Την είδατε την φωτογραφία; Αχ γιατί μου το κάνει αυτό γιατιιιιι 😍😭😍😭😍 του πάνε τόσο τα γυαλιάααα
Η θέση δίπλα μου στο αστικό λεωφορείο ήταν κενή και πολύ το χάρηκα αυτό καθώς δεν είχα όρεξη για πολύ επικοινωνία με κόσμο.
Είχα πάει μέχρι την πιο κοντινή βιβλιοθήκη να αναζητήσω το βιβλίο του 'Demian' αφού στο σπίτι, όσο κι αν έψαξα, δε το βρήκα.
Όμως, εφόσον δεν φημίζομαι και για την καλή μου τύχη, το βιβλίο δεν υπήρχε σε εκείνη τη βιβλιοθήκη ούτε στο βιβλιοπωλείο που βρισκόταν δυο τετράγωνα πιο κάτω.
Έτσι κατέληξα κοντά στο κέντρο της Σεούλ, ψάχνωντας απεγνωσμένα ένα βιβλιοπωλείο που να το διαθέτει και ευτυχώς το βρήκα.
Τώρα το ακουμπούσα πάνω στο μπούτια μου και χάιδευα το σκληρό εξώφυλλό του.
'Επιτέλους σε απέκτησα!'
Δε μπορούσα να το πιστέψω πως ξόδεψα όλο μου το απόγευμα κυνηγώντας ένα βιβλίο! Την κούραση που με κατέβαλε δεν μπορούσα να την περιγράψω, το μόνο που ήθελα ήταν να φτάσω σπίτι μου και να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου. Να διαβάσω το 'Demian'.
Όπως όμως ανέφερα και πιο πάνω, δεν είμαι γνωστή για την καλοτυχία μου. Αυτό αποδείχτηκε άλλη μια φορά όταν το λεωφορείο έκανε στάση.
Ανέβηκε ένα σχετικά ψηλό αγόρι με τόσο ξανθά μαλλιά που φάνταζαν άσπρα. Παρόλο που φορούσε χοντρό μπουφάν, φαινόταν αρκετά μυώδης.
Φορούσε ένα μαύρο καπέλο και δεν ήταν στραμμένος προς την μεριά μου, οπότε και μπορούσα να δω μόνο το προφίλ του. Κάτι μου θύμιζε, όμως μου έδινε ένα άσχημο συναίσθημα.
'Αχ ας γυρίσει λίγο να τον δω ποιος είναι.'
Και σαν η ευχή μου να έγινε πραγματικότητα, γύρισε ξαφνικά το κεφάλι του προς τα εμένα και ίσα που πρόλαβα να κατεβάσω το δικό μου.
Άφησα τα μαλλιά μου να πέσουν στο πρόσωπό μου ελπίζοντας αυτό να με καλύψει και παρακαλώντας να μην με δει.
Δεν τόλμησα να κοιτάξω ξανά για να δω αν με πρόσεξε. Μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου όμως ένιωσα το σώμα του να βυθίζεται στο κάθισμα δίπλα του.
"Ώπα! Ποια έχουμε εδώ; Γειά σου Κίρα." Χαμογέλασε πονηρά ο Jackson καθώς μου έκανε τα μαλλιά πίσω.
Εγώ τραβήχτηκα.
"Τι θέλεις;" ρώτησα εκνευρισμένη. Με ποιο δικαίωμα με άγγιξε;
"Εγώ; Απλά κάθισα δίπλα σου, ηρέμησε."
Μα καλά, αυτός ο άνθρωπος πια είχε πάντα το ίδιο πονηρό και χαιρέκακο υφάκι, είτε σε ειρωνευόταν, είτε ήταν εκνευρισμένος είτε ήταν σε καλή διάθεση.
Αναστέναξα βαριεστημένα. Δεν είχα καμιά απολύτως όρεξη να ασχολούμαι μαζί του.
"Έχει κι άλλες κενές θέσεις. Σε αυτήν βρήκες να κάτσεις;" προσπάθησα να του δώσω να καταλάβει πως ήταν ανεπιθύμητος.
Εκείνος τότε γύρισε ολοκληρωτικά προς τα εμένα, επιτρέποντάς με να έχω μια πλήρη όψη του προσώπου του.
Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα και το ίδιο λογικά έκανε και το στόμα μου όταν τον αντίκρισα.
"Τι έπαθες εσύ!" Πιο πολύ αναφώνησα παρά ρώτησα. Κάτι μου έλεγε πως είχε να κάνει έμμεσα με τους φίλους μου.
