CHAPTER 25 - Gate 13
[JELO'S POV]
Isang araw na simula ng mangyari ang aksidente pero bakit wala pa rin akong balita kay Ysabel? Text ako ng text kila Jasper, hindi naman sila nagr-reply. Ano na kayang nangyari don? Pumunta kaya ako?
"San ka punta?" - ate Gela
"Sa ospital. Dadalawin ko si Ysabel?" - I grabbed my car keys
"Sigurado ka? Pwede ka bang pumunta don?" - she kept asking
Napatigil ako. Pwede nga ba akong pumunta don? Ako ang may kasalanan kung bakit nasa ganitong sitwasyon si Ysabel ngayon. Pwede nga kaya ako don? :(
"Haaa. Ah eh, oo naman. Bahala ka nga dyan, ate." - lumabas na ko ng bahay
Agad akong sumakay ng kotse ko at tinawagan si Jasper on my way to the hospital.
[Hello?]
"Jasper, kamusta si Ysabel?"
[Ah, nagr-rest na sya.]
"Thank God. I'll be there in a bit."
[HA? Hindi pwede.]
"BAKIT HINDI PWEDE????!!!"
[Chill, dude. Bilin kasi yon ng parents nya eh.]
"BAKIT, ANDYAN NA BA PARENTS NYA???"
[Wala pa.]
"Tss. Wala pa pala eh."
[Pe-----]
I ended na call. NAKAKA-BADTRIP! BAKIT AYAW AKONG PAYAGAN NG PARENTS NI YSABEL MAKITA SYA? ALAM KONG KASALANAN KO 'TONG MGA NANGYARI, PERO WAG NAMAN SANANG GANON. ANG IPAGKAIT SAKEN MAKITA SYA, MASAKIT. SOBRANG SAKIT.
After 20mins ay nakarating na ko sa ospital. Agad akong dumiretso sa Nurse Counter.
"Ysabel Gutierrez's room?"
"Room 314, sir. 4th floor."
"Thank you."
Andito na ko Ysabel. Ngayon, handang handa na kong alagaan ka. At pangkong, hindi na kita kailanman iiwan. Mahal na mahal kita, Ysabel. Sobra.
Naglalakad na ko sa corridor papuntang room ni Ysabel.
"Jelo!" - nag-atubiling tumakbo sa direksyon ko si Andrew
"Ano?" - tanong ko
"Dadalawin mo si Ysabel?" - tanong nya
"Bakit? Gusto mo ikaw dalawin ko? TABI NGA DYAN!!!" - dinanggi ko sya at patuloy na naglakad. Nakita ko sina Kiel, Alice, Irene, Mey, Jasper, Mark, Geoff at Rob
"Buong barkada pala ang andito ah. Bakit hindi nyo man lang ako sinabihan? AKO PA NA BOYFRIEND NI YSABEL!!!" - sarcastic kong sabi
"Jelo, pwede ba?" - mababa ang boses ni Irene, halatang may tinatago
"ANO?!" - I shouted at them
"Ano ba, Jelo. Wag ka ngang manggulo dito. Tahimik na nagpapahinga si Ysabel sa kwarto eh." - Alice
"Eh ba't nasa labas kayong lahat?" - usisa ko
"The doctor's running a test. Chine-check nila yung mga scars sa ulo dahil dun sa operation." - Rob
"HA? ANONG SCARS? ANONG OPERATION? BAKIT SA ULO? SABIHIN NYO SAKEN!!!" - tumulo ang luha sa mga mata ko nghindi ko namamalayan
"Nagkaron sya ng blot clot sa brain at internal hemorrhage. But now, all she needs is rest." - Rob continued
"..." -wala akong nasabi. Sobra akong nalungkot sa kalagayan ni Ysabel. Hindi ko kaya 'to. Bakit kinakilangang operahan pa sya? Bakit kailangang umabot sa ganito na buhay na nya yung nakataya.
Hindi ako nakapagpigil at sinubukang pumasok sa kwarto nya.
"YSABEL!!!" - I shouted. Pero pinigilan ako ni Kiel
"Tama na, Jelo." - hinila nya ko palaya
"BITAWAN MO NGA AKO!!!" - inalis ko ang kapit nya saken "YSABEL!"
