Een volgend bord kwam in mijn beeld en ik rende er op af. Nog maar 1 kilometer! Ik vergat al de pijn en begon te sprinten.
'Wacht!' schreeuwde Jordan lachend en al snel had hij me ingehaald. Hard pakte hij mijn arm vast en trok me glimlachend in zijn armen. 'Wacht.' Fluisterde hij en snoof in mijn haar. Een hevige buikpijn kwam opzetten. Ik kreunde en kneep hard in Jordan zijn bovenarmen.
'Wat doe je nu?' zei hij lacherig, maar toen hij mijn gezicht zag knielde hij bezorgt bij me neer. Hij tilde me ineens over zijn schouder -had hij terwijl ik lag te slapen elke avond krachttraining gedaan of zo?- en begon te hardlopen. Binnen twintig minuten zouden we er zijn, maar misschien was dat wel al te laat voor mij.
POV Evelyn (ruim één week voor het POV van Lisa waar die eindigde)
'Probeer eens om het pistool zo vast te houden, misschien lukt het dan wel.' Zei Roos en ze duwde mijn hand een stukje naar links toe. Ik richtte opnieuw op de houten plank en kneep één oog dicht. Daarna haalde ik de trekker over en tot mijn verbazing zat ik maar één of twee centimeter naast het rode kruis. De zombie zou toch wel dood zijn, ik had zijn hoofd immers geraakt. Glimlachend en trots keek ik Roos aan en die knikte.
'Goedzo, morgen gaan we verder.' Zei ze en wilde me een hand geven. Helemaal vergeten dat ik aan die kant geen hand meer had verontschuldigde ze zich snel en hield nu haar andere hand voor. Snel nam ik die aan en bedankte haar. Daarna legde ik het wapen bij de andere pistolen en liep het hok uit. Binnenkort, dan zou ik eindelijk het kamp uit mogen.
'Martje!' schreeuwde ik nadat ik haar had gevonden na ruim vijf minuten zoeken. Het kamp was reusachtig geworden. Met ruim duizend mensen moest dat ook wel. Bij elke caravan of auto woonden vier mensen, plus nog ruim driehonderd mensen in het gebouw van het ziekenhuis zelf was dus een enorm oppervlakte.
Martje was met een paar kleuters aan het spelen bij de grote zandbak. Er waren meer van dit soort speeltuintjes. Ergens anders was een glijbaan, helemaal links van het kamp was zelfs met een hijskraan en echte speeltuin neergezet. Iedereen was zo ontzettend trots toen dat gebeurd was. Ik glimlachte toen ik daar aan terugdacht. Jammer dat ik niet mee had kunnen helpen omdat je met één arm nu eenmaal minder gewicht kan optillen.
Martje kwam naast me staan en leunde hijgend op mijn schouder. Ze zei: 'Je ziet er goed uit vandaag! Weer zin om te oefenen met echte zombies?'
Ik voelde weer adrenaline opborrelen en knikte heftig van 'ja'. Natuurlijk wilde ik dat! Hardlopend liepen we naar het dichtstbijzijnde arsenaal toe. De man daar trok zijn wenkbrauwen op bij het zien van mij. Zijn wenkbrauwen gingen nog hoger toen zijn blik verder ging naar mijn stompje.
'Ruzie gehad,' zei ik zogenaamd stoer en wees naar een langwerpig mes toe. Er zaten een soort rondjes in, het was dus een echt vleesmes. Ik had nog niet lang genoeg kunnen trainen, dus ik had nog niet helemaal al mijn krachten terug. Toch voelde ik me erg energiek de laatste dagen. Dat zou natuurlijk ook kunnen komen doordat Roos mij aan het leren was om te gaan met een pistool als je maar één arm hebt. Dit mes was eigenlijk voor beginners omdat je gemakkelijker een zombie vermoord, hij is wel erg onhandig als je tegen een groep zombies moet. Als je zo'n monster te diep steekt blijft hij namelijk gemakkelijk haken in het bot.
Martje koos een klein mesje waarvan het lemmet uit grote rondjes bestond, net zoals bij een bokshandschoen, zodat ze hem gemakkelijk kon vasthouden. Ook koos ze nog een klein pistool wat ze achter in haar zak stak.
'Kom, ik wil terug zijn voordat we gaan avondeten.' Zei ze en samen gingen we hardlopend richting de uitgang.
