Σηκώνομαι το πρωί κατά τις έντεκα και ευγνωμονώ τον Θεό που είναι Σάββατο. Το χέρι μου είναι πολύ καλύτερα, γεγονός που οφείλεται λογικά στο ότι έβαλα τρεις φορές πάγο το βράδυ.
Θα ήταν ψέματα αν έλεγα πως το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ο χθεσινός μας καβγάς. Φαίνεται είχα ακόμα ενεργοποιημένη την λειτουργία αναισθησίας, όπου το μόνο που με ένοιαζε ήταν να κοιμηθώ.
Όταν όμως ανοίγω το κινητό μου και βλέπω πως δεν έχω καμία αναπάντητη κλήση από εκείνον, τότε είναι που όλα τα συναισθήματα μου χτυπάνε ξανά την πόρτα.
Δάκρυα απειλούν να τρέξουν για άλλη μια φορά μα τα κρατάω πίσω. Δεν ξέρω αν αυτός ο καβγάς σήμαινε και τον χωρισμό μας και αυτό με αγχώνει.
Αποφασίζω όμως να μην μείνω μέσα μια τέτοια μέρα, καθώς σπάνια βλέπεις τέτοια λιακάδα μες το καταχείμωνο.
Παίρνω τηλέφωνο το πρώτο άτομο που μου έρχεται στο μυαλό, τον Taehuyng. Έχω ανάγκη να βγω τώρα από το σπίτι.
Ο φίλος μου μού λέει πως δεν μπορεί να βγει το πρωί και κανονίζουμε να πάμε βόλτα το απόγευμα.
Εγώ όμως δεν μπορώ να περιμένω μέχρι τότε,οπότε ντύνομαι στα γρήγορα και φεύγω μόνη μου.
Με το αστικό ανεβαίνω στο κέντρο της Σεούλ και κόβω βόλτες μόνη μου να βρω κάποιο καφέ με ελεύθερα τραπέζια να φάω πρωινό.
Βρίσκω ένα και κατευθύνομαι προς τα εκεί, ένας πεζός όμως πέφτει πάνω μου και με ρίχνει κάτω.
"Ωχ συγνώμη! Δε το ήθελα, είσαι καλά;" Μου δίνει το χέρι του κι εγώ το παίρνω. Με βοηθάει να σηκωθώ.
"Καλά είμαι." Αναστενάζω.
"Σίγουρα; Ωχ το παντελόνι σου!" Λέει.
Κοιτάζω και βλέπω πως το μικρό σκίσιμο στο γόνατο έχει ανοίξει υπερβολικά πολύ. Γελάω όμως.
"Δεν πειράζει, κι έτσι ωραίο είναι."
Γελάει κι εκείνος. Τον κοιτάζω λίγο καλύτερα. Έχει καστανά μαλλιά και κάποιον μου θυμίζει.
Τον Suga. Του φέρνει αρκετά.
Ε λοιπόν εντάξει εμένα ακόμα μου φαίνεται πως οι Κορεάτες μοιάζουν μεταξύ τους. Όποτε ένα από τα μειονεκτήματα του να ζεις στην Κορέα είναι πως βλέπεις συχνά τον πρώην σου.
'Είναι όντως όμως πρώην μου;' Αναρωτήθηκα.
"Πως να επανορθώσω;" ρωτάει. Είναι όμορφος αλλά μόνο και μόνο επειδή μοιάζει σε εκείνον.
Πριν προλάβω να πω πως δεν χρειάζεται, βρίσκει μια ιδέα.
"Μισό λεπτό." Λέει. "Στο καφέ πήγαινες;"
Κουνάω καταφατικά το κεφάλι.
"Πήγαινα να πάρω πρωινό."
Τότε μου χαμογελάει με ένα λοξό χαμόγελο.
"Άσε με να σε κεράσω εγώ. Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω."
Χωρίς να το πολυσκεφτώ, να σκεφτώ δηλαδή αν αυτό θα άρεζε στον Suga ή όχι, δέχομαι και τον ακολουθώ μέσα.
