Dedicated to her. Dahil mahal na mahal ko si Tamako Sia. Hahaha =) Keep up the good work po. :)
Chapter VIII : Conversation under the Rain
(DANICA’S POV)
Nakakagulantang ang sinabi niya kanina.
Sabihin ba namang kami? Eh, hindi naman. Duh! It’s like nakilala ko lang siya diyan. Then BOOM!
Papakilala na niya ako na GIRLFRIEND niya sa buong Campus.
Paano na lang ako pag nalaman’yo ni Kuya. Malamang malalagot ako sa kanya.
I hate this Man beside me.
I hate his guts.
I hate his actions.
I hate EVERYTHING about Him!
I just wanna dissappear right now. Nakakahiya.
Hila-hila niya parin ako. At ito ako pinapabayaan ko nalang siya. Kasalanan naman niya’to e. Kaya siya ang dapat na lumutas nito. I want to know why he did that. Dahil lang ba sa ex niya? Is he really want to use me? I hate it. Pero bakit parang masakit. Masakit sa bandang puso ko. D@mn! Ano ba naman ang iniisip ko. Hindi ito ang tamang oras para isipin ko yan. I just need him to explain.
Hindi ko namanlayan nandito na pala kami sa Parking lot ng school.
“Sakay!” Ma-otoridad na sabi niya sa akin. Kaya ako, sumakay na lang. Nakakatakot siya. Ngayon ko palang siya nakita na ganyang ang itsura. This is the First Time.
Pinaandar niya ang kotse. Hindi ko alam kung saan kami pupunta. Pero parang sa Langit niya ako gustong ipunta. Paano ba naman kung makapag patakbo ng sasakyan e akala mo wala ng bukas. Sobrang bilis. Para kaming lumilipad ngayon. Ano ba kasing problema niya? Is He insane. Siya pa yata ang galit nagayon. Di’ba dapat ako ang magalit sa kanya.
Hindi kuna kaya ang katahimikan kaya ako na ang unang magsasalita.
“S-steven, s-saan tayo pupunta?” Kinakabahang tanong ko sa kanya.
Ni hindi man lang siya sumagot oh ni tingin man lang wala. Parang wala lang siyang narinig. Ano bang nagyayari sa kanya?
“Steven, hindi mo naman siguro ako gustong patayin ano? Bagalan mo naman sana ng konti ang patakbo mo. Nakakatakot e.” Sabi ko sa kanya. Pero hindi ko alam kung nakikinig o pinakikinggan niya ba ako. Wala pa rin kasi siyang sagot e.
Pero ng mga lumipas na minuto, binagalan na niya ang patakbo niya. Buti nalang at nakinig siya kahit papaano. Akala ko talaga katapusan kuna kanina e.
Tumigil na ang sasakyan. At tinitigan ko lang siya. Hinihintay kong may sabihin siya e. Hindi ako sanay na ganyan lang siya. Ni walang kariareaksyon.
“Bumaba kana.” Utos niya sa akin. At dahil mabait ako. Sumunod na alng ako sa kanya at bumaba.
Ewan ko kung nasaan kami. Pero parang katulad ito ng una kong makita ang bahay nila. Kamangha mangha. Maganda dito. Peaceful ang lugar. May isang pond diyan sa tabi at may tulay na pwede kang umupo doon at itampisaw ang paa mo sa tubig.
Umupo si Steven doon sa tulay. Sinundan ko lang siya at kagaya niya umupo rin lang ako sa tabi niya. Walang umiimik sa amin. Parang ang lalim ng iniisip niya ngayon. Ngayon ko lang siya nakita na super serius. Kasi sanay ako sa kanya na nambabara. Lagi akong sinasabihan ng kung ano ano. Pero ngayon. Ibang-iba siya. Siguro nga tama ang iba. Ang taong palatawa ay silang may pinakamabigat na nararamdaman.
“Mae, am I that stupid?” Out of the blue na tanong niya sa akin.
“I think you’re not. Why?” Sagot ko naman sa tanong niya. Hindi ko alam kung bakit niya ako tinatanong ng ganito pero ramdam ko ang sakit sa mga salita at sa mukha niya. Ano ba talaga ang nangyayari?
“Pero, bakit ganon? Bakit ganito? Bakit hangga ngayong mahal ko parin siya?” Tanong niya sa akin na nakatingin sa tubig.
“Hindi ka stupid or anything. You just loved someone so dear kaya ka nagkakaganyan.” Honest na sagot ko sa kanya.
