A/N: Hee lieve lezer(s)!! Hoofstuk 3 is ge-edit! Eindelijk maar toch, hahaha! Ik zal je/jullie niet langer ophouden!! Veel leesplezier!! -xoxo- LadyZoe**
Foto van Damian aan de zijkant!!! Oeeehhhh hottie hea?! :D:D:D --------------->>>>
Die middag, toen Damian Lorraine aan zag komen lopen, begon zijn hart sneller te slaan. Ze was ook zo mooi! Hij was als een blok voor haar gevallen gisternacht...Nouja...als een blok...Als hij heel eerlijk was had hij wel eens naar haar gekeken. Lorraine was op haar beurt zenuwachtig omdat ze niet goed wist hoe ze zich moest gedragen nadat ze hem eerder die middag gezoend had. Ze had er geen spijt van, absoluut niet! Ze wist gewoon niet wat voor houding ze zichzelf moest geven. "Hey" zei Damian toen ze aankwam. "Hey, alles goed?" antwoordde Lorraine. "Ja, met jou?" "Ja...Ehm...Waar gaan we dit keer heen?" zei en vroeg Lorraine. "Geen idee." zei Damian. "Of wou je weer in de keet zitten?" zei hij op plagende toon. "Iew, nee! Die gangen moeten eerst eerst een flinke schoonmaakbeurt hebben voor ik weer een voet in dat gebouw zet." zei Lorraine en ze trok haar neus op toen ze terugdacht aan hoe vies het in die gangen was geweest. "Oke...Een van onze huizen dan maar?" stelde Damian voor. "Is goed. Ik vind dat we naar jouw huis moeten gaan, jij hebt het mijne al gezien" zei Lorraine en ze keek hem aan. "Goed punt. Dan wordt het mijn huis" zei Damian droog en hij liep richting het fietsenhok. "Eh, Damian? Ik...eh...ik ben met de taxi" zei Lorraine tegen zijn rug. "Geeft niet, je kan wel achterop" zei hij en hij liep gewoon door. Lorraine's mond viel open en ze wou klagen, maar ze wou niet als een aanstelster overkomen dus zei ze: "Eh...ok" en liep achter hem aan. Damian pakte zijn fiets, een Gazelle van het nieuwste model, uitgevoerd in marineblauw en zilver. Hij zwaaide zijn been over de stang en draaide zich half om naar Lorraine. "Stap je nu op of spring je?" vroeg hij. "Eh, ik spring wel..." zei Lorraine. "Ok", zei Damian en hij zette zachtjes af. Lorraine rende op haar hakken achter hem aan en sprong nogal onelegant achter op. Nouja, ze zat in elk geval. Damian begon iets sneller te fietsen. Ze sloeg haar arm om zijn middel. "Damian, je moet weten dat ik niet gewend ben om bij iemand achterop te gaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaan" Ze gilde het laatste woord, want hij maakte vaart en ze gingen van een heuveltje af. "Maak je geen zorgen, we zijn er zo" zei hij zonder zijn tempo te verlagen. En inderdaad, tien minuten later kwamen ze bij zijn huis aan. Lorraine stapte af en Damian zette zijn fiets op de stander. "Mooi huis"zei Lorraine. "Dank je." zei Damian en hij stak de sleutel in het slot van de gigantische witte villa. "Kom binnen" zei hij en Lorraine stapte over de drempel. "Zijn je ouders niet thuis?" vroeg Lorraine. "Nee, die zijn er bijna nooit. Praktisch gezien ben ik de enige die hier echt woont" zei Damian en zijn blik verhardde toen hij aan zijn ouders dacht. "Oh" zei Lorraine. "Dat heb ik ook...mijn ouders zijn altijd op zakenreis. Ze...ze kijken niet naar me om, hebben geen tijd voor me." zei Lorraine toen met trillende stem. Ze voelde een paar tranen opkomen en draaide zich snel om.
