Sorry kung ngayon lang ulit nakapag-update huhu. Maraming problems lang saka tinamad akong mag-update dahil sa mga low marks ko sa school huhu T.T Pero support niyo pa rin story koooo.
Play niyo yung video para mas feel na feel niyo yung chapter na 'to hehehe.
Enjoy!
~Author Angel-nim
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"Chapter Thirty-Six: Taehyung's Condition"
1 year ago.
[Taehyung's POV]
It's been months simula nung biglang pagkamatay ni Shinah. I've prepared so much that time para ligawan siya pero huli na pala ako.
Wala na siya.
It was hard for me to accept her death even until now. I am currently suffering from depression at ilang buwan na rin. Masakit kasi na yung taong pinakamamahal mo ay bigla na lang nawala, bigla ka na lang iniwan. Yung taong kahit malayo ka sa pamilya mo, siya yung nagpapasaya sa'yo at ipinaramdam ang tunay na pagmamahal. Naramdaman ko yun kay Shinah kaya ko nga siya minahal ng lubos.
Pero wala na siya.
Parang nawalan na rin akong pag-asang mabuhay muli.
Selfish na kung selfish isipin pero ganun talaga. Wala akong pake kung ano yung sasabihin ng iba kasi 'di nila ako naiintindihan at kahit kailan, 'di nila ako maiintindihan. Wala na rin akong pake kung 'di nila ako maintindihan. 'Di ko naman sila kailangan. Ang kailangan ko ay si Shinah.
Lord, pwede bang kunin Niyo lang din ako? 'Di ko kayang mabuhay na hindi siya kasama. Lord, bakit Lord? Bakit siya pa? Bakit sa lahat ng taong pwedeng kunin Mo sa mundong 'to, ba't kasali pa siya? Ba't Niyong hinayaang magpatiwakal siya? Ba't Niyo po siya niligtas?
Lord, bakit?
"Taehyung?"
Rinig kong pagpasok ni Jimin sa kwarto ko.
Andito ako ulit sa hometown ko, ang Daegu. Nag-insist din si Jimin na magstay siya dito habang vacation.
Sana mas tumagal pa yung bakasyon kasi ayokong pumasok. Bumabalik yung sakit. Bumabalik yung mga alaalang nakakapag-alaala sa 'kin tungkol kay Shinah. Ayoko. Sobrang sakit baka mabaliw na ko nang tuluyan.
Lumingon ako konti para malaman niya na napansin ko siya tas lumingon ulit ako sa bintana.
Masaya ka ba dyan sa langit, Shinah? Sana sinama mo na lang ako.
Narinig kong nilapag ni Jimin ang tray na may gamot at tubig sa ibabaw ng mesa katabi ng inuupuan ko ngayong kama.
"Inumin mo muna 'to para gumaling ka." sambit niya saka umupo sa tabi ko.
"Pa'no ka gagaling nyan kung 'di mo iniinum yung gamot mo huh?"
"Ayokong inumin yan. Ayokong gumaling." malamig kong sagot sa kanya. Napabuntong hininga na lang siya at kinuha yung baso at gamot saka tinapat sa harap ko.
"Magpagaling ka, Taetae. Magpakatatag ka. Ayaw ni Shinah na maging malungkot ka at nasa ganito kang sitwasyon." sambit niya. Napayuko ako nang marinig ko ang pangalan ni Shinah. Bumabalik na naman yung sakit na nararamdaman ko t*ngina naman.
"Please. Umalis ka na muna, Jimin. Gusto ko munang mapag-isa." sabi ko. Tinignan niya lang ako at hindi kumibo.
"Pero Tae--"
"Umalis ka na!" sigaw ko at tinabig yung gamot at tubig na itinapat niya sa harap ko na siyang natapon at nabasag yung baso. Nagulat naman si Jimin sa akto ko.
"Please..." 'di ko na napigilang humagulgol. "Hayaan m-mo... muna ako... M-masak-kit..."
Tumayo si Jimin saka pinulot yung kalat sa sahig. Humarap muna siya sa 'kin bago nagpaalam na umalis.
"Sige. Hahayaan na muna kita, Taehyung. Sana balang araw matanggap mo na yung nangyari nung nagdaang buwan kasi kahit kailan, hindi na yun mababalik. Nangyari na. Sana makamove on ka na at sana..." sambit niya. "...sana magpagaling ka na."
Yun yung huling sabi niya saka siya umalis na nang tuluyan.
Napabuntong hininga na lang ako saka humagulgol na lang. Pati yung mga kaibigan ko nadadamay sa kadramahan ko. Sabihin na nilang selfish ako pero 'di naman nila ako masisisi. Masakit mawalan ng mahal sa buhay.
