Dedicated to: Zna_11 💖💖❤ Thank you for reading my story! 😘
Sorry for the long wait!
(EDITED VERSION 10.14.20)
CHAPTER 44
"Closer"
October 31, 2016
Saiseikai Central Hospital
Fukuoka, Japan
■ Sakura ■
It's been two days since umuwi kami sa Japan. Kasama namin si Demon pati na ang gangmates namin. I'm not blaming my gangmates dahil sa nangyari sa parents ko. Kasalanan ko kung bakit sila napahamak kaya di ko sila sinisisi. Buti nalang at andun sila. They rescued my parents before pa sila tuluyang patayin ng mga putanginang sumugod sa Mansion namin.
My gangmates took our parents to a hospital in Tokyo. But as soon as naging stable na sila, nilipat namin sila sa Fukuoka. Masyadong delikado sa Tokyo.
Dad woke up yesterday. Puro sya sugat. Naiiyak ako every time na nakikita ko sya. Pero nagawa nya pang mag joke samin ni Shin kaya ayun, galit na galit yung isa.
It's been two days pero di pa rin nagigising si Mom. Sya ang may pinakamalalang injuries. Sabi ni Dad, everytime na hindi sya sumasagot sa tanong sa kanya about sakin, si Mom ang laging napapahamak. Even before they started questioning him, si Mom talaga ang inuna nila.
"Okaa-san, okite kudasai. Okite kudasai." I said, while holding her hand and trying not to cry. "Gomenasai. I wasn't able to protect you. Dapat hindi nalang ako umalis." [Mom, please wake up. Please wake up.]
Biglang bumukas ang pinto. I saw Dad and muntikan nanaman akong umiyak. He looks bad. Puro sya bandage sa katawan. Lalo na sa ulo nya. "Otou-san," pumunta ako sa kanya at tinulungan syang umupo sa tabi ni Mom.
Tinabihan ko sya. "Dad, I'm sorry. It's all my fault. Dapat hindi na ako umalis at hinanap ko nalang din ang taong naghahanap sakin. I should've killed them whoever it was." I wiped my tears aggressively. "I swear, pagbabayarin ko kung sino man ang gumawa sainyo nito."
He pat my head. "Don't worry, Sami. It is not your fault. When will you stop blaming yourself?" sabi nya. Tumahimik ako at yumuko. Anytime ay parang tutulo na ang luha ko. "Tandaan mo. Hindi mo kasalanan ang lahat ng 'to. And Sami, kapag gumising na ang Mom mo, umuwi na agad kayo ni Shin sa Pilipinas. You need to go back. Hindi na safe dito, lalo na ngayon na nahanap kami ng mga enemies mo."
Kahit ayoko man, tumango pa rin ako. Ito nalang ang magagawa ko: ang sumunod.
I hugged him tightly and glanced at Mom.
"PUTANGINA!"
Napahiwalay agad ako kay Dad at napahawak sa chest ko. Putangina talaga!
"FUCKING SHIT, SHIN! What the hell are you doing there?!" sigaw ko sa kanya. Pati si Dad ay nagulat sa kanya. Pero parang sa sigaw ko pala sya nagulat, amp.
Takang nakatingin sakin si Shin. "Anong sinasabi mo dyan, Hime? Kagabi pa ako nandito, nagbabantay kay Mom." sabi nya. Biglang lumiwanang ang mukha nya na para bang gets nya ang nangyari. "HAHAHAHAHAHAHAHAH HIME, MY GHAD! HAHAHAHAHHAHA GETS KO NA!"
"Kagabi ka pa pala dyan, eh bakit di ka nagsasalita, ha." sabi ni Dad, patawa na din sya dahil sa itsura ko kanina. Mga bwiset talaga.
"Eh, nag m-moment kaya kayo. Ayokong mang-istorbo." sabi ni Shin habang pinupunasan ang luha nyang lumabas kakatawa nya. Hayop talaga. Tumabi sya sakin habang nagpipigil ng tawa, kasama ni Dad.
