Δάκρυα έτρεχαν για άλλη μια φορά στα μάγουλά μου καθώς έκλεινα την πόρτα πίσω μου, κάνοντας την αχνή φωνή του που πρόφερε το όνομά μου να εξαφανιστεί τελείως.
Κατέβηκα βιαστικά τις σκάλες κάτω και έφυγα χωρίς να πω λέξη στον αδερφό του, εκείνο το αναίσθητο πλάσμα που έβλεπε μπάσκετ στην τηλεόραση. Οι γονείς τους έλειπαν από την πόλη γενικά.
Βγήκα έξω και τη μια στιγμή που με χτύπησε ο παγωμένος χειμερινός αέρας, ένιωσα καλύτερα, πήρα επιτέλους μια κανονική ανάσα.
Σκούπισα τα μάτια μου με τα μανίκια της ζακέτας μου πριν μπω στο αυτοκίνητο. Κάθισα στη θέση του συνοδηγού και δεν έστρεψα το βλέμμα μου πουθενά αλλού εκτός από τον δρόμο όλο ευθεία.
"Γλυκιά μου....είσαι καλά;" με ρώτησε σιγανά η θεία μου βλέποντάς με να παίρνω αργά βαθιές ανάσες για να αποτρέψω αλλά δάκρυα από το να χυθούν.
Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου και έκρυψα το πρόσωπό μου με τα χέρια μου.
"Θες να το συζητήσεις;"
Κατέβασα τα χέρια μου και ξεφύσηξα.
"Απλά ξεκίνα." Της ζήτησα και εκείνη έγνεψε καταφατικά κι έβαλε μπρος το αυτοκίνητο.
"Μου ζήτησε να μείνω." Είπα ξαφνικά, δυο λεπτά μετά. Ε λοιπόν όχι, ήθελα να το συζητήσω.
"Να κοιμηθείς μαζί του;"
Παρόλο που αυτό θα μπορούσε να είχε μια λιγότερο αθώα έννοια, η θεία μου ήταν ψύχραιμη. Σκέφτηκα πως η μαμά μου θα είχε φρικάρει.
"Να κοιμηθώ δίπλα του." Άλλαξα τις λέξεις της για να μην νομίζει το οτιδήποτε. "Και αρνήθηκα."
Η ερώτηση που μου έκανε έπειτα, ειλικρινά,...δεν την περίμενα. Περίμενα να μου έλεγε κάτι του τύπου 'Έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε περίπτωση.' και τα λοιπά. Ανταυτού όμως...
"Ήθελες όμως;"
Και πάλι θα προτιμούσα να με ρωτούσε αν ήθελα να γυρίσει πίσω να με αφήσει αλλά ήξερα πως αυτά ούτε στις ταινίες δεν γίνονται.
"Φυσικά και ήθελα. Δεν μου αρέσει να τον αφήνω μόνο του. Τώρα πριν φύγω με παρακαλούσε να μείνω. Με χρειαζόταν κι εγώ έφυγα." Άρχισα να κλαίω. "Ν-νιώθω τύψεις που τον α-άφησα ξανά...νομίζω τ-τον απογοητεύω."
Δεν μου άρεζε να κλαίω, παρόλο που ο Suga άξιζε κάθε μου δάκρυ. Με έκανε να νιώθω αδύναμη όμως, ακόμα κι αν ήξερα πως στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν έφταιγα εγώ. Ήμουν κουρασμένη,ήταν αργά, είχε γίνει ότι είχε γίνει και γενικά ήμουν χάλια.
"Και τ-τώρα τι κατάλαβα; Κ-κάθομαι και κλαίω σαν την κλαψιάρα!" Γκρίνιαξα.
"Κίρα, γιατί φοβάσαι το κλάμα;" η θεία μου ύψωσε λιγουλάκι την φωνή της, όχι από θυμό αλλά από παραξένευση.
"Δεν το φοβάμαι, απλά δε μου αρέσει! Με κάνει να φαίνομαι αδύναμη και δεν είμαι!" Διαμαρτυρήθηκα.
"Μα Κίρα καλή μου..." μου είπε και πάρκαρε το αυτοκίνητο. Κατεβήκαμε και κινήσαμε προς την είσοδο του σπιτιού μας. "Το ότι κάποιος κλαίει δε σημαίνει πως είναι αδύναμος." Μου λέει και με κοιτάει με ένα βλέμμα στοργής.