"Snel m'n tranen drogen! Ik lijk wel zo'n aanstellerig rijkeluismeisje dat overal om huilt, bah! Dat ben ik stiekem ook wel maar dat hoef ik hem niet in te wrijven", dacht ze. Ze voelde een warme hand op haar schouder. Damians hand. Ze draaide zich om en durfde hem amper aan te kijken. Ze schaamde zich kapot. "Lorraine....ben je wel gelúkkig?" vroeg Damian haar. "Je klonk nogal eenzaam" voegde hij er aan toe toen Lorraine hem verbaasd aankeek. Die vraag werd haar nooit gesteld, ze stond er letterlijk van te kijken. Ze besloot om er maar gewoon eerlijk over te zijn. "Ja, dat klopt, ik voel me ook vaak eenzaam..Ik bedoel, tuurlijk heb ik mijn vriendinnen enzo, maar die denken dat ik gelukkig ben omdat ik alles kan krijgen wat er met geld te koop is en dat ik niks te klagen heb. Ik heb geen zin om ze van het tegendeel te bewijzen. Ik hou het allemaal binnen" zei ze, met haar stem nog steeds niet helemaal onder controle. "Jeetje...je moet er echt met iemand over praten hoor, je gaat er aan onderdoor als je het blijft opkroppen" zei Damian tegen haar. Geërgerd door hoe kwetsbaar ze zich had opgesteld reageerde ze het op Damian af. "Ach, wat weet jij er nou van!" Ze begon te huilen. Deze keer liet ze haar tranen de vrije loop. Dan maar een aanstellerig rijkeluismeisje. Ze had het helemaal gehad met dat hele groot houden gedoe. En als ze er niet uitzag, jammer dan. Hij moest haar maar nemen zoals ze was. Op dit moment was ze een wrak. "Integendeel. Ik zeg het juist omdat ik weet hoe het is." zei Damian rustig, haar irritatie negerend. "Wil je erover praten?" vroeg hij. "Ach...waarom ook niet. Niet dat er veel te vertellen valt." zei ze "Maar kunnen we alsjeblieft gaan zitten? Mijn voeten doen pijn." "Oh, ja, natuurlijk, sorry! Loop maar mee" zei Damian en hij liep voor haar uit de woonkamer in. "Ga maar zitten. Wil je misschien wat drinken? Ik heb bijna alles wel in huis qua fris drinken" zei Damian.
Lorraine ging op een grote, witte leren bank zitten en gaf antwoord. "Eh, ja, lekker. Heb je ook sinas of 7-up?" "Ja hoor. Sinas zei je?" antwoorde Damian. "Ja, sinas is prima." "Ok, dan ben ik zo terug. Doe of je thuis bent." zei Damian en hij liep naar de keuken. Nog geen minuut later was hij terug met een glas sinas in de ene en een glas cola in de andere hand. Hij zette het drinken op de salontafel, die voor de witte bank stond. "Mag ik naast je zitten?" vroeg Damian. "Tuurlijk" zei Lorraine. Damian nam plaats op de bank. Hij zat niet heel dicht op Lorraine, maar ook niet ver weg. Hij draaide zich naar haar toe en zei: "Zeg het eens" "Oh, eh..." Lorraine was ineens een beetje verlegen en bloosde. "Je vertelde over je thuissituatie" hielp Damian haar op weg. Lorraine's gezicht betrok bij de herinnering eraan. "Ja, ik weet het" verzuchtte ze. Toen begon Lorraine te vertellen: "Het begon toen ik 4 jaar werd en naar de basisschool ging. Mijn vader werkte allang weer fulltime, maar ik had mama nog altijd. Zij werkte parttime thuis sinds mijn geboorte. Toen ik net een paar weken naar de basisschool ging, kwam ze op een avond bij me toen ik net in bed was gestopt. Ze zei dat ze me iets belangrijks te vertellen had. 