Είχαν περάσει τρεις ομαλές σχεδόν εβδομάδες από τότε που που έγινα το κορίτσι του Suga και το είχε μάθει πλέον όλο το σχολείο.
Αυτό από την μία ήταν καλό γιατί δε χρειαζόταν να κρυβόμαστε. Μπορούσαμε να τριγυρνάμε στις τάξεις πιασμένοι χέρι-χέρι, μπορούσα να κάθομαι πάνω στα μπούτια του στα διαλείμματα με τα παιδιά.
Από την άλλη όμως ήταν και κακό γιατί τώρα πολλές κοπέλες που τους άρεζε με κοιτούσαν με άγρια βλέμματα όταν περνούσα από δίπλα τους και μια μάλιστα ήρθε μια φορά εκεί που καθόμουν να μου πει πως ο Suga δε θα ήταν για πολύ ακόμα δικός μου.
"Ζηλεύεις, μωρό;" με κορόιδεψε όταν του εξέφρασα την δυσαρέσκειά μου.
"Οχι βέβαια!" Είχα πει." Απλά δε μου αρέσει να μοιράζομαι ότι είναι δικό μου."
Ήταν κι αυτός ένας αλλά ήμουν κι εγώ μία. Είχα τσαγανό και αυτοπεποίθηση μαζί του, κάτι που παλιότερα δεν μου περνούσε καν από το μυαλό.
Τέλος πάντων, όπως έλεγα αυτές οι τρεις εβδομάδες ήταν σχετικά ομαλές. Βγαίναμε οι δυό μας, άλλοτε τρέχαμε στα πάρκα κι άλλοτε στο κέντρο, βγαίναμε με τα παιδιά και σπάγαμε πλάκα και οι επισκέψεις του Suga από το παράθυρο του δωματίου μου τα βράδια είχαν γίνει πιο συχνές. Αλλά υπήρχαν κι άλλα βράδια που δεν απαντούσε στα μηνύματα και όταν τον ρωτούσα που ήταν ή τι έκανε έλεγε 'τιποτα'.
Συχνά απλά ξαπλώναμε στο κρεβάτι μου αγκαλιασμένοι και μιλούσαμε για διάφορα θέματα, του έδινα σενάρια ή κάναμε βαθιές, φιλοσοφικές συζητήσεις. Το αγόρι μου ήταν πιο σοφό από ότι νόμιζα, ήταν μια ιδιοφυία κι έτσι από SUGAfree στις επαφές μου τον άλλαξα σε Genius Yoongi.
"Γιατί δε βάζεις κάτι του τύπου 'μωρό μου', 'λατρεία μου' και τα λοιπά;" με είχε ρωτήσει ένα τέτοιο βράδυ. Εκείνος με είχε καταχωρημένη στις επαφές του ως "σωτηρία μου".
"Παραείναι κλισέ. Εσύ γιατί με έχεις έτσι;" ξάπλωνα με το κεφάλι μου πάνω στο στήθος του ενώ εκείνος μου έτριβε την πλάτη. Ήταν Δεκέμβριος και είχε κρύο.
"Γιατί είσαι η σωτηρία μου, πραγματικά. Όποτε κάτι πάει στραβά, όποτε προσπαθώ να ελέγξω τον θυμό μου, να περιορίσω το άγχος μου, είτε είσαι εκεί και σε βλέπω και ηρεμώ είτε σε σκέφτομαι." Κοιτούσε στο κενό.
Είχα μείνει άφωνη όταν το άκουσα αυτό αλλά επειδή ήξερα πως του ήταν δύσκολο να το ομολογήσει, δεν ρώτησα τίποτε άλλο.
Πάντως είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι αν ήταν καλά. Ήξερα βέβαια για τις αλλαγές στη διάθεσή του αλλά δεν μου είχε ποτέ μιλήσει για το άγχος του...
Απόψε το βράδυ, είμαι σπίτι του και βλέπουμε ταινία στο δωμάτιό του. Εκείνος όμως δεν παρακολουθεί, βλέπω συχνά το βλέμμα του να ταξιδεύει στο παράθυρο.
