Op het strand, 's nachts alleen.
Zoals de oude moeder zich zwaait, weer en heen, het zingen van haar husky lied.
Terwijl ik kijk naar de heldere schijnende sterren, denkend aan een gedachte van de sleutel van het universum en van de toekomst.
Op het strand, 's nachts alleen.
Een vaste gelijkenis vergrendelt alles,
Alle bollen; gegroeid, onvolgroeid, klein, groot, zonnen, manen, planeten, kometen, en planetoïden.
Alle stoffen van hetzelfde, en alles wat geestelijk is op datzelfde.
Alle afstanden van plaats, echter breed.
Alle afstanden van de tijd, van alle levenloze vormen.
Alle zielen, alle levende lichamen, al zijn ze ooit zo verschillend, of in verschillende werelden.
Alle gasvormige, waterige, plantaardige, minerale processen; de vissen, de bruten, zelfs voornamelijk het getal zeventien.
Alle mannen en vrouwen, en dus ook ik:
Alle naties, kleuren, barbarij, beschavingen, talen:
Alle identiteiten die hebben bestaan, of zullen bestaan, op deze donkere aardkloot, of elke andere leefbare planeet,
Al het leven en de dood; allemaal van het verleden, heden en toekomst:
Deze enorme gelijkenis overspant hen, die overspant was, voor altijd overspannen:
Hen compact te houden, en hen omsluiten.
Op het strand, 's nachts alleen.