'Wat is er dan mama?' vroeg ik haar. Ze vertelde dat papa 2 weken op zakenreis zou gaan. Daar keek ik niet zo van op, papa was bijna altijd aan het werk. Maar toen zei ze dat ze met hem me ging. 'En ik dan? Mag ik ook mee?' vroeg ik. Mama zei dat dat niet kon omdat ik naar school moest. Ik werd heel verdrietig en moest huilen. Mama zei dat het allemaal wel goed zou komen, dat de kindermeid goed voor me zou zorgen en dat ik niets tekort zou komen. Ik raakte alleen maar meer van slag. Ik wilde niet dat de kindermeid voor me zou zorgen, ik wilde dat mama het deed!" Lorraine nam een pauze en nam een paar slokjes van haar sinas. De tranen liepen haar over de wangen en Damian sloeg een arm om haar heen. Ze zuchtte diep en keek hem aan. "Gaat het nog?" vroeg hij lief. "Jawel. Het moest er een keer van komen. Ik praat er nooit meer over omdat het niets zal veranderen. En sorry dat ik zo'n huilebalk ben" zei Lorraine met een ietwat trillende stem. "Geeft helemaal niks hoor. Zoals je al zei, het moest er van komen" zei Damian. "Ja" zei Lorraine en ze begon weer te vertellen. "Sinds die twee weken werken ze allebei fulltime. Nu zie ik ze echt bijna nooit. Als ik ze zie, maken we ruzie over hoeveel ze werken. Dan zeggen ze dat ze het voor mij doen en dat ik bevoorrecht ben met wat ik heb. Maar ik wil helemaal niet al die spullen en de rijkdom! Ik wil mijn ouders terug! Ik wil dat ik met ze kan praten over dingen, dat zij me opvoedden in plaats van mijn kindermeid. Maar daar is het nu te laat voor. Ze kopen gewoon iets gaafs en dan is de zaak voor hun afgedaan. Ze...ze kópen liefde...of dat proberen ze tenminste. Ik ben er zat van te blijven zeggen dat ik ze mis in mijn leven" Nu stortte Lorraine wel in. Dit was actueel, dit speelde nú. Ze schokschouderde en Damian hield haar vast. "Sorry" zei ze gesmoord en ze maakte zich los van Damian. "Het is goed. Je mag best huilen" zei Damian. Maar Lorraine veegde verwoed haar tranen weg. "Nee. Ik ben er klaar mee. Ik heb hier genoeg tranen aan verspild" zei ze. "Als jij dat zegt" zei Damian terwijl hij haar aankeek.
Lorraine vermijdde zijn blik, keek naar haar telefoon en schrok. "Jeetje! Het is kwart voor 5! Ik moet er vandoor! Ik moet nog koken en vanavond komen mijn vriendinnen. Oh...!!" Lorraine raakte zowat in paniek. "Rustig maar. Ik breng je wel naar huis" zei Damian. "Oh...Heb je een auto?" vroeg Lorraine en haar wenkbrauwen schoten omhoog. "Ja...Hij is eigenlijk van mijn ouders, maar die gebruiken hem nooit, dus heb ik 'm ingepikt" zei Damian met een ondeugende grijns. "Loop maar mee" vervolgde hij en hij ging haar voor naar de garage. Daar aangekomen viel Lorraine's mond open van verbazing. Er stond een marineblauwe Mercedes SLK 525 in de garage. "Wauw...mooie auto!" zei ze en ze bleef naar de auto staren. "Mwah, valt mee, er zijn veel gavere auto's naar mijn idee" zei Damian terwijl hij het portier voor haar openhield. Lorraine stapte in, Damian deed het portier dicht, liep om de auto heen en nam plaats aan de bestuurderskant. Hij startte de motor en liet de garagedeur omhoog komen. "Ik krijg volgend jaar een auto als ik 18 wordt...Ze vonden me met 16 jaar te jong en ik had geen zin om er moeilijk over te doen. Maar ik heb wel mn rijbewijs" zei Lorraine terwijl Damian optrok. (**A/N: Voor degenen die dat niet weten, in Amerika mag je vanaf je 16e je rijbewijs halen en autorijden.