'Dames,' zei een jongen, het was Caspar, 'mag ik jullie om een gunst vragen?' Tegelijk knikten we. Ik wist dat Martje Caspar leuk vond, dus duwde ik zacht tegen haar arm aan om haar te plagen. Meteen zag ik dat ze begon te blozen.
'Kunnen jullie nog een bord ophangen? Op tien kilometer, naar het oosten toe.' We knikte en hij duwde het dubbelgevouwen bord dat in een rugzak zat in mijn armen. Daarna liep hij richting de enorme poort. Het ding was wel bijna zeven meter hoog en wel tien meter breed. Er kwam een andere jongen aangerend die Caspar hielp met het open duwen van de poort. Het was heel gemakkelijk gemaakt. Door een grote haak die een gesmede lus in ging, zoals bij een gewoon slot, kon hij nooit los komen. Met hoop kracht werd hij dan geopend als je 'm naar links duwde.
De poort was ongeveer één meter opzijgeschoven en Martje en ik snelden er doorheen. Waarschijnlijk zou het ons niet lukken om op tijd thuis te komen.
Het was twee uur lopen, dus halverwege stopten we even om wat eten op te zoeken. Het bord van vijf kilometer waren we nog maar net voorbij. Ik zei: 'Ik heb honger.' En alsof mijn maag hoorde wat ik zei begon die geluid te maken. Grinnikend keken Martje en ik elkaar aan.
Ze knikte diep in gedachte en we liepen het bos in. Al snel kwam ik de eerste zombie tegen. Zo stil mogelijk liep ik op hem af. Daarna, nadat hij zich omdraaide, begon ik te rennen. Hard schopte ik tegen zijn voorste knie aan waardoor hij voorover viel. Op het moment dat zijn hoofd de grond raakte, zette ik mijn knie op een bepaalde plek net onder zijn nek en stak het met recht in zijn schedel. Bloed spatte hoog op en meteen zat ik onder. Snel spuugde ik het bloed uit mijn mond en veegde daarna de rest weg met mijn mauw. In één ruk trok ik het mes uit zijn schedel en stond weer op. Een nieuwe zombie had mij alweer gezien. Ik deed weer precies hetzelfde en even later liepen Martje en ik weer naast elkaar.
'Je doet het echt goed,' zei Martje en klopte op mijn schouder. Glimlachend bedankte ik haar voor het compliment.
Na een tijdje hoorde ik eindelijk een vogel. Stokstijf stonden we tegelijk stil en wachtten zo tot de vogel weer een geluid maakte. Gelukkig was dat al snel en weer tegelijk keken we recht naar de vogel die op zo'n tien meter afstand op een dikke tak zat. Waarschijnlijk waarschuwde hij zijn vrienden voor gevaar, dat gevaar waren wij dan. Martje richtte haar wapen op het dier en schoot, het was meteen raak. Ik rende naar het dode lichaampje toe en zag dat ze precies op het hoofdje had geschoten. Ze was niet voor niets één van de beste schutters van heel het kamp. Trots liet ik haar het gat in de kop van de vogel zien. Ze knikte vrolijk en nam hem van me over. Daarna trok ze snel alle veren uit het beestje.
'Gewoon zo opeten? Ik ben te lui om hem helemaal te garen op een vuurtje.' Zei ze en zonder op mijn antwoord te wachten sneed ze het beest zijn kop er af. Een hoop bloed droop op haar hand en snel hing ze het dier even ondersteboven. Na ruim vijf minuten begon ze hem klaar te maken. Ik draaide me om, nog steeds kon ik er niet echt tegen. Logisch ook dat ik eigenlijk vegetarisch was en dat ik dus echt nog steeds niet kon koken. Ik vond het ook niet leuk om te koken, Martje weer wel. We verschilden erg veel van elkaar, maar we hadden ook veel dingen gemeen.
'Hier,' zei Martje en duwde een stuk vlees in mijn handen. Meteen zaten die onder het bloed. Snel stak ik het stuk vlees in mijn mond voordat er een kots gevoel opkwam. Ik trok een stuk vlees er van af en begon te kauwen. Naast elkaar liepen we het bos weer uit.