Σε κάποια φάση, σηκώνεται τάχα να πάει στο μπάνιο του, γυρίζει όμως πολύ γρήγορα. Κοντοστέκεται στο παράθυρο.
"Εντάξει λοιπόν." Ξεφυσάω εγώ και σταματάω την ταινία, δεν με προσέχει. Σηκώνομαι και πάω προς το μέρος του.
Ακουμπάω την πλάτη του με το ένα χέρι μου και με το άλλο τον κρατάω από το μπράτσο του.
"Τι έχεις;"
Τα χείλη του χωρίζονται καθώς πάει να μιλήσει όμως αντί για λέξεις, ένας μικρός αναστεναγμός βγαίνει από το στόμα του. Ακόμα κοιτάει έξω.
Ακολουθώ το βλέμμα του για να δω που ακριβώς έχει δώσει όλη του την προσοχή. Η ματιά μου προσπερνάει το παρκάκι απέναντι από το σπίτι του και πέφτει λίγο πιο μακριά, σε ένα μικρό κατάστημα.
"Είναι το..." πάω να πω μόλις το συνειδητοποιώ.
"Τελευταία αυτή η μανία να παίξω εκείνο το πιάνο με κατατρώει ολόκληρο." παραδέχεται. Έπειτα γυρνάει την πλάτη του στο παράθυρο.
"Ή οποιοδήποτε άλλο πιάνο!" Αναστενάζει πριν πέσει με τα μούτρα στο κρεβάτι.
"Δε καταλαβαίνω αυτό σου το κόλλημα, πραγματικά."
Χωρίς να ξεθάψει το κεφάλι του από το μαξιλάρι, μου απαντάει.
"Δηλαδή μου λες πως ποτέ δεν έχεις θελήσει κάτι τόσο πολύ που να μην μπορείς να περιμένεις να το αποκτήσεις ή να το δοκιμάσεις." Ο ήχος της φωνής του ακούγεται πνιγμένος από το εμπόδιο μπροστά στο στόμα του. Στη φάτσα του όλη γενικά.
"Εεε... όχι εντάξει, έχω." Παραδέχομαι σκεπτόμενη εκείνον.
"Βλέπεις;" λέει καθώς γυρίζει το κεφάλι.
Πάω και κάθομαι δίπλα του, πάνω στο κρεβάτι. Εκείνος σέρνεται πιο κοντά μου και ξαπλώνει το κεφάλι του πάνω στα πόδια μου.
"Όταν γνώρισα εσένα." Άρχισα να του χαϊδεύω τα μαλλιά. "Μου είχες κάνει τρομερή εντύπωση και όταν μου πρωτομίλησες, ένιωθα πως η καρδιά μου θα σταματούσε. Άρχισα να σε θέλω, μα δεν το παραδεχόμουν ούτε καν στον εαυτό μου."
Είχε κλείσει τα μάτια του και δεν ήξερα αν άκουγε ή όχι. Όμως εγώ συνέχισα να μιλάω.
"Μετά άρχισα να συνειδητοποιώ πως η μοναξιά που ένιωθα όταν δεν ήσουν εκεί και η επιθυμία μου να περνάω όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο μαζί σου δεν οφειλόταν στο γεγονός πως ήσουν φίλος μου. Οφειλόταν στο γεγονός πως σε ήθελα."
Σύντομα άρχισε να ροχαλίζει, Θεέ μου, ένα τόσο απαλό ροχαλητό που μετά βίας ακουγόταν. Ήταν τόσο χαριτωμένο που με έκανε να γελάσω.
Σιγά σιγά, πατώντας στις μύτες των ποδιών μου, βγήκα από το δωμάτιό του, κλείνοντας αργά την πόρτα πίσω μου.
Κατέβηκα τις σκάλες στον πρώτο όροφο. Κάνεις δεν ήταν εκεί γύρω.
'Παράξενο.' Σκέφτηκα.
Δεν είχα δει ποτέ του γονείς του σπίτι.
