Μακάρι να είχα ξυπνήσει το πρωί από την ψύχρα και το αμυδρό φως του ηλίου και όχι από τις φωνές του Namjoon που κοπανούσε με το χέρι του τα πλάγια της καρότσας.
"Ξυπνήστε ρεεεε."
Ο ίδιος του ήταν τόσο νυσταγμένος που δεν έβλεπε καν που βαρούσε με αποτέλεσμα να χτυπήσει το κεφάλι του Taehyung, τρομάζοντάς τον. Ο Tae πετάχτηκε και από την καρότσα πήδηξε πάνω στον μισοκοιμησμένο Namjoon. Άρχισε να τον χτυπάει κι εκείνος φώναζε.
Άνοιξα τα μάτια μου και έτσι όπως ήμουν γυρισμένη στο πλάι, αντίκρυσα τον τον Suga. Τα χαμογελαστά του μάτια δεν είχαν ανοίξει τελείως ακόμα αλλά κοιτούσε εμένα.
Μου χάρισε ένα μικρό, κοιμισμένο χαμόγελο που έκανε και το δικό μου στόμα να κυρτώσει στις άκρες του.
Θυμήθηκα αμέσως το φιλί μας την προηγούμενη νύχτα. Ήταν πολύ έντονο και παθιασμένο, το ένιωθα υπέροχο. Είμασταν και οι δυο λαίμαργοι, λες και τα συναισθήματα και ο πόθος που κρατούσαμε τόσο καιρό μέσα μας απελευθερώθηκε με ένα απλό άγγιγμα των χειλιών.
Λάθος, δεν ήταν ένα απλό άγγιγμα. Ήταν το πρώτο μας φιλί. Το πρώτο μου φιλί.
"Κάποιος κάποτε μου είπε να μην εμπιστεύομαι ανθρώπους που δείχνουν ωραίοι και με ανακατωμένο μαλλί." Μου είπε σιγανά και θυμήθηκα τον θάμνο με τον οποίο ξυπνάω κάθε πρωί.
"Εμένα ξέρεις ότι μπορείς να με εμπιστεύεσαι." Τον διαβεβαίωσα και δέχτηκα το κοπλιμέντο.
Ανασηκωθήκαμε και οι δυο μας, ο Namjoon με τον Taehyung στο έδαφος ακόμη να πλακώνονται.
"Ρε μαλάκες! Που την βρίσκετε την όρεξη πρωί-πρωί;" τους μάλωσε ο Suga και πήδηξε από την καρότσα για να τους χωρίσει.
Εγώ γέλασα και σηκώθηκα επίσης.
SUGA's Pov
"ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ JIN, ΣΕ ΕΝΑ ΤΕΤΑΡΤΟ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ!!!" φώναζε κανά εικοσάλεπτο αργότερα η γαντζωμένη πάνω στο κάθισμα του συνοδηγού Κίρα.
Καθόταν στο πίσω κάθισμα στα δεξιά και στη μέση ήμουν εγώ, δίπλα ο Jungkook. Την είχε πιάσει υστερία, είμασταν ακόμα πολύ μακριά από το σχολείο και είχε αγχωθεί πολύ.
"ΑΣ ΤΗΝ ΗΡΕΜΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ!" Φώναξε και ο Namjoon πανικόβλητος από το κάθισμα μπροστά της.Οι υπόλοιποι ήταν στην καρότσα.
Ο καημένος ο Jin οδηγούσε όσο πιο γρήγορα μπορούσε και πήγαινε όπως να 'ναι.
Ξαφνικά γυρνάω απότομα προς το μέρος της Κίρας, την πιάνω από τα μπράτσα και την κουνάω.
"Κίρα, σύνελθε! Προς τι τόση φασαρία πια;" Τη ρωτάω.
Όχι τίποτα, με άγχωνε κι εμένα.
Παίρνει βαθιές ανάσες όπως της υπενθυμίζω, κλείνει τα μάτια της και σφίγγει της γροθιές της μες τα χέρια μου που κρατούσαν μέχρι και τότε τα δικά της.
"Η θεία μου θα νευριάσει πάρα πολύ, δε γύρισα σπίτι χθες το βράδυ και τώρα αν δεν εμφανιστώ και στο σχολείο την έβαψα! Αχ Suga, θα υποστώ τις συνέπειες, δε θέλω!!!" Κλαίγεται.