Μου χαϊδεύει το μάγουλο με το ζεστό της χέρι που αφήνει ένα αίσθημα μητρικής αγάπης πάνω στο δέρμα μου. Κάτι που είχα να νιώσω καιρό.
"Σημαίνει πως απλά ήταν δυνατός για πολύ καιρό." Τελειώνει και ξεκλειδώνει.
Έτσι ήταν ανέκαθεν η θεία μου. Λάτρευε τα στιχάκια και τις φιλοσοφίες. Πιστεύω πως θα 'πρεπε μια μέρα να βγουν για καφέ με τον Namjoon.
Όπως και να χει, ανέβηκα πάνω στο δωμάτιό μου και έκατσα πάνω στο κρεβάτι μου, το κεφάλι σκυμμένο ανάμεσα στα χέρια μου.
Σκεφτόμουν τις επιλογές μου. Ή να έφευγα εκείνη τη δεδομένη στιγμή και να πήγαινα σε εκείνον ή απλά να καθόμουν στα αυγά μου και να τον έβλεπα το πρωί.
Ήξερα πως η δεύτερη επιλογή ήταν η πιο απλή και λογική ενώ η πρώτη ήταν πιο περίπλοκη. Οπότε ξεκίνησα να κάνω ένα πλάνο μες το μυαλό μου.
Η υπόθεση πως το σκάω για να περάσω το βράδυ μαζί του. Ο βαθμός τρέλας αρκετά μεγάλος. Οι πιθανότητες να με πιάσει η θεία μου υπεραρκετές. Οι συνέπειες πολλές και ακριβές.
Κι όλο αυτό για ποιο πράγμα; Για να μην έχω τύψεις εγώ που τον παράτησα ή γιατί με χρειαζόταν εκείνος;
'Αυτά πάνε πακέτο.' Υπενθύμισα στον εαυτό μου.
Και εκεί που η λογική μου έλεγε πως δεν ήταν σωστό, εκεί που ήξερα πως δεν υπήρχε περίπτωση να την βγάλω καθαρή όταν θα με έπιανε η Άντζι (γιατί θα το έκανε στα σίγουρα), εκεί που οι κίνδυνοι ήταν μεγάλοι, βρήκα τον εαυτό μου να φοράει πρόχειρα ρούχα και μπουφάν και να παίρνει τους πέντε δρόμους μες τα μεσάνυχτα.
Και όλα αυτά γιατί;
Για ένα αγόρι που του κάπνισε να μου πει ψέματα και μετά να διαρρήξει ένα μαγαζί μόνο και μόνο για να παίξει πιάνο επειδή του έλειψα και το έπιασε η αστυνομία και με ανάγκασε έτσι να τρέξω από πίσω του.
Σόρρυ, γράψε λάθος.
Όχι ένα αγόρι.
Το αγόρι που κατάφερε και μου έκλεψε καρδιά και μυαλό και τα έκανε δικά του.
Το δικό μου αγόρι.
SUGA's Pov
Είναι ξημερώματα και ξυπνάω από το λιγοστό φως του ηλίου που μπαίνει μέσα από το μισάνοιχτο παντζούρι. Κανονικά θα νευρίαζα που το είχα ξεχάσει στα μισά αλλά το ότι σήμερα θα είχε ήλιο ήταν ωραίο πράγμα.
Κάνω να σηκωθώ για να το κλείσω, νιώθω όμως δίπλα μου βάρος στο κρεβάτι κι έτσι στριφογυρίζω να δω ποιος είναι με την πρώτη σκέψη να είναι ο ανώμαλος ο αδερφός μου.
Η έκπληξή μου όταν βλέπω την Κίρα να κοιμάται γαλήνια λίγα εκατοστά μακριά μου δεν μου αφήνει περιθώρια χαράς καθώς το σοκ υπερισχύει. Για λίγο όμως γιατί σύντομα ένα χαμόγελο απλώνεται στο πρόσωπό μου.
Την επεξεργάζομαι: φοράει ένα απλό μαύρο κολάν και μια γκρι πρόχειρη μπλούζα. Τα μαλλιά της είναι ανακατεμένα και τα ρούχα της τσαλακωμένα, όπως και το σεντόνι από κάτω της.
Άρα όντως κοιμήθηκε εδώ.Δεν μπορώ να το πιστέψω. Δεν την θυμάμαι να ήρθε χθες, πότε ήρθε και πως μπήκε;
Την χαζεύω με ευχαρίστηση. Ξέρω ότι είναι αρκετά κλισέ να την παρομοιάσω με άγγελο ή με την Ωραία Κοιμομένη, αν και η Κίρα είναι σαφώς ομορφότερη. Όμως με το φως να πέφτει πάνω της ενώ κοιμάται και να κάνει τα μαλλιά της να μοιάζουν σχεδόν χρυσά, μοιάζει με κάτι θεϊκό.