Προχωρούσα μέσα στο σκοτάδι μόνη μου, πηγαίνοντας στο σπίτι μου. Ήξερα πως αυτό δε θα άρεζε στον Yoongi, δεν με ήθελε να τριγυρνάω μόνη μου έξω τόσο αργά, όσο κι αν επέμενα πως μπορούσα να φροντήσω τον εαυτό μου.
Περπατάω για κανά πεντάλεπτο και αρχίζω να σκέφτομαι πως ίσως και να έκανα βλακεία που δεν τηλεφώνησα στη θεία μου να έρθει να με πάρει καθώς το σπίτι ήταν αρκετά μακριά και είχε και πολυ κρύο έξω.
Ξαφνικά ακούω από πίσω μου φωνές αγοριών. Φωνάζουν εμένα.
"Έι Κίρααα!!! Ψιτ εσύ! Κορίτσι του Suga!!!"
Μιας και το είχα δει αυτό πολλές φορές στην τηλεόραση, αποφάσισα να τους αγνοήσω, να μην κοιτάξω καν πίσω να τους δω. Μόνο να πάω πιο γρήγορα.
Αρχίσανε όμως να τρέχουν πατώντας αθόρυβα πάνω στο γκαζόν και πολύ σύντομα με φτάσανε.
"Κίρα δε σε λένε ρε;" με ρώτησε ο ξανθός.
Πως τον λέγανε να δεις; Jackson?
Με είχανε περικυκλώσει 6 από αυτούς, βέβαια κρατούσαν αποστάσεις, δε με πνίγανε.
"Κίκο, για σένα." Του αρνήθηκα την άδεια να χρησιμοποιεί το όνομά μου.
"Κίκο ε; Μάλιστα, ενδιαφέρον..." είπε και έσμιξε τα φρύδια του.
Είχα αρχίσει ολίγον να αγχώνομαι. Να αγχώνομαι, όχι να φοβάμαι.
'Είσαι γενναία, Κίρα. Μη φοβηθείς, όλα θα πάνε καλά.' Υπενθύμιζα στον εαυτό μου. 'Αυτα γίνονται μόνο στις ταινίες.'
"Και δε μου λες Κίκο...τι κάνεις έξω μόνη σου τέτοια ώρα; Που είναι ο μαλάκας ο γκόμενός σου;"
Ένιωσα το αίμα μου σιγά σιγά να βράζει μέσα μου και έσφιξα τα χέρια μου γροθιές. Πρέπει να το παρατήρησαν γιατί γέλασαν.
"Μην μας δείρεις κι όλας!" Σχολίασε ο ένας.
Ο Jackson άρχισε να προχωρεί προς το μέρος μου κι εγώ έκανα βήματα πίσω.
"Πάω στοίχημα πως δε θα του αρέσει να κυκλοφορείς έξω μόνη σου." Συνέχισε.
Πήγα κι άλλο πίσω όσο πλησίαζε ώσπου ακούμπησα τοίχο πίσω μου. Εκείνος πήδηξε μπροστά μου και έβαλε τα χέρια του δεξιά κι αριστερά μου, αιχμαλωτίζοντάς με.
"Και σίγουρα δε θα του αρέσει και καθόλου αν σε ακουμπήσω." Γέλασε με ένα σατανικό αλλά συνάμα σέξι χαμόγελο.
"Μην τολμ-" πήγα να πω, μας διέκοψαν όμως οι προβολείς από ένα τζιπ.
Το αυτοκίνητο ερχόταν απευθείας πάνω μας, όλοι είχαν διασκορπιστεί. Ο Jackson την κοπάνησε στο απόψε σβήσε, αφήνοντάς με εκεί να γίνω πολτός ανάμεσα στο γιγάντιο αμάξι και τον τοίχο.
Για μια στιγμή, νόμιζα πως ήρθε το τέλος. Όσο κλισέ κι αν ακούγεται.
Το αυτοκίνητο όμως σταμάτησε απότομα λίγα εκατοστά πριν με ακουμπήσει.
