Θα 'ρθείς αργά.
Τα άστρα θα 'χουν πέσει στη γη νεκρά, απελπισμένα απ' το αιώνιο ταξίδι χωρίς προορισμό.
Πατηματα στο κενό...
Βήματα ανόρεχτα, μικρα, που απλώς ξεγελούν για λίγο τη μοναξιά τους.
Στη πολυθρόνα τη παλια δε θα υπάρχει παρά μόνο η σκιά ενός ατελείωτου χωρισμού.
Η υγρασία μόνιμος επισκέπτης στο ραγίσμενο τζάμι, να κοιτάζει αποστασιοποιημένα τις αδιάφορες στιγμές καθώς κυλούν.
Τα αισθήματα, ταλαιπωρημένα φύλλα σκορπισμένα στο πάτωμα, ρημαγμένα πέταλα της ανεμώνας.
Στο αίμα μου, θα καθρεφτίζεται ο χειμώνας,τα ξημερώματα, σαν το σκοτάδι σμιγει με το φως.
Στέφη Καββαδά