Het was middernacht toen ik de deuren naar het balkon opende om wat frisse lucht in te ademen en keek naar buiten.
Vanaf hier zag het strand er hèèl rustgevend uit. Zo stil. Zonder wind waren er natuurlijk geen golven om het witte zand verder naar ons landhuis toe te spoelen.
Dat gaf mij dat vredige onwerkelijke beeld van een perfect vakantieoord.
Helaas is ons leven niet zo'n feest.
Morgen is het zover, de uitschakeling.
Alle zeventienjarige in Occularia moeten dan bewijzen dat ze meerderjarig zijn geworden en dat ze dus een plek verdienen in èèn van de rijkere secties van Occularia.
Maar tot ieders afschuw moet je vechten om te bewijzen dat je het waard bent om te blijven leven. Als je goed bent of een select bent, dan kan je een belangrijk bestaansrecht krijgen, zodra je levend uit de ring komt.
Onze sectie: Paard, is de op èèn na rijkste van allemaal. Ik heb het geluk hier geboren te zijn. Andere, zoals Rose hebben dat niet.
Een sectie boven die van ons, is de zwaan. Daar heb je daadwerkelijk echt te maken met gouden fonteinen, kristallen kroonluchters en kastelen met duizenden kamers. Zij zijn van koninklijke bloede omdat ze selecten waren geweest tijdens de uitschakeling.
Eentje onder ons is de vis, daar heb je vaak grote huizen met enorme tuinen en veel grond. Dit zijn vaak eigenaars van bedrijven.
Daaronder heb je de slang, ezel en de kat. Deze zijn van gemiddelde waarde, zoals Rose.
De pad, aap en de rat zijn het aller armst. Zij hebben moeite om aan eten en drinken te komen.
Maar, als je de uitschakeling wint en overleeft, dan wordt je beroemd en dan kom je in een rijke sectie en verdien je bakken met geld.
Sommige winnaars vonden het zelfs zo leuk dat ze een van de leidinggevende palaranten werden.
Natuurlijk heeft ons gezin het in dit landhuis en in deze sectie prima. Dus verlangen we niet echt naar nog meer goud en juwelen. Maar helaas, toch moeten de zeventienjarige meedoen. Het is traditie. En een wet, de aller belangrijkste en strengste regel van dit land. Het hoort gewoon bij onze cultuur, volgens de uitschakeling.
De palaranten, de bestuurders van dit land, zijn ook de baas over de uitschakeling. Ze hebben hun genootschap naar het evenement zelf vernoemt.
Ik kan het maar niet accepteren dat ik er misschien morgen niet meer zal zijn. Ik ben nog helemaal niet klaar om te sterven. Ik wil nog trouwen met een mooie vrouw, kinderen krijgen en oud worden. Helaas is onze keuze bij onze geboorte al vastgesteld.
Ik voel me verschrikkelijk. Daarom heb ik buitenlucht nodig, om tot rust te komen. Het helpt niet echt.
Ik voel me nog steeds vreselijk. Ik had beter misschien in bed kunnen blijven. Maar waarschijnlijk zou ik toch niet kunnen slapen.
'Hè Kai!'
Ik schrik op uit mijn overpeinzingen en kijk achterom, naar mijn kamer. Die is donker en verlaten. Waar komt die stem dan vandaan?
'Au!' Ik krijg een knalrode appel tegen mijn achterhoofd gegooid.
Hij stuiterd nog even na op het laminaat en rold vervolgens onder mijn boekenkast.
Ik kijk omlaag naar de tuin, om te kijken wie die appel gegooid had.
Mijn ogen glijden naar de rijen appelbomen en toen naar omringende stenen muren met de klimplanten die ertegenop groeien en tenslotte naar de grote fontein in het midden van dat alles.
'Nee, hier!' Roept de stem zacht maar duidelijk.
Ik kijk naar de dikste boom die mij nog niet eerder was opgevallen.
En daar zit ze.
Helemaal bovenin de knoestige takken van de dikke appelboom.
