Noa
Kristina en ik zitten in een taxi. Ze praat aan één stuk door over haar geweldige leven terwijl ik uit het autoraam tuur naar Parijs’ pracht en praal.
Het is een gruwel om zo dichtbij mijn nicht te zijn. Niet om haar oneindige geratel, of het feit dat ze zoveel succes heeft. Haar schoonheid.
Al kauwend op mijn lip staar ik vanuit mijn ooghoeken naar haar bovenbenen. Waarom zijn die van mij niet zo dun? Naast Kristina voel ik me net een olifant. Het lijkt wel of alles aan mij de uitvergroting is van haar, op enkel onze lengte na.
Hoe krijgt ze het in godsnaam voor elkaar om zo mager te blijven?
“We zijn er!” gilt Kristina.
Dat is ook zoiets. Doodnormale dingen, zoals het arriveren bij haar appartement, of het begroeten van haar nichtje, of het zien van een puppy op straat, is een reden voor Kristina om te gillen. Het geluid prikt in mijn oren.
Wanneer we uitstappen kijk ik met open mond naar de gevel van haar appartement. De stenen zijn lichtbruin, de ramen smal en hoog en o zo sierlijk. Het is een beeld dat je alleen in films ziet of op de internetpagina van één of andere beroemde fotograaf.
Mijn blonde nicht tovert een sleutelbos uit de broekzak van haar strakker dan strakzittende spijkerbroek. Een microformaat Eiffeltoren bungelt vrolijk heen en weer terwijl Kristina het slot opendraait.
Van binnen ziet alles er nog mooier uit. Zo mooi dat ik niks aan durf te raken.
Een steile omhooggaande trap is belegd met een dik, crèmekleurig tapijt. Nog een trap volgt. Bovenaan opent de blondine nog een deur. Smetteloos glanzend wit dit keer, met ingekerfde versieringen.
Het appartement is adembenemend. Ruim, licht, schoon.
“Is het niet prachtig, Noa?” gilt Kristina.
Mijn oren bonzen lichtjes na van het geluid terwijl ik om me heen kijk. Dure meubels, abstracte schilderijen, pasteltinten. Ik stop naast een boekenkast.
“Wauw, heb jij al deze boeken gelezen?” Bewonderenswaardig streel ik met mijn vinger langs een aantal kaften.
“Welnee,” blaast mijn nicht terwijl ze met haar hand gebaart. “Die staan er gewoon voor de sier.”
Fronsend loop ik verder langs fotolijstjes met modellenfoto’s, een witleren bank die er veel te duur uitziet om op te gaan zitten en een kast van een televisie die nog steeds glanst alsof hij gloednieuw is.
“Hoe kom je hieraan?” vraag ik wanneer we samen in een smetteloos witte keuken staan.
Kristina glimlacht speels naar me. “Een vriendin van me kent iemand die binnenhuisarchitecte is. Zij heeft dit voor me geregeld.”
Ik laat nogmaals mijn ogen over het appartement glijden. “Gaaf.”
“We delen trouwens een slaapkamer!” kermt mijn nicht. “Net als echte roommates! Vind je dat niet leuk?”
Snel knik ik, en hoop dat het overtuigend overkomt. Kristina is makkelijk te overtuigen, merk ik al snel, wanneer ze half dansend mijn koffer overneemt en voor me uit een gang inloopt.
De slaapkamer is lichtroze geverfd en bevat in de twee achterste hoeken een tweepersoonsbed. Samen met dikke tapijten, glanzende nachtkastjes en joekels van kledingkasten wordt de kamer opgevuld. Maar dat is niet wat mijn aandacht trekt. Het is het adembenemende uitzicht over Parijs met als kroon op de vuurpijl de Eiffeltoren achterin beeld.
“Dit is…” stamel ik terwijl ik naar het raam loop, niet in staat mijn zin af te maken.
“Onwerkelijk? Sensationeel? Niet onder woorden te brengen?” piept Kristina. “Ik weet het.”
Met grote ogen kijk ik door het raam, als een klein kind dat met handen en neus tegen de etalageruit van een speelgoedwinkel gedrukt staat. Het voelt bijna alsof ik de stad in kan ademen, kan ruiken, kan proeven… het is een gevoel dat ik nog nooit eerder gevoeld heb.
“Zin in een tosti zonder kaas?”
Verward draai ik me van het uitzicht weg. “Eh, zonder kaas?”
Kristina zet haar handen op haar heupen en draait een rondje. “Hoe denk je anders dat ik aan dit figuur kom, lieverd?”
“Maar op een tosti hoort kaas,” zeg ik koppig.
