Hoofdstuk 19 ~ Licht en Duisternis
Opgedragen aan ThirzavanOosterom.
Ik deed mijn ogen open en het licht veroorzaakte een brandende pijn. Snel kneep ik mijn ogen weer dicht, voordat ik het nog een keer probeerde. Deze keer was de pijn iets verzacht. Ik keek om me heen en zag een onbekende kamer met een bekend interieur. Het was Grimmauld Place, maar de kamer waarin ik lag deed me geen belletje rinkelen. Ik ademde in door mijn mond en voelde dat het moeizaam ging. Mijn hand ging moeizaam naar mijn keel en ik voelde er een enorme rol verband omheen. Flashbacks van het gevecht op het ministerie kwamen weer naar boven. Toen ik het mes van Bellatrix herinnerde, raakte ik in paniek. Mijn ademhaling versnelde en een piepend geluid was hoorbaar. Ik probeerde overeind te gaan zitten, maar ik werd terug geduwd in de diepe berg van kussens.
'Rustig, Lucy,' zei Remus die me tegenhield. 'Je maakt het alleen maar erger.'
Ik keek hem smekend aan en alsof hij het aanvoelde, begon hij te vertellen wat er gebeurd was nadat ik bewusteloos was.
'Iedereen is oké nu,' vertelde hij. 'Er zijn geen doden gevallen aan onze kant, dankzij jou.' Ik keek hem verbaasd aan en de uitdrukking was waarschijnlijk erg lachwekkend geweest, want Remus begon te schateren. 'Weet je niet meer dat je Sirius aan de kant had geduwd?' Ik schudde mijn hoofd lichtjes. Sirius. Hoe zou het met hem zijn? Hij haat me vast.
'Hij is nogal stil geweest de laatste paar dagen. Hij komt alleen zijn kamer uit om te eten.' De schuld borrelde op. Ik had hem veel eerder moeten vertellen dat ik een Deatheater was.
'Hij draait wel weer bij,' zei Remus geruststellend. 'Hij heeft gewoon tijd nodig.' Remus stond op van de stoel naast mijn bed en liep naar de deur. 'Ik ga even wat te drinken voor je halen.' Hij verliet de kamer en liet de deur op een kier open staan. Voor even was ik weer alleen met mijn vreselijke gedachten. Ik hoorde voetstappen op de trap en zag Sirius heel even door de deuropening. Hij zag er niet goed uit en ik wilde zijn naam roepen, maar het enige wat mijn keel kon produceren was een zacht gefluister en een helse pijn.
'Ze is wakker,' hoorde ik Remus van ver zeggen. Hij kreeg geen antwoord van, vermoedelijk, Sirius en ik wachtte totdat hij weer naar binnen kwam. Hij zette een klein dienblad met een glas water en een stuk brood naast het bed neer en hielp me overeind.
'Molly wilde dat je ook iets zou eten,' legde hij uit. 'Maar eerst wat water.' Hij tilde mijn kin op en goot heel voorzichtig wat water in mijn mond. 'Beter?' vroeg hij. Ik knikte zacht en ging tegen de kussens aanliggen.
'Harry wilde je zien,' zei Remus terwijl hij het brood sneed. Mijn ogen lichtten op bij het horen van zijn naam. 'Zodra je zelf naar beneden kan, mag je hem zien,' zei hij grijnzend. Ik rolde met mijn ogen en gooide mijn benen van het bed af.
'Wow! Niet nu!' protesteerde Remus nog, maar ik was eigenwijs. Voorzichtig zette ik wat druk op mijn benen en vreemd genoeg zakte ik er niet doorheen.
'Nou, dat ging stukken beter dan verwacht,' zei Remus opgelucht. Een geest van een glimlach verscheen rond mijn lippen. Nog steeds deed het pijn. De wond bij mijn keel zeurde bij iedere beweging, hoe klein dan ook. Remus linkte zijn arm door de mijne en hij hielp me de trap af. Ik hoorde geluid vanuit de keuken komen en ik zag op de klok dat het tijd was voor het diner van Mrs. Weasley. Ik had geen honger, maar ik kon niet wachten om iedereen weer te zien.
Ik stapte door de deuropening en zag wat verbaasde gezichten.
'Lucy!' riep Harry uit. Hij wilde me om de hals vliegen, maar besloot op het laatste moment dat toch maar niet te doen. 'Hoe gaat het?'
'Ze praat nog niet veel,' sprak Remus voor me. Hij schoof een stoel voor me opzij en ik ging dankbaar zitten. Ik keek naar de rest en ik zag dat de meeste me met een dubbel gevoel aankeken. De aardige professor was voor hun veranderd in de kwade Deatheater.
'Heb je het brood opgegeten, lieverd?' vroeg Molly aan me. Ik schudde zacht mijn hoofd. 'Je moet wel eten, anders word je nooit beter.' Remus ging weer terug naar boven om het brood te halen en ik probeerde te praten.