'We zijn er!' zei Martje en ze wees naar een groot reclamebord. Ik trok mijn wenkbrauwen op. Het was reclame voor de verkiezingen, vreemd dat er niet al wat op was geschreven, zoals dat we moesten oppassen voor de zombies. Ik hurkte neer en ritste mijn tas met één hand open terwijl ik met mijn tanden de tas op zijn plek hield. Nadat ik rits helemaal had opengeritst pakte ik de opgevouwen kartonnen plaat er uit en gaf die aan Martje. Daarna pakte ik de rol tape en begon er met mijn tanden een stuk vanaf te trekken. Na een stuk van ruim dertig centimeter te hebben gemaakt, trok ik die ervan af. Daarna duwde ik hem op de plek tussen de handen van Martje in. Zo gingen we de hele rand langs tot we zeker wisten dat hij goed vastzat. Daarna deed ik de tape weer terug in de rugzak en deze op mijn rug. Ik zette een paar stappen achteruit en keek naar wat we gedaan hadden. Het stuk karton had, hoe klein deze eerst ook leek, toch bijna het hele stuk hout waar de posters opgeplakt waren gebruikt. Ik knikte goedkeurend een keek naar Martje die al stond te wachten tot we eindelijk zouden gaan.
'Kom,' zei ze en begon te hardlopen. Hoe te eerder we thuis waren, hoe lekkerder eten we zouden krijgen.
POV Lisa (gaat verder waar deze was gebleven)
Mijn zicht werd steeds waziger bij elke stap. De pijn leek mijn lichaam over te nemen en ik merkte dat ik constant piepend ademhaalde. Jordan leek net te doen alsof hij me niet hoorde, al ruim vijf minuten was hij in een constant tempo aan het rennen.
De geluiden om me heen vervaagden en ik voelde alleen nog maar hoe zijn sleutelbeen zich elke keer diep in mijn buik geduwd werd. Het deed zo'n pijn! Kots kwam ineens omhoog, op tijd slikte ik het weer in. Na alles wat hij voor mij had gedaan verdiende hij het niet om ook nog is onder gekotst te woorden, ook al zou hij waarschijnlijk zeggen: 'Ik doe alles om jouw leven te redden, dus nee, het maakt echt niet uit.'
Ik kneep mijn ogen stijf dicht en begon in mijn hoofd te tellen, van het getal één naar het oneindige. Nadat ik ruim boven de vierhonderd was, raakte ik de tel kwijt.
'Probeer bij me te blijven,' zei Jordan, aan zijn stem was duidelijk te horen hoe uitgeput hij was. Toch versnelde hij nog zijn pas en ging nog verder voorover hangen. Ik merkte dat hierdoor zijn schouder niet meer in mijn buik gedrukt werd, maar hoger, meer in mijn ribben. Het liet me mijn lichaam genoeg ontspannen om even weer helemaal bij te komen. Een hevige pijn zette weer op in mijn onderbuik, alleen deze leek anders.
'Het gebeurt...' wist ik nog uit te brengen voordat een volgende pijnscheut weer op kwam zetten. Jordan begon te schreeuwen en nóg harder te rennen. Dacht hij dat ik dood ging? Ik opende mijn ogen en zag tot mijn verbazing bloed over zijn benen lopen. Kwam dat van mij? Verklaarde dat al die pijn? Snel kneep ik mijn ogen dicht en begon weer te tellen.
'Ik zie ... ik zie het ziekenhuis.' Zei hij en ik voelde hoe hij tevergeefs een poging deed om zijn snelheid nog meer te verhogen. Die mislukte en snel ging hij langzamer lopen. Waarschijnlijk had zijn lichaam helemaal opgemaakt en kon dus niet meer verder lopen. Ik merkte dat hij verder voorover boog en kneep in zijn armen om mezelf beter vast te houden. Hij merkte het zelf nu ook en ging rechtop verder met rennen.
'Help!' schreeuwde hij ineens hard en liet mij ontwaken uit de duisternis. Geschreeuw van jongens klonk en Jordan stopte met rennen. Mijn rugzak werd van mijn rug gegespt en ik werd in iemand anders armen gelegd. Ik opende mijn ogen en zag hoe Jordan instortte op het zandpad. Bang om wat er zou kunnen gebeuren probeerde ik om me los te maken uit degene die me vasthad. Maar hij was te sterk. Tranen stroomden over mijn wangen toen ik weer voelde hoe een nieuwe pijn kwam opzetten. Waarom moest dit mij overkomen?
POV Evelyn (op hetzelfde moment als de POV van Lisa)
Geschreeuw klonk en ik schrok op uit mijn droom. Wat was dat voor droom eigenlijk? Vage beelden kwamen weer op en verdwenen ook even snel weer. Onbelangrijk.