“You know what that’s the reason why I like you. You know how to make me feel good?” Tapos nagsmile lang siya ng mapait. Nakatingin parin siya sa tubig.
“Steven, can I ask you a question?”
“You’re alredy asking.” Sagot naman niya. Pilit siyang tumatawa para hindi makita ang malungkot niyang mukha. Pero wala e. Halata parin.
“Am I?” Sagot ko naman sa kanya. “Pero anyways, why… why did you do that? Okay lang naman sa akin yung ginawa ng babae kanina e. Kaya ko na yun. Sana pinabayaan mo nalang ako.” Sabi ko sa kanya. Nakatitig parin ako sa kanya. Pero siya nakatingin parin sa tubig.
“Do you really want to know?” Sagot niya sa akin. And this time tiningnan niya na ako. We made an eye-to-eye-contact.
“Pwede ko bang malaman?” Tanong na sagot ko sa kanya.
“Sure. Here ito goes.” Huminga muna siya ng malalim bago niya simulan.
“Believe it or not nagmahal din naman ako noon e. And I think I will be a liar if I will say na hindi kuna siya mahal. I love her too much. And I love her that much kaya pinakawalan ko siya. I don’t know what to do. Gusto kuna siyang makalimutan. Kaya ngayon kilala mo ako as a Cassanova. Ang taong walang sineseryoso at walang minamahal. Pero, ang tanga ko lang e. Kahit na ganito na ako. Everytime na makikita ko siya masakit parin. Pero ang matindi hindi parin nawawala ang pagmamahal na binigay ko sa kanya noon. Ang sakit sakit lang.” Paliwanag niya. At naramdaman kong may pumapatak na na galing sa mga mata niya. Kasanbay nito ang buhos ng ulan sa langit.
“Steven, sumilong----“ Hindi kuna natuloy ang sasabihin ko dahil bigla nalang niya akong niyakap. Heto kami ngayon basang basa ng ulan. Pero parang wala lang sa kanya yon.
“Mae, Ang sakit. Ang sakit sakit. I know this is so gay. Pero anong magagawa ko. Mahal na mahal ko parin siya e. Ang tanga ko.”
Hinaplos haplos ko ang likod niya. Ayoko siyang nakikitang umiiyak. Ngayon lang ako nakakkita ng lalakeng umiiyak ng dahil sa babaeng mahal na mahal niya. Bilib ako sa kanya. Bakit? Kasi siya kaya niyang ilabas ang tunay niyang nararamdaman samantalang ako, hindi at hinding hindi mangyayari yon.
“Steven, tama na. Nandito lang ako para sa’yo.” Pagpapalakas ko ng loob niya.
“Mae, sabihin mo. Hindi mo naman ako iiwan diba? Hindi ko makakaya na iwanan mo’ko.” Sagot ni sa akin at tinangnan ako ng mata sa mata. Sa totoo lang ikinagulat ko ang tanong niya.
“S-steven, syempre hindi kita iiwan. Lagi lang akong nandito para sa’yo.” Sagot ko naman sa kanya. Kaya nakita ko ang mata niya na bahagyang sumaya at nakita ko ang mga labi niya na may namumuong ngiti.
Kahit hindi niya sabihin nararamdaman kong kailangan niya ako. Pero hindi ko alam kung bakit ko nasabing hindi ko siya iiwan. Eh, kinaiinisan ko siya di’ba.
“Salamat Mae. Dito ka lang parati sa tabi ko ah. Huwag na huwag mo akong iiwan.” Sabi niya sa akin. Pero bago pa amn ako makasagot ay naramdaman ko nalang ang mga labi niya na nasa sariling labi kuna.
Hindi ako makagalaw. Itong lalaking to talaga. Ang lakas sa akin. Pinabayaan ko nalang siya at sumabay sa halik niya. Ewan ko pero meron sa loob ko na masaya at parang may sumasabog na fireworks.
We shared a ver Passionate kiss under the rain.
Una siyang tumigil sa paghalik. At tumingin diretso sa mga mata ko.
“THANK YOU MAE. PANGAKO IKAW LANG. WALA NG IBA.
Sana rin tulungan mo’kong makalimutan SIYA.” Sabi niya sa akin. Wala akong alam isagot pero gumalaw mag isa ang bibig ko at sinabi ang katagang.
“OO. Pangako.”
Basahin niyo po.
XOXO Daryll<3