Theme song for this chapter. Play it! Play it! Para magmoment tayo. Haha. (So Close)
=Julia’s POV=
3 days na simula nung tumawag sakin si Kimpoy dahil sa aksidenteng nangyari kay Kath at DJ, parehas pa silang hindi nagkakaron ng malay hanggang ngayon. Pare parehas kami halos lahat walang tulog. Sal-itan sa pagbabantay. Pinagsama na lang namin sa isang kwarto sina DJ at Kath para hindi na mahirap bantayan. Nakakalungkot Makita silang dalawa na may kung ano anong nakasaksak na tubo sa kanila.
“Hey babe, don’t worry na, malakas yang si Kath, gigising din yan.” Patuloy lang kasi ang pag-iyak ko, simula noon. Ganun din sila tita.
“I know. Pero siyempre, hindi rin maiiwasan.”
“Tita Karla, mommy, kain po muna kayo then uwi na po muna kayo. Ako na po muna ang magbabantay dito.”
“Anak, hindi na, sasamahan kita dito. Gusto ko ako Makita niya paggising ko.” Tita Karla.
“Ok lang Julia. Kayo na lang lang muna ni Diego ang umuwi.”
“Ma, hindi rin papayag si Julia. Alam mo naman yan.” Diego.
“Hintayin na natin sila Dad mo, at sabay sabay na tayong kumain.”
Ganito na lang kami halos araw araw. Mas matagal pa ang pinagstay namin dito kesa sa trabaho. Alam na naman ng mga empleyado ang mga gagawin nila kaya wala masyadong problema sa kompanya kahit wala kami dun. Malaki tong kwartong kinuha sa ospital, 2 kama para kina DJ and Kath, may dining area, cr.
Anyway, kumakain na kami. Kasama naming si Kimpoy ngayon, Tinanong ko kay Kimpoy kung anong nangyari pero hindi rin niya maikwento ng tuluyan. Para bang may itinatago siya. Araw araw din siyang bumibisita at napapansin kong lagi niyang iniiyakan si Kath. I dunno if there’s something between the two. Hay. Ewan. Naguguluhan ako.
“AAAAAAAHHHHHHHHHHHH!!” Nagulat kami at sabay sabay na napatayo dahil napasigaw si Kath. Lahat kami ay lumapit sa kanya.
“Anak! are you alright??” Mom.
“Did something hurt?” Dad.
“Ang ulo ko. Ang ulo ko.” Nakikita kong naluluha siya. Hinawakan ko ng mahigpit ang kamay niya.
“Sandali lang, tatawag ako ng doctor.” Diego.
“Just relax baby, andito lang kami.” Dad.
Pinagmamasdan ni Kath ang paligid, nakapalibot kami sa kanya kaya siguro nagtataka siya.
“Bakit ako nasa hospital??” Kath.
“Anak, naaksidente ka.” Tita Karla.
“Tita Karla??!! Ano pong ginagawa niyo dito, diba nasa States po kayo?? Wag niyo sabihing nasa States ako??”
“Ha? Kath? Nasa Pinas tayo. Binabantayan ko si DJ.”
“DJ!!??” Humawi kami dahil nahaharangan namin si DJ.
“Anong ginagawa ni DJ dito!!? Diba nasa States sila?! Kelan pa sila nakabalik?!”
Wait, that’s weird. I think something’s wrong.
“Anak, are you serious!? Hindi mo alam??” Mom.
“Bes, nagjojoke ka na naman ba?? Hindi nakakatuwa ah? Baka nagpepretend ka na naman na may amnesia ka. Stop it. This is serious.”
“Anong sinasabi mo jan bes??”
“Hindi mo ba maalala na nakabalik na sila dito sa Pinas 3 months ago.” Dad.
“Huh? And so.. Bakit kami magkasama sa isang kwarto? Diba alam niyo namang galit ako sa kanya!? Mom! Dad!” Kath.
“I don’t think she’s joking Julia. Can you remember something 3 days ago Kath or anything for the last few months??” Kimpoy.
“Is there something to remember Kimpoy??” Sumagot naman si Kath.
“WAAAAAAAAAAAAAAAA!” Nagulat kami ng si DJ naman ang sumigaw.
