Take me outside, sit in the green garden,
Nobody out there, but it’s okay now.
Bathe in the sunlight, don’t mind if rain falls,
Take me outside, sit in the green garden.
And I’ll fly on the wings of a butterfly
High as a tree top and down again.
Put my bag down, taking my shoes off,
Walk on a carpet of green velvet.
Dance in my garden like we used to,
Dance in my garden like we used to.
(Green Garden - Mvula)
(Kimberley)
'Kimberley Chevalier', wordt er afgeroepen door de grote boxen op het middenplein. Ik kijk op van mijn boek, dat ik ergens gevonden heb. Ik kijk naar niks specifieks, eigenlijk, maar aangezien iedereen gewoon boven zich staart - ook naar niks bijzonders - lijkt het best normaal. De stem vervolgt: 'Beste Kimberley, u bent uitgekozen om de strooptocht te vervolledigen. Proficiat. Gelieve u naar de ingang te begeven.'
De ingang. Hetgeen waar ik naar gezocht heb.
Eindelijk.
Ik moet moeite doen om m'n grijns in te houden.
Maar waar is die ingang nu eigenlijk? Ik kijk naar de mensen om me heen. De meesten ken ik van gezicht, maar vraag me niet naar hun naam. Ik ben verschrikkelijk met namen. Behalve die van Vince, natuurlijk...
Stop!, roep ik mezelf halt toe. Ik mag niet aan Vince denken, geen sprake van.
'He, eh', spreek ik de eerste de beste persoon aan. Hij draait zich glimlachend naar me om en onderbreekt me: 'Kimberley Chevalier, fellicitaties!'
'Ja, eh, dank je', bedank ik hem, 'Maar weet je toevallig waar ik de ingang kan vinden?'
De man kijkt even verbaasd, maar helpt me dan verder: 'Ja, natuurlijk. Die kant op en dan naar rechts. Gewoon blijven doorlopen.' Hij wist de richting aan, waarvoor ik hem bedank.
Daarna kan ik gewoon niet meer blijven stilstaan. Dit komt vooral door de adrenaline. Want ik ga terug naar buiten. Buiten! Zou het er verandert zijn?
Waarschijnlijk niet, maar je weet nooit.
Ik volg de wegbeschrijving en binnen vijf minuten heb ik de weg afgelegd. De ingang/uitgang ziet er helemaal anders uit dan verwacht. Ik heb hier talloze keren voorbijgelopen, het kleine knopje niet opmerkend.
Nu staat een groep van tien man me op te wachten en Valentine drukt me een geweer in de hand. 'Voor dat vuile schroot', verduidelijkt ze.
Een andere man - volgens mij heet hij Ric - duwt de kleine grijze knop in en er opent zich een deur. Een poort, eigenlijk. Drie meter hoog, vier meter breed. Hoe kan het dat ik het nooit hen opgemerkt?
Ik spring opgewonden op en neer.
Achter de poort verschijnt een lange, donkere tunnel. Een treinspoor. Een treinspoor! Dat we daar nooit eerder aan gedacht hebben! Natuurlijk zitten de mensen in de tunnels! Dom dat we zijn! Dom!
Ik krijg zenuwen en moest ik een echt mens geweest zijn, dan zou ik klamme handen gekregen hebben. Jezus! Wat is een mensenlichaam lastig! Gelukkig ben ik maar half mens, half robot. Iets voor mensen om jaloers op te zijn, iets voor robots om te verafschuwen.
Ik zet me neer in het karretje, achter Valentine en Hope, die giechelend naast elkaar zitten. Thomas zit net voor Hope met naast hem Kris. De dokter van dienst. Vince is nergens te bekennen. Ik voel teleurstelling, al deed hij nog zo koel tegen me.
Falk is wel van de partij. Hij gaat schaamteloos naast me zitten en legt zijn arm over mijn schouders. Dan drukt hij een kus op de kruin van mijn hoofd. Ik glimlach naar hem, maar zou liever hebben dat hij ophield.
Ik zie dat Kris naar ons kijkt, vooral naar mij, maar ik negeer hem zo goed mogelijk. Hij weet niet dat ik de mensheid nu nog niet zal verraden.
Ik wil Vince nog in een roze konijnenpak zien. Ik glimlach alleen al bij het idee!
Paul heeft de leiding over de opdracht gekregen deze keer. We moeten voedsel verzamelen en als daar schroot bij moet vallen - dan is dat een mooi extra. Ik heb mezelf voorgenomen om enkel voedsel te verzamelen, ik wil mijn eigen soort geen kwaad doen. Achter me zitten nog vier mensen. Paul staat nog naast het karretje en zegt:
'Vince gaat vandaag niet mee. Hij voelt zich niet lekker. Maar we hebben wel een nieuwe aanwinst! Applaus graag voor Kimberley!'
