Μάνος!
Δεν είχα φύγει από το πλευρό της Ζωής καθόλου. Το βράδυ όσο εκείνη ξεκουραζόταν , εγώ καθόμουν σε μία άκρη στο κρεβάτι και την χάιδευα στα μαλλιά.
Ξαφνικά ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα και πήγα γρήγορα να ανοίξω για να μην ξυπνήσει η Ζωή.
"Έλα τι γίνεται; όλα εντάξει με την γέννηση των μικρών;"με ρώτησε ο Κώστας και βγήκα από το δωμάτιο για να του μιλήσω.
"Όλα μια χαρά είναι. Και τα δύο είναι πανέμορφα και τόσο μικροσκοπικά. Είναι ίδια η Ζωή. Τι έγινε με το αυτοκίνητό μου τελικά;"
"Η Ζωή θα έχει να μεγαλώνει τρία παιδιά από ότι μου φαίνεται. Να πάρεις την ασφάλεια το πρωί τηλέφωνο να συνεννοηθείς. Έτσι μου είπαν."
Εκείνη την στιγμή κατεύθασε και ο θείος της. Τον είχα καλέσει ο ίδιος. Ότι και αν είχε γίνει στο παρελθόν. Έτσι έπρεπε ακόμα και ας θύμωνε η Ζωή.
Λίγα λεπτά αργότερα τους συνόδευσα όλους στο δωμάτιο που είχαν τα νεογέννητα μωρά. Η νοσοκόμα τους φορούσε τα ταμπελάκια με το όνομά τους στα χεράκια τους και όλοι τα κοίταγαν από το τζάμι.
Όταν επέστρεψα στο δωμάτιο βρήκε την Ζωή σε μεγάλη ταραχή. Ήθελε να σηκωθεί από το κρεβάτι και δεν μπορούσε να το κάνει με τίποτα καλά.
"Αγάπη μου ηρέμησε και πες μου τι συμβαίνει; δεν μπορείς να σηκωθείς ακόμα."
"Μάνο τρέξε γρήγορα. Ο Χρήστος θα πάρει τα παιδιά μας."
"Και σου είπα βρε Ζωή να τον κλείσουμε στην φυλακή δεν έπρεπε να σε είχα ακούσει." Είπα και έτρεξα αμέσως προς το δωμάτιό με τα μωρά.
Τον είδα που απειλούσε την νοσοκόμα με όπλο για να του πει ποια είναι τα μωρά και με τον Κώστα τρέξαμε προς τις δύο εισόδους του νοσοκομείου μαζί με την ασφάλεια.
Ο Χρήστος πήγε να βγει από την πίσω πόρτα όπου εκεί τον περίμενα εγώ.
"Άσε τώρα τα παιδιά μου πριν το μετανιώσεις." Του είπα αλλά ο Χρήστος δεν τον πήρε στα σοβαρά.
"Γιατί τι θα μου κάνεις; αυτή την στιγμή κρατάω και τους δύο σου γιους. Αν με χτυπήσεις θα πληγωθούν και αυτά μαζί."
"Είσαι ένα καθίκι."
"Εγώ θα το πάρω σαν κομπλημέντο. Άσε με λοιπόν να φύγω χωρίς να με πειράξεις και τότε τα παιδιά δεν θα πάθουν τίποτα. Και πες στην γυναίκα σου πώς αν δεν κάνει ότι της είπα θα το μετανιώσει δίπλα." Είπε και φίλησε το κεφαλάκι τον μικρών παιδιών.
"Τι θέλεις για να μας αφήσεις ήσυχους επιτέλους;"
"Την Ζωή πίσω. Αυτά δεν με νοιάζουν καθόλου. Αν η γυναίκα σου δεν γυρίσει πίσω σε εμένα και δεν σε χωρίσει αυτά ξέχνατα." Του είπε και εκείνη την στιγμή εκείνος ξάπλωσε στο χώμα χωρίς τις αισθήσεις του.
