Ζωή!
"Τι πράγμα; δεν το πιστεύω. Φύγε από εδώ. Φύγε." Του είπα έξαλλη και σοκαρισμένη πάνω από όλα με αυτό που άκουσε.
"Ζωή είσαι καλά;"
"Μην τολμήσεις να με πλησιάσεις. Φύγε." Συνέχισα να του φωνάζω.
Ήταν ολοφάνερο πως δεν τον ήθελε δίπλα μου μετά την αποκάλυψη και τι περίμενε δηλαδή; πως θα τον συγχωρούσα μετά από εικοσιτρία χρόνια που με είχαν φλομώσει στο ψέμα; είχα κάτι άλλο στο μυαλό μου ως οικογένεια. Γιατί να το μάθω τώρα; Τώρα δεν έπρεπε να το μάθω. Ποτέ δεν έπρεπε.
Ο θείος μου και βασικά πλέον ο πατέρας μου τηλεφώνησε στον Μάνο να επιστρέψει στο σπίτι.
"Κ. Ιωάννου δεν μπορώ να φύγω από το μαγαζί εκτός αν η Ζωή δεν είναι καλά. Μην μου πείτε πως χειροτέρεψε..."
"Όχι είναι καλά απλά καλύτερα να μείνεις μαζί της εσύ. Δεν πειράζει να φύγεις από το μαγαζί. Έλα όσο πιο γρήγορα μπορείς." Του είπε στο τηλέφωνο και ο Μάνος ήταν στο σπίτι μέσα σε δέκα λεπτά.
"Πως είναι η Ζωή;" Τον ρώτησε αναστατωμένος μόλις μπήκε στο σπίτι.
"Είναι λίγο αναστατωμένη, αλλά καλά. Δεν θέλει να μείνω εγώ μόνο εσύ μπορείς να μείνεις μαζί της."
"Πείτε μου ότι δεν της αποκαλύψατε την αλήθεια; δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να το μάθει. Ακόμα δεν ξύπνησε και η κατάστασή της ακόμα δεν έχει σταθεροποιηθεί πλήρως."
"Δεν γνώριζα πώς είχε ξυπνήσει από το κώμα που ήταν."
"Τέλος πάντων. Ηρεμήστε τώρα και βλέπουμε τι θα κάνουμε. Της ήρθε λίγο ξαφνικό όλο αυτό. Έχει καλή ψυχή και είμαι σίγουρος πως κάποια στιγμή θα θελήσει να σας ακούσει." Του είπε ο Μάνος για να τον ηρεμήσει και ύστερα ήρθε να με δει. "Κορίτσι μου γιατί κλαις;" με ρώτησε και κάθισε δίπλα μου.
"Μάνο αυτός που νόμιζα για θείο μου είναι πατέρας μου. Δεν μπορώ να πιστέψω όλα αυτά τα ψέματα τόσο καιρό."
"Έλα ηρέμησε τώρα Ζωή. Δεν σου κάνει καλό. Ας το συζητήσουμε άλλη φορά αυτό το θέμα. Μην με ανησυχείς και έμενα. Δεν ξέρεις πόσο τρόμαξα όταν μου τηλεφώνησε ο θείος σου."
"Συγνώμη το ήξερες αυτό;" τον ρώτησα εξαιτίας της στάσης του. Δεν εξεπλάγην καθόλου με αυτό που άκουσε.
"Ναι." Μου είπε με βαριά φωνή. " τον άκουσα μια μέρα που σου μιλούσε στο νοσοκομείο. Αλλά μην θυμώνεις Ζωής, θα στο έλεγα. Αλλά μόλις έγινες καλά. Δεν ήθελα να σε ταράξω και με αυτό."
"Δεν σου θυμώνω αγάπη μου. Εσένα δεν μπορώ να σου θυμώσω δυστυχώς. Εσένα σε αγαπάω όσο τίποτα άλλο." Του είπα και τον φίλησα.
"Μου έλειψες μωρό μου. Μου έλειψαν αυτά τα χείλη σου, τα φιλιά σου, η αγκαλιά σου, όλα." Μου είπε και έγινε πιό ερωτικός στον λαιμό μου.