**) "Aha...Leuk dat je een auto krijgt" zei Damian. Lorraine hoefde hem de weg naar haar huis niet te wijzen, hij was er immers al geweest. "Hoe zit het het eigenlijk met jouw ouders?" vroeg Lorraine tijdens de rit naar haar huis. "Mijn ouders? Oh...Die werkten al vanaf dat ik nog geen jaar was allebei weer fulltime. Zo was het voor mijn komst ook. Ik mis mijn ouders niet zoals jij ze mist" zei Damian en hij trok zijn kaak strak. "Oh, dat spijt me voor je" zei Lorraine. "Mij niet. Ze hebben me nooit gewild, dus het hoeft je niet te spijten" zei hij. Lorraine beet op haar lip en zweeg de rest van de rit. Na een klein kwartiertje draaide Damian de oprijlaan van Lorraine's huis op en parkeerde de auto. "Zo, we zijn er" zei hij en hij stapte uit, liep om de auto heen en hield het portier open voor Lorraine. "Dank je" zei ze. "Geen punt" zei Damian. Ze liepen naar de voordeur. Daar draaide Lorraine zich om naar Damian. "Wil je...wil je misschien blijven eten?" vroeg ze hem. "Eh...Ik weet niet hoor" zei Damian. "Het hoeft niet...alleen als je wil, hoor!" zei Lorraine zacht en ze sloeg haar ogen neer. "Is dat niet teveel moeite voor jou?" vroeg Damian. "Nee hoor, ik ben anders toch maar alleen en dat is nogal saai en....leeg" zei ze, weer opkijkend. "Oh...in dat geval...graag!" zei Damian en hij glimlachte naar haar. Lorraine begon te glunderen, zei: "Tof!" en draaide zich om om de deur open te doen.
Eenmaal binnen liep Lorraine naar de woonkamer en Damian volgde haar. "Wil je misschien iets drinken?" bood ze aan. "Nee, dank je" zei Damian. "Okee...Ik wou eigenlijk direct beginnen met koken..." zei Lorraine aarzelend. "Prima, wat jij wil hoor! Kan ik iets voor je doen?" vroeg Damian. "Ehm...kan jij salade maken?" vroeg Lorraine hem. "Ja hoor...ik kan op zich wel koken." zei Damian. "Okee, loop maar mee dan." zei Lorraine en ze liep naar de keuken met Damian in haar kielzog. "Wat ga je eigenlijk maken?" vroeg Damian. "Spaghetti Bolognese...of lust je dat niet?" vroeg Lorraine onzeker. "Oh, dat is een van mijn lievelingsgerechten!" zei Damian. "Echt?! Komt dat even goed uit!" zei Lorraine een stuk vrolijker. "Ja, ik vind het echt heerlijk! Maar wat kan ik voor je doen, wat wil je in je salade hebben?" vroeg Damian. "Ehm...ijsbergsla, 2 gekookte eieren, tomaat, komkommer, en avocado." somde Lorraine op. "Oh, en ik heb hier een bakje met vinaigrette mixen voor je." zei Lorraine en ze reikte hem een plastic bakje aan. Damian nam het bakje aan en vroeg: "Waar kan ik hier een snijplankje en mesje vinden?" "Oh, ik heb voor de komkommer een keukenmachine" zei Lorraine en ze wees hem een apparaat aan. "En hier heb je een snijplank en mesje." vervolgde ze terwijl ze het voor hem klaarzette op het aanrecht. "Oké, dank je. Ik zet de eieren op en dan snij ik de sla, tomaat en avocado, goed?" zei Damian. "Prima! Ik begin aan de spaghetti." zei Lorraine en ze voegde daad bij woord. Zo stonden ze even in alle rust te koken. Lorraine liep af en toe heen en weer om de tafel te dekken en een half uur later, zo rond kwart voor 6 konden ze aan tafel. Lorraine serveerde de salade uit en ze begonnen. "Hmm...deze salade is echt lekker!" zei