Telefondan aniden çıkan sesiyle irkildim. Saate baktığımda tam iki saattir oturduğumuzu farkettim. Hemen sandalyeme astığım montu giyip profesöre "Görüşürüz!" diyip evin yolunu tuttum. Eve girdiğimde kimseden çıt çıkmıyordu. Bu saatte gelmeme kızacakları için fark etmemeleri için sessizce odama çıktım. Profesörün bize gösterdiği fotoğraflardan çaktırmadan bir iki tane almıştım. Şimdi bunları iyice inceleme vakti geldi.
Fotoğraflara baktığımda profesörle konuştuklarımız dışında hiçbir şey aklıma gelmiyordu. En iyisi internetten okulun eski fotoğraflarını bulup ve incelemekti. İnternete yazdığımda karşıma çıkan yazılarla şok oldum. Burada onlarca insanın cesedi olabileceği yazıyor.
Biraz daha detaylı baktığımda sitenin bir kullanıcısının paylaştığı yazıyı gördüm. Yazı aynen şuydu "Asla yardım isteme!" Sadece bir iki kelimeden oluşan cümle zihnimde yüzlerce olay yaratmamı sağladı. Bu yazıyı paylaşan kullanıcı o okuldaki kişinin veya varlığın bu mesajı ona ilettiğinide belirtmiş. Fakat kullanıcının son yazısı bu yazı olmuş. Yani devamı yoksa bu yazı pek de işimize yaramazdı. Yorgun geçen bir günün sonunda artık uyumak istiyordum.
.
.
.
Kalktığımda evde kimse yoktu. Mecburen kendime kahvalta hazırlamak zorundaydım. Yüzümü yıkadıktan sonra mutafağa geçip hemen yumurtaları kırmaya başladım. Yumurtaların pişmesini beklerken kapı çaldı. Kapıyı açtığımda karşımda Efsun ve Buğra vardı. "Sürprizzzz!" diye bağırmaya başladı Efsun. Hemen içeriye davet ettim. Gerçektende sürpriz oldu benim için. Bu kadar olayın içinde birde arkadaşlarım çıktı. Mutafağa geçtim ve Tülin'i aramaya başladım. Hemen açtı telefonu ona Efsun ve Buğra'nın bizim eve geldiklerini söyledim, ona koşa koşa bizim eve gelmesini söyledim.
Ben kahvaltıyı hazırlayana kadar geldi. Tülin'de içeriye geçerek onları oyalamaya çalıştı. Bende mutfakta kahvaltımı yaptıktan sonra mısır patlatıp içeri geçtim. "Nasılsınız, ne yapıyordunuz görüşmeyeli?" diye söze başladı Efsun. Hayatımın en kötü olabilecek anlarımı yaşadım, diyemedim. "İyiyiz biz sizi sormalı." diyebildim sadece.
Biraz daha konuştuktan sonra "Haydi film zamanı!" diyip televizyondan bir film seçip başlattım. Mısırlarıda Efsun'a verdim. Hiç yiyecek halim yoktu. Gitmeleri için resmen içimden saniyeleri sayıyordum. Keşke daha kısa bir film açsaydım da belki daha erken giderler diye düşündüm. Filmi izlerken telefonum çaldı, arayan annemdi. Filmi bölmeden konuşmak için içeri gittim. Annem birkaç gün halamlardan kalacaklarını söylediler. İçeri gittiğimde film bitmişti ve sohbete başlamışlardı. Ben içeri girdiğimde bir sessizlik oluştu ve sessizliği Efsun bozdu "Biz her şeyi biliyoruz!"