Ανασαίνει με το ζόρι και εγώ που ξέρω πόσο εύκολα μπορούσε να αγχωθεί η Κίρα, θέλω πολύ να την βοηθήσω αλλά μου διέφευγε το πως.
'Εγώ πως αντιμετωπίζω το στρες;' ρωτάω τον εαυτό μου και ανακαλύπτω πως έχω ήδη την απάντηση.
Βιαστικά βιαστικά, κάνω να βρω τα ακουστικά μου στις τσέπες του μπουφανιού μου. Τα συνδέω στο κινητό μου και τα βάζω στα αυτιά της παραξενεμένης από την κίνησή μου αυτή Κίρας.
"Suga, τι-"
"Απλά άκουσε." Της λέω και βάζω ένα ήσυχο και απαλό τραγούδι να παίζει.
Εκείνη, που από το πρώτο λεπτό κι όλας ηρεμεί και χαλαρώνει, ακούει με ενδιαφέρον τη μουσική ακουμπώντας επιτέλους την πλάτη της πίσω στο κάθισμα ενώ εγώ της κρατάω το χέρι.
Με κοιτάζει μέσα στα μάτια με ένα αθώο βλέμμα και με το στόμα της σχηματίζει 'ευχαριστώ'. Εγώ της κλείνω το μάτι.
Σε λιγότερο από δεκάλεπτο κοντεύουμε στο σχολείο όμως η Κίρα δεν έχει καμία φούστα μαζί της. Λέω στα παιδιά να περάσουμε από το σπίτι μου που είναι πιο κοντά από ότι το δικό της και με κοιτάνε περίεργα.
"Θα εξηγήσω αργότερα." Λέω αμήχανα και βγαίνω από το τζιπ.
Τρέχω πάνω στο σπίτι μου όπου και ευτυχώς δεν είναι κανείς. Ψάχνω στο δωμάτιο του μεγάλου μου αδερφού, η κοπέλα του αφήνει συνέχεια ρούχα της εδώ.
Ψάχνω και ψάχνω και ψάχνω ώσπου βρίσκω μια άσπρη φούστα με πιέτες. Δυστυχώς όμως η κοπέλα του αδερφού μου είναι Κορεάτισσα δίχως καμία απολύτως καμπύλη, μιλάμε πλάκα η τύπισσα, όποτε και η φούστα είναι πολύ μικρή.
Σκέφτομαι πως θα δυσκολευτεί να μπει στην Κίρα λόγω του πισινού της και στην σκέψη αυτή χαμογελάω πονηρά.
Το αποτέλεσμα ήταν όπως το περίμενα: το ρούχο ήταν πολύ κοντό και έσφιγγε την Κίρα η οποία ξαφνικά προτιμούσε να φάει αποβολή παρά να πάει στο σχολείο έτσι ντυμένη.
Με αυτόν τον τρόπο, βρέθηκε στο γραφείο του διευθυντή και ήρθε η θεία της να την πάρει από το σχολείο. Εγώ προσφέρθηκα να κάνω την ζωή των καθηγητών μου λίγο πιο εύκολη με το να αποσυρθώ από μόνος μου από κάθε μάθημα, μα δεν τα κατάφερα τελικά και κόλλησα μέσα σε αυτήν την κόλαση ονόματι Λύκειο για άλλες έξι ώρες.
Kira's Pov
"Δε γίνεται να βγαίνεις έξω και να μην ξαναγυρίζεις! Κίρα, υπάρχουν και όρια και το ξέρεις γλυκιά μου."
Την λυπόμουνα τη θεία μου. Ποτέ της δεν είχε παιδιά όποτε και δεν ήξερε πως να χειριστεί μια επαναστατική έφηβη οπώς εμένα. Την είχα ταράξει, άθελά μου.
"Άντζι, ξεχάστηκα. Περάσαμε τόσο ωραία χθες με τα παιδιά! Και αφού πήγα σχολείο, δεν έγινε κάτι κακό." Προσπάθησα να δικαιολογηθώ.
