[Reed]
I have something no one have.
I have a talent if it would be considered to be one.
I can see when you will die, I can see your lifespan. Kaya ko yong malaman sa pamamagitan lang ng mata ko at sa pagtingin ko sa iyong mukha.
"Oi, Reed!"
Charles Timothy Galvez
120734
"December 7, 2034." I mumble.
"Oi, Reed!" Lumingon ako sa pinanggalingan ng boses and I saw my best friend, Laurice calling me. 070539. She will die on July 5, 2039
"Okay ka lang?" Tanong niya. I sipped on the cup of strawberry flavored smoothie in front of me. "Yes, why wouldn't I be?" I asked.
I pulled out my phone from my pocket. I clicked on the side to unlock it. August 24, 2034
The child I saw earlier it only have almost four months to live.
I sigh. Sumimsim ulit ako sa strawberry smoothie ko habang si Laurice ay pinaglalaruan ang straw ng lemonade niya.
Since I was seven nalaman ko ang tungkol sa mata ko. Unang beses na nagamit ko ito ay sa teacher ko nung Pre-Elem. May lumulutang na 021724 sa taas ng ulo niya. That was February 14 back then. After three days, she died.
Natakot ako nung una kong nalaman ang tungkol sa kakayahan ko. I somehow think I'm cursed. No one knows except me who will die next, when they will die.
I have the eye of a grim reaper, a god of death.
Tinignan ko ang orasan sa palapulsuhan ko. "Oh! It's 3 o'clock already. I better get going, palit na kami ni Mommy sa pagbantay kay Rin." I said as I picked up my things and walked away from the cafe.
Habang naglalakad ako para akong may parameters na nakikita. Ang kaibahan lang ay kamatayan nila ang nakikita ko. Sobrang daming numbers. Numbers are everywhere and I can't even identify who will live long or even die this very moment.
Pagdating ko sa hospital ay pumunta na ako sa ward ni Rin. She only have a year to go. Mahirap man pero yun ang totoo, my little sister will die after a year. Pagpasok ko sa ward nakita ko si Rin na nakaupo at yakap-yakap ang paborito niyang stuff toy.
"Ate!" She squealed after she saw me. Ibinaba ko ang gamit sa sofa sa kwarto niya at yumakap sa kanya. "Kamusta na, Rin?" I asked her, every day counts for my sister. Kaunting oras na lang ang meron siya. "Okay lang, Ate." She said.
Naawa akong tignan ang kapatid ko, she has an apparatus connected on her nose to help her breathe. IV on her left hand and a dextrose on her right. Kung pwede lang na madagdagan ko ang lifespan niya ay nagawa ko na.
She lean on my shoulder the time I sat on her hospital bed. "Nakakasawa yung turok, Ate. Sana matapos na to." She mumble. "Soon, Rin. Very soon. Masakit man pero malapit na, hindi ka na mahihirapan pa."
"Rin, labas lang si Ate, wait lang ah. Rest ka muna." I smiled at her, she nodded and lay down her bed. Pagkasarado ko pa lang ng pinto sa aking likuran ay patuloy nang bumuhos ang luha mula sa aking mga mata.
She's only nine for pete's sake. Ang aga niyang mawawala sa amin. Hindi ko na mapigilan mapawalan ang mumunting hikbi na pinipigilan ko. I'm so weak. Bakit ganto?
Napaupo na lamang ako at humikbi sa labas ng kwarto ng kapatid ko. Natigil lamang ako sa paghikbi ng sa isang mabilis na galaw ay may nag iwan ng panyo sa ulo ko. Kinuha ko ito at isang puting panyo.
Nakita ko kung kanino ito nanggaling at may nakita akong isang lalaki na nakaputing long sleeves at khaki shorts tsaka puting loafers. Nakapamulsa ang mga kamay at prenteng naglalakad sa hallway ng ospital.
Tumigil siya sa paglalakad kahit pa ilang hakbang na lang ay paliko na siya. "Punasan mo na ang luha mo, if someone is bound to die. They'll die. Tanggapin na lang natin yon." He said in his deep baritone voice.
Naiwan sa akin ang puting panyo na napansin kong may burdang Ichi sa baba. Yun kaya ang pangalan niya? Ichi?
Pinalis ko ang mga luha sa aking mata at pisngi at nagstay sa mga upuan sa labas ng ward. Hawak ang panyo na iniwan sa akin ng lalaki kanina napaisip ako sa sinabi niya.