Lorraine tussen twee happen door. "Smaakt inderdaad goed." beaamde Damian. Toen ze de salade achter de kiezen hadden, begonnen ze aan een bord spaghetti. Het was stil en ze aten allebei vrij snel hun bord leeg. "Hmmm! Jij maakt echt lekkere spaghetti bolognese! Dat was echt heerlijk!" zei Damian toen hij zijn bord leeg had. "Van wie heb je...Oh...Sorry!" zei hij toen. "Het is oké., Ik heb van de kindermeid leren koken, niet van mijn ouders." zei Lorraine. " En dankjewel voor het compliment." voegde ze er aan toe. "Ja, dat zit wel goed...Sorry, echt...ik dacht niet na. Ik had het kunnen weten." zei Damian en hij sloeg zijn ogen neer. "Oh, schei toch uit!" zei Lorraine op gemaakt bekakte toon en ze trok een gezicht. Damian keek haar aan en ze begonnen te proesten. Dat ging over in hartelijk gelach. "Die zit!" zei Damian. "Haha, ja" zei Lorraine lachend. "Het was in ieder geval heel lekker, dank je wel." zei Damian. "Graag gedaan hoor!" zei Lorraine en ze stond op om af te ruimen. Damian hielp haar met het inruimen van de vaatwasser. Toen ze klaar waren gingen ze weer naar de woonkamer. "Blijf je nog even? Ik wil nog een stuk van je verhaal horen." zei Lorraine. "Oh, alsjeblieft niet! Ik ben net zo vrolijk..." zei Damian en hij keek Lorraine aan. "Oh...okee..." zei Lorraine lichtelijk teleurgesteld. "Nou, ga je dan mee zwemmen?" vroeg ze toen. "Zwemmen?" vroeg Damian. "Ja...we hebben een verwarmd zwembad achterthuis." zei Lorraine. "Aha...maar ik heb niks bij me." zei Damian. "Oh, dat komt wel goed, ik heb genoeg spul liggen hier. Dus...dat zal geen probleem zijn." zei Lorraine. "Okee, goed dan." zei Damian. "Wacht je hier even? Dan ga ik wat voor je pakken." zei Lorraine. "Is goed." zei Damian en hij ging zitten. Lorraine ging snel naar boven en kwam toen weer beneden met een stapel zwembroeken in allerlei soorten en maten en ze drukte ze in Damians handen. "Ik ga me omkleden" zei ze en ze liep weer naar boven. "Eh...Lorraine???" vroeg Damian aarzelend. "Kom maar boven! Je kan de tweede kamer rechts gebruiken." riep Lorraine, die wel kon raden wat het probleem was. Damian liep naar boven en ging zich omkleden. Toen hij klaar was wachtte hij op de gang. Een paar minuten later kwam Lorraine uit haar kamer. Ze had een mooi turkoois badpak aan. Damian keek even maar wenfde uit beleefdheid zijn ogen af. Hij draaide zich om om naar de trap te lopen, maar Lorraine zei. "Kom, hierlangs is sneller." Damian draaide zich om en volgde Lorraine haar kamer in. Ze trok een gordijn opzij en daar zat een deur achter. Achter de deur liep er een trap naar het zwembad, dat ongeveer 5 bij 7 meter was. "Het water is lekker warm en we hebben in elke hoek een bubbelbad met een verschillende geur." vertelde Lorraine terwijl ze de trap afdaalden. "Oke, lekker ja" zei Damian.Eenmaal beneden aangekomen zei hij: "Zullen we er dan maar induiken?" Hij keek Lorraine aan, die knikte en ze doken in het zwembad. Ze zwommen wat rond en toen vroeg Lorraine. "Heb je zin om in een bubbelbad te gaan?" "Prima hoor." zei Damian en hij zwom achter Lorraine aan die naar de rechterhoek van het zwembad zwom. Toen ze er waren zei ze: "Deze is wel ver weg, maar ik vind hem 't lekkerst. Lavendel is zo heerlijk rustgevend."
