♫ Song of this Chapter: Natalie Taylor - In The Air Tonight (Lucifer Cover) ♫
》Κριστίν
Νιώθω πως η ανάσα μου είναι κομμένη μα η μυρωδιά που βρίσκεται τυλιγμένη γύρω μου, με κάνει να μπορώ να ζω. Νιώθω πως δεν έχω αρκετό οξυγόνο, μα για έναν περίεργο λόγο το άρωμα εκείνο εισβάλλει μέσα μου δίνοντάς μου ζωή. Ανοίγω τα μάτια μου καθώς συνέρχομαι από την πτώση μου. Η αίσθηση να πέφτεις και ποτέ να μην συγκρούεσαι είναι ατέλειωτη. Κοιτάζω γύρω μου καθώς νιώθω το κορμί μου να τρέμει, μα τίποτα δεν φαντάζει γνωστό. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου προσπαθώντας να προσαρμοστώ στον χώρο μα ακόμα και τώρα η μυρωδιά αυτή γύρω μου κάνει τα πάντα τόσο οικεία. Αγγίζω τους ώμους μου και καταλαβαίνω το γιατί. Είμαι τυλιγμένη με το σακάκι του. Αυτή η μυρωδιά που μου δίνει ζωή είναι η δική του. Κάθε μου χτύπος αντιδράει σε εκείνη, κάθε σημείο μέσα μου ξαφνιάζεται και ανυπομονεί να νιώσει ακόμα πιο έντονα την μυρωδιά αυτή. Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει τόσο γρήγορα, γιατί κάτι μου λέει πως ξέρει περισσότερα από όσα ξέρω ήδη.
Σηκώνομαι από το άγνωστο κρεβάτι και κοιτάζω γύρω μου εξεταστικά τον χώρο. Οι γόβες μου είναι τοποθετημένες δίπλα στο κρεβάτι και τα φώτα είναι κλειστά. Αγγίζω το μαρμάρινο πάτωμα και ανατριχιάζω αμέσως με την παγωμένη υφή του. Σφίγγω το σακάκι του, πάνω μου και αμέσως ηρεμώ. Τυλίγω τα μανίκια γύρω μου και φαντάζομαι πως εκεί υπάρχουν τα χέρια του. Προσπαθώ να αισθανθώ πως είναι να με αγγίζει και τα πάντα μέσα μου περιμένουν να εκραγούν. Κοιτάζω γύρω μου μα δεν βλέπω πουθενά το κινητό μου. Δεν έχω ιδέα που βρίσκομαι. Όμως θυμάμαι. Θυμάμαι πως έπεφτα. Θυμάμαι πως έχανα αργά τη ζωή μου. Θυμάμαι πως εκείνος ήταν η τελευταία εικόνα χαραγμένη στο μυαλό μου πριν την πτώση μου και ειλικρινά θα άξιζε να πεθάνω για αυτή την εικόνα. Το κεφάλι μου το αισθάνομαι να γυρίζει μα δεν μπορώ να εξηγήσω τίποτα. Ούτε τι έγινε, ούτε πως βρέθηκα εδώ.