"Alam ko yon," bulong ko. Ako higit sa lahat ang kaya makakita ng kamatayan ng isang tao. That's one of the things na ako at ako lang ang nakakagawa. Kung ibang tao siguro ay nasiraan na iyon ng bait pero ako hindi. Siguro may mga pagkakataon na ayaw ko na sa kakayahang meron ako.
I heaved a sigh. Pumasok na ulit ako sa kwarto ni Rin and I saw her fast asleep. Umupo ako sa sofa at kinuha ang isang notebook doon. Isinulat ko ang petsa kung kailan mamamatay yung bata kanina pati ang pangalan niya.
I fidget on my pen while I entwined my hair with my other hand. Wala akong nagawa kundi bumuntong hininga. Kung siguro sa pagbuntong hininga ay nagkakapera ako siguro ngayon sobrang yaman na namin, pero hindi mata lang ang meron ako.
I touched my eyes. "Bakit ako pinili mo?" I asked. Lagi kong tinatanong to. Bakit ako ang napili niya? Bakit hindi ang iba? Bakit mas pinili akong malaman to sa murang edad?
Pumasok ako sa powder room at tinignan ang reflection ko. Lumulutang din ang pangalan ko pero hindi ko makita kailan ang kamatayan ko. Bakit nga ba hindi ko iyon makita kung kaya ko sa iba?
Narinig kong bumukas ang pinto kaya lumabas na ako sa powder room. Kapapasok lang ng doktor ni Rin at kinukuhanan siya ng vital signs kaya nagising siya.
"Blood pressure 90/70. Pulse 74." Sabi ng doktor sa katabi niyang nurse. Nahagip ako ng tingin ng doktor. "Oh, Good afternoon Ms. Tyler."
"Good afternoon, Doc."
May ibang hinabilin lang ang doktor ni Rin sa akin at tsaka lumabas. Rin drifted back to sleep after that.
Nahiga ako sa sofa at nakatulog na rin.
"Reed," naramdaman kong medyo may umaalog sa aking balikat. "Reed," unti-unti kong dinilat ang mga mata ko and I saw my dad waking me up.
"Reed, five o'clock in the morning na. Magbihis ka na para pumasok." He said. Tumango ako, agad akong pumunta sa powder room at nagshower doon. Ganto lagi ang routine ko, baon ang uniform sa ospital at dito na ako maggayak tsaka ako papalitan nila Daddy pag papasok na ako.
Sinuot ko ang green, white and yellow checkered pencil skirt ko tas button down na long sleeves, inayos ko rin ang necktie ko at isinuot ang two-inches kong black shoes.
"Dad, alis na ako." I say and kissed his cheek. "Ingat, anak." He reply. Lumapit ako kay Rin tsaka hinalikan ang noo niya. "Pasok muna ako, Rin."
Paglabas ko ng hospital ay naghahalo na ang kulay ng kalangitan, may bahagyang pagkakahel pero namumutawi pa rin ang madilim na kulay at bughaw kaya nagmumukha itong lila.
Ganon pa rin, sa paligid ko ay parang may mga parameters. Nakikita ko ang kamatayan nila. Nasanay na ako na laging may lumulutang sa taas ng ulo ng mga tao.
Lumiko ako patungo sa tren at sumakay na papunta sa paaralan. Sampung minutong byahe lang ang paaralan ko mula sa ospital. Naupo ako sa isang bakanteng upuan, maaga pa kaya wala masyadong pasahero. Napansin ko ang lalaking katabi ko. Naka button down din siya na long sleeves katulad ko, naka checkered na slacks at necktie.
Hindi ko makita ang mukha niya kaya hindi ko malaman ang ngalan niya.
Nang tumigil na sa ikalawang station ang tren ay tumayo na ako tsaka lumabas, naramdaman kong may sumusunod sa akin at yun yung lalaki na nakatabi ko.
His tousled hair is messy making it appealing to girls. Maputi siya at matangos ang ilong. Ryoichi Hiroto 090135
"Ryoichi Hiroto.."
Tumigil siya sa paglalakad at tumingin sa mga mata ko. "Paano mo nalaman ang pangalan ko?" He asked. Agad na nanlaki ang mga mata ko sa boses niya. Ang boses na iyon ay pamilyar. Hindi ako makaisip ng alibi tas naalala ko yung panyo.
"Ikaw yung nagbigay nung panyo diba?" Natigilan siya at nagform ng 'O' ang labi niya. "Pero Ichi lang ang nakalagay roon pero alam mo ang buong pangalan ko," I nearly face palmed myself. Bakit ba lumalabas yun sa isip ko?