'S-S,' probeerde ik terwijl ik de pijn wegslikte. 'S-Sir.' Mijn stem kraakte enorm en het was ook nog nauwelijks hoorbaar. 'S-Si-ri-us.' Hij had me de hele tijd nog niet aangekeken. Zijn blik gevestigd op zijn bord. Toch keek hij op bij het horen van zijn naam. Zijn stormachtige ogen, die normaal vol zaten met emotie en kattenkwaad, waren nu leeg.
'Het s-spijt me,' fluisterde ik. Hij keek weer naar zijn bord en schoof het opzij. Hij verliet de keuken en Harry volgde hem.
~*~*~
In de gang werd Sirius tegengehouden door Remus, die met het plankje brood in zijn handen de trap blokkeerde.
'Laat me erdoor,' zei Sirius terwijl hij een weg probeerde te zoeken. Harry haalde hem in en keek smekend naar Remus, die zijn pijn begreep.
'Wat ben je aan het doen?' siste hij tegen zijn peetoom.
'Ik ga naar boven,' zei hij emotieloos. 'Als Moony zo vriendelijk zou willen zijn om me erdoor te laten.'
'Ik bedoelde tegenover Lucy,' zuchtte Harry.
'Ze is een Deatheater en dat heeft ze voor ons verzwegen,' reageerde Sirius.
'Hoe had ze het dan moeten zeggen? 'Oh, Sirius. Wat leuk je weer te zien na al die jaren. Oh ja, en ik ben een Deatheater'. Had je het dan wel beter opgepakt?' Sirius keek naar zijn voeten en schudde toen langzaam zijn hoofd.
'Misschien is er wel iets ergs gebeurd, waardoor ze verplicht was het te doen. Je kent haar vader! Je kent jouw familie! Haar hele omgeving stikte van de Deatheaters.'
'Maar toch...' probeerde Sirius nog, die voelde dat zijn eigen emoties tegen hem begonnen te spelen.
'Je hebt zelf ooit gezegd: De wereld is niet verdeeld in goede mensen en Deatheaters. We hebben allemaal zowel licht als duisternis in ons. Wat het belangrijkste is, is de kracht die we kiezen om op voort te leven,' zei Remus die zich ermee ging bemoeien. Sirius zuchtte verslagen.
'Hoe nu verder?' vroeg hij.
'Nou, aangezien Lucy overal gezocht wordt, door zowel Deatheaters als het ministerie, en jullie hier samen moeten onderduiken. Zou ik het gezellig maken,' stelde Remus grijnzend voor. 'Biedt je excuses aan, vraag naar haar kant van het verhaal.' Remus liep met zijn brood naar de keuken, maar draaide nog één keer om. 'Oh ja, en kus haar niet in haar nek. Dat is nogal een gevoelig onderwerp op dit moment.' Als Sirius een voorwerp naar zijn vriend had kunnen gooien, deed hij het. De lach van Harry vulde de gang en Sirius kreeg weer wat positiviteit binnen.
'Je hebt gelijk. Ik heb te snel geoordeeld,' gaf hij toe.
'Ik neem het je niet kwalijk,' zei Harry. 'Ik schrok er ook van. Maar het is wel Lucy waar we het over hebben.' Sirius knikte en lachte om de wijze woorden van zijn petekind.
'Dat is het zeker. Misschien moet ik me van mijn beste kant laten zien. Misschien kunnen we langzaam opnieuw beginnen.' Harry knikte en liep weer terug naar de keuken met Sirius op zijn hielen. Sirius bleef echter in de deuropening staan en leunde tegen de deurpost. Zijn oude bekende grijns verscheen weer op zijn gezicht en hij wachtte totdat Lucy oogcontact met hem maakte.
~*~*~Lucy POV~*~*~
Remus en Harry kwamen terug de keuken in. Ik probeerde hun reacties te peilen en ik kreeg argwaan van hun gezichtsuitdrukkingen. Harry probeerde onopvallend naar de deuropening te seinen en ik volgde zijn blik. Sirius gaf me een knipoog en wenkte me, voordat hij verdween. Ik zette mezelf af van de tafel, waarbij ik bijna de stoel omver duwde.
'Succes, Lucy,' fluisterde Remus zo zacht dat niemand het kon horen. Ik knipperde met mijn ogen en liep in de richting waarin Sirius verdwenen was. Ik had het vermoeden dat hij naar zijn eigen slaapkamer was gegaan. Ik liep de trap op en klemde me vast aan de leuning. Langzaam maar zeker kwam ik op de juiste verdieping aan. De deur naar zijn kamer stond open en het licht viel de hal binnen. Ik duwde de deur iets verder open en ik zag hem met zijn rug naar me toe zitten. Door het krakende geluid van de houten vloer, keek hij achterom. Hij tikte met zijn hand op de lege plek naast hem.
'Hoe gaat het?' vroeg hij onzeker. Ik wilde mijn mond opendoen, maar hij hield lachend zijn hand omhoog. 'Ik was vergeten dat je niet mag praten.' Hij liep naar zijn bureau en scheurde twee stukjes papier uit een boek. Hij krabbelde er iets op en gaf ze aan mij. Op de ene stond 'ja' en op de ander stond 'nee'.