Απλά την λατρεύω όσο δε πάει.
Περιττό να πω πως με το που την βλέπω ξεχνάω όλα τα άσχημα περιστατικά που συνέβησαν τις τελευταίες δύο μέρες και πέρασαν την σχέση μας από τεστ αντοχής.
Καθώς τα λεπτά περνάνε, βρίσκω τον εαυτό μου να μη χορταίνει να την κοιτάει, να παρατηρεί το στήθος της που ανεβοκατεβαίνει ενώ αναπνέει, να ακούει την μικρή της ανάσα.
Νιώθω πολύ ήρεμος και αυτό είναι κάτι που είχα να νιώσω εδώ και μέρες, οπότε χαίρομαι. Εκεί που εύχομαι όμως να μην ξυπνήσει σύντομα, σουφρώνει τα φρύδια της και ανοίγει σιγά σιγά τα σαγηνευτικά για εμένα μάτια της.
"Σε ξύπνησα;" ρωτάω.
"Δε φταις εσύ. Είναι το φως." Βάζει το χέρι της πάνω από τα μάτια της.
Μιλάμε ξανά ψιθυριστά.Όχι γιατί σεβόμαστε την ανάγκη για ύπνο του αδερφού μου αλλά επειδή δεν θέλουμε να διαταράξουμε την ηρεμία της στιγμής.
"Είναι η δεύτερη φορά που ξυπνάω δίπλα σου." Σχολίασα. Η πρώτη ήταν το επόμενο πρωί από την βραδιά που την πρωτοφίλησα.
'Και μακάρι να γινόταν καθημερινή ρουτίνα.' Έκανα μια πολύ όμορφη σκέψη, που όμως κράτησα στον εαυτό μου.
"Ελπίζω να μην είναι και η τελευταία." Πρόσθεσα.
Εκείνη χασμουρήθηκε γλυκά και έπειτα πλησίασε το σώμα της στο δικό μου.
"Θα δείξει." Είπε πριν χωθεί στην αγκαλιά μου, κάτω από τα παπλώματα.
Κανείς μας δεν κοιμάται ξανά. Μόνο αγκαλιαζόμαστε.
Η στιγμή είναι μαγική. Την εχω στην αγκαλιά μου, το πρόσωπό της είναι θαμμένο στο στήθος μου τόσο που νιώθω την ζέστη της ανάσα πάνω μου. Το δικό μου πρόσωπο βρίσκεται μέσα στα μαλλιά της που μυρίζουν υπέροχα.
Το μόνο που θελω είναι να μπορώ να την έχω έτσι για πάντα. Εγώ να την προστατεύω κι εκείνη να με ηρεμεί.
Γιατί πραγματικά, πιο όμορφη και γαλήνια σκηνή δεν έχει παιχτεί σε καμιά ταινία, δεν έχει γραφτεί σε κανένα βιβλίο.
Κι όμως, είναι αληθινή.
Μισή ώρα αργότερα, τα λόγια της καταστρέφουν σιγά σιγά τα πάντα.
"Πάμε βόλτα;" λέει. "Θέλω να μιλήσουμε."
Αυτές οι τρεις λέξεις δεν είναι ποτέ για καλό και κάθε άντρας τις τρέμει.
Και φυσικά αναστατώνουν κι εμένα. Προσπαθώ παρόλα αυτά να μην το δείξω.
"Τι να πούμε;" την ρωτάω ψύχραιμα καθώς σηκώνεται όρθια.
"Εχουμε πολλά, μην ανυσηχείς." Γελάει.
Ωχ, άραγε τι να με περιμένει;
Kira's Pov
"Τι να πούμε;" με ρωτάει, αρκετά ήρεμα καθώς εγώ σηκώνομαι.
"Εχουμε πολλά, μην ανυσηχείς." Γελάω ενώ πιάνω τα μαλλιά μου μια ψηλή ουρά.
Βλέπω την τρομοκρατημένη έκφρασή του από τον καθρέπτη του μπάνιου του στο οποίο μπαίνω μέσα.
Μου φαίνεται χαριτωμένο το ότι αγχώνεται για την προσεχώς κουβέντα μας. Εγώ δεν σκοπεύω να του πω τίποτε τραγικό αλλά αυτός δεν το ξέρει.