"Σε ευχαριστώ αγάπη μου που με πρόσεχες όλον αυτόν τον καιρό και που δεν με άφησες εξαιτίας της κατάστασης αυτής που είχα βρεθεί."
"Αγάπη μου εσύ έφαγες ολόκληρη σφαίρα για μένα και εγώ θα σε άφηνα. Όμως παρόλο αυτό το σκηνικό δεν έμεινα δίπλα σου από ευγνωμοσύνη. Όταν λέω ότι σε αγαπάω το εννοώ. Ήρθες στην ζωή μου τόσο ξαφνικά και τόσο μοναδικά που την άλλαξες. Την έκανες πιο όμορφη και της έδωσες νόημα. Είσαι τα πάντα για μένα και σε λίγο θέλω να γίνεις και γυναίκα μου."
"Και εγώ θα το ήθελα αυτό."
"Πολύ μου άρεσε η έκπληξη που μου έκανες την προηγούμενη φορά. Είσαι τρελή πολύ τρελή."
"Είμαι τρελή για σένα." Του είπα και εκείνος με φίλησε με πάθος.
"Ξάπλωσε και μην με βάζεις άλλο σε πειρασμό." Μου είπε και αυτός σηκώθηκε και πήγε στο μπάνιο για να αλλάξει και να κοιμηθεί και πάλι στον καναπέ.
Οι μέρες περνούσαν γρήγορα τώρα που άνοιξα και πάλι τα μάτια μου. Είχε περάσει μια βδομάδα και ανάρρωσή μου ήταν πλήρως.
Αυτό το πρωί ο Μάνος που κοιμόταν για άλλη μια φορά στον καναπέ του σαλονιού ένιωσε στα χείλη του δύο ζεστά και γλυκά φιλιά.
"Ζωή μου." Της είπε εκείνος παραμιλόντας από τον ύπνο. "Ζωήη. Τι κάνεις όρθια; μπρος μέσα." Πετάχτηκε απότομα από τον ύπνο.
"Δεν θέλω να πάω στο κρεβάτι. Βαρέθηκα να είμαι ξαπλωμένη. Ήμουν εκεί για μήνες. Νόμιζα πως θα χαρείς να με δεις και πάλι στα πόδια μου."
"Χαίρομαι Ζωή, δεν είναι ότι δεν χαίρομαι, αλλά ανησυχώ γιατί σε θέλω καλά. Εννοείται πως θέλω και πάλι στα πόδια σου να είσαι."
"Καλύτερα να πας εσύ να κοιμηθείς μέσα. Κοιμάσαι στον καναπέ και θα έχεις πιαστεί. Αρκετά σε ταλαιπώρησα και σε ξοβόλεψα. Άντε κάνε μου την χάρη μωρό μου."
"Λες και μπορώ να σου πω όχι εσένα." Της είπα και σηκώθηκε για να ξαπλώσει στο κρεβάτι του.
Λίγα λεπτά αργότερα όπου εκείνος ξεκουραζόταν καθιστός στο κρεβάτι και για να κάνει το χατίρι μου , με είδε που ερχόμουν με ένα πολύ ερωτικό βλέμμα.
"Τι κάνεις εκεί Ζωή; μην κάνεις αγάπη μου του κεφαλιού σου." Μου είπε αυτός αλλά εγώ είχα ανέβει στο κρεβάτι μόνο με τα εσώρουχά μου και τον πλησίασα μπουσουλόντας. "Ζωή μην μου το κάνεις αυτό. Σε παρακαλώ. Είσαι σκέτος πειρασμός κορίτσι μου και δεν θα μπορέσω να σου αντισταθώ. "Μου έλεγε και χωρίς να του δώσω κάποια απάντηση έφτασα σε απόσταση αναπνοής από τα χείλη του.
"Αυτό θέλω και εγώ. Να μην μου αντισταθείς. Παίρνω όλη την ευθύνη." Του είπα κάπως χαμηλόφωνα και αργά μέχρι που ένωσα τα χείλη μου με τα δικά του.
Τότε ο Μάνος με ξάπλωσε στο κρεβάτι και με φίλησε.
"Αγάπησέ με Μάνο."
"Όσο πιο πολύ δεν γίνεται σε αγαπάω." Μου είπε εκείνος και έγινε πολύ ερωτικός στο κορμί μου επάνω.