Ζωή!
Είναι έξι το πρωί και ευτυχώς ο Χρήστος δεν είχε μας ενόχλησε ξανά. Η Μαρίζα όλη την ώρα με άκουγε που μιλούσα για τον Μάνο. Εγώ πιο ενθουσιασμένη ξετρελαμένη από ποτέ. Καμία σχέση με το πρωί.
Μπήκα στο αυτοκίνητό μου και άκουσα το κινητό μου να χτυπάει για μια στιγμή. Είχα μήνυμα στο κινητό. Με απορία για το ποιος μπορεί να ήταν εκείνη την ώρα, το διάβασα.
"Ζωή δεν ήθελα να ενοχλήσω, αλλά σε σκέφτομαι ακόμα πιο πολύ και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Τα μάτια σου είναι τόσο μαγικά. Θα ήθελα να σε δω αύριο το πρωί μετά την δουλειά."
"Μάνο, καμία ενόχληση. Σε ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια που μου λες. Θα ήθελα πολύ να βγω μαζί σου αληθινά."
"Χαίρομαι πολύ. Τι θα έλεγες να πάμε για καφέ το απόγευμα στις 16:00 στην στάση του λεωφορείου; από εκεί και μετά βλέπουμε."
"Πολύ ωραία."
"Θα περάσω να σε πάρω από το σπίτι σου την ώρα που είπαμε. Μέχρι τότε θα ανυπομονώ να σε ξανά δω. Φιλιά και καλή ξεκούραση."
"Καλή ξεκούραση και σε εσένα." Του είπα και αφού έβαλα το κινητό μου στην τσάντα μου ξεκίνησα για το σπίτι μου.
Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη και ανυπόμονη που δεν μπορούσα ούτε εγώ να κοιμηθώ. Στριφογύριζα στον καναπέ που είχα ξαπλώσει κάθε λεπτό. Το μυαλό μου ήταν γεμάτο με διάφορες σκέψεις και όνειρα. Ακόμα και με το τι θα φόραγα.
Άκουσα τον θείο μου το πρωί που έφτιαχνε καφέ στην κουζίνα και έτσι τον ακολούθησα ως εκεί.
"Καλημέρα θείε." Του είπα γεμάτη ενέργεια.
"Καλημέρα. Πότε γύρισες εχθές; δεν σε πείρα είδηση."
"Πολύ νωρίς το πρωί."
"Και γιατί δεν κοιμάσαι να ξεκουραστείς; Σήμερα μην ξεχνάς ξεκινάς δουλειά στο μαγαζί."
"Το θυμάμαι, απλά δεν έχω ύπνο. Θα μπω να κάνω ένα μπάνιο και αν είναι πάμε μαζί στο μαγαζί μόλις ετοιμαστώ. Δεν μπορώ να μείνω σπίτι σήμερα με τίποτα."
"Ναι φυσικά. Θα σε περιμένω." Μου είπε και σηκώθηκα από το σκαμπό της κουζίνας για να μπω στο μπάνιο.
Μόλις βγήκα ντύθηκα αμέσως με ενα στενό τζιν και μια εφαρμοστή κόκκινη μπλούζα. Στέγνωσα τα μαλλιά μου όσο πιο γρήγορα γινόταν, για να μην καθυστερώ τον θείο μου. Τα έπιασα μία ψηλή αλογοουρά και φόρεσα τα χαμηλά μποτάκια μου.
Όταν φτάσαμε στο μαγαζί ο θείος μου με ενημέρωσε για την δουλειά και το πόστο που θα αναλάμβανα. Μου είπε τι να προσέχω και πως να διαχειρίζομαι ορισμένες καταστάσεις, γιατί η ζωή της νύχτας είναι δύσκολη και επικίνδυνη.
"Ζωή κατάλαβες τι πρέπει να κάνεις έτσι;"
"Ναι θείε."
"Λοιπόν επειδή πρέπει να ελέγξω την αποθήκη με τα ποτά και δεν μπορώ να είμαι και μπροστά ταυτόχρονα. Έχω ένα ραντεβού για να βρω καινούργιο άντρα στην ασφάλεια. Αν έρθει να με ειδοποιήσεις αμέσως."
"Εντάξει θα το κάνω." Του είπα και έπιασα το κινητό μου για να μπω στο Facebook. Ανέβαζα τις χθεσινές μου φωτογραφίες με την Μαρίζα ενω παράλληλα τραγουδούσα και έλαμπα από χαρά.
Ένα λεπτό αργότερα άκουσα μια γνωστή και ωραία αντρική φωνή να μιλάει.
"Συγνώμη. Ψάχνω τον Κ.Ιωάννου." Είπε σε εμένα μήπως και μπΠρούσα να τον εξυπηρετήσω. Ίσως ήταν ο άνθρωπος για την δουλειά.
"Μάλιστα. Μισό λεπτό να τον ειδοποιήσω." Του απάντησα και τότε σήκωσα το πρόσωπό μου και τον είδα.
"Μάνοοοο."Είπα έκπληκτη.