"Sa nameplate, nabasa ko sa name plate mo," Tinuro ko ang name plate na nakalagay sa pocket ng long sleeves niya.
Tumango tango siya at binalewala lang yung sinabi ko. "Nice meeting you, Reed Tyler," Sabi niya habang nakatingin sa name plate ko. "Sa pagkakakita ko pareho tayo ng eskwelahang pinapasukan," tumango tango lang ako.
Naglakad siya muli at nauna na sa akin. What kind of person are you? Ryoichi Hiroto?
Isang taon na lang ang natitira sa kanya. Aware kaya siya? Syempre hindi. Para siyang si Rin, wala ring kaalam alam na malapit na siyang mawala.
"Ryoichi!" Tumigil siya sa paglalakad pero nakatalikod pa rin sa akin. Lumapit ako sa kanya at hinawakan ang kamay niya. Tila nakuryente ako nang nahawakan ko ang kamay niya.
I shivered, gusto kong mawalan ng malay sa nakita ko pero hindi ko alam ano gagawin. "Reed?" Ginalaw galaw niya ang kamay niya sa harap ko. "Okay ka lang?" I blinked and went back to reality.
Pinilit kong ngumiti at tumango. What the hell is that? Ngayon lang nangyari na pagmay hinawakan ako ay makikita ko kung paano sila mamamatay. I shrug the view out of my head.
Parang di ko kakayanin yon. "Bakit bigla kang natahimik?" He asked. "Ah, wala, may naalala lang."
"Pero para kang nakakita ng multo," tama siya. Pinanlamigan ako kanina na para bang nakakita ako ng multo. Pero maiintindihan kaya niya ang isang bagay na wala siya at para bang imposibleng maging totoo?
"Wala yon. Bakit ka nga ba nasa ospital kahapon?" I asked. "Shot," tipid niyang tanong.
Shot? Pasyente siya roon? "Eh?"
Naalala ko nanaman yung mga images na nakita ko, isa ang ospital na iyon sa nakita ko. "Para san yung shot?" Tanong ko. Hindi niya na ako pinansin at naglakad na palayo.
May sakit siya, yun ang isang sigurado. Pero hindi halata sa katawan niya. Sa malayo mukha siyang hindi kailangan ng ospital. Matangkad, at mukhang physically fit.
Naglakad na rin ako sa likod niya, bakit kaya ayaw niyang sabihin ang tungkol sa sakit niya? Ano yung nakita ko kanina? Bakit nung si Rin hindi ko nakita yon?
"Reed!" Nakita ko si Laurice na tumatakbo palapit sa akin nang malapit na ako sa gate ng school. "Bakit nakita kitang kasabay maglakad yung isnoberong si Ryoichi?" Nagtaas-baba ang kilay niya at may malawak na ngiti.
"Malay ko sa iyo, Laurice." Sabi ko at nagpatuloy na sa paglalakad. Nang makarating kami sa classroom ay ayaw akong tigilan ni Laurice sa mga patutsada niya at tanong.
"Ano nga meron, Reed?" She keeps on bugging me. "Nagkasabay lang kami sa tren, yun lang."
"Eh?" She exclaimed. "Apaka swerte mo namang dilag, nakasabay mo sa tren ang snoberong yon." She pouted.
"He seemed popular," I say. "Anong he seemed, gaga, popular talaga yong lalaking yon. Hindi naman everyday may Japanese-Filipino sa school na ito, besides magaling kasi siya sa chess at bali-balita pang guitarist ng isang banda." She says. "Sanay nga rin pala siya mag piano." Pahabol pa niya.
"Stalker." I mock her. She pouted. "Hindi kaya!"
"Admit it."
"Nope!"
Tumawa na lang ako nang halos mamula siya sa kakadeny. Pero natigilan pa rin ako sa nakita ko noong hinawakan ko si Ryoichi. Hindi ko alam ano ibig sabihin ng mga yon.
"Sino ka ba talaga?" I mumble.
"September 1, 2035, Ryoichi Hiroto," pumalumbaba ako nang maalala ko ang mga numerong nakita ko sa kanya. Bakit sobrang ikli ng buhay nila?
"Lau," tawag pansin ko kay Laurice na ngayon naman ay nambuburaot ng finger food ng kaklase ko. "Bakit?" She asked.
"May sakit ba si Ryoichi?" Tanong ko.
"Ang pagkaka-alam ko, wala."
Ano ba talaga ang totoo? Ryoichi Hiroto, sino ka ba talaga? Bakit ganon ang nakalagay sa life span mo?