'Heb je veel pijn?' vroeg hij. Ik keek naar de stukken papier in mijn hand en gaf de linkse aan hem.
'Nee?' vroeg hij argwanend. 'Zeg je dit alleen om me beter te laten voelen?' Deze keer gaf ik het stuk papier met 'ja' er op aan hem. Sirius grinnikte en gaf de briefjes weer terug.
'Gelukkig zijn je hersenen niet aangetast,' lachte hij. 'Weet je nog wat er gebeurd is?'
Nee.
'Helemaal niets?' vroeg hij. Ik keek hem aan en toen hij geen antwoord kreeg, snapte hij het. 'Oh ja. Alleen ja en nee vragen.' Ik glimlachte en realiseerde me dat het minder pijn deed dan voorheen.
'Je hebt mijn leven gered daar,' zei hij zonder naar me te kijken. 'En ik weet hoe ik reageerde. Ik weet dat ik je pijn heb gedaan toen ik niet voor je opkwam. Ik had Bellatrix moeten laten weten dat...' Hij zuchtte diep. '...dat je zoveel voor me betekent. Deatheater of niet. Ik had er voor je moeten zijn. Dan was dit nu niet gebeurd.' Hij gebaarde naar mijn hals en ik raakte het verband voorzichtig aan. Voorzichtig, en bang voor afwijzing, greep ik Sirius' hand vast. Hij keek op en kneep in mijn hand.
'Het ministerie is naar je op zoek,' zuchtte Sirius. Mijn ogen werden groter. 'En de Deatheaters ook.' Ik dacht even diep na en wees toen van mezelf naar Sirius.
'Je wilt bij mij blijven?'
Ja.
'Dan moeten we er maar het beste van maken. Twee voortvluchtigen in een huis. Klinkt als het begin van een slechte grap,' lachte hij. Ik grinnikte en er schoot een pijnscheut door mijn keel. Sirius schrok en legde snel zijn hand over mijn mond.
'Niet praten, kitten,' fluisterde hij. Ik rolde met mijn ogen en hij lachte. Het bleef lang stil, maar het was niet ongemakkelijk. Sirius keek met een afwezige frons naar mijn lippen. Ik zuchtte in mijn gedachten. Hij verandert ook nooit. Ik streek met mijn hand over zijn wang en zijn focus kwam weer terug.
'Sorry,' mompelde hij. Mijn andere hand streek door zijn haar en hij kroop dichter tegen me aan. 'Laten we het weer proberen, kitten. We zijn voorbestemd voor elkaar.' Hij boog naar me toe en net voordat onze lippen elkaar raakten, kwam Remus de kamer binnengevallen.
'Lu- Oh, stoor ik?' zei hij grijnzend.
'Nee, hoor,' gromde Sirius gefrustreerd.
'Gelukkig. Er is een brief voor je Lucy,' zei hij terwijl hij een envelop overhandigde. Ik brak het zegel en nam de brief uit de envelop.
Beste Luciana,
Ik neem bij deze aan dat u weer bij bewustzijn bent. De strijd die binnen het ministerie plaatsgevonden heeft, is natuurlijk niet onopgemerkt gebleven. Vele Aurors hebben Hogwarts doorzocht volgens mijn bronnen. Ook hoor ik woord op straat dat de Deatheaters u in Malfoy Manor willen hebben. Wees vooral niet ongerust. Op dit moment zijn het niet de Deatheaters die u moet vrezen. De Dark Lord heeft andere plannen met u. U vervult een te belangrijk deel in zijn plannen. Daardoor kom ik bij het volgende. Alles heeft te maken met uw voorouders. De Generaal was uw vader niet, dat weet u zelf nu ook. Uw ouders en vooral uw grootouders hebben slechte beslissingen gemaakt in het verleden. Ik snap dat u enorm nieuwsgierig bent, maar ik kan de antwoorden niet per brief sturen. Ik kan er namelijk niet vanuit gaan dat deze brief bij u aankomt. Mijn advies is voor nu: Blijf waar u bent. Ik zal spoedig contact opnemen via de openhaard. Dan kan ik wat onbeantwoorde vragen beantwoorden.
Dumbledore
[A/N]
Bonjour! Ben ik weer!
Na drie weken tentamens, met twee verstandskiezen minder en één helse griep achter de rug, ben ik er weer.
Sorry dat het hoofdstuk een beetje prut is. Ik probeer het verhaal soort van in leven te houden en ik houd natuurlijk rekening met jullie input van een paar hoofdstukken terug. Ik weet inmiddels wie de ouders/grootouders van Lucy zijn.... En that's it. Mijn brein moet nog bijkomen van de tentamens denk ik. Ik ga super erg mijn best doen om het verhaal leuk te laten verlopen. Leuke plottwists zijn natuurlijk altijd welkom!
Love u!
ClementineCarson