This is what happened. I glanced at Mom tapos may nakita akong mukha sa gilid ni Mom. Nakapoker face pa sya! Putangina, edi nagulat ako! Sino ba namang hindi magugulat sa ulong mukhang nakalutang si gilid ng nanay ko?!
"Nakakainis ka! Patayin kita dyan eh." sabi ko sa kanya. "Dad! Tumigil ka na nga sa kakatawa dyan!" inis na sabi ko kay dad. Humahagalpak pa sila at nagpapaluan, parang mga tanga.
"Ouch!"
"Ang arte naman nun. Pwede namang 'Aray' ah." I said as I crossed my arms. Pinalo ko kasi silang dalawa. Si Dad, syempre may mga injuries kaya masakit.
"Hay nako. Umalis na nga kayong dalawa dito sa loob." sabi ni Dad at tinulak kami papunta sa pintuan.
"Ouch! Dad, what are you doing?!" ansakit ng tulak, amp.
"You should rest. Kagabi ka pa nandito, Shin." sabi ni Dad. Humarap sya sakin, "And you, Sami. Take a rest. Hindi ka pa natutulog ever since you arrived here. Sige ka, papanget ka nyan." he laughed habang tinutulak pa ulit kami. Puro kami 'Aray' ni Shin kasi napakalakas ng tulak.
"But, Dad..,,"
"Hayaan nyo muna ako dito. Lalambingin ko muna Mom nyo para magising, hihi."
Bago pa ako makapagsalita, sinarado na nya ng malakas ang pinto.
"Kahit kelan talaga, manyak yang matandang yan. Tsk, tsk, tsk." iiling iling na sabi ni Shin.
"Let's just go. I wanna eat something."
---
14:22 PM (Japanese Time)
"Oo nga! Isa pang sabi mo nyan, hahampasin talaga kita pag nakauwi ako."
He laughed. [All right, all right. Hindi na nga.] tumawa pa sya ulit.
Tinatawanan na din ako ni Shin dahil kanina pa ako mukhang iritang irita. Kanina pa kasi paulit-ulit si Ryll, punyeta talaga. "Bye na nga. Say hi to Xandra for me." I said then binaba agad yung phone bago pa sya manggulo ulit.
"HAHAHAHAHAHAHHA! Grabe, Hime! Hindi ko ineexpect na ganun kayo mag-usap ni Ryll, ha." sabi nya as he slurped his ramen.
Pinunasan ko ang cheeks ko. "What are you, a freaking kid? Kanina mo pa ako natatalsikan. Dirty bitch."
"Sorry na," sabi nya at tumawa ng napakalakas. "Hindi ba nila alam ang reason kung bakit tayo nandito?"
"No, I didn't tell them. Ayokong paulanan nila ako ng mga tanong. Plus, I don't want Xandra to worry about us." I said. "Kaya nga nangungulit si Ryll na pasalubong daw. Kaninang 8:00 ng umaga pa yun nangungulit. Bwiset talaga. He even asked me why I cried nung umalis tayo. I told him that I wasn't crying and that he has nothing to worry about."
Tiningnan naman ako ni Shin ng nakakalokong ngiti. "Uyy, close sila~" pang-aasar nya pa sakin.
Umirap ako, "Oh, shut up. That's because we're bestfriends, tulad ni Xandra. Issue ka masyado." I took a slurp sa ramen ko.
"Sus." pang-aasar nya pa ulit. "By the way, when do you plan to go back to the Philippines?"
Napasandal ako at napaisip. "Actually, I haven't thought about going back. I was thinking all day about not going back."
Nasamid naman sya at napaubo. "Ha?! Ano bang sinasabi mo dyan, Hime? Bakit ayaw mo umuwi?" inabutan ko sya ng tissue. Kadiri talaga 'to. Sya ba talaga mas matanda saming dalawa?
Sumeryoso ako. "It's about Wayland." I said. He was gonna smile but he saw my serious face so he stopped. "He's been fooling me all this time. He was trying to be close to me since the beginning to gain my fucking trust."
"Did he explain?"