Haar haar is helderder rood dan toen ik haar voor her laatst had gezien en haar huid gloeid bleek wit in het maanlicht.
'Rose!? Wat doe je!? Je mag hier niet komen! Dit is de Paarden sectie!'
En hoe is ze in vredesnaam hier gekomen!?
Ze zeg niets, maar wenkt me slechts met haar vinger.
Ik zucht. Mijn warme adem vormd rookwolken in de donkere lucht.
Ik zet hèèl voorzichtig èèn voet op de balustrade.
Ik kijk angstvallig omlaag en kreun.
Helaas heb ik hoogtevrees van mijn moeder geërfd.
'Kai Kom nou!' Sist ze weer.
Ik laat me achterstevoren omlaag zakken. Ik hoop dat die klimplant nog steeds tegen de muur onder het balkon groeid.
Mijn voet komt neer op iets zachts.
Yes! Ik heb geluk! De plant is er nog!
Ik klim met gemak omlaag via de kronkelende bladeren, langs de stengel op het vochtige gras van de achtertuin.
Ik loop over het geplaveide pad langs de fontein naar de appelbomen.
'Wat ben je hier in godsnaam aan het doen!?'
Ze glimlacht als ik onderaan de boom naar boven kijk.
Ik knars geërgerd met mijn tanden.
'Soms snap ik je echt niet, weet je?'
Ze lacht; springt uit de boom en landt vlak voor me.
'Dat hoeft ook niet.'
'Kom,' zegt ze en loopt naar de fontein. Daar gaat ze op de rand zitten en strijkt haar witte jurk glad.
Ik volg haar en neem naast haar plaats.
'Dit is wellicht onze laatste nacht hier,' zegt ze zacht.
Ik kijk naar haar treurige gezicht.
Ze kijkt me aan en voor het eerst valt het mij op dat ze een vurige gloed van dapperheid in haar ogen heeft.
'Ik denk dat jij geselecteerd zal worden, Kai.'
Ik snuif.
'Waarom?'
Ze kijkt naar haar voeten en kleurt langzaam van ivoorwit naar donkerrood.
'Nou...gewoon...je bent sterk, snel, lang, knap en rijk.'
Ik kijk glimlachend naar haar.
'Vindt je me knap?'
Ze wordt nog roder.
'T-tuurlijk. Bijna elk meisje zegt dat achter je rug om.'
Ik lach.
'Dat wist ik niet, ik dacht eerder dat ze zo over Aiden zouden denken.'
'Pfft, bedoel je die blonde uitslover? Natuurlijk niet. Hoe kom je daarbij? Hij heeft geen hersens, het enige wat hij heeft zijn spieren en geld.'
Ik doe mijn vingers in het water van de fontein en maak met mijn hand draaiende bewegingen zodat er een kleine draaikolk ontstaat.
'Daar houden meisjes toch van?'
Ik spat water tegen het gevleugelde stenenbeeld dat in het midden van de fontein mooi staat te wezen.
Ze schud haar hoofd.
'Sommige, ik niet niet. Ik hou van knappe, slimme, slanke jongens.'
Ik voel het ongemakkelijkheids level stijgen, dus verander ik vlug van onderwerp.
'Wat is eigenlijk het voordeel van een select?'
Ze haald haar schouders op.
'Ze krijgen de beste training van de beste coaches, de beste tips en info, de beste slaapkamers, het beste eten en vaak ook het meeste volgelingen en bondgenoten.'
Ik was even stil terwijl ik mijn handen aan het afdrogen was aan mijn broek.
'De enige die kans maken om gekozen te worden en dan zo bij de selectie te komen, zijn meestal de sterkste, de slimste en de rijkste,' zei ze starend naar het nu kletsnatte marmeren beeld in het midden van de fontein.
Ik staar omhoog, naar het landhuis.
'Of gewoon natuurlijk de favorieten van de palaranten,' voeg ik toe.
'Ja, dat kan ook.'
Ze zucht.
'Weet jij hoe ze kiezen?' Vraag ik nieuwsgierig.