Στρώνω το φόρεμα πάνω μου και τυλίγω το σακάκι του ακόμα πιο πολύ πάνω μου. Η αίσθηση να με αγγίζει κάτι που πριν άγγιζε εκείνον είναι απλά ότι χρειάζομαι. Η αίσθηση να έχω το άρωμα του πάνω μου, είναι μια παραφροσύνη όλων των αδυναμιών μου. Βηματίζω προς την έξοδο του δωματίου και νιώθω να ανατριχιάζει κάθε σημείο μου. Το ξέρω πως βρίσκεται εδώ. Το καταλαβαίνω. Κάθε σημείο μου στο σώμα μου νιώθει την αντίδραση που προκαλεί η παρουσία του. Μα φοβάμαι. Φοβάμαι μην με απορρίψει πάλι. Φοβάμαι αυτή την πλευρά του που η ψυχή του είναι χαμένη. Φοβάμαι να περάσω άλλο ένα βράδυ χωρίς εκείνον κοντά μου. Φοβάμαι να ξημερώσει πάλι και να είμαι πνιγμένη με αναμνήσεις και στιγμές και όχι με την παρουσία του. Δεν το θέλω άλλο αυτό. Δεν θέλω να αναλωθώ πάλι σε μία τέτοια νύχτα, χαμένη με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ξεκίνησα να αισθάνομαι για αυτόν. Τον θέλω, τον χρειάζομαι κοντά μου. Τον έχω ανάγκη. Κάθε ώρα που περνάει, κάθε λεπτό και κάθε δευτερόλεπτο μακριά του μοιάζει και από μία μικρή αιωνιότητα μαρτυρίου για την καρδιά μου. Άφησα τόσες ώρες να περάσουν καθώς φανταζόμουν να με κάνει δική του, μα τα η ψευδαίσθηση είναι ένα καλοφτιαγμένο ψέμα. Τώρα όμως θέλω την αλήθεια μας. Πιστεύω ότι αυτή η νύχτα κρύβει πολλά και θέλω να χαθώ τόσο πολύ μέσα της μαζί του. Ο χώρος γύρω μου είναι τόσο ξένος, μα η μυρωδιά του γύρω μου κάνει τα πάντα να φαίνονται τόσο ζωντανά, σαν μια κοιμισμένη πραγματικότητα. Ίσως και να βρίσκομαι ένα βήμα πριν την μεγάλη έκρηξη της αλήθειας και των συναισθημάτων μου, μα νιώθω έτοιμη να τα δεχτώ όλα. Νιώθω την ανάγκη να χαθώ στην αλήθεια του και ας πονέσω. Αρκεί να πάρω έστω και μια μικρή δόση από εκείνον. Αρκεί να τον δω και όλα θα είναι καλά.
Βγαίνω από το δωμάτιο και βηματίζω αργά σ΄έναν διάδρομο γυάλινο. Φαντάζει τόσο περίεργο όλο αυτό. Όλα φτιαγμένα από γυαλί. Νιώθω σα να βηματίζω μέσα στην καρδιά μου. Τόσο γυάλινη και περίπλοκη, μα δική του. Του ανήκει. Του ανήκω εγώ. Σε κάθε βήμα μου νιώθω πως φτάνω ακόμα πιο κοντά του. Η καρδιά μου ουρλιάζει σε ένα τραγούδι καλέσματος. Αν την άκουγε τώρα θα καταλάβαινε ότι φωνάζει το όνομά του. Θα άφηνε την μοναξιά της και θα τον αγαπούσε έτσι απλά γιατί αυτό είναι που ξέρει να κάνει καλύτερα. Να τον αγαπάει. Και εγώ να την υπακούω. Μέσα μου κάθε όνειρο αφήνει την πραγματικότητα να πάρει την θέση που της αξίζει και να καταρρίψει κάθε επιθυμία μου για τις δικές του. Οι ελπίδες μου παύουν να υπάρχουν και απλά προχωράω προς την μυρωδιά εκείνη που μπορεί να με καταστρέψει τόσο γλυκά. Όμως αυτό το αίσθημα πληρότητας του κατακλύζει κάθε μου ίνα, κάθε μου σημείο και δίνει ζωή σε όλες εκείνες τις ανύπαρκτες αισθήσεις που αφήσαμε να πάνε χαμένες τριγυρίζοντας ο ένας μακριά από τον άλλον. Αυτή η στιγμή είναι που με κάνει να αισθάνομαι ζωντανή, πραγματικά.
Βγαίνω από τον διάδρομο και μπαίνω σε έναν μεγάλο χώρο. Τα φώτα είναι χαμηλωμένα τόσο, όσο να φαίνονται οι άψυχες σκιές των αντικειμένων γύρω μου. Το βλέμμα μου πέφτει σε μία συγκεκριμένη σκιά για εμένα. Η μοναδική σκιά που θα άφηνα για μια ζωή να με ακολουθεί. Η μοναδική σκιά που άνετα θα άφηνα την ύπαρξη μου για να γίνω ένα μαζί της. Το βλέμμα μου ακολουθεί τον προορισμό της σκιάς αυτής και τότε τον βλέπω. Στέκεται όρθιος μπροστά από τον γυάλινο τοίχο, έχοντας όλη την πόλη στα πόδια του. Τα φώτα έξω ρίχνουν μικρές δόσεις στο σώμα του, κάνοντάς τον να φαίνεται ακόμα πιο τέλειος από όσο είναι. Τυλίγω το σακάκι του γύρω μου δαγκώνοντας τα χείλη μου. Μηδενίζω την απόσταση ανάμεσά μας με γυμνά βήματα και πλησιάζω στο ναρκωτικό μου. Εκείνο το τόσο εθιστικό που μου δίνει ζωή. Είναι ένας είδους ναρκωτικού που δεν σου κάνει κακό, αλλά σε πνίγει σε έντονες αισθήσεις, που δεν μπορείς να έχεις τον έλεγχο να διαχειριστείς.