"Δε ρωτάς καλύτερα τον γκόμενό σου;" σαρκάστηκε.
Η περιοχή γύρω από δεξί μάτι του Jackson ήταν μωβ και πρισμένη ενώ το ίδιο του το μάτι από μέσα είχε τα αγγεία του κατακόκκινα.
Μπορεί να ήταν κάθαρμα και να μην τον συμπαθούσα αλλά το τραύμα φαινόταν να πονάει πολύ και τον λυπήθηκα.
"Αποκλείεται." Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου. "Ο Yoongi δε θα το έκανε αυτό."
Ο Jackson άφησε ένα ψεύτικο περιπαιχτικό γελάκι ενώ στριφογύρισε τα μάτια του.
"Ναι καλά! Και τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό;"
"Την προηγούμενη φορά είχε γίνει ολόκληρη φασαρία. Δε νομίζω να το ξανά έκανε."
"Τότε δεν τον ξέρεις καλά, μου φαίνεται." Επέμενε.
Άρχισα σιγά σιγά να τα παίρνω με αυτά που έλεγε. Τι θα πει δηλαδή δεν τον ξέρω, μια χαρά τον ξέρω! Δε θα έκανε κάτι τέτοιο μετά από όλες αυτές τις φασαρίες που περάσαμε και σίγουρα δε θα μου το κρατούσε κρυφό.
Ήθελα να πω στον αλήτη δίπλα μου πως δεν ήταν αυτός που τα είχε με τον Yoongi αλλά εγώ, αποφάσισα όμως να το αφήσω να περάσει.
"Τι; Δε πιστεύεις;" Συνέχισε, παίζοντάς το τάχα και καλά έκπληκτος.
Έστρεψα το βλέμμα μου αλλού ενώ σταύρωσα και αποφασιστικά τα χέρια μου πάνω από το στήθος μου. Αρνιόμουν να του μιλήσω. Αν το έκανα, αν αντιδρούσα στις βλακείες που έλεγε, θα τους έδινα αξία και δεν είχα τέτοια πρόθεση.
"Ξέρεις κάτι; Σε λυπάμαι, Κίρα." Είπε και τον αγριοκοίταξα. "Κίκο, σόρρυ." Το διόρθωσε.
Εγώ όμως δεν τον είχα κοιτάξει απειλητικά για την χρήση του ονόματός μου που του είχα εξαρχής απαγορέψει. Τον είχα κοιτάξει έτσι γιατί θα με έφερνε σύντομα στα όριά μου, με αυτό το ρυθμό.
Ο ανόητος όμως δεν πτοήθηκε και συνέχισε.
"Σε λυπάμαι γιατί ούτε ξέρεις με ποιον τα έχεις! Νομίζεις πως γνωρίζεις τον Agust D, όμως δεν έχεις ιδέα ποιος είναι."
Το άκουσμα και μόνο του ονόματος 'Agust D' μου έφερνε ανατριχίλα, όχι άσχημη όμως. Απλά το ένιωθα σαν κάτι μεγάλο και σπουδαίο.
"Γιατί, έχεις εσύ;" πετάχτηκα ξαφνικά και τον έκοψα με αυτή μου την ειρωνία.
"Είτε το πιστεύεις είτε όχι, έχω. Και πολύ περισσότερη από ότι εσύ, μικρή μου."
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, είχε και το θράσος να με αποκαλέσει 'μικρή του' και να μου την δώσει ακόμα περισσότερο.
"Θα σου πω ένα." Ξεκίνησε πάλι, πιο ήρεμα αυτή τη φορά. "Δεν έχετε βγει ποτέ Παρασκευή βράδυ, σωστά; Λοιπόν, πάνε αύριο σε αυτή τη διεύθυνση..." είπε και μου έγραψε πάνω στο χέρι μου με ένα στιλό που είχε μέσα στην τσέπη του. "...κατά τις εννιά το βράδυ. Αυτό που θα δεις, πάω στοίχημα δε στο έχει πει. Κι έλα μετά να με βρεις και πες μου αν έχω άδικο."
Τον κοιτούσα ελαφρώς μπερδεμένη. Τι μπορούσε να είναι άραγε αυτή η διεύθυνση; Τι θα έβλεπα αν πήγαινα;
Θα πήγαινα όμως;
'Ξεκόλλα Κίρα, μην τον ακούς. Έχε εμπιστοσύνη στο αγόρι σου.'
