Οι τρεις συνηθισμένοι μπεκρούλιακες, ο μπάρμαν και...
'Γυναίκα είναι εκείνη εκεί στο μπαρ;'
Μένω έκπληκτος γιατί ποτέ ξανά δεν είχε έρθει ποτέ κανένα κορίτσι στις βραδιές μου.
Μετά όμως σκέφτομαι το πόσο απελπισμένη πρέπει να 'ναι για να έρθει εδώ όποτε και δε νιώθω πια καμία τιμή για την θηλυκή παρουσία της στο χώρο.
Καθώς η ώρα περνάει επιβεβαιώνονται οι υποψίες μου.ια τον λόγο που βρίσκεται εδώ η κοπέλα καθώς είμαι πια σίγουρος πως δεν ήρθε να δει εμένα.
Στην πραγματικότητα, κάνει σαν να μην θέλει να με δει. Με το χέρι της κρύβει το πρόσωπό της.
Μήπως δεν θέλει να την δω εγώ;
Η σιλουέτα της όμως, σχετικά καμπυλωτή, μου φαίνεται οικεία. Τα ρούχα της νομίζω πως τα έχω ξανά δει. Σήμερα κι όλας.
Δε ξέρω γιατί, αλλά αυτή η γυναίκα μου φαίνεται οικεία.
Όταν ξαφνικά το συνειδητοποιώ.
"Κίρα;" διακόπτω το κομμάτι μου, έτσι κι αλλιώς ήταν το τελευταίο για απόψε.
Θυμός και έκπληξη με καταβάλουν καθώς την βλέπω να γυρνάει αστραπιαία το κεφάλι της. Με κοιτάζει με το ίδιο έκπληκτο βλέμμα της.
Γιατί είναι εδώ;
"Τι γυρεύεις εδώ?!" Την ρώτησα νευριασμένος μετά από πέντε λεπτά.
Αμέσως μόλις την είδα, κατέβηκα από την σκηνή, την πήρα και την οδήγησα έξω από το μαγαζί. Εκεί βρισκόμασταν τώρα, επιτέλους τον καθαρό αέρα. Μέσα βρωμούσε καπνίλα.
"Εμ..ε-εγώ...ε απλά ήρθα." Έψαχνε να βρει δικαιολογία ρε μαλάκα, δεν το πίστευα!
"Με κοροϊδεύεις?!? Αποκλείεται απλά να ήρθες, κάποιος σου το είπε! Ποιος; Πες μου ποιος!"
Ήμουν τρομερά θυμωμένος και δεν ήξερα αν ήμουν πιο πολύ μαζί της ή με όποιον της είπε το μυστικό μου.
Δεν το ήξεραν πολλοί, ούτε καν οι Bangtan. Μόνο ο J-Hope και ο Jungkook γνώριζαν τι έκανα κάθε Παρασκευή βράδυ.
Και η Κίρα ήταν το τελευταίο άτομο που ήθελα να μάθει!!!
Ναι, ντρεπόμουν που αναγκαζόντουσαν να το κάνω αυτό, ντρεπόμουν που πήγαινα σε ένα τόσο άθλιο μαγαζί, που είχα τέσσερα άτομα για κοινό!
Δεν ήθελα ποτέ η Κίρα να μάθει κι ούτε και κανένας άλλος! Στα μάτια όλων τους ήμουν κάποιος, χρόνια τώρα έφτιαχνα αυτή την εικόνα του μυστικοπαθής αγοριού που ποτέ κανείς δε θα μάθει στα αλήθεια αλλά όλοι θα ήθελαν! Αν μάθαιναν για αυτό, πάει, καταστράφηκα.
"Ποιος σου το είπε!" Της φώναξα ξανά.
Περίμενα να θυμώσει αλλά όχι. Στέκονταν εκεί μπροστά μου, ανέχοντάς με να της φωνάζω. Είχε σκυμμένο το κεφάλι της, δεν τολμούσε να με κοιτάξει.
"Συγνώμη." Είπε σιγανά.
Και την λυπήθηκα.