Νιώθω τα πόδια μου να βουλιάζουν στο μαρμάρινο πάτωμα και προσπαθώ να μείνω ήρεμη. Σφίγγω το σακάκι γύρω μου κόβοντάς μου τη ροή του αίματος μου για να νιώσω κάθε δικό του πράγμα πάνω μου. Κοιτάζω με κομμένη την ανάσα προς το μέρος του περιμένοντας την αλήθεια του. Προσπαθώ να μείνω ήρεμη, μα η καρδιά μου, οι χτύποι της, προδίδουν κάθε επιθυμία μου. Το κορμί μου αντιδράει στην εικόνα του και τα μάτια μου θέλουν να αγγίξουν τους δικούς τους σκοτεινούς ουρανούς. Με το βλέμμα μου καρφωμένο πάνω του καταλαβαίνω πως ήδη έχει καταλάβει την παρουσία μου. Από την αρχή ήξερε ότι πλησιάζω. Οι μυς του κάτω από το μαύρο πουκάμισό του φουσκώνουν έντονα και οι ανάσες του είναι γρήγορες. Αντιδράει στην παρουσία μου και αυτό μου φτάνει για να καταλάβω πως αρχίζει να νιώθει. Κάνω ένα δεύτερο βήμα, προσπαθώντας να φτάσω ακόμα πιο κοντά το όνειρό μου. Περιμένω μία του κίνηση υπομονετικά, μα νιώθω την καρδιά μου ότι θα σπάσει. Οτιδήποτε πάνω μου φωνάζει το όνομα του, μα η σιωπή μου κραυγάζει για μία του λέξη.
Αισθάνομαι τις κινήσεις του έντονες καθώς γυρίζει προς το μέρος μου. Στέκεται εκεί, να μας χωρίζουν μόνο 2 μέτρα. Σηκώνω το βλέμμα μου προς τα πάνω για να αγγίζω τα μάτια του με τα δικά μου και εκείνη τη στιγμή αισθάνομαι την έκρηξη μέσα μου. Η σύγκρουση των μπλε ματιών μου με των γκριζογάλανο των δικών του προκαλεί ένα μικρό Big Bang ανάμεσα σε δύο σώματα που έχουν πάρει φωτιά για να ενωθούν. Η έκφραση στο πρόσωπο του είναι σφιγμένη. Καταλαβαίνω πως σφίγγει κάθε μυ πάνω του, μα τα μάτια του αιχμαλωτίζουν κάθε εκατοστό μου τόσο ευλαβικά. Μένω και χάνομαι στην εικόνα του. Τα χείλη μου είναι μισάνοιχτα και δίχως να περιμένω άλλο δαγκώνομαι για να μη μιλήσω, να μην παρακαλέσω, να μην ικετεύσω για το άγγιγμα του.
Εκείνος σφίγγει τα χέρια του δεξιά και αριστερά του και με κοιτάζει με έναν μοναδικό τρόπο που μόνο εκείνος μπορεί. Το βλέμμα του δίνει υποσχέσεις που η καρδιά μου λιώνει να υλοποιηθούν. Νιώθω πως κάτι θέλει να πει και περιμένω βάζοντας το κορμί μου σε μια διαδικασία βασανίσματος για να μην τρέξω κοντά του. Περνάει τη γλώσσα του πάνω από το κάτω χείλος του και στενεύει τα μάτια του καθώς στέκεται ακίνητος.
- Διψούσα, κάθε γαμημένο λεπτό για αυτή την στιγμή!