"No, and I won't let him. Rinig na rinig ko sya. Hindi ako tanga para magpaloko pa sa kanya. I don't know what his motive is but I won't tolerate his shit anymore." I said. "Nalaman ko to a month ago and I was waiting for him to say anything o di kaya ay magbago sya ng isip. Pero no, wala syang sinasabi na ganun sakin. I had to snap para lang matigil sya."
"I support your decision, Hime. I'm proud of you, for making that good decision." he said. "But try to listen to him first. You don't have to forgive him or anything. Just listen. You'll have a peace of mind."
I sighed. "Ayoko."
Magsasalita na sana sya pero biglang may sumigaw at tumabi samin.
"PENGE!"
Napatakip ako sa tenga ko dahil sakin sumigaw at tumabi ang pesteng si Akira. "What the fuck?!" nginitian nya lang ako at kumuha ng pagkain ko. Umupo na rin sa table namin sina Akio, Daiki at pati na rin si Demon.
"Yow! What are you guys doing here? Destiny talaga, oh my ghad." parang tangang sabi ni Shin. Nakuha nanaman nya yan kay Iann at Xandra. Dapat talaga pinaghihiwalay ko yung tatlong yun eh.
"Duh, tinext ako ni Miku na nandito kayo." sabi ni Demon, while stuffing her face with MY food. "She has something to say daw."
Naasar si Shin sa pagsasalita ni Demon pero bago pa sya makapagsalita ay nauna na si Daiki.
"So, ano bang pag uusapan natin, Ichi?" tanong nya.
"Okay, kailangan natin magsalita muna ng tagalog para walang makaintindi satin. Walang English nor Nihonggo. Malayo naman tayo sa mga tao pero who knows, diba?" I said. Tumango silang lahat kaya nagpatuloy ako. "Wala na sana akong balak na umuwi sa Pilipinas pagkatapos ng nangyari kay Mom pero kailangan nating bumalik. Malakas ang kutob kong pupunta sila sa Pilipinas pagkatapos ng mga katarantaduhang ginawa nila dito."
Napaseryoso silang lahat.
"Paano mo nasabi na pupunta sila ng Pilipinas? Hindi tayo sigurado. Baka trap lang 'to para papuntahin ka dito at patayin ka." sabi ni Akio. Tumango naman ang iba.
I crossed my arms at sumandal ng comfortable sa upuan ko. "Pero pwede din na dahil wala silang nakuha, iisipin nilang magpunta sa Pilipinas dahil pinatay ko dun ang isa sa mga underlings nya." I said. "Natatandaan nyo ba ang itsura ng mga gumawa nun kina Mom?"
"Hindi masyado, eh. Naka mask silang lahat, lalo na yung parang pinaka pinuno nila. Nang makita namin na sinasaktan sila Auntie, nagmadali kaming nagpasabog ng smoke screen. Wala na kaming panahon para makipaglaban dahil critical na sila." sabi ni Akira.
"Pero..." napatingin kami kay Akio. "...may narinig ako. Bumalik ako pagkatapos naming ilagay sa van sila Auntie and Uncle dahil nahulog ko yung dagger ko. Narinig kong hinanap ka ng mga underlings nya sa Pilipinas after mo pinatay yung sinasabi mo. Kaya lang napunta sila sa parents nyo ay dahil may nagturo sa kanila. Parang last resort na nila to para mahanap ka. Pero narinig ko pa yung leader na pinapatay yung mga kasama nya at sinabi nya na sya nalang ang pupunta sa Pilipinas para hanapin ka."
"So nasa Pilipinas talaga sya?" tanong ni Demon.
"Yun ang narinig ko." sagot ni Akio.
Tumango tango ako. I'm absorbing what Akio said. "So basically, hindi nila alam na parents ko yun?" sabi ko.
"Yun din ang naisip ko, Hime. Kasi kung alam nila na magulang natin yun, di sya pupunta ng Pilipinas. Maghihintay nalang sya na magpunta ka dito para patayin ka." sabi naman ni Shin.
