Arkadaşlarla eğlenceden dönüyorduk o akşam.
Belli ki sen de öyle...
Köşedeki dükkandan çıkınca gördüm seni ilk defa.
Sen ki güzelliğin başladığı yer ve bittiği
Sen ki unutturursun adama benliği.
Sen, öksüz ceylanın ürkekliği,
Sen, masum dizelerimin titrekliği,
Sen, çözülen diz bağım,
Sen, üzerime atılan ağım,
Sen, solum sağım
Sen, balım, yağım.
Sen...
Seni yazabilecek kalem bende yok.
Anlatabilecek yürekse durmak üzere.
İki kelam edecek dil bende yok.
Sol yanımın yangınına körükle giden sen.
Bu sokaktan mı geçmen gerekirdi senin de?
Gerçi yazılmışsa alnımıza, kavuşurduk sonunda.
Sen, huriler hurisi, sen, masallar perisi
Aklım düştü yere, kalmadı ötesi berisi.
Tükeniverdi ömrüm, unuttum neydi gerisi.
Sen...
Kaçıncı bakışmamızdan sonra bir kağıt tutuşturdun elime.
Hayallerim başıbozuk, serseri.
Gönlüm takıldı, sana düştü.
Gözlerim senden başka her manzaraya küstü.
İlk buluşmamız şahaneydi.
Tavuk döner bahaneydi.
Sana bakınca sen dışındakileri bana unutturan neydi?
Seviştik günlerce.
Dokunduk yaralarımıza, dokunduk sevinçlerimize.
Yıldızlara baktık.
Dilek tuttuk senli benli.
Dalgaları dinledik kıyımıza vuran.
Batık aşklar çıkardık derinden.
Kumsallarda yürüdük.
Sokaklardan geçtik.
Taşı sıktık, aşk çıkardık.
Tuza bandık ekmeğimizi.
Toprağı öptük.
Aynı elmayı ısırdık.
Oturup bir zeytin ağacının gölgesine sır olduk.
Asmalardan salkım kopardık.
Kulağımıza küpe yapardık.
Bilinmez yollara sapardık.
Yine de
Aşk ektik, aşk biçtik.
Soğuk sulardan içtik.
Birbirimize kurduğumuz köprülerden geçtik.
Yine de yolumuz uzundu.
Buğulu camlar ardında kaldık.
İksirin neydi senin söyle bari.
Teninde can mı canında ten mi?
Şakağındaki bir ben mi?
Gözbebeklerinden taşan renk mi?
Dudaklarından akan ab-ı hayat mı kandığım?
Ateş-i aşkınla yandığım
Seni melek sandığım
Melek sanıp aldandığım
İksirin neydi senin?
Senin...
(Yarım kalan bir şiir, inşaallah bir gün tamamlayacağım.)