"Jelo." - sinubukan din akong pigilan ni Geoff
"ANO?! BAKIT BA PINIPIGILAN NYO AKONG PUMASOK HA? MASAMA BANG MAKITA KO SYA???!!!!" - nanginginig na ang boses ko dahil napaiyak na ko ng tuluyan
"Oo, masama." - I heard a voice of a lady
Natigilan ako. Hindi ko kilala 'tong babaeng 'to, pero kamuka sya ni Ysabel. May kasama syang lalaki, na I think ilang years lang ang tanda nito sa kanya
"Leave my daughter alone, Mr. Yuson." - she started crying
"Hindi. Hindi ko sya iiwan." - muling tumulo ang luha sa mata ko
"Masyado ng napahamak ang anak ko dahil sayo." - her father answered
"Kung yun lang po, PANGAKO! Hindi na po mauulit. Aalagaan ko na po sya sa paraang gusto nyo at sa paraang kaya ko." - patuloy akong umiyak sa harap ng parents ni Ysabel
"Talagang hindi na mauulit. Kasi, hindi mo na pwedeng makita si Ysabel." - Ysabel's mom looked straight at me with tears on her face
"A-a-ano pong ibig sabihin nyo?" - I wondered
"Iu-uwi na namin syang Italy pagkalabas na pagkalabas nya dito sa ospital. Dun na sya titira." - her dad responded
Iu-uwi na namin syang Italy pagkalabas na pagkalabas nya dito sa ospital. Dun na sya titira.
Iu-uwi na namin syang Italy pagkalabas na pagkalabas nya dito sa ospital. Dun na sya titira.
Iu-uwi na namin syang Italy pagkalabas na pagkalabas nya dito sa ospital. Dun na sya titira.
Iu-uwi na namin syang Italy pagkalabas na pagkalabas nya dito sa ospital. Dun na sya titira.
Iu-uwi na namin syang Italy pagkalabas na pagkalabas nya dito sa ospital. Dun na sya titira.
Iu-uwi na namin syang Italy pagkalabas na pagkalabas nya dito sa ospital. Dun na sya titira.
Iu-uwi na namin syang Italy pagkalabas na pagkalabas nya dito sa ospital. Dun na sya titira.
DUN NA SYA TITIRA. SA ITALY TITIRA SI YSABEL. HINDI...HINDI PWEDE. HINDI KAMI PWEDENG MAGKAHIWALAY NI YSABEL. HINDI!!! HINDI AKO PAPAYAG!!! T___T
Hindi ko alam ang gagawin ko.
"Parang awa nyo na po, wag nyong ilayo saken si Ysabel." - napaluhod na ko sa harapan ng parents ni Ysabel
"..."
Hindi sila naimik.
"Parang awa nyo na po. Lahat gagawin ko." - my voice lowered
"Lahat?" - Ysabel's father replied
"Opo!!!"
"Pwes, wag ka nang magpakita sa anak ko." - sagot ulit ng dad nya at umalis na sa harapan ko kasama ang mama ni Ysabel at dumiretso sa loob ng kwarto nya
Hindi ako nakagalaw mula sa pagkakaluhod ko. Layuan? Ko? Si Ysabel? Hindi ko kaya yon. Mahal na mahal ko sya. Higit pa sa kahit ano. TAPOS ETO. ILALAYO NILA SAKEN ANG PINAKAMAMAHAL KO. AYOKO. HINDI PWEDE 'TO!
"Halika na." - tinayo ako ni Andrew
Malumanay akong tumayo at umalis ng ospital kasama sina Andrew
Pagkalabas namen ng ospital ay agad akong tinanong ni Mark "San tayo?"
"Tara, pakamatay tayo." - I said straightly
"Ulol! Iuuwi ka na namen." - sagot ni Mark at sumakay na kami sa kotse ko
"Ayos lang yan, Jelo." - tinakip ako ni Andrew sa braso, sya kasi ang nagmamaneho ngayon
"Anong ayos? Ilayo kaya sayo si Irene? Payag ka?" - sagot ko
"Hindi."
"Yun pala eh. Gago!"