Lorraine zat in een hoek van het bad en Damian zat tegenover haar. Ze overbrugde de afstand tot ze vlak voor hem watertrappelde. "Ik zag je net wel kijken hoor." zei ze plagend en ze wiebelde met haar wenkbrauwen. Damian bloosde. "Nou ja, je kleedde me in ieder geval niet uit met je ogen, zoals zo veel jongens doen, dus ik vond het niet zo heel erg." zei ze toen zacht en ze keek hem aan. Damian slikte. Lorraine stond ineens heel dicht bij hem. "Ik euh..." begon hij. Damian kreeg geen kans om nog meer te zeggen, want Lorraine was nóg dichter bij hem gekomen en drukte zachtjes haar lippen op de zijne. Voor de tweede keer kuste Damian verrast terug. De kus was kort en teder. Lorraine verbrak de kus en zei toen met een glimlach: "Zoals ik al zei, het is oké. Je stáárde niet...niet zó zegmaar. Je keek alsof je wat je zag wel kon waarderen." Lorraine zweeg en bloosde. Damian schraapte zijn keel en zei toen met een lichtelijk schorre stem: "Dat kán ik ook waarderen...Je bent hartstikke mooi!" Hij keek Lorraine aan en hij bracht zijn hand omhoog en streelde zachtjes haar wang met de rug van zijn hand. Hij draaide zijn hand om en streelde haar wang nog eens. Lorraine keek naar hem op. Op dat moment boog Damian zijn gezicht naar haar toe en dit keer was hij het die zijn lippen op de hare drukte. Tijdens de kus streelde hij Lorraine's haar. Lorraine verbrak de kus en legde haar hoofd op Damian's schouder. Damian hield haar vast en ze knuffelden even. Toen maakte Lorraine zich los uit de innige omhelzing en zei: "Zullen we weer naar binnen gaan? Ik...mijn vriendinnen komen straks en ik moet nog van alles klaarzetten." Ze keek Damian niet aan. Hij begreep er niks van. Het ene moment stonden ze te zoenen en te knuffelen en het volgende had Lorraine totaal iets anders aan haar hoofd. Hij besloot het maar op z'n beloop te laten en zei: "Okë, wat jij wil." Lorraine draaide zich om, zwom naar de rand en klom uit het zwembad. Damian volgde haar. Ze liepen terug naar de trap en gingen naar boven, Lorraine's kamer in. Damian liep door naar de gang en gebruikte de kamer waar hij zich had omgekleed.. Hij stond in no-time buiten op de gang te wachten met de natte zwembroek en een handdoek in zijn handen. "Lorraine? Ben je al klaar?" vroeg hij door de dichte deur heen. "Eh...Ja...Bijna! Ik kom zo!" antwoordde Lorraine. "Eh...Ok...Waar moet ik de natte spullen laten?" vroeg hij toen. "Wacht even, ik kom zo!" riep Lorraine terug. Damian zuchtte, zei "Oké" en wachtte. Een minuutje later kwam Lorraine haar kamer uit. "Loop maar mee." zei ze en ze liep de gang door. Damian volgde haar een badkamer in. "Kijk, zie je dat gat daar? Gooi het daar maar in. Dan komt het wel goed." zei Lorraine toen ze in de badkamer stonden. "Eh...ik kan ze anders ook voor je wassen en teruggeven hoor." zei Damian. "Oh nee, dat hoeft niet hoor. Het wordt gewoon door de huishoudster gedaan." zei Lorraine. "Oke...nou, goed dan." zei Damian en hij gooide de kleren in het gat. "Hoe laat leven we eigenlijk?' vroeg Lorraine toen. Damian keek op zijn horloge. "Het is kwart voor 8." zei hij. "Oh, valt me nog mee. Het is vrijdag...WEEKEND!!" zei Lorraine toen blij. Damian rolde onopvallend met zijn ogen en zei lachend: "Ja, kom je daar nu pas achter?" "Nee, natuurlijk niet!" zei Lorraine quasi-beledigd. "Wat doe jij vanavond?" vroeg ze hem toen. "Geen flauw idee, hoezo?" antwoordde Damian en hij trok zijn wenkbrauwen op. "Nou...mijn vriendinnen komen straks...Filmpje kijken, kletsen...jeweetwel...slumber party houden. Je bent bij deze uitgenodigd." zei Lorraine met een grijns. Damian's ogen vlogen open. Lorraine zag het. "Tenzij...Tenzij je niet wil...Het was maar een ideetje" zei ze zacht en ze sloeg haar ogen neer. "Eh...Ik ken ze niet eens...Ik bedoel...Ik ken jóu amper" zei Damian aarzelend. Lorraine keek snel op en zei: "Nou, dan léér je ons toch kennen!" Ze grijnsde weer, pakte toen haar telefoon en belde haar vriendinnen om te zeggen dat ze konden komen en dat ze een mooie verassing voor ze in petto had. Toen Damian dat hoorde vlogen zijn ogen weer wijd open. Hij kon wel raden wat, of beter gezegd, wíé de verassing zou zijn. Na een klein kwartiertje hing Lorraine op.Damian stond haar met opgetrokken wenkbrauwen aan te gapen. "Wat?" vroeg ze onschuldig. "Ik neem aan dat ik de 'mooie verassing' moet voorstellen?" vroeg hij droog. Lorraine bloosde. "Ja, nou, je bent nou eenmaal het type jongen dat ieder meisje wil. En ik heb dat alleen maar gezegd omdat..." Ze zweeg blozend. "Nou? Maak je zin eens af?" zei Damian geamuseerd. "Omdat ik wil dat ze weten dat ik achter je aan ga en dat jij voor hen verboden terrein wordt verklaard, nou goed!" snauwde ze, in verlegenheid gebracht. Ze keek hem expres niet aan. "Oh? Dus jij wil mij voor jezelf?" vroeg Damian plagend. Lorraine zei niets, sloeg haar armen over elkaar en keek demonstratief de andere kant op.