"Okay, it is settled. Uuwi tayo ng Pilipinas after magising ni Mom. Hindi ako aalis dito hanggat di sya nagigising. Pwede kayong mauna kung gusto nyo."
"Hindi ako aalis dito ng di ka kasama, Miku. Kahit na miss ko na si Alexandra, my babi." parang tanga na sabi ni Demon. Ang landi talaga ng gagang 'to.
"Maharot!" sabi ni Shin. And nagsimula nanaman ang mga punyeta.
Bigla akong may naalala. I have to confirm this. "Daiki, nung nakita nyo ba yung leader, naaalala nyo ba sya? Like kilala nyo ba sya? Sya ba yung naghahanap sakin?"
Nagkatinginan silang tatlo at sabay sabay na tumango. "Sya nga, Ichi. Hindi kami nagkakamali. Kahit nakatakip ang mukha nya, yung built nya parehas na parehas." sabi ni Akio.
Shit, di ko kaya.
October 31, 2016
Philippines
7:58 AM
■ Jarred ■
Two days na since umalis sina Sakura at Shin. Hindi namin alam kung saan sila nagpunta.
Today is Monday and ang aga palang, kumakain na ng sina Iann at Alex. Hindi ko alam kung ano bang hayop ang nasa tyan ng mga 'to eh. Lamon ng lamon.
Two days na but until now ay hindi pa rin ako makapaniwalang alam ni Sakura ang mga plano ko dati. I should've told her about that, kasabay ng pag amin ko na may gusto ako sa kanya.
Pero ang tanga mo talaga, Jarred Wayland. Congrats, ang bobo mo pa.
And now, I'm guilty as fuck. Hindi ko alam kung papatawarin nya pa ako.
"Huy! Ang lalim ng iniisip mo, pre!" sabi bigla ni Iann.
"Wag ka na maingay! Iniisip nyan si bestfriend eh. Syempre miss na nya, hihihi." kinikilig na sabi ni Alex.
Yes, I'm thinking about her. Pero hindi sa iniisip mo.
"Manahimik nga kayo. Asaan ba si Ryll? Kami na nga lang matino dito, mawawala pa sya. Iniwan pa ako sainyo." sabi ko.
"Sus, sungit naman. Hmp." sabi ni Alex at tumawa.
Sakto namang bumalik si Ryll na parang ang liwanag ng mukha. Anong nangyari sa isang 'to?
"Oh, Ryll. Saan ka galing?" tanong ni Alex pagka-upo ni Ryll.
"Oh, Sakura called to make sure na okay ka." sabi nya kay Alex. "Tsaka hi daw pala sabi nya. Miss ka na daw nya."
"Aww, ang cute naman ni bestfriend." sabi ni Alex na para bang may stars na sa mata.
"Bakit nga pala sayo tumawag?" bitter na sabi ko. Yes, I'm admitting it. I don't get why she called Ryll and not me.
Tanga, limot na agad? Ginago mo, diba?
He looked serious. "None of your business."
Tumitig ako ng matagal sa kanya and clenched my fist. Ramdam ko ang titig nila Alex at Iann na napatigil sa pagkain lalo na ang tension samin ni Ryll.
We haven't talked a lot for months. Simula nung pigilan nya ako sa mga balak ko at makipagclose kay Sakura.
"Kaibigan din ako ni Sakura." sabi ko.
He smirked, "Oh, really? Talaga lang, ah? Hindi ka tinuturing ni Sakura na kaibigan kailan man." sabi nya at umalis na.
Hindi ko na sya inintindi pa. Bahala sya kung ayaw nya makipag usap sakin.
Iisipin ko nalang kung paano ako mapapatawad ni Sakura.
■ Someone ■
"So this is the Philippines now, huh? It wasn't like this a few years ago." I said, when I stepped outside the airport. This feels new to me, but the hell I care. I'm not here for the fucking views.
"Yes, you've been gone for a long time."
"Bumalik lang naman ako dito para sa isang rason." I smirked then looked outside the window.
"To kill that fucking Queen."
****
Chapter 45 - Encounter ———>>>>