Μάνος!
"Η Ζωή με αμνησία; Δεν με θυμάται." Έλεγα με παράπονο και απαρηγορήτος την ώρα που βγήκα από το δωμάτιο της Ζωής στην Μαρίζα. "Πως μπορεί να μην με θυμάται; πως γίνεται να μην θυμάται εμένα και την αγάπη μας;"
"Μάνο πρέπει να κάνεις υπομονή με αυτό το πρόβλημα που έχει. Δεν θυμάται ούτε εμένα και αυτό με πληγώνει. Δεν θυμάται τίποτα. Ακόμα και τον ίδιο της τον εαυτό."
"Ναι αλλά θυμάται εκείνον τον Μ..λ....α , τον Χρήστο. Ίσως και να τον αγαπάει καταβάθος ακόμα. Ίσως η ιστορία τους να μην έχει κλείσει ακόμα. Ίσως μέσα της να τον αγαπάει πολύ παραπάνω από εμένα." Έλεγα δυνατά τις σκέψεις μου.
"Μην ακούω τέτοια τώρα. Μάνο η Ζωή σε αγαπάει. Έχει χάσει την μνήμη της για αυτό δεν μπορεί να σε θυμηθεί. Ο γιατρός είπε πως η μνήμη της έχει μόνο μία εικόνα από όσα έχει ζήσει μέχρι τώρα, μια εικόνα που της προκάλεσε μεγάλη ταραχή. Όμως για να θυμηθεί θέλει χρόνο και να βλέπει πράγματα που θα την ενοχλούσαν αν είχε την μνήμη της."
"Μάνο έχει δίκιο η Μαρίζα. Η Ζωή σε λατρεύει. Ποτέ δεν θα το έλεγε αυτό για σένα." Μου είπε ο φίλος μου ακουμπώντας τον ώμο μου.
"Μάνο η Ζωή είχε περάσει μια κατάθλιψη στο παρελθόν εξαιτίας του Χρήστου και ίσως για αυτό θυμάται αυτό το γεγονός. Ήταν πολύ άσχημα πριν σε γνωρίσει. Βλέπει τα πάντα τόσο αθώα και τόσο απονήρευτα. Μην την κρίνεις τώρα που είναι σε αυτήν την κατάσταση."
"Καλύτερα να πηγαίνουμε Μάνο πριν έρθει ο θείος της και μας βρει πάλι εδώ. Θα μας πάρει τηλέφωνο η Μαρίζα πότε θα μπορέσεις να έρθεις να την δεις. Σε παρακαλώ. Άκουσε με. Έτσι και αλλιώς δεν μπορείς να την δεις. Δεν ωφελεί σήμερα." Μου έλεγε ο φίλο μου και τελικά έφυγα από το νοσοκομείο με τον μπουφάν στους ώμους και την καρδιά μου ραγισμένη.
Πήγα στο σπίτι μου και μπήκα να κάνω ένα μπάνιο για να συνέλθω. Δεν άφησε ούτε τον φίλο του να μείνει μαζί μου γιατί ήθελε να μείνει μόνος του. Έκλαιγα μέσα στο μπάνιο όσο το καυτό νερό έπεφτε στο σώμα μου. Η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπάει από την στιγμή που έμαθα πώς η Ζωή είχε αμνησία και το κυριότερο πως δεν με θυμάται.
Στηρίχτηκα για λίγο στο τζάμι της ντουζιέρας και σκούπισα τα νερά από τα μάτια μου με τα χέρια μου.
"Ζωή." Αναφώνησα με μια θλίψη και με μια πίκρα.
Ξάπλωσα στο κρεβάτι μα δεν είχα ύπνο. Το μυαλό νου συνέχεια σκεφτόταν την Ζωή ενώ εκείνη στο νοσοκομείο δέχτηκε την πρώτη επίσκεψη του Χρήστου.
Η Μαρίζα τον προειδοποίησε για την κατάστασή της και για την προσωρινή της αμνησία και εκείνος χαμογέλασε ύπουλα. Με ενημέρωνε και εμένα για ότι γινόταν. Και μόνο που αυτός ο άνθρωπος είναι κοντά εγώ τρελαινόμουν. Ήθελα να πάω αμέσως απο εκεί. Αυτός εκμεταλλεύεται την κατάστασή της και πιο πολύ είναι εκεί από πείσμα. Επειδή του την πήρα.