Ze kijkt me vreemd aan met haar bruine ogen.
'Weet jij hoe ze beslissen wie een select wordt en wie niet?' Vraag ik nu met meer details.
Ze denkt even na.
'De vorige keer moesten kinderen om de beurt een haar in een een klein stenen machine doen. De machine zend een soort lichtstraal uit. Ze noemde dat licht een hologram. En daarop zag je de foto's van de selecten van dat jaar.'
Ik trok èèn wenkbrauw op.
'Hoezo die haar?'
Ze speelde met een rode haarlok.
'Daarmee konde ze hun moed, hun rang, hun intelligentie en hun kracht meten. Snap je? Zo konden de palaranten beter beslissen wie ze wilde kiezen om het spannend en leuk te houden.'
Dat laatste begrijp ik. Ze willen het "evenement" leuk houden. Het wordt op tv uitgezonden zodat iedereen mee kan kijken.
Ik had zelfs begrepen dat voor de armste secties ook kleine tv toestellen geregeld gingen worden. Dit is allemaal erg verhelderend. Nu weet ik meer dan dat ik eerst wist.
naar aan de andere kant was dit toch niet zo slim om te vragen.
Ik voelde me nu namelijk nog rotter dan eerst. Hoe groot is de kans dat ik een select wordt? Fifty-fifty? Nog niet eens, volgens mij. Ze kijken naar de alker rijjste. Ik denk daarom dat de zwanen een grotere kans krijgen. De oaarden sectie heeft al een niet al te grote kans, laat staan iemand van de nòg lagere secties.
'Hoe weet je zoveel hier vanaf?' Vroeg ik kijkend naar hoe haar ogen het landhuis en de tuin in zich opnamen.
'Mijn vier oudere zussen zijn vroeger ook om de beurt gegaan. En dus ging ik elke keer kijken.' Haar stem klonk nu uitermate bedroefd.
'Ze hebben alle vier niet overleefd.'
Zij is de jongste en dus de laatste dochter van Clintons.
'Sorry.'
Ze zucht.
'Is niet erg.'
Fijn. Nu voel ik me ook nog schuldig dat ik erover begonnen ben.
'Ik ben nooit gaan kijken, omdat het van mijn moeder niet mocht. En ik wilde ook helemaal niet zien hoe iedereen van elkaar afscheid nam,' zei ik om haar af te leiden van haar verdriet.
'Het is ook vreselijk om te zien. Je ziet letterlijk, hoe families uit elkaar gescheurd worden.' Deze poging was ook niet helemaal handig geweest. Goede actie Kai, nu voelt ze zich nog ellendiger! Well done!
Ik schudde mijn hoofd. Wat haat ik die palaranten toch! Dat ze Occularia scheiden in rijke en armen secties, oké. Maar dat het perse verplicht is om een arena in te stappen en te vechten tot je sterft, dat gaat tien stappen te ver!
Een meisje als Rose overleeft dat nooit! Maar ik zal haar beschermen. Hoe dan ook.
Ik sta op.
'Ik kan maar beter weer terug naar bed gaan, voordat mijn moeder nog ontdekt dat ik weg ben.'
Ze glimlacht en staat ook op.
'Oké ik ga ook weer terug naar mijn sectie.'
Ik weet dat het niet ver hier vandaan is, maar toch. Een meisje, alleen buiten? In het donker? Niet verstandig. Eigenlijk moet niemand na het donker nog buiten zijn. De laatste tijd zijn de Ratten rellen aan het schoppen.
'Oké, ik zie je morgen!' Zeg ik en klauter weer via de klimplant omhoog.
Zo gauw ik weer veilig op het balkon ben, zwaai ik naar haar. Zij zwaaid terug, vanaf de top van de muur. Zo is ze hier dus gekomen.
Ik grijns en loop daarna mijn duistere kamer in. Pas nadat ik haar over de muur heen zag springen en haar in de verte zag wegrennen, sluit ik de glazen deuren en kruip mijn warme bed in.