Νιώθω κάθε έκρηξη μέσα μου να παρακαλάει να αφεθώ και υπακούω κάνοντας ένα βήμα μπροστά. Η φωνή του αγγίζει κάθε μου είσοδο και η καρδιά μου δέχεται την πρώτη δόση της από εκείνον. Νιώθει. Καταλαβαίνω πως πλέον νιώθει. Πλησιάζω κοντά του μα εκείνος απλώνει το χέρι του κάνοντας μου νόημα να σταματήσω. Μένω ξέπνοη δύο βήματα μακριά του και καταπίνω ένα λυγμό ανικανοποίητης ευτυχίας. Τα χείλη μου μισάνοιχτα διψούν για εκείνον και τα μάτια μου λαχταρούν να ανακαλύψουν ξανά κάθε του σημείο.
- Μείνε ακίνητη.
Στέκομαι μετέωρη μπροστά του, ανίκανη να μην υπακούσω σε εκείνον. Νιώθω κάθε μου ανάσα να βγαίνει πνιχτή. Κάθε χτύπος μου να γίνεται όλο και πιο βαρύς μπροστά του. Κάθε σημείο στο κορμί μου αντιδράει και ζητάει από εκείνον τις υποσχέσεις που μου χρωστάει.
- Δεν θέλω να σε πονέσω. Φοβάμαι να σε πλησιάσω μη σου κάνω κακό.
Κοιτάζω το έντονο βλέμμα του και δαγκώνω τα χείλη μου προσπαθώντας να πνίξω κάθε μου αδυναμία. Προσπαθώ να ρυθμίσω την φωνή μου μα εκείνη βγαίνει σαν ψίθυρος.
- Ξέρουμε και οι δύο πως δεν θα μου κάνεις κακό...
Χωρίς να περιμένω άλλο, μηδενίζω την απόσταση με δύο γρήγορα βήματά μου και στέκομαι απέναντί του σε απόσταση αναπνοής. Έντονες φλέβες στον λαιμό του διαγράφονται κάνοντας τον να φαίνεται άγριος, μα κάθε άλλο. Δεν είναι άγριος. Είναι ο δικός μου έντονος Τάιλερ. Τα μάτια μου στενεύουν πάνω στα χείλη μου και εντελώς ασυναίσθητα δαγκώνομαι ξανά πριν προλάβω να κάνω κίνηση και ορμίσω σε όλα εκείνα που ποθώ. Οι μυς στους ώμους του σφίγγονται και καταλαβαίνω πως κρατιέται, καταλαβαίνω πως κρατάει το θηρίο μέσα του να τυραννάει την ψυχή του. Μα δεν το θέλω αυτό. Ξέρω πως δεν θα μου κάνει κακό. Εξάλλου τα χέρια του είναι φτιαγμένα για να κλειδώνουν πάνω μου.
- Άσε με να σε αγγίξω!
Κοιτάζω το βλέμμα του και αιχμάλωτη μέσα του, παρακαλάω για όλα εκείνα που έχω ανάγκη.
- Σε παρακαλώ. Άσε με να σε αγγίξω. Το θέλω. Το έχω ανάγκη. Ξέρω πως δεν θα μου κάνεις κακό.
Το μόνος φως που βρίσκεται στον χώρο είναι εκείνο των ματιών του. Κάθε σκιά γύρω μας έχει ήδη γίνει ένα μη δέχοντας άλλο την αναμονή. Το άγγιγμα του βλέμματος του πάνω μου, μου προκαλεί εκείνη την μοναδική ανατριχίλα που νιώθω μόνο από εκείνον. Νιώθω την ψυχή μου γυμνή μπροστά του και περιμένω να με αγγίξει, να με κατευθύνει, να μου δώσει το νόημα να αναπνέω τον ίδιο αέρα μαζί του. Θέλω να κάνω την αδυναμία μου, δύναμή του. Τον κοιτάζω στα μάτια περιμένοντας για μια του κίνηση και νιώθω τις μικρές αιωνιότητες να στροβιλίζονται γύρω μου. Στέκομαι εκεί σε απόσταση αναπνοής από εκείνον με την καρδιά μου έτοιμη να σπάσει.
- Τάιλερ...