Een klein applausje stijgt op en ik glimlach verlegen naar mijn "teamgenoten". 'We gaan vandaag naar Sector P, dat is nieuw terrein, dus we zullen ons in groep verplaatsen. De vermommingen die we straks zullen aandoen hebben de kaart op hun display staan, maar het is veiliger als groep.'
Iemand gaat tegen Paul in: 'Maar dat is ook opvallender!'
Paul blijft rustig. 'Dan stappen we op ongeveer drie meter van elkaar. Alles duidelijk?' We knikken en Paul neemt plaats achteraan in het karretje.
We maken onze riemen vast en vertrekken.
Het treintje gaat snel, net zo snel als toen ik mijn test aflegde. Dus dit is hun enigste transportmiddel. Ik ben niet geblinddoekt, dus ik kan zien hoe de gangen en tunnels er uit zien. En dat is niet zo netjes - de muren zijn vol gekladderd met gekke gezichten en quotes, allemaal hebben ze iets spottend. Ik krijg er rillingen van. Gelukkig merkt Falk het niet.
In geen tijd - iets van drie minuten - stopt het treintje en stappen we allemaal uit. Er liggen kostuums klaar.
De robotpakken. Voor de rest is dit iets vreemds en hatelijk, maar voor mij is het irriterend. Dit pak werk op een of andere manier tegen op mijn technologie.
Mijn ogen worden wazig en daarna helemaal zwart, en opeens zijn ze weer helemaal goed. Gelukkig mogen we de helm nog even aflaten, dus ik kan nog even rustig kijken.
En oh, dat pak stinkt ook nog eens. Ranzig!
Paul zegt: 'Jullie weten allemaal wat jullie te doen staat. Houdt de groep in de oog, want als je ons kwijtraakt, komen we je niet zoeken. Oké, dat is allemaal duidelijk. Kom, dan zijn we naar boven. Zet allemaal jullie helm op!'
Gezamenlijk doen we de helm op en stappen we een lange trap op. Jezus, waar is de lift als je hem nodig hebt?
Falk en ik lopen naast elkaar, maar aangezien we ons moeten voordoen als robots - en omdat die dus geen Liefde kennen - kunnen we elkaars hand niet vasthouden. Niet dat ik het erg vind.
Op een of andere manier voelt het aan als verraad. En ik weet niet eens waarom. Ach, nu ik de uitgang heb van de Koepel, zal mijn opdracht niet lang meer duren, dus dan ben ik ook van dit vreemde gevoel af. Dan zie ik mijn vrienden terug... Mijn studiegroepje en mijn oh zo steriele appartement. Kijk er al helemaal naar uit om een glaasje Olie Royal uit mijn kast te halen en ze rustig, op het gemak, op te drinken terwijl ik uitkijk op de nachtelijke lichten van Sector A. Ach...
Doordat ik diep in mijn gedachten verzonken zit, merk ik niet dat we opeens buiten staan. Het is er donker, vooral nu mijn nachtzicht niet werkt door die vervelende helm. Ik heb mijn wereld nog nooit zo... Angstaanjagend gezien. Ik houd instinctief mijn adem in, maar behalve Falk merkt niemand het. Hij fluistert: 'Sst, rustig maar, we zijn hier zo weer weg.' Hij krijgt geen antwoord van me. Ik heb eerder de neiging om me los te schudden van de groep en naar mijn allerliefste Stuurman te lopen zodat ik klaar ben met deze mensen. Het is te makkelijk.
Maar... Ik voel dat het nu nog niet mag. Het is nog te vroeg. Er is nog iets - iets wat ik zelf nog niet weet - dat ik moet achterhalen. Dit allemaal vertelt mijn gevoel me. Menselijk of pure mechanica, ik weet het niet. Maar het voelt zo. En als ik iets geleerd heb van mensen, dan is het dat ze op hun gevoel afgaan.
Ik bedwing me toch, met veel moeite, en loop stroef met de groep mee. Nee, we vallen totaal niet op. Sector P is nog een eindje wandelen - dit weet ik uit ervaring - maar ik zeg er niks op. Al bij al ben ik hier de nieuweling. Maar op dit tempo gaat het te traag.
Ik stap heel subtiel naar voren en spreek Paul aan: 'Meneer, we gaan te traag. Sector P is nog een eind.'
Hij kijkt me even wantrouwig aan, maar knikt wel. 'Dat weet ik, meisje, het is daarom dat ik aan het rond kijken ben voor een van die vliegende bussen.' Ik volg zijn blik.