Ζωή!
"Μωρό μου. " Της είπε ο Χρήστος και μπήκε στο δωμάτιό μου για να με δει.
"Χρήστο ήρθες;"είπα έκπληκτη και προσπάθησα να σηκωθώ.
Πρόσεξα το ξινό και ειρωνικό ύφος της φίλης μου για τον Χρήστο. Δεν καταλαβαίνω τίποτα.
"Ήρθα για να μείνω Ζωή."Μου είπε και πήγε να με φιλήσει.
Όμως εγώ τον απέφυγα έτσι απλά, χωρίς να έχω κάποιο λόγο ή μάλλον κάποιο λόγο να θυμάμαι. Αλλά δεν το ένιωθα.
"Μπράβο κορίτσι μου." Φώναξε η Μαρίζα βλέποντάς την να αποφεύγει το φιλί του Χρήστου από το τζάμι της πόρτας. Αλλά ακούστηκε και απομακρύνθηκε.
"Ζωή ξέρω πως δεν σου είναι εύκολο να με συγχωρέσεις, αλλά δεν σου έκανα ποτέ κάτι κακό εκτός από το να μην σου στέλνω μηνύματα. Ποτέ δεν σε απάτησα και το ξέρεις καλά. "
"Ναι όμως Χρήστο ήσουν αδιάφορος."
"Ζωή δεν ήμουν αδιάφορος, Σε λάτρευα με κάθε χάδι και με κάθε φιλί. Όταν ήμασταν μαζί ήμασταν μαζί. Χωρίσαμε πάνω στα νεύρα μου. Το έχω μετανιώσει πολύ και στο είπα και στο μπαρ. Αλλά φαίνεται πως έχεις είδη άλλον, ας μην το κουράζουμε."μου είπε και με έβαλε σε σκέψεις.
Θυμήθηκα τον άντρα που ήρθε να με δει. Ήταν διαλυμένος κάθε φορά που του έλεγα ότι δεν τον θυμάμαι. Προσπαθούσε να με πείσει πως εκείνον αγαπάω.
"Ποιον άλλον τι εννοείς; Εγώ μετά τον χωρισμό μας δεν έχω ξανά κάνει καμιά σχέση."
"Δεν εννοώ κάτι συγκεκριμένο. Θέλω να πω ότι εγώ το υποψιάστηκα όταν με άδειασες. Τέλος πάντων. Καλύτερα να μην τα συζητάμε τώρα αυτά. Εγώ σε νοιάζομαι πολύ αλλιώς γιατί να είμαι εδώ; θέλω να είμαστε και πάλι μαζί. Δώσε μου μια δεύτερη ευκαιρία."μου είπε και εγώ δεν του έδωσα κάποια απάντηση.
Το ύφος μου ήταν σκεπτικό. Δεν ήξερα αν θα του έδινα μια ευκαιρία ή όχι. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι ήμουν βαθιά ερωτευμένη. Και νόμιζα πως αυτός ο κάποιος ήταν ο Χρήστος.
Εκείνος πλησίασε την πόρτα για να βγει και να με αφήσει να ξεκουραστεί.
Τον φώναξα την ώρα που το χέρι του άνοιγε την πόρτα. Η Μαρίζα έχει απομακρυνθεί για να μην την καταλάβω υποτίθεται πως μας παρακολουθεί κρυφά.
"Χρήστο στάσου ένα λεπτό."
"Τι συμβαίνει Ζωη; Αν ανησυχείς πως θα φύγω, δεν φεύγω. Απλά βγαίνω για να σε αφήσω να ξεκουραστείς."
"Δεν είπα αυτό. Χαίρομαι που θα μείνεις δίπλα μου. "
"Θέλω να είμαι δίπλα σου. Όχι μόνο στο νοσοκομείο, αλλά και γενικά."
"Για αυτό θέλω να σου μιλήσω. Θέλω να είμαστε μαζί. Νιώθω πολύ ερωτευμένη μαζί σου Μ......Μωρό μου." Του είπα , όμως καταλάθος πήγα να τον αποκαλέσω Μάνο, χωρίς να θυμάμαι κανέναν με αυτό το όνομα. Απλά έτσι ασυνείδητα.