A/N: hier een nieuw verhaal. Alle feedback is van harte welkom, ik wil graag oefenen in het schrijven en daarbij kunnen jullie mij helpen. Ik zal wisselen tussen de twee vaste personages, dus twee POV's. Met het lezen komen jullie wel achter hoe dat precies in elkaar steekt. Ik hoop - echt - dat het in de smaakt valt. Aarzel niet om je kritiek te plaatsen! (samengevat: ik dwing je te reageren) (nee hoor)
Claire
Het is zo stil in het klaslokaal dat je een speld zou kunnen horen vallen. De spanning om de laatste minuten van het schooljaar hangt als een onweerwolk boven mijn hoofd. In staat om ieder moment te ontploffen in miljarden regendruppels van vreugde en opwinding.
Boven mijn kersenrode hoofd trouwens, voor de duidelijkheid. Sinds een week zijn mijn golvende lokken niet langer kastanjebruin dankzij het pak haarverf dat ik samen met beste vriend Marc en –vriendin Fien heb gejat bij de plaatselijke drogisterij.
Maman weet nog niet van mijn gloednieuwe kapsel en pap is het niet eens opgevallen. Zodra ze terugkomt van Parijs zal haar gegil het hele huis doorgalmen na één korte blik op haar dochter waarna een mondvol Franse scheldwoorden zullen volgen.
Fien werpt me een uitgeput gezicht, zo een waarbij haar grijze ogen bijna helemaal wegdraaien in hun kassen en haar tong tussen perfect rechte tanden uitgestoken wordt.
Ter beantwoording gebaar ik met mijn hand onder mijn kin, alsof ik mezelf wel zou kunnen vermoorden.
Mijn beste vriendin draait zich grinnikend weer naar het bord. Ik heb haar vier jaar geleden leren kennen op de verjaardag van haar moeder, een collega en tevens vriendin van de mijne. Onze moeders zijn beide afkomstig uit Frankrijk en even druk bezig met het maken van een carrière waardoor Fien en ik al vanaf het eerste moment een klik hadden.
Ik kan niet wachten om deze zomer de beste van mijn leven te maken, met Fien en Marc aan mijn zijde.
Mijn blik dwaalt af naar de persoon die voor de klas staat. Lang, atletisch en knap. O, en jong natuurlijk. De perfecte ingrediënten voor een passionele student-leraar affaire. Helaas heb ik zelf nog niet van dat recept mogen proeven. Tenminste, niet helemaal.
Ik staar in zijn grote donkere ogen en dwaal dan af naar volle lippen. Ze bewegen op en neer, maar ik hoor de woorden niet die eruit komen. Zijn lippen herinneren me aan een halfjaar geleden.
Het jaarlijkse schoolfeest vond plaats in een enorm gebouw dat ooit een schoenfabriek was geweest. Meneer De Vries, ofwel Alex, was pas een paar weken daarvoor op school verschenen om geschiedenislessen te geven. Aan het eind van het feest stond Alex bij de garderobe, en ik was zo vriendelijk geweest hem de handen die hij tekortkwam aan te bieden.
Het was ook belachelijk druk, en arme meneer De Vries stond in zijn eentje tussen de rekken bepakt met jassen en tassen.
“Je bent een redder in nood,” verzuchtten zijn volle lippen toen iedereen vertrokken was en we samen buiten stonden.
Ik voelde met één hand in de zak van mijn eigen jas, waar nu een aantal gloednieuwe – oké, tweedehandse – portefeuilles in zaten. “Ik heb het graag gedaan, meneer.”
Mijn leraar lachte schaapachtig. “Noem me maar gewoon Alex. We zijn nu niet op school, en bovendien voel ik me zo oud wanneer iemand me ‘meneer’ noemt.”
Ik glimlachte. “Goed dan, Alex. Ik heet-“
“Sophie-Claire. Waarom zou ik je naam niet kennen?” Alex knipoogde. “Er zijn maar weinig dubbele namen bij ons op school.”
“Noem me maar Claire. Alleen maman noemt me bij mijn volledige naam.”
Onbewust waren we gestopt met lopen. Enkel één klein autootje stond nog op de parkeerplaats.
“Ik vind het wel mooi,” zei Alex oprecht. “Het heeft iets klassieks.”