Ξεφύσυξε απελπισμένη καθώς ξεκλείδωνε το σπίτι. Μου έκανε νόημα να την ακολουθήσω στο σαλόνι και να κάτσω στον καναπέ. Μου έδωσε το κινητό της.
"Η μαμά σου θέλει να σου μιλήσει." Αναστέναξε.
Έφριξα! Μα καλά, πως μπόρεσε να της το πει?!?!
"Της το 'πες!?!?" Γούρλωσα τα ματια μου έκπληκτη.
Ταραχή, θυμός και φόβος ήταν ανάμεικτα συναισθήματα μέσα μου.
"Μιλούσαμε στο τηλεφωνο εκείνη τη στιγμή,δε μπορούσα να κάνω αλλιώς."
Όποτε έκατσα κι εγώ εκεί, περιμένοντας εκνευρισμένη το τηλεφώνημα από την Αμερική.
Αν με ρωτούσε κανείς, δε θα έλεγα πως είχα και τις καλύτερες σχέσεις με την μητέρα μου τη δεδομένη στιγμή. Μαλώναμε συχνά όπως κάνει κάθε έφηβη κόρη με τη μητέρα της, ίσως και πιο συχνά από το συνηθισμένο. Για να μην αναφέρω και τον τεράστιο καβγά που κάναμε όταν μου ανακοίνωσε την μετακόμισή μου στην Κορέα.
Απλά της μαμάς μου, μια λάτρης της ηρεμίας και της τάξης, της κακοφαινόταν πάρα πολύ που είχε μια κόρη σχεδόν αναρχική. Γιατί μπορεί να ήμουν τυπική στα μαθήματά μου και να διάβαζα, ανέκαθεν όμως ήμουν πολύ μακριά από την εικόνα της μαμάς μου.
Για παράδειγμα, έπαιζα μπάσκετ όπως τα αγόρια, επιθετικά και με μανία. Αυτό δεν της άρεζε, θα προτιμούσε να ήταν η ανάγνωση βιβλίων το χόμπι μου. Επίσης, σαν παιδί με φώναζαν και 'καταστροφέα' γιατί έπαιζα συχνά με την μπάλα στο σπίτι προκαλώντας ζημίες και λέγανε (και ακόμη λένε) πως έχω πολλά νεύρα.
Έλα όμως που αυτό δεν ίσχυε γιατί αυτοί μου τα προκαλούσαν. Με τα παιδιά στην Κορέα δεν είχα νευριάσει ποτέ, όλα ήταν μέλι γάλα.
Ο ήχος του κινητού που καλούσε με επανέφερε στην πραγματικότητα καθώς το σήκωσα και άκουσα τον εξάψαλμο.
Πως τολμάς και "Ζορίζεις τη θεία σου που σε φιλοξενεί", δευτέρα λυκείου πας και "πολυ αέρα έχεις πάρει μου" και η απειλή "θα στον κόψω όμως εγώ!".
"Είσαι τιμωρία!" Μου φώναξε μέσα από το ηχείο.
"Πφφ, όχι, δεν είμαι! Ποιος θα με βάλει, η θεία;" αντιμίλησα.
Ακούς εκεί θα με βάλει αυτή τιμωρία από την άλλη άκρη της γης!!!
"Ναι είσαι γιατί εγώ αν ήμουν εκεί θα σε έβαζα!"
Ε και λοιπόν με αυτό νευρίασα τόσο που ίσως και η απάντηση μου να περιείχε υπερβολικότερο θράσος από ότι θα έπρεπε.
"ΝΑΙ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ!" Φώναξα στο τηλέφωνο, το παράτησα και έτρεξα πάνω, κλείστηκα στο δωμάτιό μου.
Αν νομίζατε πως θα έπεφτα στο κρεβάτι μου κλαίγοντας, τότε δε με ξέρετε καλά.
Ήμουν θυμωμένη και ενθουσιασμένη που επιτέλους ύψωσα το ανάστημα μου εδώ και πολύ καιρό.
Η Άντζι χτύπησε απαλά την πόρτα μου και την άφησα να μπει.
Κάθισε στο κρεβάτι δίπλα μου, εγώ ξάπλωνα και πετούσα βελάκια στον στόχο που είχα κρεμασμένο στον τοίχο απέναντι.