[Jimin's POV]
Isinara ko na yung pinto sa kwarto ni Taetae at napasandal saka huminga nang malalim. Masakit rin naman sa part ko na wala na si Shinah. Mamimiss ko rin naman siya. Bakit kaya siya nagpakamatay? Gusto kong puntahan yung bahay niya doon sa Busan kaso 'di ko alam. 'Di pa niya namemention sa akin yung tirahan niya dun. Yung buhay lang niya sa pamilyang tinitirhan niya yung nakwento niya sa akin.
Hanggang ngayon, wala pang nakakaalam sa dahilan kung bakit siya nagpakamatay. Sabi nila, wala daw silang contact ng pamilya niya. Ni kelan man walang nakadalaw sa lamay niya. Gustong gusto puntahan ni Taetae kung saan nakalibing si Shinah pero hindi namin alam kung nasan.
'Di ko mapigilang matakot sa nangyayari ngayon.
Back to Taehyung, ilang buwan na siyang nagkakaganito. Nahulog na siya sa depression. Natatakot kami bilang mga kaibigan niya kasi baka matulad din siya kay Shinah na nagpatiwakal. Nakakamatay rin tong depression na 'to kaya natatakot kami para sa kanya.
"Sana gumaling ka na, Taehyung." bulong ko. "Namimiss ka na rin namin."
Saka tuluyan na 'kong umalis.
---
3 weeks later.
Pasukan na ulit. Nag-aayos na kami ni Taehyung ng mga gamit namin para mamaya. Speaking of Taehyung, hindi pa rin siya gumagaling. Tulala at once in a blue moon na siya ngumingiti since last, last month. Nalulungkot pa rin kaming magtropa sa kondisyon niya.
Lumingon ako sa direksyon niya at tinignan yung likuran niya. Walang ganang naghahanda siya ng mga gamit niya at inilalagay ito sa bag niya. Napabuntong hininga na lang ako at ipinagpatuloy yung ginagawa ko ngayon.
"Kaja?" tanong ko sa kanya at nginitan siya. Matipid siyang tumango na hindi tumitingin sa akin at nauna nang lumabas. Sumunod naman agad ako sa kanya.
Habang naglalakad kami sa daan ay may bumunggo sa kanang balikat ko.
"Tumingin ka nga sa dinadaanan ko." cold kong sabi dun sa lalaking maputi tas matangkad. Mukhang baguhan lang yata 'to ah saka nakamask siya at nakacap kaya 'di ko masyadong makita yung itsura niya.
Idol ba 'to?
Pa-fansign naman. Ul*l.
Tinignan lang niya ako nang masama at lumakad na papalayo. Aba. Mayabang din yung gunggong na 'yun ah.
"Aish." inis kong tinignan yung lalaki habang papalayo.
"Kaurat nung lalaki ah, diba Tae--?"
Paglingon ko wala na si Taehyung. Aba.
"Aba. Sa'ng planeta na naman yun tumungo at iniwan na lang ako dito?" inis kong bulong sa sarili ko at nagsimula nang maglakad.
"Sige lang. Sanay naman akong maiwan."
Tumakbo na 'ko papuntang room.
Bago ako pumasok sa room namin ay may nakita akong reflection ng isang babaeng nakaputi sa glass ng pintuan. Hindi na ko nag-abala pang alamin yun at pumasok na ko sa loob.
---
Uwian na sa wakas. Ang boring talaga ng klase. Walang kwenta yung mga tinuturo. Kahit anong gawin ko hindi ko maintindihan. Wala na kasi akong inspiration.
Wala na kasi si Shinah hays.
Saka bago na yung mga kaklase namin. Si Taehyung nasa ibang section na tas si Yoongi hyung at Seokjin hyung graduate na. Si Yoongi hyung may trabaho na pero si Seokjin hyung wala pa. Magkasama-sama pa rin naman kami saka nagkikita-kita pa rin. Si Yoongi hyung nga pala nagrenta ng kwarto sa isang apartment. 'Di pa nga kami nakakabisita dun eh. Madaya kasi 'tong si hyung. Full of secrets daw kasi siya kaya secret muna kung saan. Sapakin ko yun eh.
Sabay sabay kaming lima na umalis ng school para makipagkita kay Yoongi hyung at Seokjin hyung sa labas. Mag-oovernight daw muna kami dun sa bahay ni Seokjin hyung. Namimiss na niya raw kami. Kahit kailan talaga eh ano bakla pa rin 'tong si hyung?
'Di joke lang. Siya kaya nanay ng BTS hehehe.
"Ba't ba ang tagal niyo?" inip na tanong ni Yoongi hyung.
