Noa
Het vee aan leerlingen stroomt achter mijn rug voorbij terwijl ik mijn kluisje leeghaal. Zomervakantie. Drieënveertig dagen onbeperkte vrijheid van ouders, mensen in het algemeen en (school)verplichtingen. Zoveel mogelijk internet-, eet- en slaapplezier zonder dat iemand er ook maar iets van kan zeggen.
Het getik van voetstappen op het kanariegele marmoleum is afgestorven wanneer ik de deur van mijn kluisje met een harde klap dichtsmijt. Ongemakkelijk kijk ik om me heen, opgelucht dat er bijna geen ziel te bekennen is.
Sociale verplichtingen drukken echter zwaar op mijn hart wanneer ik Taylor en Tamara de hoek om zie komen. Tweelingzussen en tevens mijn enige vriendinnen op deze school. Nou, vriendinnen, mensen waarmee ik enigszins normaal communiceer.
"Hoi," mompel ik toonloos en veel te zacht.
De twee kijken me met een onzekere glimlach aan. Taylor is de eerste die wat zegt. "Fijne vakantie, Noa."
"Jullie ook." Nadat ik gesproken heb besef ik dat de woorden veel te neerslachtig klinken. Waarschijnlijk denken ze dat ik het niet eens meen.
"Ga je nog iets leuks doen?" vraagt Tamara. Ze kijkt me vragend aan, een exacte kopie van haar tweelingzus. Het is bijna lachwekkend hoeveel ze op elkaar lijken met het gezicht dat ze nu trekken. In de stemming om te lachen ben ik nu echter niet.
"Ik heb nog niet zoveel gepland," vertel ik zo nonchalant mogelijk. Ze zouden me uitlachen als ze wisten dat ik mijn dagen in eenzaamheid achter het beeldscherm van mijn computer zal uitzitten. "Jullie?"
Taylor vertelt enthousiast hoe de twee samen met een vriendengroep ergens in Frankrijk gaan kamperen. Tijd om jaloers te zijn of me buitengesloten te voelen heb ik niet, want ik luister al niet eens meer naar haar verhaal.
Achter de zussen zie ik een jongen onze kant op komen. Het is werkelijk belachelijk wat voor effect hij op me heeft. Mijn botten voelen alsof ze van gelei gemaakt zijn en ook lijk ik niet meer in staat om mijn lippen op elkaar te houden.
Een bovenarm bolt op van onderliggende spieren wanneer een zongebruinde hand omhoog beweegt en slanke lange vingers tussen bruine plukken verdwijnen. De onderkant van een donkerblauw T-shirt wordt ietwat omhoog getild waardoor een platte buik ontbloot wordt.
Onbewust veegt mijn hand langs mijn kin voor enkele ongewilde druppels speeksel.
"Noa?"
Danny loopt langs zonder onze aanwezigheid te erkennen. Schoonheid brengt populariteit. Populariteit brengt macht. En macht brengt arrogantie.
"Sorry?" Met rode wangen kijk ik Taylor en Tamara aan. Ze zuchten, wensen me nogmaals een fijne vakantie en lopen dan weg.
Mezelf vervloekend snel ik de gangen door totdat ik het gebouw uitstap en mijn fiets tref bij de ijzeren hekken. Net wanneer het bloed uit mijn wangen weggetrokken is en ik me op mijn zadel neer wil zetten stapt een magere jongen in mijn gezichtsveld.
"Hoi, Noa," zegt zijn rode gezicht al slissend. Het zonlicht weerkaatst van het ijzer van zijn beugel en prikt pijnlijk in mijn ogen.
"Floris," verzucht ik. Een jaar geleden werd ik aan Floris gekoppeld tijdens een scheikunde practicum. De grootste fout van mijn leraar ooit, want sinds die dag heeft de enorme nerd me nooit meer met rust gelaten. Het ergste is nog dat we even onpopulair zijn waardoor ik niet het lef heb hem te vertellen me met rust te laten. Natuurlijk zou dat niets uit moeten maken, maar ik heb medelijden met Floris. Met zijn altijd waterige ogen en erbarmelijke puberhuid, slechte keuze in kledingcombinaties en ondoordacht slimme opmerkingen die hem de bijnaam 'Fnerd' (Floris plus nerd) opleveren.
"Jammer dat de vakantie zo lang duurt." Floris krabt aan zijn ongekamde krullen. "Drieënveertig dagen om precies te zijn."
"Jammer?" vraag ik oprecht verbaasd.
De jongen bloost en grinnikt ietwat vreemd voordat hij me weer aankijkt. Vrezend voor wat er gaat komen vloek ik stilletjes op mezelf dat ik mijn mond dicht had moeten houden.
"Omdat ik jou dan zo lang moet missen," mompelt Floris schaapachtig.
Help, ik weet niet hoe ik hierop moet reageren. Sociaal zijn is niet mijn sterkste kant. Het liefste ben ik gewoon alleen.
"Ik moet gaan," stamel ik daarom snel. "Ik zie je na de vakantie wel. Veel plezier!"