Μια λέξη είπε αλλά ο τρόπος που την είπε, ο τρόπος με τον οποίο ακούστηκε μετανιωμένη η φωνή της, με έκανε κι εμένα να μετανιώσω που της φώναξα.
Κάνοντας πέρα τον θυμό, προσπάθησα άλλη μια φορά να την κάνω να μου πει.
"Ποιος σου το είπε Κίρα; Πες μου μωρό μου." Δοκίμασα.
Της κράτησα και τα χέρια, σχηματίζοντας κύκλους με τους αντίχειρές μου πάνω τους.
Εκείνη αναστέναξε και με κοίταξε.
"Θυμάσαι χθες που ήρθες σπίτι μου και δεν είχα όρεξη;" με ρώτησε.
Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου.
"Ναι λοιπόν, είχα γυρίσει στο σπίτι με το αστικό. Και είχα συναντήσει τον Jackson."
Kira's Pov
Το πόσο γρήγορα είχε αλλάξει η έκφρασή του μόλις είπα το όνομά του δεν περιγράφεται.
Ο θυμός εξαπλώθηκε στο πρόσωπό του κάνοντάς τον να φαίνεται τρομακτικά επικίνδυνος μέσα στο μισοσκόταδο.
"Τι δουλειά είχες με αυτόν?!" Με κοίταξε επίμονα.
"Δεν φταίω εγώ, αυτός με πλησίασε!" Υπερασπίστηκα τον εαυτό μου.
Αρνιόμουν κατηγορηματικά να μαλώσω μαζί του εξαιτίας του Jackson. Ξανά.
"Και τι σου είπε;"
Άγχος με έπιασε κοιτώντας μέσα στα μάτια του. Άρχισα να ιδρώνω. Μπορούσα να δω πως ήταν έξαλλος, ακόμα κι αν αυτός προσπαθούσε λίγο να το κρύψει.
Ο Suga απέστρεψε το βλέμμα του καταλαβαίνοντας πως με έκανε να νιώθω άβολα.
"Μπούρδες." Απάντησα. "Πως τάχα δε σε ξέρω και πως δεν είσαι αυτός που νομίζω, και τα λοιπά."
Με τα χέρια μου έπιασα το πρόσωπό του από δεξιά και αριστερά κάνοντάς τον να με κοιτάξει μέσα στα μάτια για άλλη μια φορά.
"Δε πιστεύω τίποτα από όλα αυτά, Yoongi." Χρησιμοποίησα το κανονικό όνομά του για να του δείξω πως έλεγα την αλήθεια.
Από θυμωμένος τώρα πήρε μια μελαγχολική έκφραση και τα μάτια του γυάλισαν.
"Αν δεν τα πιστεύεις, τότε γιατί ήρθες εδώ απόψε;" ψιθύρισε.
Με έπιασε απροετοίμαστη.
Είχε δίκιο. Αν δεν πίστευα σε αυτά που μου έλεγε ο Jackson, τότε τι έκανα εκεί;
Γιατί πήγα;
'Γιατί δεν του έχεις εμπιστοσύνη.' Είπε μια φωνή μέσα στο μυαλό μου.
Δεν ήθελα να το παραδεχτώ, αλλά είχε απόλυτο δίκιο.
Γιατί αν εμπιστευόμουν το αγόρι μου, θα έμενα σπίτι μου και δε θα τον ακολουθούσα στα κρυφά.
Τώρα θα μαλώναμε και δε θα έφταιγε ο Jackson αλλά εγώ.
Πάνω που ήμουν έτοιμη να απολογηθώ, άλλαξα γνώμη.
"Ξέρεις κάτι; Δε μου έδωσες και πολλούς λόγους να μην ακούσω τον Jackson!" Ξεκίνησα κάτι που θα μετάνιωνα σίγουρα μετά.
"Πως?! Τι πάει να πει αυτό;" γούρλωσε τα μάτια του.
"Μην το παίζεις ανήξερος! Ξέρεις πολύ καλά!" Τον μάλωσα.
