Μάνος!
Ο άντρας που την κυνηγούσε εξαφανίστηκε αμέσως μόλις είδε το αυτοκίνητο να την χτυπάει.
"Ζωή μου."Της έλεγα και την χάιδευα στα μαλλιά.
Ο άνθρωπος που την χτύπησε με το αυτοκίνητο είχε πάθει τρομερό σοκ. Νόμιζε πως την είχε σκοτώσει. Και πάνω από όλα δεν έφταιγε εκείνος.
Ένας άλλος οδηγός κάλεσε ασθενοφόρο για να έρθει και εκείνη να πάει στο νοσοκομείο για να σωθεί.
Τα χέρια μου είχαν γεμίσει με αίματα όπως και τα ρούχα μου. Καθόμουν στον δρόμο και την κρατούσα στην αγκαλιά μου. Πονούσα τόσο πολύ την έβλεπα σε αυτή την κατάσταση που την θεωρούσα και εγώ νεκρή. Τα έβαζα με τον εαυτό μου επειδή δεν έφτασα νωρίτερα.
Το ασθενοφόρο έφθασε και έβαλε σε φορείο την Ζωή. Μπήκα για να την συνοδεύσω μέχρι το νοσοκομείο. Της κρατούσα το χέρι και την χάιδευα. Ενώ παράλληλα έκλαιγα.
"Ζωή μου. Μίλησε μου. Άνοιξε τα μάτια σου. Σε παρακαλώ. Σε παρακαλώ καρδιά μου. Μωρό μου. Αγάπη μου." Της έλεγα μέχρι να φτάσουμε στο νοσοκομείο.
Μόλις την ανέλαβαν οι γιατροί στο νοσοκομείο και την έβαλαν στο χειρουργείο, κάλεσα την Μαρίζα και τον φίλο του για να τους ενημερώσω.
Ο Κώστας πέρασε να πάρει την Μαρίζα με το αυτοκίνητο και να πάνε όσο πιο γρήγορα μπορούσαν κοντά στην Ζωή. Η Μαρίζα έκλαιγε ασταμάτητα και όταν φτάσαμε κοντά στον Μάνο τον ακούγαμε να παραμιλάει συνέχεια.
"Είναι νεκρή. Είναι νεκρή. Η Ζωή είναι νεκρή. Η Ζωή μου σκοτώθηκε." Παραμιλούσα συνέχεια και έκλαιγα.
"Μάνο τι συνέβη; Πως έγινε αυτό; Η Ζωή;" με ρώταγε ο Κώστας.
"Την χτύπησε αυτοκίνητο. Δεν πρόλαβα να την σώσω. Δεν ήμουν εκεί. Έπρεπε να την προστατέψω Κώστα. Δεν πρόλαβα. Δεν ήμουν εκεί. Άργησα." Έλεγα διαλυμένος και τα χέρια μου έτρεμαν .
"Ηρέμησε. Δεν φταις εσύ. Έκανες ότι μπορούσες." Προσπάθησε να εμ καθησυχάσει η Μαρίζα.
"Την είδα να την χτυπάει το αυτοκίνητο μπροστά στα μάτια μου. Η Ζωή ήταν σαν νεκρή στην αγκαλιά μου. Το σώμα της κατρακύλησε στο δρόμο σαν να ήταν άψυχο. Θα πεθάνω και εγώ μαζί της αν μου πάθει τίποτα. Την αγαπάω πολύ για να την χάσω."
"Το ξέρω. Το βλέπω. Μάνο πρέπει να είσαι δυνατός. Ότι και να γίνει. Εγώ πιστεύω πως θα πάνε όλα καλά. Δεν φταις εσύ σε κάτι. Θα γίνει καλά." Μου είπε ο φίλος μου και τότε κοίταξα και την Μαρίζα που ήταν καθισμένη πιο δίπλα και έκλαιγε σιωπηλά.
Την πήρα αγκαλιά για να την παρηγορήσω και εκείνη την στιγμή εμφανίστηκε ο θείος της Ζωής και ο ξάδερφος της.
Σκούπισα τα δάκρυά μου για να μην καταλάβουν τίποτα και σηκώθηκα για να τους μιλήσω.
"Σε ευχαριστούμε που είσαι εδώ και που με ειδοποίησες για την Ζωή. Πως είναι; έχεις κάποιο νέο;" ήταν και εκείνος αρκετά αναστατωμένος.
"Όχι τίποτα ακόμα. Εξάλλου δενε δεν ζουν περάσει ούτε δέκα λεπτά αφότου ήρθαμε."
"Πως έγινε;"με ρώτησε και δεν μπορούσα πως θα περιέγραφα ξανά εκείνη την εικόνα.