Zonder op antwoord te wachten spring ik op mijn fiets en trap als een malle bij de jongen vandaan. Het lef om achterom te kijken heb ik niet, en ik hoop maar dat ik hem niet gekwetst heb.
Eenmaal thuis tref ik beide auto's van mijn ouders aan. Vreemd. Normaal zijn ze nooit thuis voor een uur of zes, zeven.
Terwijl ik via de achterdeur naar binnen loop, mijn tas op tafel gooi en een reep chocola uit de kast haal, vind ik een opengeslagen tijdschrift op het aanrecht. Een artikel over verschillende soorten mascara wordt aangevuld met de foto van een prachtig meisje.
Het model heeft een perfecte huid, volle ronde lippen, een rechte neus en grote blauwe ogen omringd door lange zwarte wimpers.
Ik prop een stuk chocolade in mijn mond terwijl ik afkerig naar mijn nicht kijk. Kristina is altijd al het lievelingetje van de familie geweest. Het witte schaap. Succesvol, mooi, slim, ambitieus.
Ze heeft de Russische schoonheid van de familie Levkova en werkt fulltime als model. Drieëntwintig jaar en nu al een appartement in Londen, bezoekjes aan New York, Madrid en weet ik veel waar nog meer.
Altijd wanneer ik in discussie met mijn ouders ben kan ik opmerkingen als "leek je maar meer op Kristina" of "neem nou eens een voorbeeld aan Kristina" of "als Kristina het kan, kan jij het ook" verwachten.
Ik weersta de verleiding het blad in de afvalemmer te gooien en sprint naar de trap om in mijn kamer te verdwijnen. Net wanneer ik mijn voet op de eerste tree plaats, klinkt beweging in de woonkamer.
"Noa?" Mama verschijnt in de deuropening. "Kun je even komen?"
Langzaam zet ik wantrouwig een paar stappen naar haar toe. "Wat is er aan de hand?"
De door de kapper gekrulde plukken haar, in dezelfde witblonde kleur als die van mij, worden slachtoffer van mama's zenuwachtige vinger. "Papa en ik willen gewoon even met je praten."
Ze verdwijnt de woonkamer in en verbaasd loop ik haar achterna. Mama ploft naast mijn serieus kijkende vader op de tweezitter. Ik plaats mezelf tegenover hen op de felrode leunstoel die mama vlak na mijn geboorte had mogen uitzoeken toen we met zijn drietjes uit Rusland vertrokken om hier te komen wonen.
"Lieverd," begint papa op een warme toon, "je moeder en ik hebben goed met elkaar gesproken en zijn tot een besluit gekomen."
"Een besluit?" vraag ik verward.
Papa wendt zich met een moeilijk gezicht tot zijn vrouw. Blonde krullen worden onmiddellijk weer om een vinger gedraaid. "We maken ons zorgen om je, Noa. We vinden dat het al een tijdje niet goed met je gaat. Vooral sinds de dood van Esther."
Bij het horen van die naam zit ik niet langer in de woonkamer van mijn huis. Mama en papa en de tweezitter veranderen in grijs asfalt en een verkreukelde fiets en een plas bloed.
"Het gaat prima met me," zeg ik schor. Ik ben terug in de woonkamer.
Mama buigt zich met een bezorgd gezicht naar me toe. "Liefje, je bent al ruim twee jaar het huis niet meer uit geweest. Wanneer is de laatste keer dat je vriendinnen meegebracht hebt? Je zit alleen nog maar op je kamer."
Mijn ogen prikken. Het is de eerste keer dat mijn ouders me hiermee confronteren, en hoewel ze de waarheid spreken komt het hard aan.
"Jullie weten niet hoe het is om je beste vriendin te verliezen," fluister ik stilletjes.
Papa zucht. "Het is al twee jaar geleden, Noa. Je moet doorgaan met je leven."
Met grote ogen kijk ik naar hem op. Ik ben niet de enige die verschikt kijkt, aan mama's gezicht te oordelen.
"Nee, Vera, we hebben een afspraak gemaakt," zegt papa zakelijk terwijl hij opstaat. "Het helpt niet om medelijden met haar te hebben. Het is tijd voor verandering."
Mijn hart begint sneller te kloppen. Wat zijn ze in godsnaam met me van plan? "Moet ik naar een therapeut of psycholoog of zo? Prima. Maar zoals ik al zei, er is niet mis met me!"
Mama kijkt me vol medelijden aan. "Nee, lieverd. Het lijkt ons beter als je even helemaal weg van thuis bent. Een nieuwe omgeving zal je goed doen."
"Wat?" stamel ik onthutst. Waar willen ze me heen sturen? Een of ander stom zomerkamp met allemaal vreselijke probleemjongeren?
"We sturen je deze zomer naar Parijs."
Onbegrip vloeit door me heen. Wat moet ik in Parijs? Maar dan opluchting. Zo erg kan Parijs toch niet zijn? Vast beter dan een strafkamp.
Maar als je denkt dat je het ergste gehad hebt... "Dan kun je een tijdje bij je nichtje Kristina logeren. Lijkt dat je niet leuk?"