----------------------------------------------------
[YSABEL'S POV]
Aww. Ang sakit ng ulo ko. AS IN SOBRANG SAKIT. Anong nangyari???
May nakita akong mga tao sa paligid ko, pero hindi ko sila mamukhaan kasi ang labo ng paningin ko. Kinurap-kurap ko ang mata ko, and to my surprise. SILA MAMA AT PAPA!!!
"Ma?" - nanginginig ang boses ko
"Iha!" - she was startled
Hindi ako sumagot, instead I just smiled.
"Couz!!! How are you feeling?' - lumapit sa Irene sa bed
"Medyo masakit yung ulo ko eh." - hinimas ko yung part ng ulo ko na masakit
"Oh, wag ka munang masyadong magsalita anak. Rest." - papa, hinalikan nya ang forehead ko
Maya-maya ay lumabas sina mama at papa dahil pinatawag sila ng doctor para sa results daw ng tests ko. Tests? Anong meron? Bakit kailangan non? O___O
"Apple gusto mo?" - alok ni Alice
'May pear" - I smiled
"Yep! Pagbalat kita." - Alice smiled
After non, ay binigay saken ni Alice yung pear ng balat na then she sat near my bed
"Sakit pa rin ng ulo mo?" - she bit her apple
"Unti. Hehe. Managable. Asan sila?" - I asked
"Sino?"
"Barkada."
"Ah, nagpapahinga. Kakauwi lang kaninang mga 11am." - she answered
Ayoko ng itanong si Jelo. Alam ko namang hindi sya pupunta dito eh. Yun pa. Eh mas inuuna nga non si Krissy kesa saken eh. EH DI BAHALA SYA. FROM NOW ON, WALA NA KONG BOYFRIEND. ><
Lumingon lingon ako sa room nang may makita akong passport.
"Kanino yon?" - tinuro ko yung passport na nakapatong sa may desk ng bumukas ang pinto at pumasok sila mama
"Yours." - papa
"Why?" - nagkakakutob na ko na isasama nila ko sa Italy
"You're staying with us in Italy. Masyado ka ng napapahamak dito eh." - lumapit saken si mama
"Yeah. I guess you're right ma." - I smiled
"Sasama ka sa Italy???!!!" - nagulat si Alice sa sagot ko
"Oo! To unwind. To start anew." - I answered
"She's right." - mama
"Kelan po alis nyo?" - malungkot ang boses ni Alice
"Pagkalabas ni Ysabel. The day after tomorrow." - mama
"Great! Can't wait!!!' - sobrang saya ko
Gusto kong umalis. Gusto kong magpakalayo.
Gusto ko ng makalimutan si Jelo.
--------------------------------------------------------------------
[ALICE'S POV]
Isang araw mula ng nakalabas si Ysabel ng ospital. Eto na rin ang araw kung kelan aalis na sila papuntang Italy. Hayst. Ewan ko ba naman kung bakita pumayag si Ysabel sumama sa parents nya. Alam ko namang ayaw nya eh. Ano kayang meron?
Hmmm.
*tok...tok*
"Pasok!" - narining kong sabi ni Ysabel mula sa loob ng kwarto nya
"Kasya pa ba 'to?" - I showed her a stuffed toy. Maliit lang ito. Binili ko ito para ipadala sa kanya papuntang Italy. Octopus shape. Nakita nya kasi ito sa amusement park dati. Naubos nga pera nya para lang makuha yon eh, kaso wala. FAIL.
HAHAHA. Kaya eto, nagpunta akong amusement park kahapon para makuha 'tong prize na 'to.
"Aaah! Eto yung pusit na gusto ko diba?!" - niyakap nya ito
"Yeah. Grabe ah. Pumunta pa ko kahapon para lang makuha yang prize na yan. Haha." - I sat on her bed
"Heehee. Of course kasya pa yan dito sa bagahe ko noh. Ikaw pa. Love na love kita eh!" - pinasok na nya sa maleta nya yung octopus
"Hey. Are you sure about this?" - tanong ko
"Sure about what?" - tanong naman nya
"Yang pagpunta mong Italy. Alam kong hindi mo 'to gusto noh." - bigla ng naging seryoso ang usapan namen
"Are you kidding? Of course, I'm sure. Besides, I want to start a new life naman eh." - she sat beside me
"Talaga?"