Normaal had ik met mijn ogen gerold, maar dat voelde veel te kinderachtig. In plaats daarvan glimlachte ik naar Alex. Ik vroeg me af hoe oud hij was. Vast niet veel ouder dan ik met mijn zeventien jaar, niet?
Er viel een stilte waarbij we elkaar schaamteloos aanstaarden. Na een tijdje schraapte Alex zijn keel en keek zoekend om zich heen.
“Ben je met de fiets?” vroeg hij zacht.
Ik schudde mijn hoofd, waarbij ik mijn lange lokken over mijn schouders dwong. “Nee, ik moet een taxi bellen.”
Volle lippen vormden een ‘O’ waarna hij met zijn hoofd knikte. Donkere ogen keken me echter onderzoekend aan. “Weet je wat, anders zet ik je wel even af. Het is al laat.”
Maar al te gulzig ging ik op dat verzoek in. “Wat lief van je! Ik hoop niet dat je teveel van je normale route afwijkt?”
Voordat Alex kon antwoorden was ik al in de auto geglipt. Terwijl hij om het voertuig heen liep opende ik de knoopjes van mijn jas en controleerde hoe mijn haar en make-up zaten in het klapspiegeltje.
De rit, waarin Alex uitgebreid over zijn passie voor geschiedenis vertelde, was veel te snel voorbij. Het was heerlijk om schaamteloos naar zijn volle lippen te staren, omringd door een jonge laag stoppels. Ook was het erg verleidelijk om met mijn hand door zijn donkerblonde warrige haar te woelen, maar ik hield me in.
“Zijn je ouders er niet?” vroeg Alex oprecht verbaasd toen we voor onze lege carport stopten.
“Maman is over de grens voor haar werk en m’n vader zal wel bij één van zijn affaires in bed liggen.” Het rolde eruit alsof het doodnormaal was, en eerlijk gezegd was dat voor mij ook zo. Natuurlijk klonk dit voor brave Alex de Vries als een schrikwekkende situatie waarbij ik hoe dan ook als depressieve tiener zou eindigen.
Zijn ogen waren groter dan normaal, zijn volle lippen hingen enigszins los van elkaar. Ik draaide me grijnzend naar de man toe.
“Sorry, volgens mij heb ik je een hartverzakking gegeven.” Mijn speelse lach liet zijn gezicht ontdooien.
Alex sloot zijn mond en keek kort naar het stuur onder zijn handen. “Het spijt me. Dat je in deze situatie zit.”
Ik draaide een pluk haar om mijn vinger. “Ach, ik ben het gewend. Geen zorgen, Alex, ik red me wel.”
Iets glinsterde in zijn ogen toen ik hem bij zijn naam noemde. Het riep een verlangen in me op, en iets binnenin me zei dat hij hetzelfde voelde.
“Heb je een l-leuke avond gehad?” stamelde de donkerblonde man plotseling.
Hij was verlegen, wat schattig. “Ja hoor. Ik vond het vooral fijn om met je gepraat te hebben. Onze school heeft meer leraren als jij nodig.”
“Dank je, Claire,” mompelde hij met een schaapachtige glimlach. “Ik, eh, ik zal maar eens doorgaan. Het is al laat.”
Alex maakte echter geen enkele aanstalten om de auto te starten, en ik evenmin om uit te stappen. We staarden daar maar naar elkaar, als twee idioten die zich in probeerden te houden.
Uiteindelijk was ik degene die als eerste naar voren boog. Ik proefde heel voorzichtig het puntje van zijn bovenlip, totdat hij zijn mond dichter tegen de mijne aandrukte.
Zijn volle lippen waren zachter dan ik me had voorgesteld, en zijn stoppels kriebelden opwindender dan ik had gedacht. Het gevoel van zijn lippen was overweldigend en smaakte naar meer.
Alex trok zich echter langzaam terug. Verlangend keek ik hem aan.
“Shit,” siste de man tegen zichzelf. “Sorry.”
Ik pakte zijn hand beet, die hij tot mijn opluchting niet terugtrok. “Nee, het is mijn schuld. Sorry. Laten we het vergeten. Ik zal niemand iets vertellen, Alex.”
De bel laat me opschrikken uit mijn dagdroom. De klas is bijna leeg wanneer ik mijn gedachten geordend heb.
Fien staat aan mijn tafeltje. “Hé, slaapkop. Ga je mee de zomervakantie inluiden? Ik heb thuis een fles champagne koud staan. Uit de wijnkelder van m’n ouders gejat.”
