Η επόμενη εβδομάδα δεν είχε καμία σχέση με την προηγούμενη. Από την πρώτη κι όλας μέρα ήταν ήρεμη και ευχάριστη και το χάρηκα πολύ. Η άλλη με είχε κουράσει πολύ, είχαν συμβεί τόσα πολλά.
Σήμερα ήταν Τετάρτη και βρισκόμουν στην βιβλιοθήκη με τον Namjoon. Είχαμε μαζί μια εργασία για το μάθημα της λογοτεχνείας. Έπρεπε να επιλέξουμε ένα σοβαρό βιβλίο και να το παρουσιάσουμε στην τάξη.
Η καθηγήτριά μας, μας είχε δώσει μια κόλλα με στοιχεία που δεν έπρεπε να ξεχάσουμε να αναπτύξουμε, όπως το κύριο θέμα της ιστορίας, το μήνυμα που θέλει να περάσει κι άλλα τέτοια πράγματα.
"Ποιο θα κάνουμε;" ρωτάει ο Namjoon.
Ψάχναμε και οι δυο στο τμήμα της βιβλιοθήκης με τα πεζά κείμενα, αναζητώντας ένα καλό βιβλίο για να εργαστούμε πάνω του.
"Δεν έχω ιδέα." Λέω και βγάζω ένα βιβλίο ενός Κορεάτη συγγραφέα από το ράφι. "Πρέπει να είναι κορεατικό;"
Η αίθουσα της βιβλιοθήκης φάνταζε πανέμορφη στα μάτια μου. Ήταν αρκετά μεγάλη και είχε ψηλά ράφια, όλα γεμάτα με βιβλία διαφόρων μεγέθων και χρωμάτων.
Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι μπεζ και όλα τα έπιπλα ήταν φτιαγμένα από σκούρο ξύλο. Πράσινες ρετρό λάμπες γραφείου υπήρχαν σε κάθε γωνιά.
Δεν είχα ξανά έρθει ποτέ σε αυτό το τμήμα του σχολείου γιατί εκτός του ότι ποτέ δε μου δώθηκε η αφορμή να επισκεπτώ τη σχολική βιβλιοθήκη,εδώ βρίσκονταν και οι αποθήκες, το δωμάτιο του επιστάτη, το φωτογραφείο και η αίθουσα προβολής.
"Όχι, δεν είπε κάτι τέτοιο στην τάξη. Είπε όποιο θέλετε." Λέει και βγάζει ένα άλλο βιβλίο. "'Όταν πεθαίνουν τα κοτσύφια'" Διαβάζει τον τίτλο. "Το ξέρεις; Αμερικάνα το έχει γράψει."
"Η Χάρπερ Λι, το έχω διαβάσει. Άστο καλύτερα."
Το 'Όταν πεθαίνουν τα κοτσύφια' μιλούσε για την ρατσιστική θέση που έσπερναν οι πολίτες της Αμερικής τα παλιά χρόνια απέναντι στους μαύρους.
Στα σχολεία στη χώρα μου τα παιδιά το διδάσκονταν στα Κείμενα. Είχα αναγκαστεί να το διαβάσω πέρισι καθώς έπρεπε να γράψω μια εργασία βασισμένη πάνω του. Φέτος όμως διάβασα στο ίντερνετ πως το κατήργησαν από την σχολική ύλη λόγω 'βίαιου περιεχομένου'.
'Δηλαδή έλεος, έπρεπε να μετακομίσω στην Κορέα για να το βγάλουν; Ένα χρόνο πιο πριν δεν μπορούσαν, που είχα την εργασία;'
Δεν είχαμε πολύ χρόνο για χάσιμο κι έτσι ο καθένας μας διάλεξε από πέντε με έξι βιβλία. Τα πήραμε και πήγαμε και κάτσαμε σε ένα γραφείο για να τα κοιτάξουμε και να επιλέξουμε.
"Αυτό εδώ;"
"Όχι. Αυτό;"
"Μπααα."
"Δες αυτό εδώ!"
"Όχι, εκείνο εκεί είναι καλύτερο."
Είχε περάσει σχεδόν δεκάλεπτο κι ακόμα να διαλέξουμε ένα. Τότε φτάσαμε στην δική μου τελευταία επιλογή.
"Θες να κάνουμε το 'Demian';" ρώτησα τον Namjoon.
Τα μάτια του άστραψαν καθώς σήκωσε αστραπιαία το κεφάλι του να με κοιτάξει. Κατάλαβα πως ο τίτλος του βιβλίου τον κέντριζε πολύ.
"Περίληψη;"
Του έδωσα το βιβλίο και εκείνος διάβασε δυνατά:
'Πέρα από την επιφανειακή διάκριση ανάμεσα στο καλό και στο κακό, στο «φωτεινό» και στο «σκοτεινό» κόσμο, ο νεαρός Εμίλ Σίνκλερ αναζητά την ολοκλήρωση, γυρεύει να βρει τον πραγματικό του εαυτό, καθώς περνά τα διαδοχικά στάδια της παιδικής και της εφηβικής ηλικίας.