Το παράθυρο του οδηγού κατέβηκε κι ένα κεφάλι ξεπρόβαλε αστραπιαία.
"Κίρα, μπες μέσα!" Μου φώναξε ο Jin.
Δε χρειάστηκε δεύτερη κουβέντα, αμέσως πήδηξα πάνω από το καπό (ο Jin μου φώναξε πως αν είχα αφήσει πατημασιές θα με έβαζε να τις γλείψω) και χώθηκα μες το αυτοκίνητο στη θέση του συνοδηγού.
Ο φίλος μου ξεκίνησε για το σπίτι μου.
"Μα καλά, τι σκεφτόσουν;" με μάλωσε η μαμά Jin.
"Με πήρανε στο κατόπι, δε φταίω εγώ." Ξεφύσηξα και ακούμπησα πίσω στο κάθισμα. Σκέπασα με τα χέρια μου τα μάτια μου.
Θα πάθαινα καμία κρίση πανικού.
"Ω Θεέ μου!" Αναφώνησα. "Τι θα κάνει ο Suga όταν το μάθει?!??"
Όταν ο Jin με άφησε σπίτι, τον ευχαρίστησα και έπειτα από πολύ παρακαλητό, τον έπεισα να μην αναφέρει το συμβάν στον Suga.
Γιατί ποιος ξέρει σε τι τρέλα θα έμπλεκε αν μάθαινε.
SUGA's Pov
"ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΛΕΕΙ?!?!" Φώναξα. Ω ρε πάλι θα γινόμασταν θέαμα για το σχολείο.
"Ηρέμησε, Suga, δεν έφταιγε αυτή." Πήγε να με πλησιάσει ο Namjoon.
"ΤΟ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΦΤΑΙΓΕ ΑΥΤΗ!! ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΟΣ Ο ΜΑΛΑΚΑΣ ΦΤΑΙΕΙ, Ο JACKSON!!"
Ήμουν έξαλλος, τα είχα πάρει στο κρανίο. Ήθελα να συνεχίσω να φωνάζω, ήθελα να κλοτσήσω κάτι, να δείρω κάποιον. Τον Jackson, αυτόν ήθελα να δείρω! Ήθελα να τον σκίσω, να τον κάνω χίλια κομματάκια!
Η Κίρα με πλησίασε, 'Suga, μωρό μου, ηρέμησε' μου έλεγε. Έβαλε τα χέρια της πάνω στο στήθος μου, προσπαθούσε να με κοιτάξει μέσα στα μάτια μου που γύριζαν από δω κι από κει.
Το άγγιγμά της άλλοτε με ηρεμούσε, όχι αυτή τη φορά πάντως. Ω όχι, αυτή τη φορά το μόνο που θα μπορούσε να με ηρεμήσει ήταν η θέα του Jackson να κείτεται στον δρόμο με αίματα στην άσχημη μούρη του.
"Suga! Suga!" Η φωνή της με προσγείωσε πάλι στην πραγματικότητα.
Ανάμεσα σε ένα σωρό ανθρώπους είμασταν, ο θόρυβος γύρω μας πολυ δυνατός και όμως, εγώ άκουγα μόνο τη δική της φωνή.
"Σε άγγιξε;" ψιθύρισα.
Η έκφρασή της άλλαξε, ήταν έκπληκτη αλλά και χαιρόταν που είχα επιτέλους σταματήσει να φωνάζω, φαινόταν.
"Όχι. Όχι, δε με ακούμπησε καν." Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.
"Είσαι σίγουρη;"
"Απολύτως." Κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.
"Γιατί αν σε πείραξε, θα τον γαμ-"
"Όχι, Suga, προς Θεού, δε με ακούμπησε καν!" Γέλασε.
Της έδωσα ένα πεταχτό φιλί και την άφησα.
"Και πάλι όμως, θα μου το πληρώσει αυτό του το καπρίτσιο...απλά φθνηνότερα." Την προειδοποίησα καθώς της γύρισα την πλάτη για να κατευθυνθώ προς την επόμενη τάξη μου.