Είχα αρχίσει να παίρνω φόρα. Έπρεπε να τα πω όλα τώρα που μου είχε δοθεί η ευκαιρία.
"Για ποιο πράγμα μιλάς!" Φωνάζει αγανακτησμένος.
"Για το μάτι του Jackson φυσικά! Εσύ το έκανες, έτσι δεν είναι; Εσύ τον έδειρες!" Τον κατηγόρισα.
"Όχι βέβαια! Πας καλά; Δεν έκανα τίποτα εγώ!" Με κοιτούσε με αποστροφή και με έκανε να νιώθω πολύ άσχημα.
"Στ'αλήθεια πιστεύεις πως ο Jackson έχει έναν μόνο εχθρό, εμένα; Ο τύπος είναι τελείως αχώνευτος, υπάρχουν άτομα σε όλη τη Σεούλ που επιθυμούν να του σπάσουν τα μούτρα!
Αν τις έφαγε πρόσφατα, καλά να πάθει, δεν ήμουν εγώ υπεύθυνος!"
Δεν ήξερα τι να του πω.
"Και τι λες, έτσι να μου είπε ψέματα;"
"Ναιιι! Αυτό κάνει ο Jackson! Επίσης, είπες είχε ένα μαυρισμένο μάτι;"
"Ναι."
"Μόνο;"
"Ναι."
"Ορίστε. Άλλη μια απόδειξη πως δεν το έκανα εγώ." Γέλασε.
Τον ρώτησα τι εννοούσε και η απάντησή του...Ω Θεέ μου.
"Αν τον είχα δείρει εγώ, δε θα τη γλίτωνε μόνο με ένα μαύρο μάτι."
Για λίγα λεπτά επικράτησε σιωπή ανάμεσά μας. Κανείς δεν τολμούςε να πει κάτι. Εκείνος είχε τα χέρια του στις τσέπες του δερμάτινου μπουφάν του και κοιτούσε κάτω και εγώ αγκάλιασα τον εαυτό μου για να ζεσταθώ.
Η ατμόσφαιρα ήταν ακόμα φορτισμένη και δεν είχε το θάρρος να τον κοιτάξω. Αναγνώριζα το φταίξιμό μου.
Τότε εκείνος κίνησε προς το αμάξι του να φύγει. Πριν απομακρυνθεί όμως μου είπε...
"Είναι πολύ κρίμα όμως. Τόση λίγη εμπιστοσύνη..."
Έτρεξα από πίσω του όταν μπήκε στο τζιπάκι του. Κοπάνησα το αυτοκίνητο για να μου ανοίξει.
Εκείνος κατέβασε το παράθυρο του οδηγού.
"Μπορείς να με πας σπίτι;" ρώτησα
Φυσικά μου έγνεψε καταφατικά κι έτσι εγώ άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα.
Η διαδρομή ήταν πάλι σιωπηλή. Ο Suga φαινόταν λυπημένος αλλά από τον τρόπο που κρατούσε το τιμόνι κατάλαβα πως κατά βάθος ήταν θυμωμένος.
Οι αρθρώσεις των δακτύλων του είχαν ασπρίσει από την δύναμη στο κράτημά του.
Σταμάτησε μπροστά από το σπίτι μου χωρίς να με κοιτάξει, χωρίς να μου μιλήσει.
Όταν το αποφάσισα, άνοιξα την πόρτα του συνοδηγού για να βγω. Όμως είχα άλλη μια απορία.
"Ούτε για αυτό μου είπες όμως. Για το μπαρ." Είπα καθώς έκλεινα την πόρτα πίσω μου. Το παράθυρο ήταν ανοιχτό οπότε με άκουγε.
"Ούτε κι εσύ μου είπες για τον Jackson." Απάντησε βάζοντας μπρος.
Το επόμενο δευτερόλεπτο είχε ήδη φύγει, αφήνοντάς με μόνη μου στο κρύο.
Να σκέφτομαι το λάθος που είχα κάνει και όπως είχα μαντέψει και πριν,να μετανιώνω.