"Oo naman. Tsaka wala naman akong maiiwan dito, right?" - she said
Walang maiiwan? Teka... Nakalimutan na ba nya si Jelo. Hmm. O.O Ever since kasing nagising sya sa ospital hanggang sa nakalabas eh hindi na nya nabanggit si Jelo. ANONG MERON?! -___-
"Right, Alice?"
"Ah oo. Wala naman."
"Haha. Oh tulungan mo na kong mag-impaki. Baka ma'late kami papuntang airport mamaya."
Halos isang oras pa kaming nag-impaki nu Ysabel. Buti nalang natapos na. 4:30 pm pa ng hapon ang flight nila papuntang Italy eh. Pero kailangan na nilang mag-check in ng 1:30. So, mga 11:30, aalis na kami dito sa bahay para ihatid sya.
Lumabas na ko ng kwarto ni Ysabel para mag-prepare na ren.
*phone ringing*
Hala. Si Jelo natawag? Ano namang kailangan nito???
"Hello, Jelo?"
[Alice. Si Ysabel?]
"Ah, naliligo eh."
[Bakit? San sya pupunta?]
"Hindi ba nababanggit sayo ng barkada?"
[Ang alin?]
"Na aalis na si Ysabel."
[HA?! SAAN PUPUNTA?]
"Hoy Jelo. Hinaan mo yang boses mo. Naririndi ako."
[*sigh* Oh, san nga pupunta.?]
"Italy. Sasama na sya sa parents nya."
[...]
"..."
[...]
"Um, Jelo. Hello? Andyan ka pa?"
[*sniff* Sige, salamat.]
"Huy teka! Naiyak ka ba?"
[Hindi. *cough* Ayos lang *sniff* ako.]
"Ayos eh u----"
He cut me off. Binaba nya yung telepono pero narinig kong naiyak sya. HAHAHAHA. Naiyak ang isang Angelo Yuson. =))))
Pero kidding aside, alam ko masakit ito para kay Jelo. Ilalayo sa kanya si Ysabel eh, ang pinakamamahal nyang babae.
[JELO'S POV]
Hindi ako mapalagay. Pupunta ng Italy si Ysabel. Malalayo sya saken. HINDI. HINDI AKO PAPAYAG.
Tinawagan ko si Jiyo.
[Hello?]
"Jiyo."
[Oh, Jelo.]
"May gagawin ka ngayon?"
[Wala naman.]
"Alam mo ba kung anong oras flight ni Ysabel?"
[4:30 sabi saken ni Jasper. By now, naka-check in na sila.]
Hindi ako agad sumagot at tumingin sa relo ko.
!@#$%^&*() Meron na lamang akong isang oras para habulin at pigilan si Ysabel!!!
[Hoy. Jelo. Andyan ka pa?]
"Jiyo. Puntahan mo ko sa bahay ngayon. Pupunta tayong airport. Bilisan mo!!!"
[Pero. Isang oras nalang at f----]
"BASTA BILISAN MO. AABOT TAYO!!!"
[Osige. Intayin mo ko sa gate ng subdivision nyo.]
"Ge."
Nagmadali akong lumabas ng bahay at nag-abang sa gate ng subdivision namen. Hindi naman sobrang katagalan ay dumating na rin si Jiyo.
Agad akong sumakay sa sasakyan nya at tumungo kami sa airport.
Clock's ticking.
Since malayo ang airport samen, kailangan talagang mag-double time ni Jiyo sa pamamaneho para maabutan namen si Ysabel.
40 mins. left.
Malayo pa. Kaya pa 'to. Mahahabol ko pa sya.
30 mins. left.
"Jiyo. Bilisan mo ng konti. Kailangan ko syang maabutan." - pangungulit ko
"Eto na."
15 mins. left.
MALAS. NGAYON PA TALAGA NA-TRAFFIC. SA LAHAT NG PAGKAKATAON NGAYON PA!!! LECHENG BUHAY 'TO OH. KUNG KELAN NAMANG HINAHABOL KO ANG MAHAL KO. BWST.