Τελικά αποφάσισα πως δεν υπήρχε κανένας λόγος να αμφισβητήσω τον Suga και να ακούσω τον Jackson. Φρόντισα να του το δείξω αυτό.
"Ξέρω όσα πρέπει να ξέρω για αυτόν, δεν υπάρχει τίποτα περαιτέρω να μάθω κι αν κάποτε υπάρξει, σα μου το πει εκείνος όταν θα 'ναι έτοιμος! Δε χρειάζομαι εσένα να μου λες το οτιδήποτε! Οπότε τώρα, μπορείς να σηκωθείς για να κατέβω;" ξέσπασα, τρομερά ενοχλημένη.
Εκείνος υπάκουσε και σηκώθηκε χωρίς να πει τίποτε άλλο.
Κατέβηκα στη στάση λίγο πιο μακριά από το σπίτι μου. Ναι, προτειμούσα να περπατήσω λίγο παραπάνω παρά να κάτσω να τον ακούω και να εκνευρίζομαι.
Την στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο έδαφος όμως και οι συρτές πόρτες του αστικού έκλεισαν από πίσω μου, άρχισα να το ξανασκέφτομαι.
Στα αλήθεια δεν υπήρχε λόγος να αμφισβητήσω τον Suga;
Γιατί εδώ πίστευα πως δε θα ξαναέκανε κάτι τέτοιο αλλά το μάτι του Jackson δεν είχε γίνει μαύρο μόνο του και σίγουρα όχι για το τίποτα...
SUGA's Pov
Είναι Παρασκευή νωρίς το απόγευμα όταν αποφασίζω να περάσω από της Κίρας να την δω. Παρόλο που είμαστε στο ίδιο σχολείο και έχουμε αρκετές κοινές τάξεις μαζί, κάποιες φορές δεν προλαβαίνω να είμαι μαζί της και πολύ. Σήμερα ήταν μια από αυτές τις φορές.
Βέβαια, είχα πάει σπίτι της και χθες το απόγευμα όταν εκείνη είχε γυρίσει από την αγορά, όμως δεν είχε και πολύ διάθεση.
"Τι έχεις;" την είχα ρωτήσει.
Πήγα με την αγκαλιάσω αλλά αυτή τραβήχτηκε.
"Άσε με, Yoongi, δεν έχω όρεξη."
"Έκανα κάτι;" ρώτησα.
Υπό άλλες συνθήκες μπορεί να της θύμωνα που με απομάκρυνε αλλά ήθελα να δω τι έτρεχε.
"Όχι..." μάσησε τα λόγια της. "Οχι δεν έκανες εσύ κάτι." Είπε και στράφηκε προς το μέρος μου.
"Αλλά;"
"Αλλά τίποτα, Yoongi! Είμαι απλώς πολύ κουρασμένη." Υποστήριξε και ξάπλωσε το κρεβάτι της.
Δεν ήθελα να την πιέσω ενώ ολοφάνερα δεν ήθελε. Θα μαλώναμε και προτειμούσα να το αποφύγω.
Οπότε και έφυγα, αδειάζοντάς της την γωνιά να ηρεμήσει και να ξεκουραστεί.
Σήμερα ήλπιζα να είναι φυσιολογική.
Χτυπάω το κουδούνι του σπιτιού της και αμέσως μου ανοίγει η θεία της και με υποδέχεται λέγοντάς μου να περάσω μέσα. Χαίρομαι που δεν άργησε γιατί είναι Δεκέμβρης και έχει πολύ κρύο.
"Καλώς τον Yoongi, πέρασε μέσα! Η Κίρα είναι πάνω στο δωμάτιό της." Κλείνει την πόρτα πίσω μου η ευγενική γυναίκα και παίρνει το παλτό μου.
Την ευχαριστώ και αρνούμαι την ζεστή σοκολάτα που προσφέρεται να μου φτιάξει. Ανεβαίνω γρήγορα τις σκάλες για τον πάνω όροφο και πριν μπω στο δωμάτιό της χτυπάω την πόρτα.
Καθώς δεν παίρνω απάντηση ούτε την δεύτερη φορά που χτυπάω, παίρνω την πρωτοβουλία και μπαίνω μέσα.
Βλέπω την Κίρα να ξαπλώνει μπρούμυτα πάνω στο διπλό κρεβάτι της, με τα πόδια πάνω και ένα βιβλίο στα χέρια της. Είναι τόσο απορροφημένη σε αυτό που διαβάζει που δε με παίρνει χαμπάρι που μπαίνω μέσα.