“Hemel, weet je wel hoeveel vet er in kaas zit?” De blondine kijkt me doodserieus aan.
Voordat ik kan reageren verdwijnt ze uit de slaapkamer. Zuchtend sleep ik mijn koffer naar het bed vlakbij het raam. Ze mag mij dan wel het eten van kaas ontzeggen, ik pak mooi het gunstigste bed.
Met tegenzin begin ik mijn koffer uit te pakken. Het liefst ga ik gewoon terug naar huis, alhoewel het vooruitzicht van mijn ouders me ook niet bepaald aanstaat. Ik wil hier helemaal niet blijven, maar het kan niet anders.
Wanneer ik halverwege ben verschijnt Kristina in de kamer.
“De tosti’s zijn klaar!” gilt ze. Haar ogen worden groot. “Is dat alles wat je hebt?”
Ik kijk van mijn stapel kleding terug naar het gezicht van mijn nicht. “Eh, ja, hoezo?”
“Hoe wil je daar de hele zomer mee doorkomen?” Kristina schudt wild met haar hoofd. “We moeten morgen maar eens gaan winkelen dan.”
Ik snak naar adem. “W-winkelen?”
“Zeg nou niet dat je daar een hekel aan hebt,” verzucht de blondine met een pruillipje.
“Dat is helemaal niet nodig,” zeg ik gehaast. “Ik heb hier genoeg aan. Heus.”
Kristina snuift. “Dat zullen we nog wel eens zien, Noa. Nou, kom mee, voordat de tosti’s koud worden.”
Die avond zitten we samen voor de tv een film te kijken. Kristina heeft een salade gemaakt. Na het opscheppen had ze me een strenge blik geworpen: mijn portie was ruim twee keer zo groot als die van haar.
Maar zelfs wanneer ik mijn bord leeg heb is de honger niet helemaal verdwenen. Ik kan me niet voorstellen dat een normaal mens op een kost als dit kan overleven. Kristina is model en moet voor haar vak slank zijn, maar betekent dat dan ook dat ik dit knaagdierendieet moet volgen?
Wanneer de film is afgelopen staat ze op. “Het spijt me lief nichtje, maar ik moet je een paar uurtjes alleen laten. Ik heb een afspraak die ik niet kon verzetten, en je moeder kwam nou niet bepaald op tijd aan met het idee jou bij mij te dum-, ik bedoel, te laten logeren.” Als een heuse chaoot zoekt de blondine in het rond om haar handtas te vullen. “Mijn telefoonnummer hangt op de koelkast, mochten er problemen zijn. Doe maar alsof je thuis bent.”
En met die woorden is ze het huis uit en valt de voordeur in het slot. Opgelucht haal ik adem en wrijf met mijn hand over mijn halflege maag.
Zonder aarzelen spring ik op en ga op zoek naar Kristina’s extra mobiel die ze voor het moment aan mij geleend heeft. In de slaapkamer vind ik ook haar laptop en na even zoeken heb ik een telefoonnummer voor me van een pizzabedrijf.
Hongerig staar ik naar de foto’s van enkele pizza’s uit het menu wanneer er opgenomen wordt. Plompverloren begin ik in het Nederlands, om halverwege te stoppen en hakkelend in het Frans met hier en daar Engelse woorden verder te gaan.
Even later sta ik onder Kristina’s maar al te luxe douche, nog steeds verbaasd over het feit dat ik in Parijs een pizza besteld heb zonder uit schaamte over mijn gebrabbel op te hangen, genietend van vanille geuren die rondom me opstijgen.
Misschien is het leven hier zo slecht nog niet. Hoewel ik mijn vertrouwde, donkere kamertje en laptop mis – dit is niet het eind van de wereld. Het is hier mooi, groot en Kristina zal wegens haar werk toch niet veel thuis zijn. Uiteindelijk zal ik het hier net zo rustig vinden als thuis – ondanks de stadsgeluiden die van buiten klinken.
Net wanneer ik mezelf in een dikke witte handdoek heb gewikkeld, klinkt de deurbel. Dat is snel. Vluchtig knoop ik de stof nog iets strakker onder mijn oksel en sprint richting de keuken. Nadat ik het klaargelegde geld van het aanrecht grijp, open ik de voordeur.
“Bonjour,” zeg ik, klaar om met gretige handen een warme pizzadoos aan te pakken.
Maar er staat geen pizzakoerier voor me. In plaats daarvan trekt een lange jongen een zeiknatte muts van zijn hoofd, waardoor vochtige plukken honingblond haar verschijnen en druppels op de vloer lekken.
Mijn voorhoofd rimpelt. Zijn bruine ogen verwijden.
“Amsterdam?” weet ik stomverbaasd uit te brengen.