Πριν προλάβω να ολοκληρώσω, πριν προλάβω καν να σταματήσω τις λέξεις να βγουν από το στόμα μου νιώθω την απόσταση ανάμεσά μας να μηδενίζεται. Το χέρι του με εγκλωβίζει σα να ζητάει την άδεια μου για ζωή και με τραβάει πάνω του. Το κορμί μου συγκρούεται με το δικό του και κάθε έκρηξη χάνεται από την μαγεία της σύγκρουσης. Νιώθω πίσω μου την γυάλινη τζαμαρία παγωμένη στο δέρμα μου μα δεν με νοιάζει τίποτα. Αγγίζει το πρόσωπό μου, ανάβοντας κάθε μικρή σπίθα σε μια τεράστια πυρκαγιά. Με κοιτάζει στα μάτια ρουφώντας κάθε εικόνα που βρίσκεται μπροστά του και δίχως να περιμένει άλλο, συγκρούει τα χείλη του με τα δικά μου. Τυλίγομαι πάνω του και δέχομαι το φιλί του που τόσες στιγμές περίμενα. Ρουφάει τα χείλη μου έντονα καθώς δαγκώνει σε κάθε ευκαιρία κάθε σημείο πάνω μου. Τα χέρια του αγγίζουν έντονα κάθε μέρος στο κορμί μου και η αγωνία έχει απλά εξαφανιστεί. Χάνομαι στις ανάσες του καθώς αγγίζει την μέση μου σφίγγοντας το κορμί μου πάνω του. Απορροφάω κάθε άγγιγμα, κάθε ανάσα, καθετί είναι δικό του. Τα πάντα μας κλειδώνουν τόσο τέλεια και εναρμονισμένα όπως κάθε άλλη φορά.
Ακόμα και τώρα που με φιλάει νιώθω διψασμένη για το φιλί του. Δεν θέλω να τελειώσει. Δεν θέλω να σταματήσει να με αγγίζει. Περνάω το χέρι μου γύρω από τον λαιμό του και ανασηκώνω το σώμα μου ακόμα πιο κοντά του. Η αντίδραση που του προκαλώ είναι έντονη και αρχίζω να τρίβομαι πάνω του απορροφώντας κάθε αίσθηση του. Τον νιώθω να σφίγγεται. Δεν δίνει καν το τριάντα τις εκατό από όλο του το είναι. Κολλάω έντονα πάνω του ρουφώντας το κάτω χείλος του και εκείνη τη στιγμή με κολλάει με δύναμη πάνω στην γυάλινη τζαμαρία και ξέπνοος μένει σε απόσταση αναπνοής μακριά μου. Φοβάται να συνεχίσει. Φοβάται ότι θα με πονέσει. Φοβάται μην κάνει λάθος κινήσεις και με πληγώσει μα για το Θεό κάθε του κίνηση πλέον είναι σωστή, ιδανική και ότι ζητούσα τόσο καιρό. Η λαβή του στα χέρια μου με πονάει αλλά ο πόνος για πρώτη φορά είναι ονειρικά γλυκός. Το βλέμμα του αντιστέκεται στις επιθυμίες μου και τις αποφάσεις του κορμιού του. Οι ανάσες μας μπερδεύονται και δίχως να περιμένω άλλο πλησιάζω το πρόσωπό μου κοντά στα χείλη του.
- Μη σταματήσεις τώρα. Αυτή η στιγμή είναι η πιο δυνατή απ' όλες. Σε παρακαλώ Τάιλερ, αφέσου. Ξέρω ότι το θες.
Κάθε πόνος μου στέλνει ρίγη σε κάθε μου σημείο. Το στομάχι μου λιώνει από αγωνία για τις επόμενες κινήσεις του και η καρδιά μου μένει παγωμένη καθώς φλέγεται από το πάθος του πόθου του. Τον ικετεύω με τα μάτια να μη σταματήσει. Το κορμί μου φωνάζει να συνεχίσει. Δεν θέλω να μιλήσω. Θέλω να του δείξω. Να του δείξω πόσο τον θέλω. Να αφήσω την ξεψυχισμένη μου φωνή και αργοπεθαίνει και να αφήσω το σώμα μου να μιλήσει. Η λαβή του παύει να με πονάει και δίχως να περιμένω τον αιφνιδιάζω τραβώντας τον ξανά πάνω μου. Τυλίγω τα χέρα μου γύρω του και του λέω πράγματα που οι λέξεις δεν μπορούν να πουν και η φωνή μου δεν μπορεί να φωνάξει. Νιώθω ότι αφήνεται. Ο αναστεναγμός του δείχνει πως έρχεται. Κάθε προηγούμενη φορά έμοιαζε με παράδεισος και κόλαση μαζί, μα αυτή η φορά δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία.