Πάω και πηδάω πάνω στο κρεβάτι δίπλα της, τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από την μέση της ενώ εκείνη γυρνάει να με κοιτάξει και μου χαμογελάει.
Ανεβαίνω ο μισός πάνω της για να μην την πλακώσω και ακουμπάω το κεφάλι μου στον λαιμό της έτσι ώστε να βλέπω κι εγώ αυτό που διαβάζει.
"Τι διαβάζεις;" την ρωτάω και της δίνω ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο.
Για κάποια όρεξη έχω πολύ καλή διάθεση και διάθεση για παιχνίδι. Παιχνίδι μαζί της.
"Είναι ένα βιβλίο για μια εργασία που έχουμε να κάνουμε με τον Namjoon στην Λογοτεχνία." Μου απαντάει και κλείνει το βιβλίο για να μου δείξει το εξώφυλλό του.
"Herman Hesse's 'Demian'." Διαβάζω εγώ δυνατά τον τίτλο. "Με τι έχει να κάνει;"
Ποτέ μου δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα τα βιβλία αλλά αυτό φαινόταν να της αρέσει της Κίρας καθώς σχεδόν το τελείωνε. Και ήθελα να μιλάω μαζί της για ότι την ευχαριστούσε.
Ήθελα να την κάνω χαρούμενη γιατί το άξιζε στα σίγουρα.
Αρχίζει να μου εξηγεί πολύ περιληπτικά τι περίπου γίνεται στο βιβλίο και δε μπορώ να πω, ακούγεται αρκετά ενδιαφέρον ώστε να δω την παρουσίαση των φίλων μου, όχι όμως κι ώστε να το διαβάσω.
Έχει τα κέφια της, σε αντίθεση με χθες, και αυτό είναι καλό. Με χαροποιεί.
Ακόμα και όταν τελειώνει όμως με το να μου εξηγεί, ανοίγει το βιβλίο και συνεχίζει να διαβάζει.
"Εμ, Κίρα;" την κοιτάζω παραξενεμένος.
Αφού είμαι εγώ εδώ, γιατί ξαναγυρίζει στο χαζοβιβλίο;
'Θεέ μου, αυτή η κοπέλα με κάνει να ζηλεύω ακόμα κι ένα μάτσο χαρτιά!' Αναστενάζει το μυαλό μου, στην ουσία. 'Τι θα γίνει με την κατάστασή μου;'
Εκείνη γυρίζει το κεφάλι της και με κοιτάει πεταρίζοντας έντονα τις βλεφαρίδες της.
"Ναι;" με ρωτάει.
"Με αυτό θα ασχολείσαι τώρα;"
Τα μάτια της αστράφτουν καθώς συνειδητοποιεί τι θέλω να πω. Έπειτα παίρνει ένα χαριτωμένα άτιμο ύφος.
"Εεε χεχε..." ξεκινάει. "Λίγες σελίδες μείνανε...δε μπορώ να το τελειώσω; Σεεεεε παρακαλώωωω!!! Δε γίνεται να με αφήσεις να μείνω με την αγωνία, γίνεται;" λέει ναζιάρικα.
Δεν έχω ξαναδεί την Κίρα να κάνει νάζια και το διασκεδάζω αρκετά, είναι πολύ χαριτωμένη.
"Σε παρακαλώωωω!!!! Μετά θα κάνουμε ότι θέλεις εσύ!" Μου λέει με μάτια ορθάνοιχτα.
"Ότι θέλω;" ρωτάω πονηρά, όμως δεν έχω κάτι πονηρό στο μυαλό μου.
"Όχι τίποτα τρομερό, μη φανταστείς!" Με μαλώνει αμέσως κι εγώ γελάω.
"Άντε καλά!" Πάω πάσο κι εκείνη χαίρεται.
"Είσαι ο καλύτερος!" Τεντώνει το σώμα και τον λαιμό της να με φτάσει και μου δίνει ένα πεταχτό φιλί πριν επιστρέψει στο βιβλίο της.
Εγώ ξαπλώνω πίσω στο κρεβάτι της ξεκινώντας την διαδικασία αναμονής.
Δεν περνάνε πολλά λεπτά και με παίρνει ο ύπνος...
01:23
Έχει πόση ώρα που προσπαθώ να ανεβασω το κεφάλαιο και δε με αφήνει το Wattpad λέγοντας πως μια ιστορία δε μπορεί να έχει περισσότερα από 20 τάγκς ενώ δεν εχω ούτε καν 18!!! Δηλαδή ΕΛΕΟΣ!