Ένας δρόμος κουραστικός, μια περιπέτεια του νου και της ψυχής, μια πορεία κοπιαστική. Στήριγμα, φίλος και οδηγός του ένας μεγαλύτερος μαθητής, ο Ντέμιαν. Μορφή άλλοτε θεϊκή, άλλοτε σατανική, συμβολίζει τον άνθρωπο, το μοναδικό και ξεχωριστό σημείο όπου συγκλίνουν τα φαινόμενα του σύμπαντος.'
"Είναι ψυχολογικό βιβλίο, έχω ακούσει πως σε κάποια πανεπιστήμια το διδάσκονται κι όλας."
Άνοιξα το Mac λάπτοπ που μου είχα κάνει δώρο ο μπαμπάς μου πέρισι, που πήγα Λύκειο. Άρχισα να κατεβάζω πληροφορίες μανιωδώς.
"Άρα η κατηγορία του είναι πνευματική;"
Κούνησα το κεφάλι αρνητικά καθώς διάβαζα το άρθρο στην Βικιπαίδεια.
"Όχι ακριβώς. Εδώ λέει πως στην ουσία είναι ένα Bildungsroman." Απάντησα.
Εκείνος με κοίταξε περίεργα. Μου έκανε νόημα να του εξηγήσω τι σημαίνει.
"Ένα μυθιστόρημα δηλαδή που αποσκοπεί στην καλύτερη μόρφωση και εκπαίδευση." Είπα απέξω. Είχα πάρει γερμανικά στο γυμνάσιο και θυμόμουν κάτι λίγα. Κάτι πολύ λίγα.
"Η μαμά σου δεν είναι ψυχολόγος; Το έκανε αυτό στη σχολή που σπούδασε;"
Προσπαθώ να θυμηθώ. Έχω ρίξει μια ματιά στα εξώφυλλα των δεκάδων βιβλίων της, κάτι πρέπει να μπορώ να ανακαλέσω.
"Νομίζω ναι, κάπου πρέπει να το έχω δει στο σπίτι. Για αυτό το πήρα κι από το ράφι, μου φάνηκε οικείο."
Κούνησε το κεφάλι του καταφατικά.
Από εκεί που καθόταν απέναντί μου, άλλαξε θέση και κάθισε δίπλα μου για να βλέπει κι αυτός στον υπολογιστή.
Έβγαλε από την τσέπη του ένα ζευγάρι γυαλιά σαν αυτά του Χάρι Πότερ, μόνο πολύ μεγαλύτερα.
Τον κοίταξα έκπληκτη.
"Namjoon?! Δε το ήξερα πως φορούσες γυαλιά!!!"
Χαμογέλασε αμήχανα, κάνοντας τα λακκάκια του να φανούν. Ήταν πολύ γλυκούλης!
Συνέχισα να τον κοιτάω προσπαθώντας να συνηθίσω στην θέα του Rap Monster με γυαλιά.
Δεν του πήρε και πολύ μέχρι να κοκκινήσει και να τραβήξει το βλέμμα του μακριά μου.
"Τόσο χάλια είμαι;" γέλασε.
"Όχι, όχι, πλάκα κάνεις; Σου πάνε πολύ!!!" Βιάστηκα να του πω. "Πωω έμεινα τώρα..." σχολίασα κι έμεινα εκεί να τον χαζεύω.
Για κάποιο λόγο ξαφνικά έβρισκα τα αγόρια με γυαλιά πολύ ελκυστικά. Θυμήθηκα κι άλλους Κορεάτες που είχα δει στον δρόμο και έδειχναν ωραίοι ή χαριτωμένοι.
"Σιγά καλέ, κι ο Suga φοράει." Σχολίασε.
Εκεί ήταν που έπεσα από τα σύννεφα. Δεν μπορούσα να τον φανταστώ τον Yoongi με γυαλιά!!!
"Σοβαρά!?"
"Ναι!!!"
Ανοιγόκλεισα τα βλέφαρά μου αμέτρητες φορές.
"Ο Suga....με γυαλιά. Αλήθεια λες;"
"Ναιιιιι." Λέει βαριεστημένα.
"Είσαι σίγουρος;"
"Ναι βρε Κίρα."
"Απολύτως;"
"Ναι είπαμεεεε..!"
Κάθισα και το σκέφτηκα λίγο ενώ εκείνος συνέχισε να διαβάζει γενικές πληροφορίες για το βιβλίο.
Έπειτα από λίγη ώρα σιωπής, δεν άντεξα.
"Και εγώ πως και δεν τον έχω δει;"
Ο Namjoon πετάχτηκε από την καρέκλα του κάνοντάς με να ανα σηκωθώ κι εγώ τρομαγμένη.