Ο θείος της Ζωής τον χτύπησε στο κεφάλι με μια σανίδα που βρήκε από τα σκουπίδια. Ο Μάνος ήταν σε ετοιμότητα αφού τον είδε και έπιασε τον γιο του που κρατούσε. Ο Κώστας κράτησε το άλλο παιδί από την σοκαρισμένη και τρομαγμένη νοσοκόμα που ήταν όμηρος του Χρήστου και μπήκαν πάλι μέσα. Τα πήγα στην Ζωή για να ηρεμήσει. Μπήκα στο δωμάτιο της Ζωής κρατώντας τον ένα από τους γιους του και της τον έδωσα.
Εκείνη κάπως ηρέμησε μόλις το κράτησε στην αγκαλιά της, αλλά οχι και τελείως μέχρι να δει και τον άλλο της γιο.
"Που είναι ο γιο μου; Μάνο πες μου πως δεν τον πήρε ο Χρήστος; που είναι το παιδί μου; Μάνο!" Μου έλεγε ενώ μου κρατούσε το χέρι με δύναμη.
"Ηρέμησε εδώ είναι και τα δύο μωρά είναι ασφαλής. Τον προλάβαμε τον Χρήστο." Της είπα καθώς πήγαινε προς την πόρτα μέχρι που την άνοιξα.
Ο θείος της Ζωής μπήκε στο δωμάτιο με τον άλλον της γιο.
"Τι κάνει αυτός εδώ;"
"Ζωή εγώ τον κάλεσα και μην του μιλάς έτσι. Χάρης σε αυτόν εσύ τώρα έχεις και τα δύο σου παιδιά στην αγκαλιά σου."
"Σε ευχαριστώ. Πραγματικά σε ευχαριστώ."
"Δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς Ζωή. Ελπίζω πως κάποια στιγμή με τον καιρό να με ακούσεις και να καταφέρεις να με συγχωρέσεις."
"Πείτε τα εσείς. Εγώ σας αφήνω μόνους για να μιλήσετε." Τους είπα μόλις μία άλλη νοσοκόμα πήρε τα μωρά και έτσι βγήκα και αμέσως έξω.
"Ζωή θέλω να σου μιλήσω. Ξέρω πως μια συγνώμη δεν είναι αρκετή για τα ψέματα που τόσο καιρό σου λέγαμε εγώ και οι γονείς σου. Ο Παντελής Ιωάννου είναι ο αδερφός μου τρία χρόνια μεγαλύτερος μου. Εγώ ερωτεύτηκα πολύ την μητέρα σου όταν είμασταν δεκαεννιά χρονών και έτι αποκτήσαμε εσένα. Εγώ φοβήθηκα επειδή ήμουν μικρός τότε και έτσι ο αδερφός μου με κάλυψε και παντρεύτηκε την μητέρα σου. Ανέλαβε τις δικές μου τις ευθύνες και έτσι εγώ παρουσιάστηκα ως θείος σου. Το μετάνιωσα από την πρώτη στιγμή που σε είδα να μου χαμογελάς. Με μάγεψες και σε κοιτούσα όπως κοιτάει ο Μάνος τα δικά του παιδιά. Έτσι όπώς έγιναν τα πράγματα δεν έπρεπε εσύ ποτέ να μάθεις την αλήθεια. Αλλά ο Μάνος με άκουσε τυχαία και εγώ με την στεναχώρια μου ήμουν απρόσεκτος. Μην θυμώνεις που ο Μάνος με κάλεσε εδώ. Εγώ του το ζήτησα. Όταν άκουσα τον Μάνο έξω να λέει για τον Χρήστο και τι ήθελε να κάνει πήγα κρυφά από πίσω τους και τον χτύπησα. Δεν ήθελα να νιώσεις τον πόνο του να ζεις μακριά από τα παιδιά σου και ειδικά για ένα λάθος όπως εγώ. Θα ήθελα κάποια στιγμή να με συγχωρέσεις για την ανευθυνότητά μου και την ανοριμότητά μου. Ξέρω πως θα είναι πολύ δύσκολο, αλλά μην με βγάλεις από την ζωή σου Ζωή. Σε παρακαλώ." Της έλεγε και κάποια δάκρυα κύλισαν στο πρόσωπό του κάνοντας και την Ζωή να βουρκώσει αρκετά.
"Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να σε συγχωρέσω και αν μπορώ να σε αποκαλέσω μπαμπά. Μέχρι τώρα ήξερα κάποιον άλλον για αυτόν τον ρόλο στην ζωή μου. Μου είναι πολύ δύσκολο να το κάνω. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα είσαι μακριά από την οικογένεια που έχω φτιάξει. Τα μωρά αυτά θα χρειαστούν τον παππού τους. Επίσης αυτό δεν σημαίνει πως σε έχω συγχωρέσει τελείως." Του είπε και τότε εκείνος χαμογέλασε και ξέσπασε σε κλάματα συγκίνησης γιατί ήταν και αυτό ένα βήμα.
Ο Χρήστος κλείστηκε στην φυλακή για δύο χρόνια. Ο πατέρας της Ζωής δεν τον σκότωσε , το μόνο που του προκάλεσε ήταν μια αμνησία όπως και της Ζωής.
{...}
Ένα χρόνο αργότερα...
Η Μαρίζα παντρεύτηκε τον Κώστα και τώρα ετοιμαζόταν να βαφτίσει τα παιδιά της Ζωής και του Μάνου. Ο Μάνος δεν είχε γνωρίσει πατέρα καθώς τους είχε εγκαταλείψει από πριν γεννηθεί. Έτσι τα παιδιά θα έπαιρναν το όνομα Παντελής και Γιώργος.
Η Ζωή αποφάσισε να δώσει στον δεύτερο γιο της το όνομα του θείου της γιατί καταβάθος μέσα της τον είχε συγχωρέσει. Αν και δεν θα είχαν ποτέ την σχέση πατέρα και κόρης όλα έδειχναν πώς οι δυο τους τα πήγαιναν μια χαρά.
"Αγάπη μου μόλις έφερα το αυτοκίνητο είσαι έτοιμη;" της είπα την ώρα που μπήκα στο παιδικό δωμάτιο.
"Ναι, είναι όλα έτοιμα και εγώ. Σου έχω πει ότι μου αρέσεις πολύ περισσότερο όταν φοράς κουστούμι;"
"Τότε να φροντίζω να το φοράω ακόμα και στον ύπνο." Της είπα γελώντας και την φίλησα. "Το βράδυ θέλω να σε κάνω και πάλι δικιά μου. Μου έχει λείψει το κορμί σου." Της είπα ψιθυριστά στο αυτί της και έβαλα το χέρι μου κάτω από την πίσω μεριά της φούστας της.
Εκείνη μου χαμογέλασε πονηρά και ύστερα φύγαμε από το σπίτι.
{...}
Το βράδυ μόλις κοιμήθηκαν τα μωρά η Ζωή κατέβηκε στο σαλόνι του σπιτιού φορώντας μια πολύ σέξι και σατέν μαύρη ρόμπα.
Ανέβηκε πάνω μου και άρχισε να με φιλάει.
"Μωρό μου είσαι μια κούκλα. Είσαι φωτιά ."
"Ήρθε η ώρα να αξιοποιήσω το δώρο της Μαρίζας." Μου είπε και άνοιξε την ρόμπα της.
Έτσι φανέρωσε τα μαύρα και πολύ ξεσηκωτικά εσώρουχά της.
"Θέλω να σε φάω. Θα με στείλεις απόψε ομορφιά μου." Της είπα και συνέχισα να παρασύρομαι από τα φιλιά της γυναίκας μου. "Την Μαρίζα την έχω μέσα στην καρδιά μου. Πάμε στο κρεβάτι μας να σου κάνω μια προσωπική αφιέρωση." Της είπα και την πήρα αγκαλιά ως το κρεβάτι.
Έκλεισα την πόρτα χωρίς να ξυπνήσω τα μωρά που κοιμόντουσαν από δίπλα και την ξάπλωσα στο κρεβάτι.
"Μάνο σε αγαπάω πολύ."
"Και εγώ αγάπη μου και εγώ πολύ. Είσαι όλη μου η ζωή." Της είπα και συνέχισα να της κάνω έρωτα.