“Klinkt goed,” zeg ik snel terwijl ik mijn spullen bij elkaar raap. “Ga maar vast, ik kom er zo wel aan. Ik moet alleen nog even iets aan De Vries vragen.”
Fien kijkt me fronsend aan. “Wat kan er mogelijk belangrijker zijn dan de vakantie?”
“Ga nou maar gewoon,” sis ik ongeduldig.
Mijn beste vriendin verdwijnt zonder nog een woord, en ik haal vlug een hand door mijn rode lokken.
Alex lijkt niet op te merken dat ik de laatste student in zijn lokaal ben. Op de puntjes van mijn tenen loop ik naar de voorkant van het lokaal.
“Alex?”
Donkere ogen kijken op in de mijne. Het is de eerste keer sinds de kus dat we met elkaar spreken. Naast de nietszeggende school gerelateerde vragen en antwoorden tenminste.
“Claire,” stamelt Alex zacht. “Hé. Alles goed?”
“Ja hoor. Ik wilde je alleen even een fijne vakantie wensen.” Onopvallend zak ik met één bil op zijn bureau. Alex kijkt er echter angstvallig naar.
“Dat is, eh, lief van je.” De man kijkt nerveus richting de uitgang van het lokaal. Plotseling loopt hij erop af en sluit de deur.
Hij lijkt stukken meer ontspannen wanneer hij terug is. Ondanks dat weet de jonge leraar schijnbaar niets te zeggen.
“Waarom doe je altijd zo nerveus wanneer ik in de buurt ben?” verzucht ik. “Ik zei toch dat we, dat ene, zouden vergeten.”
“Je hebt gelijk, het spijt me.” Alex drukt duim en wijsvinger over zijn neusbrug, alsof hij heel diep na moet denken. “Ik kan me wel voor mijn kop slaan, weet je. Ik zou mijn baan kunnen verliezen.”
Voorzichtig trek ik Alex’ hand omlaag. Hij laat het met een gespannen houding toe. “Het is geen misdaad om aan je gevoelens toe te geven.”
De man trekt zijn hand terug en begint voor het bord te ijsberen. “Wel als ik jouw leraar ben en jij mijn leerling.” De man woelt met grote handen door zijn donkerblonde haar. “Je was kwetsbaar en ik … ik heb me gewoon laten gaan.”
Ik spring op van het bureau en pak Alex’ bovenarmen beet. “Pijnig jezelf nou niet zo. Er is uiteindelijk toch helemaal niets gebeurd?”
“Dat weet ik,” verzuchten volle lippen. “Dat weet ik.”
“Wees dan ook niet zo hard voor jezelf,” zeg ik met een aanmoedigende glimlach.
Alex knikt nerveus. “Je hebt gelijk.”
Ik bekijk zijn gespannen kaak en vergrote pupillen. “Je gaat het niet loslaten, of wel?”
De man slaakt een diepe zucht en zakt neer op een tafeltje. “Claire, sinds die kus kan ik aan niets anders meer denken. Ik heb zelfs overwogen op een andere school te gaan werken. Het is alsof ik door een hel ga elke keer dat ik jou les moet geven. Alleen al de gedachte dat ik het volgende lesuur jouw klas voor m’n neus heb laat me al zweten.”
Ik onderbreek Alex’ paniekerige geratel. “Wacht, wat?”
De man kijkt me met schuldige ogen aan.
“Alex, je bent toch niet verliefd op me? Toch?” Langzaam kom ik dichterbij. Alex’ ogen glinsteren, net als toen in zijn auto. Verlangen kruipt samen met afkeer over zijn gezicht.
Wanneer ik voor hem sta stapt hij voorzichtig van de tafel af. De man torent boven me uit en ik word als een soort magneet door zijn blik aangezogen.
Voor ik het weet zijn Alex’ lippen nog het enige wat tastbaar is. Zijn armen omklemmen zich als een ijzeren greep om mijn middel en ik doe eindelijk waar ik al zo lang naar verlang. Met mijn handen door zijn prachtige bos haren woelen.
Ik weet niet hoelang we zo staan, maar het voelt veel te kort wanneer hij me plotseling loslaat. Verschrikt volg ik zijn blik.
Shit.
Fien staat in de deuropening van het klaslokaal, de deurklink in haar hand, haar ogen zo groot als koffieschoteltjes.