=Kath’s POV=
Paulit ulit sila kung may naaalala ba ko. Malamang meron. Naaalala ko nga sila diba? But I cant remember na bumalik na sila DJ dito sa Pinas kaya laking gulat ko na lang ng magkasama sa isang kwarto. Honestly, I don’t know what to say. Basta ang alam ko galit ako sa kanya dahil sa pag-iwan niya sakin nun. That’s all I can remember. The hurt is still there.
“WAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!” Gulat kaming lahat ng mapasigaw si DJ hawak ang ulo niya. Napaupo na lang siya at pinagmasdan ang paligid niya.
“Anak!!” Tita Karla.
“Bro ok ka lang ba??” Ate Kylie.
“Sumakit lang yung ulo ko. Ma? Ate? Anong ginagawa ko dito? At sino sila??” Sabay turo samin ni DJ.
“Huy, DJ, wag kang magbiro ng ganyan, nakakahiya sa kanila.” Ate Kylie.
“Anong biro sinasabi mo jan ate? Wala na ba kayong makuhang kwarto at nakihati pa tayo sa kanila. Ni hindi naman natin sila kilala.” DJ.
Hindi ko alam, galit ako sa kanya. Pero parang kinurot ang puso ko ng marinig ko ang mga sinasabi niya. Hindi niya kami maalala. KAMI.
“Pero panong nangyari na naaalala mo kami. At sila hindi?” Tita Karla.
“Malamang pamilya ko kayo diba? Mommy? Ate? Teka sino ba kasi talaga sila?” DJ.
=Someone’s POV=
Pumasok na ang doctor sa kwarto at kinwento na sa kanya ang nangyari.
“I think they both suffered from post-traumatic amnesia. Dahil na rin sa aksidenteng nangyari.”Doc.
“Amnesia? But I do remember my family and my childhood. Imposibleng magkaamnesia ako.”DJ.
“But can you remember how old are you now? Or what happened the past few days?” Doc.
“Ahmmmm. Why cant I remember??”
“Because of the amnesia Daniel. There are things that you can remember but I think mostly nawala talaga.”
“Doc, pano naman yung sa anak ko? Ganun din ba? Ang nawala lang naman sa memory niya ay from 3 months ago siguro.” Mommy Min.
“I think the case is just the same, sa lagay kasi nilang yan talagang ang unang mawawala sa kanila ay ang mga recent memories. I don’t know if it’s true but may mga nagsasabi kasi na kaya nila nakakalimutan yun dahil sa sakit na mga nadadanas nila.” Doc.
“Huh? Doc, I have one question, is this permanent??” Mommy Karla.
“We can’t say. But I think they can figure it out by themselves.”
Napailing na lang ang lahat. Magkahiwalay na kama at nagkatinginan na lang sina Kath at DJ. Kath still feeling the hurt she had when DJ left him and DJ, still figuring out who are the people around him.
“So you really can’t remember me huh?” Napasalita bigla si Kath. Napahindi na lang si DJ.
"I THINK IT'S FOR THE BEST." Humiga na ulit si Kath sa kama niya at nagtalukbong. Ang sakit na nararamdaman niya ay lalo pang bumigat dahil nga tuluyan siyang nakalimutan ng taong pinakamamahal niya.
Naglapit na lang ang mga kasama nila at lumabas sila sa kwarto at nag-usap.
“What are we going to do now?” Mommy Karla.
“Bakit ba kelangan mangyari pa to. Magiging ok na eh. Oo na lang sana at hindi n asana pa nangyari to. Parang sobra na ang nangyayari sa kanila, masyado ng maraming pagsubok ang dumaan sa kanila.” Maluha luhang sabi ni Mommy Min.
“Sasabihin ba natin sa kanila ang mga totoong pangyayari nung nakaraang buwan??” Daddy John.
“Pasali po ha. I don’t think na makakabuti yun sa kanila.” Kimpoy.
“Bakit naman, baka nga pag kinwento natin yun bumalik ang ala-ala nila.” Diego.
“But I think they are still traumatized from the accident. Baka makalala pa.” Kimpoy.