Νιώθω τα χέρια του έντονα πάνω μου να σκίζουν αργά το φόρεμα μου. Μπλεγμένη ανάμεσα στα φιλιά του και τις ανάσες του δεν καταλαβαίνω για πότε μένω γυμνή ανάμεσα στα χέρια του. Δίχως να περιμένω τραβάω το πουκάμισο του και εκείνος το πετάει πίσω του. Σε κάθε κίνησή του δεν αφήνει ούτε δευτερόλεπτο τα χείλη μου. Ζούμε ο καθένας με την ανάσα του άλλου. Αγγίζοντας κάθε σημείο μου, απορροφώντας κάθε μου απόλαυση τον νιώθω λυτρωμένο. Με μία του κίνηση με γυρίζει και ακουμπάει αργά τα χείλη του στην πλάτη μου. Τα φώτα της πόλης σκάνε στο πρόσωπό μου σαν βεγγαλικά, φωτίζοντας κάθε συναίσθημα μου. Τον νιώθω να γονατίζει και να φιλάει κάθε μου σημείο. Κάθε πόντο μου. Τα ρίγη που στέλνει μέσα μου, χαϊδεύουν κάθε μου αίσθηση, την οποία δημιούργησε εκείνος. Τα χέρια του αγγίζουν το κορμί μου, τα χείλη του φιλούν κάθε πέρασμα που αφήνουν τα ίχνη του αγγίγματος του. Κλείνω τα μάτια μου και αφήνομαι σε εκείνον. Οι ανάσες μου βγαίνουν πνιχτές καθώς κάθε απόλαυση φτάνει στο όριο της αποκορύφωσης, απλά με το άγγιγμα του. Όμως έχω ανάγκη και από εκείνον. Δίχως να περιμένω γυρίζω και στέκομαι κολλημένη στην τζαμαρία. Το σώμα μου καμπυλώνει πάνω της καθώς εκείνος βυθίζεται μέσα μου. Ο ρυθμός του παίρνει κάθε τι του ανήκει. Όλα γίνονται δικά του και κάθε φορά που κολλάει μέσα μου, η σωματική δίψα για την κορύφωση μεγαλώνει. Οι κινήσεις του είναι εναρμονισμένες με τις δικές μου. Τον παρακαλάω να μην σταματήσει ακόμα και όταν νιώθω ότι με πονάει. Δεν υπάρχει ντροπή, μόνο δύο σώματα ενωμένα που καθοδηγούν την πράξη και το μυαλό μένει στην άκρη.
Οι παλλόμενες κινήσεις του είναι τόσο δυνατές που μου προκαλούν ό,τι εκείνες επιθυμούν. Η φωνή μου βγαίνει στην επιφάνειά και φωνάζει όλα εκείνα που το μυαλό ντρέπεται να σκεφτεί.
- Μη σταματάς!
Όλα ξαφνικά γίνονται τόσο εύκολα. Αρμονικά βίαια, με πόθο και με έξαψη. Και η κορύφωση έρχεται ξανά και ξανά. Και η πρώτη φορά μοιάζει τόσο μακρινή τώρα, γιατί κάθε νέα μηδενίζει την προηγούμενη. Και τώρα πλέον το ξέρω. Ήρθε για να μείνει. Δεν θα φύγει ξανά. Είμαστε ένα...Και η φωνή του χαϊδεύει το μυαλό μου ψιθυρίζοντας όλα εκείνα που ανυπομονούσα να ακούσω.
- Σ' αγαπώ. Κάθε φορά που σε σκεφτόμουν ο κόσμος μου καταστρεφόταν. Είσαι η καταστροφή μου.
♡ K R Y L E R ♡