Πλένω τα μούτρα μου και τα δόντια μου μα όταν ξανά μπαίνω στο δωμάτιό του συνειδητοποιώ πως δεν έχω ρούχα μαζί μου.
"Τι συμβαίνει;" με ρωτάει όταν με βλέπει να κοπανάω με την παλάμη μου το μέτωπό μου.Είναι ακόμη ξαπλωμένος στο κρεβάτι.
"Ξέχασα να φέρω ρούχα."
"Δε πειράζει, θα σου δανίσω εγώ." Λέει και σηκώνεται.
Πάει να περάσει από δίπλα μου για να φύγει από το δωμάτιο μα εγώ μπαίνω μπροστά του. Βάζοντας το χέρι μου στο στήθος του, τον σταματάω.
"Δεν υπάρχει περίπτωση να φορέσω τα ρούχα της γκόμενας του αδερφού σου." Δηλώνω.
"Καλά."
Πηγαίνει προς την ντουλάπα του και βγάζει έξω μια άσπρη μπλούζα και μια κολλεγιακή ζακέτα Varsity με μαύρο κορμό και μαύρες ρίγες στα μανίκια.
"Παντελόνι δεν έχω να σου δώσω όμως." Μου τα δίνει και μουτρώνει.
"Δε πειράζει, θα μείνω με το κολάν." Λέω και του γυρίζω την πλάτη για να μπω πάλι στο μπάνιο να αλλάξω.
"Μμμ ναι να μείνεις!" Ακούγεται η φωνή του πονηρά και εγώ στριφογυρίζω τα μάτια μόλις καταλαβαίνω πως κοιτάει τον κώλο μου. (Σορρυ αλλά λέξεις όπως πισινός ή οπίσθια μου φαίνονται παράξενες 😂)
Ένα τέταρτο αργότερα είμαστε ήδη έξω και κόβουμε βόλτες στην γειτονιά.
Ο Suga περπατάει αμήχανα δίπλα μου και κάθε λίγο ξύνει το πίσω μέρος του λαιμού του νευρικά ενώ εγώ δεν μιλάω.
Είναι χαριτωμένος και η αλήθεια το διασκεδάζω αρκετά. Θέλω να δω τι θα κάνει, μέχρι πότε θα αντέξει να μην με ρωτήσει τι θέλω να συζητήσουμε.
Και ναι, λίγα λεπτά μετά λύγισε και μίλησε.
"Εεε λοιπόν; Τι...εεε τι ήθελες να πούμε;"
Χαχάνισα και σταμάτησα για να τον φτάσω. Του έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο και αμέσως είδα όλο του το κόμπλεξ να εξαφανίζεται και στο πρόσωπό του να εμφανίζεται μια απρόσμενη έκφραση.
'Πως φαίνεται πως περίμενε κανένα κύριγμα...' σκέφτομαι και γελάω.
"Ηρέμησε αγάπη μου, δεν είναι κάτι σοβαρό!" Τον καθησυχάζω.
Εκείνος κοκκαλώνει και μαζί κι εγώ όταν δευτερόλεπτα αργότερα συνειδητοποιώ τι έκανα.
Τον είπα 'αγάπη μου'. Για πρώτη φορά. Ποτέ άλλοτε δεν τον είχα ξανά αποκαλέσει έτσι.
Γενικά δεν τον είχα ξαναπεί κάτι τέτοιο.
"Πως με είπες;!"του πέφτει το στόμα ανοιχτό και γουρλώνουν τα μάτια του. Σχηματίζει γρήγορα ένα γελάκι.
"Άκουσες." Του απαντώ.
Είμαι κι εγώ έκπληκτη με τον εαυτό μου. Δεν περίμενα τέτοιο θάρρος από εμένα.
"Πες του πάλι!" Με παρακάλεσε. "Είναι υπέροχο να το ακούω από εσένα."
Θέλοντας να παίξω λίγο μαζί του, αντιδρώ διαφορετικά αλλά όλα για πλάκα.
"Γιατί Yoongi, από ποια άλλη το άκουσες και δε σου άρεσε;" τον πειράζω.
"Από καμία." Απαντάει άνετα.
"Μόνο από εσένα θέλω, έτσι κι αλλιώς." Προσθέτει πριν προλάβω να τον ρωτήσω από ποια ήθελε να το ακούσει.
'Γαμώτο! Παίζει το παιχνίδι μου και βρίσκεται ήδη ένα βήμα μπροστά μου!' Σκέφτομαι και εγκαταλείπω.