“I think you’re right. Okay ganito ang usapan natin ha. I don't think makakaganda na isalubong natin sa kanilang dalawa na ok na silang dalawa.” Daddy John.
“Ang hirap. Lalo na si DJ, dahil buong alala nila ang nawala. Si Kath kahit papano, alam niya na may past sila ni DJ.” Julia.
“Hay, nakakaawa naman yung dalawa.” Ate Kylie.
“Okay na to ha? Wala tayong sasabihin, oobserbahan natin kung anong magiging reaksyon nila sa mga susunod na araw. Pag nagtanong, tsaka lang tayo sasagot.” Mommy Min.
“Eh teka, panong pagpapakilala ang gagawin ko kay Kath kay DJ. Napakarami pa namang picture at gifts nung dalawang yun. Bibiglain ko na lang ba siyang girlfriend niya si Kath??”Mommy Karla.
“I don't think na maganda yun, if you have time, itago mo na lang muna ang mga gamit na may koneksyon dun sa dalawa.” Daddy John.
"Hindi po ba baka makasama naman yun sa sitwasyon nung dalawa? I mean, pano kung hindi na nga nila maalala ang isa't isa? Yung mga pictures baka makatulong po yun." Julia.
"Wag na anak, kasi mabibigla yun sila nab aka makasama lalo. Sabi nga ni Doc. They have to figure it out by themselves." Daddy John.
"Hay, siguro their hearts will find a way na maalala ang isa’t isa." Julia.
"Sabi nga ni Mommy kanina, masyado ng maraming pagsubok ang nangyari sa kanila diba? Kaya nila yan. Alam kong mahal nila ang isa't isa. Hindi magtatagal at meron na yan silang maaalala." Diego.
“Alright. Sige, lilipat na lang muna kami ng kwarto baka kasi makasama sa lagay ni Kath kasi galit pa siya sa anak ko eh.” Mommy Karla.
“Pagpasensyahan mo na muna sana ang anak ko ha.” Mommy Min.
“Naiintindihan ko, wala namang gumusto sa pangyayaring ito.” Mommy Karla.
Kung makikita niyo sila ngayon, puro lungkot ang makikita niyo sa kanilang mga mukha. Inayos na ni Mommy Karla ang paglipat ni DJ sa ibang kwarto. SI DJ, sobrang nagtataka pa rin sa mga pangyayari at si Kath naman hindi pa rin umaalis sa pagtatalukbong.
“Anak, okay ka lang ba? May masakit ba sayo??” Mommy Min, naririnig niya kasing humihikbi si Kath sa loob ng kumot.
*sobs* “Ok lang ako Mom. I just want to rest.” Kath.
“DJ, lilipat na tayo ng kwarto.” Panggigising ni Ate Kylie sa kanya.
“Hmmmm. Ok. Teka, hindi niyo man lang ba sasabihin sakin kung sino sila??” DJ.
“Hi DJ, hindi mo ba talaga kami maalala?? Kahit konti?” Mommy Min.
“Hi-hindi po. Sorry po. Hay.” DJ.
“Ok lang, you don’t have to say sorry. BTW. Hindi kami masasamang tao. Kapitbahay niyo kami. Matagal na.” Min.
“Ganun po ba. Nice meeting you po.”
“Dude, Diego nga pala. Alam kong hindi mo din ako maalala. Pero magkaibigan tayo, matagal na. Si Julia nga pala wife ko.” Diego.
“I’m Julia. Sana maalala mo na kami. Sana talaga. Pagaling ka ha.” Napabuntong-hininga na lang si Julia.
“Sige Min, John. Lipat na muna kami.” Karla.
“O sige tulungan na naming kayo magbuhat.” John.
Isa isa na silang lumabas ng kwarto, naiwan na lang sina DJ at Kath. Nakatalukbong pa rin si Kath pero nilapitan ito ni DJ dahil hindi pa rin ito tumitigil sa pag-iyak kaya narinig ni DJ. Nakalabas ang isang kamay ni Kath sa kumot, hinawakan yun ni DJ with no hesitations.
“Hi. You told me, not knowing you is for the best? I don't know what's happening but stop crying, everything's going to be ok. Pagaling ka ha.”