"Δε μου είπες το όνομά σου." Του λέω ντροπαλά.
Μου ήταν που μου ήταν άγνωστος, ας ήξερα τουλάχιστον το όνομά του.
"Min Ji-Song." μου απαντάει. "Και εσύ πρέπει να είσαι η Κίρα, σωστά;"
Κοκκαλώνω μπροστά από το ταμείο ενώ αυτός πληρώνει αυτά που πήραμε.
"Π-πως το ξέρεις; Από που;"
Πως γινόταν να με ξέρουν στο κέντρο; Δυό φορές έχω ανέβει όλο κι όλο και ποτέ δεν έκανα γνωριμίες.
Η απάντηση που μου δίνει με αφήνει άναυδη, πραγματικά.
"Μα αφού ο αδερφός μου μού έχει πει πολλά για σένα."
Μία ώρα αργότερα....
Ενώ γυρίζω σπίτι μου σκέφτομαι τι είχε γίνει πριν λιγο.
Γνώρισα τον μεγάλο αδερφό του Yoongi. Με κέρασε πρωινό και πήγαμε μια βόλτα προτού αυτός φύγει. Δε μιλήσαμε καθόλου για τον αδερφό του, μόνο με ρώτησε αν γνώρισα τον Yoongi από το σχολείο, πως μου φαινόταν η Κορέα, με ποιον έμενα και τα λοιπά.
Και ο Yoongi με είχε στείλει μήνυμα όταν ήμουν με τον Jisong.'Συγνώμη μωρό μου, ασε με να σου εξηγήσω.' Έλεγε.
'Τα λόγια δε φτάνουν.' Του απάντησα και έπειτα έκλεισα το κινητό μου για να μην μου αποσπάει την προσοχή από το αγόρι μαζί μου.
Ανεβαίνω στο δωμάτιο μου και το μάτι μου πέφτει στον τοίχο έξω από το παράθυρό μου. Κάτι είναι γραμμένο πάνω του,κάτι που δεν ήταν εκεί πριν.
Πλησιάζω να δω και μένω κάπως έκπληκτη.
Όχι γιατί δεν τον είχα ικανό να το γράψει. Αλλά γιατί ποτέ δε πίστευα πως θα το έκανε κάποιος για μένα.
Βέβαια εκείνος το είχε ξανακάνει. Όπως και να είχε, το καινούριο στιχάκι έγραφε 'εγώ το πόσο σε θέλω γουστάρω να στο δείχνω κι όχι να στο λεω' και είχε την υπογραφή του με τα αρχικά του.
Συγκινήθηκα, δε μπορώ να πω. Όμως ήθελα να το παίξω δύσκολη. Ήμουν ακόμα νευριασμένη. Το να γράφει σε τοίχους δε θα άλλαζε τίποτα, το θέμα ήταν σοβαρό.
Εγώ
Δεν φτάνει.
Έπεσα με το μούτρα στο κρεβάτι και ταυτόχρονα και στην κατάθλιψη. Δεν είχα καμία όρεξη να φάω ή να κάτσω να διαβάσω. Περίμενα μόνο πως και πως να βγω με τον Taehyung το απόγευμα. Έτσι, όταν μου έστειλε μήνυμα να κατέβω γύρω στις 5, έγινα σίφουνας και εξαφανίστηκα πρώτου καλά το καταλάβει η θεία μου.
"Γνώρισα τον αδερφό του Yoongi." Λέω πριν προλάβει να με χαιρετίσει.
Είμαι ακόμα έκπληκτη. Δε ξέρω, απλά δε το περίμενα.
"Τον Jisong;" λέει.
"Ναι αυτόν."
"Ποτέ δεν τον συμπάθησα." Λέει και γελάει.
"Γιατιιιιι; Εμένα καλός μου φάνηκε."
"Πιο όμορφος απ'τον Suga;" με κοιτάζει πονηρά.
"Για κανένα λόγο." Απαντώ χωρίς δισταγμό. 'Ο Suga είναι ένας, δεν υπάρχει άλλος κανένας.'