"Δεν πρόλαβα να φτάσω εγκαίρως. Μόνο την είδα να πετάγεται στον δρόμο και να την χτυπάει δυνατά και άσχημα το αυτοκίνητο." Τους απάντησα εκείνος με όση δύναμη είχα για να μην καρφωθώ.
"Μάνο εμείς πρέπει να φύγουμε. Δεν έχουμε καμία δουλειά εδώ." Μου είπε ο φίλος μου ενώ με τράβηξε πιο πέρα.
"Τι εννοείς δεν έχω καμία δουλειά εδώ; Είναι η κοπέλα μου, την αγαπάω και με χρειάζεται. Θες να την αφήσω μόνη της; Αυτό μου ζητάς; για να καταλάβω;" Του φώναζα έξαλλος, αλλά ευτυχώς κανένας δεν άκουγε αυτά που έλεγα.
"Καταλαβαίνω ότι την αγαπάς και είμαι φίλος σου. Δεν θα σου έλεγα ποτέ να την αφήσεις. Δεν θέλω να υποφέρεις γιατί είσαι σαν αδερφός για μένα. Μην ξεχνάς όμως πως εδώ είναι τα αφεντικά σου και συγγενείς της Ζωής. Δεν πρέπει να μάθουν για την σχέση σας."
"Δεν με νοιάζει. Δεν θέλω να φύγω από κοντά της. Το νιώθω πως με έχει ανάγκη."
"Ωραία πάμε μέχρι το κυλικείο σαν να φεύγουμε. Έτσι θα παραμείνεις μαζί της και δίπλα της που τόσο θες και δεν θα υποψιαστούν και τίποτα." Μου είπε και τελικά κατεβήκαμε στο κυλικείο.
Αφού ήπια λίγο καφέ και ηρέμησα από την ένταση που είχα πριν ζήτησα συγνώμη από τον φίλο μου επειδή ήταν σαν ξέσπασα σε αυτόν.
"Κώστα χίλια συγγνώμη για πριν. Αισθάνομαι πολύ άσχημα που σου μίλησα έτσι δεν σου αξίζε. Ήταν σαν να ξεσπάω πάνω σου."
"Δεν χρειάζεται ούτε να ζητάς συγνώμη, ούτε και να απολογείσαι σε εμένα. Μπορώ να καταλάβω πως νιώθεις γιατί έτσι έχασα και εγώ την Δήμητρα. Και εσύ ήσουν εκεί για μένα. Πρώτη φορά σε βλέπω έτσι για μια γυναίκα."
"Και δεν θα με δεις ποτέ για καμιά άλλη. Η Ζωή είναι το άλλο μου μισό. Θα χαθώ και εγώ μαζί της αν χαθεί εκείνη. Δεν θα έχω ζωή. Γιατί να τα τραβάμε όλα αυτά; Γιατί να μην μπορούμε να είμαστε μαζί όπως όλα τα άλλα ζευγάρια;"
"Αυτό το γιατί κανείς δεν μπορεί να το απαντήσει. Μόνο ο χρόνος θα δείξει τι θα γίνει. Την Ζωή την κρατάς εσύ ζωντανή. Για αυτό και θα επιστρέψει κοντά σου. Μείνε ζωντανός."
"Πως θα μάθουμε πως πήγε το χειρουργείο; Πως θα μάθουμε για αυτήν;"
"Θα τηλεφωνησω στην Μαρίζα και θα μάθουμε." Μου είπε και έπιασε το κινητό του για να της τηλεφωνήσει.
Όμως εκείνη την στιγμή του τηλεφωνούσε και η ίδια για να ενημερώσει τον Μάνο.
"Μαρίζα ότι θα σε έπαιρνα και εγώ τηλέφωνο. Έχουμε κάποιο νεότερο για την κατάσταση της Ζωής;"
"Πήρα τηλέφωνο για να σας ενημερώσω. Ξέρω πως ο Μάνος έχει πεθάνει από την αγωνία του. Έχω ένα καλό και ένα άσχημο νέο."
"Ξεκινά από το καλό Μαρίζα."
"Η Ζωή βγήκε από το χειρουργείο και έχει είδη ανοίξει τα μάτια της. Το σώμα της δεν έχει πάθει καμία ζημιά και γενικά είναι μια χαρά. Όμως υπάρχει ένα πρόβλημα."
"Τι πρόβλημα δηλαδή;"Την ρώτησε εκείνος και η Μαρίζα του το είπε με μια μικρή δυσκολία αφού δεν μπορούσε ούτε κείνη να το πιστέψει.
Ο Κώστας τα μετέφερε τα νέα αυτά και σε εμένα και σηκώθηκα απότομα από την καρέκλα. Με τα χέρια στο κεφάλι μου κατέρρευσα και τα δάκρυά μου ξεκινήσανε να τρέχουν και πάλι στο πρόσωπό μου.
"Ζωή μου." Είπα εγώ και ο φίλος μου με κράτησε από τον ώμο.