"Ρε συ! Πίσω στον Ντέμιαν, άντε, σε λίγο χτυπάει το κουδούνι!" Με μαλώνει και εγώ χασκογελάω.
Το κουδούνι μας διακόπτει κι εκείνος με κοιτάζει με μια έκφραση χρυσάφι, τα φρύδια ζαρωμένα και τα μάτια του μισάνοιχτα.
Του χάρισα ένα γλυκό κι αθώο χαμόγελο και μάζεψα τα πράγματά μου. Εκείνος πήρε μαζί του το βιβλίο.
"Αυτό θα κάνουμε, έτσι;" τον ρώτησα καθώς φεύγαμε από την βιβλιοθήκη.
"Ναι." Μου απάντησε μονολεκτικά.
"Τέλεια! Και ότι χρειαστούμε μπορούμε να ρωτήσουμε και τη μαμά μου." Πρότεινα και συμφώνησε.
Διασχίζαμε τον διάδρομο για να επιστρέψουμε στο 'κυρίως σχολείο' όπως λέγαμε. Μιλούσαμε για την εργασία και το ποιος θα πάρει πρώτος να διαβάσει το βιβλίο.
Του παραχώρησα τη σειρά μου αφού τον διαβεβαίωσα πως θα έψαχνα στο σπίτι μου. Η μαμά μου μου είχε πακετάρει πολλά βιβλία που πήρα μαζί μου στην Κορέα και ίσως και να το έβαλε κι αυτό μέσα.
Παιρνόντας μπροστά από μια τάξη, άκουσα να παίζει μουσική. Συγκεκριμένα δύο ή περισσότερα βιολιά μαζί.
Σταμάτησα επιτόπου να αφουγκραστώ.
"Είναι η μουσική αίθουσα. Προφανώς έχουνε πρόβα." Με πρόλαβε ο Namjoon προτού ρωτήσω.
Γούρλωσα τα μάτια έκπληκτη για άλλη μια φορά το τελευταίο δίωρο.
"Το σχολείο μας έχει μουσική αίθουσα?!?" Εγώ γιατί δεν το ήξερα αυτό;
"Ναι, κάνουν όσα παιδιά έχουν δηλώσει πως μπορούν και παίζουν ένα όργανο. Επίσης γίνονται και μαθήματα φωνητικών από την κυρία Park, την μουσικολόγο. Ο Jin, o Jimin, o Kookie και o V συμμετάσχουν κάθε Τρίτη και Τετάρτη."
Το ψηλό αγόρι με τράβηξε από το μανίκι της μπλούζας μου για να προχωρήσω.
"Άρα τι, εσύ, o Suga και ο Hoseok είστε οι ράπερς; Και οι άλλοι οι vocalists;" Κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. "Άρα τι είστε, κανά συγκρότημα;"
"Πολύ θα θέλαμε!" Είπε με έναν νοσταλγικό τόνο. "Αλλά δεν έχουμε φτιάξει κάτι μαζί ακόμα. Ο καθένας ασχολείται με την κλίση του."
"Θα μπορούσατε να γίνετε, όμως! Και να σας λέγανε Bangtan Boys!" Πέταξα την μία ιδέα μετά την άλλη και ο Namjoon γέλασε με τον ενθουσιασμό μου.
"Θα ήταν πολύ γαμάτο." Πρόσθεσα στο τέλος.
Η υπόλοιπη διαδρομή προς το προαύλιο ήταν σιωπηλή καθώς εγώ σκεφτόμουν.
'Αν έχει αίθουσα μουσικής στο σχολείο και ο Suga ξέρει να παίζει πιάνο...γιατί δεν γράφτηκε;'
Αποφάσισα να ρωτήσω τον κολλητό του.
"Namjoon; Αυτή η μουσική αίθουσα...ο Suga....δηλαδή γιατί δεν παίζει εκεί πιάνο;" ρώτησα διστακτικά.
'Μήπως θα έπρεπε να ρωτήσω τον ίδιο;'
"Το φαντάστηκα ότι αυτό σκεφτόσουν. Η αίθουσα είναι άθλια, δεν έχει πιάνο."
"Δεν έχει; Καλά αν δεν έχει πιάνο τότε-"
"Αυτό λέει κι εκείνος. Δεν ξέρω γιατί, νομίζω το τελευταίο είχε χαλάσει και δεν μπήκαν ακόμα στον κόπο να το αντικαταστήσουν." Με έκοψε.
Αναστέναξα κουρασμένη από την ανικανότητα των ανθρώπων. Που ακούστηκε μουσική αίθουσα δίχως πιάνο;
'Γιατί πρέπει να τον πληγώνουν έτσι;'
Ακόμα κι αν δεν είχα ιδέα από μουσικά όργανα, μπορούσα βαθιά μέσα μου να νιώσω την απογοήτευση του Yoongi και κατάλαβα πως αυτό ήταν άλλος ένας λόγος για την απελπισία του που όλο και μεγάλωνε.