Κάναμε βόλτες και γελούσαμε, στο τέλος καταλήξαμε σε ένα παρκάκι λίγο πριν πέσει ο ήλιος. Καθίσαμε σε ένα παγκάκι.
Τελικά το επιβεβαίωσα: οι φίλοι είναι ο καλύτερος αντιπερισπασμός από ότι κι αν σε προβληματίζει.
Στα ξαφνικά πως ήθελε να μου πει κάτι σημαντικό και μου μίλησε για ένα κορίτσι που του άρεζε και σκεφτόταν να κάνει κίνηση.
Ενθουσιάστηκα και του είπα πως αυτό ήταν πολύ ωραίο και να το έκανε οπωσδήποτε. Τότε εκείνος, με ένα τεράστιο χαμόγελο έκανε την καρδιά μου να ραγίσει, άθελά του.
"Άμα γίνει και τα φτιάξω μαζί της, θα ήθελα να ταιριάζουμε όπως εσύ και ο Yoongi." Λέει ξαφνικά με ένα χαμόγελο από την μία άκρη ως την άλλη.
'Ω ρε Tae, την έριξες την βόμβα.' Σκέφτομαι.
Από τη μία εκπλήσσομαι γιατί αυτό δεν το έχω ξανά ακούσει. Από την άλλη όμως με πιάνει μελαγχολία συλλογιζόμενη πως λογικά δεν ίσχυε κάτι τέτοιο.
"Ταιριάζετε τόσο πολύ, είστε αξιολάτρευτοι." Συνεχίζει. "Οχι μόνο το στυλάκι σας που ντύνεστε παρόμοια ή οι χαρακτήρες σας που έχετε πολλά κοινά πάθη. Ταιριάζετε σαν άτομα πάρα πολύ, πως να στο πω!"
"Τι εννοείς;" ρωτάω ωστόσο με περιέργεια.
"Εννοώ πως είστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. Για παράδειγμα-" τον κόβω.
"Taehyung, προτού συνεχίσεις πρέπει να μάθεις κάτι."
Του λέω τα πάντα, ότι έγινε τις τελευταίες 24 ώρες μεταξύ μας. Παρατηρώ καθώς η χαρούμενη και ελπιδοφόρα έκφρασή του αλλάζει σε μια πιο σκυθρωπή και στο τέλος καταλήγει σε απόλυτη σοβαρότητα, πράγμα περίεργο για τον Tae.
"Κοίταξε να δεις, Κίρα." Χρησιμοποιεί για πρώτη φορά έσω και αρκετό καιρό το κανονικό μου όνομα. "Ο Suga ποτέ δεν ήταν ανοιχτός άνθρωπος, μέχρι και με μένα του πήρε καιρό να ανοιχτεί. Έχουν γίνει πολλά και ιδίως αυτό τον καιρό περνάει διάφορα. Άσε που γενικά είναι παράξενο άτομο, το ξέρεις καλά αυτό."
Κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά ενώ στο μυαλό μου έρχονται οι αλλαγές στη διάθεσή του. Η μανία του με το συγκεκριμένο πιάνο, το κόλλημα με τα στιχάκια.
"Βασικά είναι απρόβλεπτος κυρίως. Και ιδιαίτερος." Τον διορθώνω γιατί για κάποιο λόγο δε μπορώ να συνδέσω το 'παράξενος' με τον Suga.
"Ναι." Συμφωνεί. "Δεν μπορείς να του απαιτήσεις να σου τα πει όλα για εκείνον. Με τον καιρό θα σου πει όσα χρειάζεται να ξέρεις. Πρέπει να του δώσεις χρόνο, δεν είναι τόσο εύκολο για όλους μας. Σκέφτηκες ποτέ γιατί λατρεύει και αποστηθίζει όλα αυτά τα στιχάκια;"
"Οχι.."λέω την αλήθεια. Δε το είχα θεωρήσει σημαντική λεπτομέρεια.