"Κίρα, η μαμά σου περιμένει να μην σε αφήσω να βγεις από το σπίτι για μια εβδομάδα. Ξέρεις όμως τι λέω εγώ; Δε παν να κάνει κουμάντο κάπου αλλού; Τώρα είσαι στο δικό μου σπίτι."
Μουρμούρισα ένα 'ευχαριστώ' και σηκώθηκα να πάρω τα βελάκια. Έπειτα κάθισα πάλι και ξανά από την αρχή.
"Όμως, για να σου γίνει μάθημα και άλλη φορά να είσαι πιο υπεύθυνη, το Σαββατοκύριακο μόνο δε θα πας πουθενά και δε θα έρθει κανείς."
Στο άκουσμα αυτό ανησύχησα και γύρισα να την κοιτάξω.
"Αχ Άντζι όχι, όχι το σαββατοκύριακο!!! Σε παρακαλώ, να μείνω μέσα τις σχολικές μέρες και να βγω μόνο τότε; Σε παρακαλώ!!!" Έκανα τα γλυκά μάτια.
Εκείνη γέλασε πονηρά.
"Με τον Yoongi έχει να κάνει;"
Το πόσο ένιωθα τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν δε περιγράφεται!!!
"Εμ...ίσως." Έσκυψα ντροπαλά το κεφάλι.
Η θεία μου σηκώθηκε από το κρεβάτι μου και κατευθύνθηκε προς την πόρτα.
"Φαίνεται καλός νεαρός. Και είναι και ομορφούλης. Μαζί είσασταν χθες;"
"Ναι, με πρόσεχε." Είπα εγώ η πονηρή γιατί δεν ήθελα να θυμώσει και με αυτόν ή να λέει πως με παρέσυρε.
Επειδή βαριόμουν τη ζωή μου, πέρασα όλη την υπόλοιπη ημέρα βλέποντας ταινίες. Δεν είχα καμία όρεξη να κάτσω να διαβάσω όποτε και η τσάντα μου παρέμεινε πεταμένη σε μια γωνία του δωματίου μου.
Όταν έξω σκοτείνιασε, γύρω στις 9 το βράδυ, άκουσα χτύπους στο παράθυρό μου.
Πήγα και προς μεγάλη μου έκπληξη είδα σκαρφαλωμένο στο πλατάνι από έξω τον Suga.
"Μα τι κάνεις! Θα σκοτωθείς!" Του άνοιξα.
"Σιγά βρε, εσείς οι Αμερικανοί το κάνετε καθε τρεις και λίγο, το εχω δει σε ταινίες." Είπε καθώς έμπαινε μέσα από το παράθυρο.
Το έκλεισα από πίσω του και γύρισα να τον κοιτάξω. Φορούσε ένα μιλιτέρ παρκά μπουφάν με γκρι μπλούζα και μαύρο παντελόνι. Τα μαλλιά του ήταν ξανθά.
"Τα έβαψες;"
"Ναι,μετά το σχολείο. Περίμενα να σκοτεινιάσει για να έρθω να σε δω ώστε να μην με πάρει χαμπάρι η θεία σου. Είναι θυμωμένη, η αλήθεια;"
Εγώ είχα τα χέρια μου σταυρωμένα μπροστά από το στήθος μου και αυτός είχε τα δικά του στις τσέπες του. Του έγνεψα 'όχι'.
"Ωραία." Είπε και με ένα βήμα ήρθε και στάθηκε μπροστά μου.
Με έπιασε από την μέση και με τράβηξε κοντά του, ένωσε τα χείλια μας για δεύτερη φορά. Το ένα του χέρι ταξίδεψε στο σβέρκο μου, με πίεσε περισσότερο πάνω του.
Ξαφνικά τον σταμάτησα διακόπτοντας το φιλί, κοίταξα αλλού χωρίς όμως να σπάσω το κράτημά του.
"Τι είναι;" μου ψιθύρισε, η ανάσα του μύριζε δυόσμο. Προφανώς και είχε μασήσει τσίχλα πριν έρθει εδώ, τα είχε όλα σχεδιασμένα.
"Suga, εμείς τι είμαστε;" τόλμησα να ρωτήσω.
Τα μάτια του μου χαμογέλασαν μαζί με τα χείλη του προτού απαντήσει...