"Ζωήηηηη." Είπε αυτός με την ίδια αντίδραση. "Τι κάνεις εσύ εδώ;"
"Θα δουλεύω στο μπαρ αυτό. Είναι της οικογένειάς μου. Εσύ είσαι μάλλον το ραντεβού που περιμένουμε.
"Ναι θα δουλεύω στην ασφάλεια του μαγαζιού. Αν με δεχτούν βέβαια."
"Θα σε δεχτούν. Είμαι βέβαιη για αυτό. Πάω να ειδοποιήσω πώς έχεις έρθει."
"Περίμενε λίγο." Μου είπε και με σταμάτησε κρατώντας τον καρπό της απαλά."Ήθελα να σε ρωτήσω αν ισχύει το ραντεβού μας ακόμα για μετά;"
"Θα ήθελα να βγω μαζί σου." Του είπα με ένα ντροπαλό χαμόγελο.
"Ωραια και εγώ. Θα περάσω να σε πάρω. Στείλε μου οπότε μπορείς την διεύθυνσή σου σε μήνυμα." Μου είπε αφού πρώτα μου έκλεισε το μάτι.
Οκ τώρα πάλι νιώθω τα μάγουλά μου κατακόκκινα.
Ο Μάνος πήρε την θέση στην δουλειά και έτσι εγώ και αυτός θα δουλεύουμε από εδώ και πέρα στον ίδιο χώρο. Έμεινα πίσω από την κλειστή πόρτα μέχρι να ακούσω την απόφαση του θείου μου. Μετά εξαφανίστηκα από εκεί για να μην με καταλάβουν.
Φεύγοντας μου έριξε μια κλεφτή ματιά και ένα όμορφο και γοητευτικό χαμόγελο. Εμένα με έπιασαν πάλι οι ντροπές μου.
{...}
15:50!
Ήμουν έτοιμη και περίμενα τον Μάνο να περάσει να με πάρει. Είχα μεγάλη προσμονή και αγωνία που έπρεπε να το μοιραστώ με κάποιον. Και ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι εκτός από την Μαρίζα;
"Μαρίζα τι κάνεις;"
"Ε είμαι έξω για καφέ με μια κοπέλα από την σχολή. Μόλις βρω την ευκαιρία κάποια στιγμή θα στην γνωρίσω. Σε ακούω αγχωμένη. Όλα καλά;"
"Ωραία. Ναι έχω άγχος πολύ. Σε λίγα λεπτά ο Μάνος θα περάσει να με πάρει για καφέ."
"Με αυτό έπρεπε να ξεκινήσεις πρώτα. Για πες τι έχεις φορέσει;"
"Το φόρεμά σου το μαύρο."
"Πιο από όλα; μου έχεις πάρει και ολη την ντουλάπα."
"Εκείνο με τον έναν ώμο έξω."
"Δεν θα φωνάξω επειδή είναι ειδική περίπτωση. Είμαι σίγουρη πως θα τον ξετρελάνεις για άλλη μια φορά." Μου είπε γελώντας από χαρά.
"Πρέπει να κλείσω γιατί είναι από κάτω. Θα τα πούμε." Της είπα καθώς τον είδα από το παράθυρο. Ότι έβγαινε απο το αυτοκίνητό του και ετοιμαζόταν να μου τηλεφωνήσει.
"Εντάξει αγάπη, καλά να περάσεις. Περιμένω να μου πεις πως θα πάει. Θέλω την κάθε λεπτομέρεια."
Πήγα να βάλω το κινητό μου στην τσάντα μου , αλλά εκείνη την στιγμή ο Μάνος με καλούσε.
"Ζωή μόλις έφτασα. Θα σε περιμένω από κάτω. Μόλις ετοιμαστείς κατέβα. Θα είμαι εδώ."
"Είμαι είδη έτοιμη. Κατεβαίνω αμέσως Μάνο." Του είπα καθώς κλείδωνα την πόρτα του σπιτιού.
"Που το βάλες εσύ;" με ρώτησε ο ξάδερφός μου , που με πέτυχε στον διάδρομο.
"Θα βγω." Του είπα και μπήκα βιαστικά στο ασανσέρ. Κατέβηκα από τον δεύτερο όροφο στο ισόγειο.
Ο Μάνος μόλις με είδε να έρχομαι είχε γουρλώσει τα μάτια και με κοίταγε από πάνω μέχρι κάτω. Τα μάτια του με θαύμαζαν και με επεξεργάζονταν για άλλη μια φορά.
"Είσαι πανέμορφη Ζωή. Για ακόμα μία φορά." Μου είπε όπως μπορούσε αφού ήταν ακόμα μαγεμένος από την εμφάνισή μου.
"Σε ευχαριστώ πολύ. Και εσύ είσαι πολύ όμορφος." Του είπα περνώντας λίγο μαλλί πίσω στο αυτί μου.
"Πάμε για τον καφέ που λέγαμε; " μου είπε και μου άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου του για να μπει εκείνη στη θέση του συνοδηγού.
"Ναι αμέ." Του απάντησα και έβαλα την ζώνη.
Μετά μπήκε και αυτός και ξεκινήσαμε για την καφετέρια.