"Γιατί τον εκφράζουν καλύτερα από όσο μπορεί να εκφράσει αυτός τον εαυτό του. Είναι μπερδεμένος Κίρα και κάνει το δικό του ταξίδι, όπως όλοι μας άλλοστε.
Και όταν λέω πως ταιριάζετε σαν άτομα να με εμπιστεύεσαι. Είστε σαν δυο κομμάτια παζλ."
Τον κοίταξα απορημένη. Τι περισσότερο ήξερε για μας; Τον ρώτησα.
"Καλά εσύ είσαι και ανοιχτό βιβλίο. Από όταν τον γνώρισες έχεις αλλάξει και φαίνεται πως σου αρέσει αυτή η αλλαγή."
Όντως είχα αλλάξει και όντως μου άρεζε. Μαζί του δεν ένιωθα καμία πίεση, ακόμα κι όταν δεν τα είχαμε δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο πέρα από τις στιγμές που ήμουν εκεί, δίπλα του.
Και ο Suga και η όλη παρέα μου είχαν μάθει ένα τρόπο να λέω την γνώμη μου και να ακούγεται. Μου απέδειξαν πως που και που, λίγη επαναστατικότητα χρειαζόταν ώστε να μην χάσει κανείς τον χαρακτήρα του και την προσωπικότητά του μέσα σε αυτόν τον συστηματικό κόσμο.
Και θα τους ήμουν αιωνίως ευγνώμων για αυτό, διότι ήταν μάθημα ζωής που θα κουβαλούσα μαζί μου μέχρι να άφηνα την τελευταία μου πνοή.
"Όσο για τον Suga,..." η φωνή του με έβγαλε από την πραγματικότητα." Τον βοηθάς συνέχεια κι ας μην το καταλαβαίνεις. Είσαι πλέον κάτι σαν στήριγμα σε εκείνον, του έχεις γίνει εμμονή. Δεν ξέρω αν το λένε έρωτα αυτό αλλά όπως κι αν το λένε, είμαι σίγουρος πως αυτή τη στιγμή του λείπεις. Και ξέρω πως σου λείπει κι εσένα."
Δεν χρειάστηκε να πει τίποτα παραπάνω. Δεν χρειάστηκε άλλη κουβέντα για να κάνει την καρδιά μου να λιώσει στη σκέψη του.
Πετάχτηκα αμέσως από τη θέση μου.
"Πάρε τον τηλέφωνο και ρώτα τον που είναι!" Τον πρόσταξα. "Θα πάω να τον βρω, πρέπει να του μιλήσω."
Ευχαριστημένος με την αντίδρασή μου, ο V έβγαλε το κινητό του και πληκτρολόγισε τον αριθμό του φίλου του.
Καλούσε και καλούσε όμως εκείνος δεν απαντούσε.
"Θα πάω από το σπίτι του!" Δήλωσα.
Ο Tae είπε πως θα δοκίμαζε να τον ξανά πάρει τηλέφωνο και αν τον έβρισκε θα μου έστελνε μήνυμα.
Κι έτσι κατέληξα να τρέχω στους πέντε δρόμους μέσα στο σκοτάδι, κάτω από το αμυδρό φως που έβγαζαν οι λάμπες με προορισμό το σπίτι του μονάκριβού μου.
Και είχα ενθουσιαστεί τόσο. Περίμενα πως θα είναι όπως στις ταινίες, πως θα τον έβλεπα δηλαδή και θα αρχίζαμε και οι δυο να τρέχουμε ο ένας προς τον άλλο πριν τελικά πέσουμε ο ένας μες την αγκαλιά του άλλου.
Ή πως θα ορμούσα μέσα στο δωμάτιό του την ώρα που αυτός θα καθόταν στο κρεβάτι του βλέποντας μελαγχολικά φωτογραφίες μας και θα τον έσφιγγα μες την αγκαλιά μου.
Ωραίες που ήταν οι φαντασιώσεις μου.
Που να 'ξερα πως δεν θα ήταν καθόλου έτσι...