Όταν πια έχουμε απομακρυνθεί από τη γειτονιά του, βρίσκουμε τυχαία ένα παγκάκι σε ένα ήσυχο σημείο και καθόμαστε. Έχει έρθει η ώρα να του πω όλα όσα ήθελα να του πω.
"Για αρχή, θέλω να ζητήσω συγνώμη." Λέω. "Που υπερέβαλλα. Δεν έπρεπε να αντιδράσω έτσι. Ποτέ δε μου έχεις δώσει λόγο να σε αμφισβητήσω κι έτσι δεν έπρεπε να το είχα κάνει." Βιάζομαι να συνεχίσω καθώς βλέπω την απορημένη του έκφραση.
Πάει να μιλήσει, προσπαθεί να μου αλλάξει γνώμη. Όχι μου λέει, αυτός έφταιγε. Αναλαμβάνει την ευθύνη του και ισχυρίζεται πως μετανιώνει για όσα έκανε στο παρελθόν με τα κορίτσια.
"Όχι, Suga, μην προσπαθείς να με δικαιολογήσεις. Το τι έκανες στην προηγούμενη κοπέλα σου-"
Ξεροβήχει.
"Κοπέλα που σε ήθελε,.." διορθώνω. "Αφορά εσένα κι εκείνη και ανήκει στο παρελθόν. Εμένα δε θα έπρεπε να με νοιάζει από την στιγμή που δεν μου δίνεις λόγους να ανησυχώ."
Όταν πλέον ξεμπερδεύουμε με αυτό το θέμα του ποιος έφταιγε, δεχόμαστε δηλαδή ο ένας την συγνώμη του άλλου, τον ρωτάω αν μπορώ να κάνω μια ερώτηση. 'Φυσικά και μπορείς.' είναι η απάντησή του.
"Μου είπες τις προάλλες πως έκλεψες τον μοναδικό έρωτα του Jackson. Την πρώτη φορά που τον συναντήσαμε όμως είχε πει με πλάγιο τρόπο πως σου είχε κλέψει αυτός ένα κορίτσι." Του υπενθυμίζω.
"Ναι, βλέπεις μετά από εκείνο το συμβάν ξεκίνησε ο πόλεμος. Ο Jackson κέρδισε την κοπέλα με την οποία τραβιόμουν μόνο και μόνο για να με ρεζιλεύει.
Εμένα βέβαια καθόλου δε με πείραξε για εκείνηνα, τσουλάκι αποδείχτηκε. Όμως είχε πληγωθεί η περηφάνια μου. Αυτό είναι όλο." Η απάντησή του με ικανοποιεί πλήρως.
Μην έχοντας τίποτε άλλο να ξεκαθαρίσουμε, καθόμαστε εκεί, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον. Ώσπου εκείνος σκύβει για να με φιλήσει και φυσικά τον αφήνω.
"Μου έλειψες." Μου ψιθυρίζει ενώ με κοιτάει μες τα μάτια. Έπειτα ενώνει πάλι τα χείλη μας.
Τον σταματάω, σκύβω το κεφάλι και μου φιλάει το μέτωπο. Έχω το χέρι μου το ένα πάνω στο στήθος του.
"Φοβήθηκα τόσο. Νόμιζα θα σε βάζανε φυλακή." Ομολογώ.
"Όχι βέβαια." Λέει.
Βάζει το χέρι του κάτω από το πιγούνι μου και μου σηκώνει το κεφάλι για να τον κοιτάξω κι εγώ στα μάτια.
"Που να πάω εγώ καρδιά μου και να σε αφήσω; Δε πρόκειται γλυκιά μου." Με διαβεβαιώνει.
Και χαίρομαι που το κάνει γιατί πραγματικά δε θέλω να φύγει. Ποτέ.
"Το βράδυ θα βγεις με τα παιδιά;" με ρωτάει.
'Α ναι, είναι και Κυριακή σήμερα, έχουμε τα γνωστά.'
"Μπα, δε νομίζω." Του απαντάω καθώς δεν εχω πολύ όρεξη για άλλες φασαρίες σήμερα.
Είχαμε όλοι αρκετές αυτή την εβδομάδα.
"Ωραία. Θέλω κάτι να σου δείξω."
Λες και δεν ήξερα, ρωτάω.
"Τι;"
Και φυσικά η αναμενόμενη απάντησή του δεν με εκπλίσει καθόλου.
"Έκπληξη."