"Jelo. Hindi tayo aabot. Traffic oh." - sabay turo saken ni Jiyo ng traffic
"Hinde. Hindi pwede. Ayan na oh." - tumuro ako. Kita na kasi mula sa street kung nasan kami ang airport eh
"Hindi naman tayo pwedeng umandar eh."
Hindi na ko sumagot at hindi nag-dalawang isip na bumaba ng sasakyan.
"HOY JELO. ANONG GINAGAWA MO. SUMAKAY KA DITO." - saway saken ni Jiyo
"Jiyo. Sundan mo nalang ako sa airport. Uuna na ko. Kailangan kong habulin si Ysabel. Kailangan ko syang abutan."
"PERO JELO NAMAN."
"Basta sundan mo ko sa airport!!!"
"BALIW. SIGE NA. UMUNA KA NA."
Tumakbo ako ng tumakbo.
10 mins nalang. Siguradong pasakay na yon ng eroplano.
Narinig ko na ring tinatawag ang flight nila na ready na daw for boarding.
"Bawal pumasok." - saway nung guard
"Please. May hinahabol lang ako manong." - pilit ko
"Passport mo?"
"WALA. SINABI KO BANG AALIS AKO?! SABI KO MAY HINAHABOL AKO!!!"
"Bawal."
Nakakainis naman oh. Ngayon pa. Ngayon pa talaga!!!
Inaawat na ko nung mga guard dahil nagpipilit akong pumasok hanggang sa...
"Stop." - narinig ko ang boses ni Rob
"Sir." - agad akong binitawan nung mga guards
"Let him in. Kaibigan ko sya." - lumapit saken si Rob
"Ah. Sorry po, sir." - umatras lahat ng guards
"She's on Gate 13. They're plane is ready for boarding. Bilisan mo ang pagtakbo. Alam kong alam mo kung sa ang gate na yon. Dun tayo laging naglalaro ng mga de-remote na eroplano nung mga bata pa tayo." - ngumiti si Rob
"SALAMAT, ROB!" - niyakap ko sya at tumakbo na paalis
Gate 13.
Gate 13.
Gate 13.
Gate 13.
Gate 13.
Malapit na.
"YSABEL!" - sigaw ko. Nakita ko syang inaabot ang passport nya sa clerk para makapasok na sa eroplano.
Tumingin lang sya sa direksyon ko, at mabilis ring nabaling sa iba ang tingin nya. Pinagpatuloy nya ang pagpapa-check ng passport nya.
Bakit hindi nya ko pinansin?
Bakit parang hindi nya ko kilala?
BAKIT PARANG WALA NA LANG AKO SA KANYA?
Tuluyan ng pumasok si Ysabel papunta sa eroplano pero naiwan ang mga magulang nya na nasa pila pa rin.
"Parang awa nyo na po. Wag nyong ilayo saken si Ysabel." - muli akong lumuha
"Tigilan mo na sya." - sabi saken ng mama ni Ysabel
"Mas maalagaan ko pa sya dito. Madami po kaming magaalaga sa kanya dito." - pagmamakaawa ko
"Alaga? Eh the last time we checked, eh naaksidente sya dahil sayo." - katwiran ng papa ni Ysabel.
Hindi ako sumagot. Instead, lumuhod ako sa harap nila. Wala akong pakeelam kahit nagtitinginan na saken lahat ng tao sa gate na yon. Nakita ko ring nakasilip si Ysabel sa glass tube. At nang makita nyang nakatingin ako sa direksyon nya, umalis na sya at tuluyan ng pumasok sa eroplano.
Bakit ganon. Bakit hindi sya naiyak? Bakit walang emosyon ang mga tingin nya saken? Hindi na ba nya ko mahal?
"Parang awa nyo na po." - tumutulo pa rin ang mga luha ko
"Sya ang may gustong sumama papuntang Italy. Hindi kami. If you'll excuse us. Gusto na naming umalis." - papa ni Ysabel.
Patuloy na silang naglakad paloob sa glass tube hanggang sa eroplano.
Wala. Wala akong nagawa kundi panooring umalis ang eroplano.
Hanggang sa paglipad nito. Sabay rin ang paglipad ng mga panahong nasayang ko, na dapat ay inilaan ko sa kanya.