Damian ging voor Lorraine staan. "Hé...ik plaagde je maar wat...Sorry als ik je in verlegenheid heb gebracht." zei hij zacht. Lorraine keek naar hem en beet op haar lip. "Het...het geeft niet. Het feit dat je gelijk hebt brengt me in verlegenheid, niet je plagerij" zei ze zacht en ze sloeg haar ogen neer. Damian ging dichter bij Lorraine staan. "Meen je dat?" vroeg hij zacht. "Meen ik wat?" vroeg Lorraine op haar beurt. "Wat je net zei...Over dat ik gelijk heb wat betreft jouw...gevoelens voor mij." zei Damian op zachte toon. "Ja" zei Lorraine. "Dat...dat komt dan goed uit, want ik geloof dat ik..dat ik iets voor jou voel." zei Damian zacht. Hij ging dichter bij Lorraine staan en sloeg zijn armen om haar heen. Hij zuchtte. "Het is gewoon...verwacht nog niet te veel...Ik...ik weet nog niet zo goed wat ik met deze gevoelens aanmoet." zei hij. "Ik ook niet...Hebben we dat in ieder geval gemeen." zei Lorraine. Ze maakte zich los uit de omhelzing. "Sorry...maar mijn vriendinnen zijn hier binnen nu en een half uur. Ik moet echt dingen klaar gaan zetten." zei ze. "Het...Het geeft niet. Kan ik iets voor je doen?" antwoordde Damian. "Eh...ja...je kan beneden in de woonkamer de banken aan de kant schuiven, dan kan ik er matrassen neerleggen." zei Lorraine. "Okay, is goed. Roep maar als je hulp nodig hebt met die matrassen." zei Damian knipogend en hij zocht zijn weg naar beneden. Vijf minuten later riep Lorraine: "Eh, Damian? Kan je me helpen? Ik...Ik zit klem!" Haar stem klonk gedempt. "Natuurlijk!" antwoordde Damian en hij haastte zich richting de trap. Bovenaan de trap zag hij alleen een dikke tweepersoons-matras. "Hier ben ik" piepte Lorraine vanachter de matras. "Aha...Moment..." zei Damian en hij trok aan de matras hield hem vast. "Dank je" zuchtte Lorraine. "Geen probleem. Zal ik 'm dan maar meteen beneden neerleggen?" zei Damian. "Eh, ja, goed." zei een verstrooide Lorraine. "Zou je die andere dan ook willen doen? Hij ligt in de kamer waar jij je hebt omgekleed. Hij staat al tegen de muur" vervolgde ze. "Prima, komt in orde." zei Damian. "Mooi, dan ga ik me met de catering bezighouden." zei Lorraine. "Is goed. Dames gaan voor." zei Damian galant en hij trok de matras aan de kant, zodat Lorraine erlangs kon. Lorraine schonk hem een stralende lach die zijn hart een slag deed overslaan.... "Damian?! Schiet je een beetje op? Je staat daar al 5 minuten met die matras in de verte te staren!" riep Lorraine toen. "Wat? Oh, ja, eh...Ik kom er aan!" zei hij snel en hij haastte zich de trap af. Vijf minuten later lagen de twee matrassen in de woonkamer. "Zo, die liggen wel goed. Kan ik verder nog iets voor je doen?" vroeg hij aan Lorraine toen hij haar in de keuken vond. "Eh...je kan chips en nootjes in kommetjes doen als je wil. Alles staat al op het aanrecht. Wil je bij de chips 2 kommen per smaak doen? Dan