Ik sprong op en zag ook dat Martje wakker was geworden. Ze vroeg: 'Wat gebeurt er?' en keek verward om zich heen. Opeens werden haar ogen groot nadat ze haar blik uit het raam had geworden. Tegelijk liepen we naar het raam toe en keken naar het schouwspel wat zich daar afspeelden. Met wel tien mensen tegelijk werd de poort opengerukt en werd er een bloedend persoon naar binnen gebracht. De jongen die haar vasthield, ik herkende hem niet van deze afstand, was aan het sprintten. Waarschijnlijk bloedde degene die ze binnen hadden gebracht erg hevig, maar was niet gebeten. Geïnfecteerde mochten nu eenmaal niet binnenkomen.
Tien seconden later werd er een jongen naar binnen gebracht. Hij was licht gespierd, maar ook erg dun. Ik beet op mijn lip en zei: 'We moeten helpen, kom.'
Ik rende het trappenhuis af naar de receptie toe. Daar stond een slaperige Dana verveeld voor zich uit te staren, ze had niks door. Ik drukte meerdere keren op het belletje tot ze me verschrikt aanstaarde en schreeuwde: 'Waar is er een kamer vrij?'
'Ik...' begon ze en keek eerst schichtig kort om zich heen waarna ze een map oppakte en met haar vinger over een rij geschreven zinnen heen ging. Een paar keer sloeg ze de bladzijde om tot ze zei: 'Kamer 103 en 104 zijn wel vrij, één persoonskamers dus. Als er geopereerd moet worden is er op die verdieping ook een operatiekamer vrij. Ik zal bellen voor de bedden.' Blijkbaar had ze al uit het raam gekeken, hoe had ze anders kunnen weten dat er twee mensen werden binnengebracht?
Ik bedankte haar en pakte Martjes hand vast. Daarna trok ik haar mee naar de lift waar we uiteindelijk nog dertig lange seconden moesten wachten op de twee meisjes die met een bed stonden te wachten. Ik hielp mee met het bed duwen naar het midden van de zaal en daarna trok ik de deur open. Op het zelfde moment kwam de jongen met iemand in haar armen binnen sprinten en legde haar meteen op het bed neer. Het meisje bloedde hevig, alleen niet op de plek waar ik dat verwachte. Het was een meisje, ze leek rond de zestien jaar en ze was zwanger. Hoe had dat dan kunnen gebeuren?
De jongen werd ook binnengebracht en op het bed gelegd. Als eerste liep ik de lift in en drukte op de knop voor de eerste verdieping. Daarna werden de bedden binnengebracht en ging de lift een verdieping omhoog.
'Operatiekamer is vrij, verder kamer 103 en 104 ook!' schreeuwde ik en liep dit keer met de jongen mee. Ik kon het nooit aanzien als er een kind ter wereld werd gebracht. Als het klaar was kwam ik wel kijken. De jongen werd naar de achterste kamer gebracht en mij werd beveelt op hem te letten. Het bed werd tegen de muur aangeduwd en de hulp ging de kamer uit. Nu was ik alleen met een wildvreemde jongen. Snel trok ik zijn shirt uit, hij was toch bewusteloos en deed ook de rest van zijn kleding uit. Het duurde allemaal wat langer met maar één arm, maar uiteindelijk lag hij in een schone onderbroek op het bed en zijn vieze kleding op een hoopje op de grond. Trots begon ik zijn verwondingen te bekijken. Op wat sneeën en blauwe plekken na viel er niets op te merken. Alleen op zijn hoofd zou snel een blauwe plek ontstaan door de val op de zandweg die hij zojuist had gedaan.
Kort legde ik mijn hand op zijn borst en voelde hoe zijn borstkas op en neer ging. Het was rustgevend en ik sloot mijn ogen.
'Vind je hem leuk?' hoorde ik ineens en draaide me met een ruk om. Martje stond ik de deuropening. Haar handen waren lichtelijk rood gekleurd. Ze had dus geholpen met de bevallen en daarna een poging gedaan om het bloed van haar handen te wassen, wat dus mislukt was. Ik maakte nerveus een krul in mijn haar en haalde mijn schouders op.
'Ik zag wel wat je deed, hoor.' Zei ze en liep op mij en de jongen af. Daarna duwde ze de ziekenhuis kleding in mijn arm en beval me het hem aan te doen. Snel trokken we hem bij de jongen aan en verlieten daarna de kamer.
