Genç adam ceketinin düğmesini açarken, önünde programın isminin yazılı olduğu kupaya uzanıp suyundan bir yudum aldı. Moderatörlük yaptığı programa gelen konuklarını dikkatli bir şekilde dinlemeye devam etti. Yoktu ki karşısında Yalçın Çetin, Murat Kosova... Olsalardı da şöyle bir Türk futbolunu masaya yatırsalardı...
Sarışın adam, ellerini masaya koydu ve bir psikolog edasıyla parmaklarını birbirine kenetledi. Sinan'a bakarak aksanlı İngilizce'siyle, "Bu sene de Beşiktaş'tan bir şey çıkmadı... Şaşırtmıyor Türkiye takımları," dedi ve gülümsedi. "Hep mi böyle olur?"
Sinan, az kalsın yudumunda boğulacaktı. Ela gözleri yuvalarında büyüdü. "Ne dedin lan sen?" Birden Türkçe konuştuğunu fark etti. Sandalyesini ittirirken ona el kol yapan kameramana baktı. Ama aldırmadı, "What did you say LAN!?" diyerek düzeltti.
Diğer konukların arasından sıyrıldı ve adamın cevap vermesine müsaade etmeden yakasından tuttu. "Sen Beşiktaş'a ne dedin?" Alnındaki damar, vücudunda yükselen adrenalinle kendini gösterdi. "Ülkemin takımlarına laf mı ediyorsun ŞEREFSİZ?!" diye rahatça haykırdı. Yurt dışında yaşayan bir Türk olmanın en güzel yanı, cümlenin sonunda ana avrat Türkçe saydırsa bile, kimsenin ne dediğini anlamamasıydı.
"Diyorum ki," sarışın adamın boyu kısaydı ve Sinan'a ulaşmak için başını dikleştirdi. O berbat aksanıyla söylediği cümle, bardağı taşıran son damlaydı. "Sizin takımlardan bir halt olmaz!"
Sinan, soğukkanlı bir şekilde geriledi ve kafasını bir an bile tereddüt duymadan konuğunun iki kaşının arasındaki boşluğa gömdü. Yumruk olan eli boşa gitmesin diye bir tane de yüzüne indirdi ve sarışın adam, bilincini kaybetmiş bir şekilde diğer konukların kollarına doğru yığıldı.
"Demek ki..." dedi Türkçe konuşarak. "Sizin şu Fight Club, Jason Statham havaları yalanmış? Adam bayıldı!" Sinan keyifle gülerken, elleri cebinde kameraya yaklaştı ve derin bir nefes aldı. Yüz ifadesi, az önceki gülümsemeden yoksundu. "Çarşı..." omzundan arkadaki hengameye baktı. "Alayına karşı." dedi ve kameranın görüş alanından çıktı.