regel ik nu drinken enzo." zei Lorraine. "Is goed." zei Damian en hij begon de chips en nootjes te verdelen. Ondertussen liep Lorraine heen en weer met fris drinken en glazen. Een kleine 5 minuten later was alles klaar. De salontafel stond vol lekkers en drinken. "Zo, we zijn klaar. Nu is het wachten op mijn vriendinnen. Ga zitten als je wil." zei Lorraine en ze gebaarde naar de matrassen. Damian ging op een matras zitten. "Mag ik?" vroeg Lorraine en ze gebaarde weer naar de matrassen. "Tuurlijk, ga je gang hoor." zei Damian. Lorraine zonk neer op de matrassen en ging in kleermakerszit tegenover Damian zitten. "Damian?" vroeg ze toen. "Ja?" antwoordde Damian. "Ik...ik heb je nog niet bedankt." zei Lorraine. "Waarvoor?" vroeg Damian met opgetrokken wenkbrauwen. "Voor...nou, gewoon...voor álles. Voor je troost en je hulp en gastvrijheid." zei ze zacht. "Oh..dat zit wel goed hoor. Het was niets, echt." zei Damian en hij haalde zijn schouders op. "Het was voor jou misschien niks, me helpen enzo, maar het betekent wel iets voor me. Ik...ik ben blij dat ik je...dat het zo gelopen is. Ik heb echt lol gehad en dat is alweer even geleden voor mij. Dat ik écht genoot bedoel ik." zei Lorraine toen. Ja...ik ook...met dat vampiergedoe enzo...daar wordt je niet echt vrolijker van...Ik...het was wél iets hoor. Voor het eerst in tijden heb ik me weer écht goed gevoeld. En dat komt door jou. Ik...jij ook bedankt Lorraine." zei Damian zacht. Lorraine lachte haar stralende lach en ging op haar knieën zitten. Ze boog zich voorover en knuffelde Damian, die terugknuffelde. Toen ze elkaar loslieten maakte Lorraine aanstalten om op te staan, maar Damian pakte haar arm zachtjes vast. Lorraine draaide zich half naar hem toe en keek hem vragend aan. "Waarom doe je dat?" vroeg Damian haar. "Wat?" vroeg Lorraine. "Weglopen. Telkens als we...intiem worden kap je het af en loop je weg of verander je van onderwerp. Waarom is dat? Ligt het aan mij? Doe ik iets fout? Gaat het je te snel? Waarom, Lorraine?" vroeg Damian. "Ik...Het ligt niet aan jou, oké? Het is gewoon...ik ben gewoon bang dat als ik me laat gaan, als ik dit laat gebeuren, dat het niet goed afloopt. Dat ook dit stuk gaat, net als alle mooie dingen in mijn leven." zei Lorraine met verstikte stem. Er rolden tranen over haar wangen. Damian keek haar aan. "Alle mooie dingen? Dus...niet alleen het feit dat je ouders er niet voor je zijn? Waar doel je op, Lorraine?" vroeg hij terwijl hij haar blik vasthield. "Ik...dat leg ik later wel uit, oké? Ik wil het er nu liever niet over hebben." zei ze terwijl ze haar tranen droogde. Op dat moment ging de bel en Lorraine schrok op. "Oh...daar zijn mijn vriendinnen." zei Lorraine mat. "Ik ga maar opendoen." vervolgde ze en ze stond op om daad bij woord te voegen.
Comment, stem of wordt fan als je het leuk vond!! -xoxo- LadyZoe