'De bevalling is goed verlopen, dus we mogen over twee uurtjes of zo wel gaan kijken.' Zei Martje en ze wees met haar duim naar de kamer naast de jongen. Het krijsen van een baby klonk en dit liet mijn nekharen recht overeind staan. O, wat haatte ik dat geluid! Ik knikte maar en versnelde mijn pas. Het liefst zou ik nooit meer die kamer ingaan.
POV Lisa (gaat verder waar die van Evelyn eindigde)
Een huilend geluid dringt mijn gehoorgang binnen en ik sper mijn ogen wijd open. Eindelijk was de pijn weg. Dat kwam niet alleen door de drugs die in me werd gespoten, maar ook doordat de baby eindelijk uit me was. Ik keek naar een klein, paars baby'tje en hief mijn handen op om het kleintje over te nemen. De dokter schudde zijn hoofd en de baby werd op een tafel gelegd. Voorzichtig, maar toch voelde het voor mij alsof ze hem wilden vermoorden.
'Alstublieft,' smeekte ik en strekte mijn armen verder uit. Pas na twee minuten die wel twee uren leken te duren werd de baby weer opgetild. Met tranen in zijn ogen keek de dokter mij aan terwijl ze het meisje voorzichtig in mijn armen drukte. Ik beschermde haar door haar kleine lichaam op mijn arm te leggen. Ze was erg licht. Waarschijnlijk was ze te vroeg geboren en dat zou dan ook de verklaring zijn dat de dokter eerst even moest kijken of ze wel gezond was of niet.
Iedereen behalve één meisje verliet de kamer. Het meisje glunderde en zei: 'Ik wilde altijd al verloskundige worden.'
'Bedankt, voor je hulp.' Zei ik en glimlachte. Ze knikte en begon mij ineens een verhaal te vertellen over een mislukte bevalling. Maar ik luisterde al niet meer, het enige waar ik naar kon luisteren was het gekrijs van mijn kleine meisje.
Een paar uur later was ze schoongemaakt en lag ze naast mij in een wiegje te slapen. Mij werd net verteld dat er zo mensen op visite zouden komen. Jordan lag nog te slapen, dus die zou het niet kunnen zijn. Logisch zou zijn als iemand die mij had geholpen even kwam kijken of ik nog wel echt leefde.
Als eerste kwam er een jonge vrouw binnen. Glimlachend kwam ze naast me zitten en pakte er nog een extra stoel bij. Er kwam dus nog iemand.
'Martje.' Zei ze terwijl ze mijn hand pakte en hem voorzichtig schudde. Ik stelde me ook voor en keek op. Op dat moment klonk het geluid van brekend glas.
'Lisa!' hoorde ik haar zeggen. Mijn mond viel open, dit kon niet waar zijn. Haar blonden haren, haar dunne gezicht, het klopte precies! Langzaam kwam ik overeind en zei haar naam.
'Lisa!' zei ze opnieuw en stapte over de glasscherven heen. Met een enorme vaart sprong ze op het bed en omarmde me. De geur van zweet drong mijn neus binnen, haar zweet. Ik glimlachte en wist niet wat ik moest zeggen. Tranen stroomden over onze wangen en ze keek me aan.
'Ik wist niet ... ik wilde...' ze barstte in huilen uit en keek Martje aan. Die zei: 'Zo te zien kennen jullie elkaar al?' Tegelijk knikten Evelyn en ik en we omhelsden elkaar opnieuw.
'Hoe heet ze?' fluisterde ze in mijn haren en ik hoorde haar snuiven. Ik schudde mijn hoofd en ze ging overeind zitten. Kort wierp ik een blik op het wiegje met het meisje er in. Een naam? Wat voor naam zou ik haar moeten geven? Ik keek weer naar Evelyn die mij verwachtingsvol aankeek.
'Sasha.' Fluisterde ik en kijk weer naar het baby'tje. Sasha, ja, dat was een perfecte naam. Ik keek Evelyn weer aan en ze glunderde van blijdschap. Knikkend stapte ze uit bed en pas toen zag ik dat ze haar arm mistte. Maar blijkbaar maakte dat haar niets uit. Want gekke geluidjes makend begon ze de baby te kietelen die op haar beurt ook weer begon te lachen.
Het leven leek héél even normaal deze dag, maar héél even. Maar het was lang genoeg om de komende maanden in leven te blijven.
OMGGGGGGGGGGGG BIJNA 4000 WOORDEN JEEH. De wifi is echt heel slecht D; morgen avond het epiloog denk ik en dan vertel ik de 'verrassing' ;)