"Eh sa hindi kami magkapatid ni The Flash." sagot ko at nakatanggap lang naman ako ng malakas na batok mula sa kanya.
Sabi ko nga, hindi na ko magjojoke.
"Seryoso kasi." sabi ni Yoongi hyung at tinignan ako nang masama. Napahimas naman ako sa ulo ko.
Sa taas ah, hindi sa baba.
"Eh eto kasing si Hoseok hyung. Ang tagal magbanyo." sabi ko.
"Eh sa nakakita ako ng mala-adonis sa kagwapuhan nung humarap ako sa salamin." sabat niya. Tinignan lang namin siya nang masama. Binatukan naman siya ni Namjoon hyung.
"Kanina ka pa ha. Buti at napigilan ko yung sarili ko at baka maflush na kita sa bowl." sambit ni Namjoon hyung.
"Tae, ang tahimik mo naman diyan." biglang sabi ni Hoseok hyung. Napalingon naman kaming lahat sa kanya.
"Ahh. Wala lang ako sa mood." mahinang sagot niya. Tinignan lang namin siya.
"Oh sha sha. Alis na tayo. Nilalamig na kami dito ni Yoongi kakaantay sa inyo." sambit ni Seokjin hyung. Umalis agad kami at pumunta na sa bahay nila.
Nang makarating na kami sa bahay ni Seokjin hyung ay lahat kami ay natumba sa sofa at nag-aagawan pa. Pagod kaming lahat. Sa trabaho man o sa school.
Tumayo bigla si Seokjin hyung at kinuha yung cellphone niya mula sa bulsa niya at parang may nidial.
"Order muna ako ng limang box ng mga pizza, guys." sambit ni Seokjin hyung. Pagkatapos niyang umorder ay umupo siya sa tabi ni Taehyung.
"Teka nga lang, hyung. Ano ba meron at pinapunta mo kami rito?" tanong ni Namjoon hyung. Nginitian niya kami bago sumagot.
"May trabaho na ko." masayang sagot niya.
Ahh okay.
"Ahh yan lang pala eh." sabi ko.
Wait...
"TALAGA?!" sabay-sabay naming sigaw (except kay Taehyung na hanggang ngayon ay tahimik pa rin) na halos mabingi si Seokjin hyung kaya napatakip siya ng tenga niya.
"KAILANGAN PA TALAGA SUMIGAW HA?!" inis niyang sigaw. Nagsorry naman agad kami at kumalma.
"Oo. Kanina lang ako natanggap. Magsisimula ako bukas hehe."
Nicongrats naman namin si hyung at pagkatapos nun ay saktong dumating na yung inorder naming pizza.
Ako na yung nagvolunteer na kumuha nung mga inorder.
Binuksan ko na yung pinto at bumungad yung delivery boy. Ang weird nga eh kasi nakayuko lang yung ulo niya. Hindi ko maaninag yung mukha niya dahil sa cap niya kahit na matangkad siya kesa sakin. Kinuha ko na yung limang box at binayaran siya. Hindi pa rin siya umaalis kaya sinara ko na yung pinto.
Patagal nang patagal, paweird nang paweird yung mga tao ngayon.
O sadyang paranoid lang ako?
Ewan.
"Andito na ang pizza~!" masayang sabi ko at nilapag yun sa center table. Binuksan na namin yung isang box ng pizza.
"Mabuhay Bangtan Sonyeondan!" sigaw ni Hoseok hyung.
"MABUHAY!"
"Congrats kay Seokjin hyung!"
"CONGRATS!"
Masaya kaming nagkakainan ng pizza. Napansin kong kinakalikot ni Taehyung yung cellphone niya at magkatagpo pa yung dalawang kilay niya. Ano kayang meron?
"Tae." tawag ko sa kanya. Itinaas naman niya yung ulo niya pero nasa screen pa rin yung dalawang mata niya.
"Oh?" tanong niya.
"May problema ba?" tanong ko. Umiling naman siya pero hindi pa rin nagbabago yung expression niya. Binalewala ko na lang yun.
"Guys, nood tayo ng movie!" sambit ni Hoseok hyung.
"Anong movie?" tanong namin.
"Fifty Shades of Grey." sagot niya.
"Sige, sige!"
Kahit kailan talaga ang titigang ng mga tropa ko.
At isa na ko dun.
"Alis na muna ako. May pupuntahan lang na importante." biglang sabat ni Taehyung. Lumingon kami sa kanya. Tumayo na siya at umalis palabas ng bahay dala-dala yung cellphone niya.
"Sa'n naman yun pupunta?" tanong ni Jungkook. Napakibit balikat na lang ako.
Ano kayang gumigimbala sa isip mo, Kim Taehyung?