Daar, op de top van een steile helling, is een van de Airbusstations. Het is nog even wandelen, maar eens we daar zijn, zal het snel vooruit gaan. 'Hoe weet je dat trouwens?'
Ik weet na even aarzelen wat ik moet zeggen. 'Ik heb hier zo goed als mijn hele leven geleefd. Ik weet mijn weg wel te vinden.'
Hij lijkt er vrede mee te nemen. We lopen door en ik heb besloten om naar Paul te blijven lopen. Vooraan voel ik me veiliger. Ik kan meer zien, weer waar we heen gaan en Paul houdt me bezig met vragen over hoe ik overleefd heb.
'Dus... Ik heb gehoord dat je voor de R-generatie gewerkt hebt? Rijke stinkerds, die robots, moesten we die in onze handen krijgen...'
'Het is maar een iemand', zeg ik snel,'een meisje. Ik werkte voor haar.'
'Ik weet nog Andreas verliefd werd op een robot. Groter verraad bestaat niet... En ook zijn broer had hetzelfde probleem... Hij is omgebouwd en getrouwd met de rijke R25, in de plaats van haar te doden.' Ik voel rillingen over mijn rug. Mijn vader moest moeder vermoorden? Wist ze dat toen ze met hem trouwde?
Maar ik besef nu ook dat deze mensen, of sommigen onder hen, mijn vader moeten gekend hebben. Hoe ga ik dit zo subtiel mogelijk vragen aan Paul?
'Hoe was hij als mens? Als robot heb ik hem niet zo goed gekend.'
Paul denkt even na. 'Hij was een goed mens, deed wat er hem gevraagd werd en had een grote hekel aan robots. Maar Elizabeth R25, dat was echt een mooie gynoïde, zelfs ik vond dat.' Daar stopt hij.
'En...?'
'En toen kregen we een idee. Haar vader, zijn broer en ik. We gooiden elk om beurt met een dobbelsteen. Wie 6 gooide mocht haar binnen doen.' Hij grijnst veel betekenend naar me. 'Ezekiel gooide 6. Maar zijn broer was daar niet blij mee. Hij en Ezekiel zijn uiteindelijk beide gegaan... En ach, ik verveel je vast. We zijn er.'
Ik kan het wel uitschreeuwen van frustratie! Net nu ik iets interessants te weten kom, is onze tocht voorbij!
We landen op het perron van Sector P. De drang om dit pak uit te doen en in de dichts bijzijnde bar te springen jeukt overal. Maar ik houd me in. Deze missie draait om vertrouwen te winnen bij de mensen. Als deze missie slaagt, dan kan ik me bezighouden met ontsnappen. Ontsnappen en Vince. Ik moet me ook nog eens grondig met Vince bezighouden. Maar eerst deze missie.
We splitsen ons op in drie kleine groepjes. Drie groepjes van drie. Ik zit bij Valentine en Hope. Samen lopen we op zo'n 3 meter van de anderen. Het eerdere plan hebben we gewijzigd, zodat we met minder rekening moeten houden als we ontsnappen. We hebben afgesproken om met ons groepje naar het perron te gaan en zo naar Sector D terug te gaan. Het geeft misschien niet zo'n goed gevoel wanneer je niet zeker weet als de rest het wel overleefd heeft, maar het moet nu eenmaal zo. Op deze missies is het geven en nemen, al geven deze mensen niet zo graag.
Maar met robots is het hetzelfde zaakje. Wij geven niks aan vlezige dingen zoals deze hier die een pil nemen die wij ontworpen hebben. Ik krijg die pil ook dagelijks, maar slikken doe ik ze niet. Meestal steek ik ze in een van mijn opbergvakjes, maar vaak belanden ze ook gewoon in iemand anders eten. De laatste tijd zijn er dan ook veel maag- en darmklachten.
Wat zeg je dan? Oeps?
Hope, Valentine en ik banen ons een weg naar het dichtsbijzijnde winkeltje. Het is zo'n klein winkeltje en de mensen associëren het met een 'nachtwinkel', wat dat ook mag zijn. Het heeft alles wat ze nodig hebben, dus we legen het gewoon helemaal leeg. Ook de levens van de robots roven we. Nu ja, dat laat ik toch aan hen over...
We hebben elk een rugzak gekregen en we zien eruit als hangjongeren - ook een nieuw woord - met onze veel te lage broek, ongekamde stalen haar - dat op mijn zenuwen werkt! - en inkijk T-shirts. Ook de schoenen zitten veel te los. Ik begin nu al te twijfelen als deze missie wel gaat lukken met deze schoenen aan. Misschien schop ik ze gewoon uit, kan ook.
De groep van Paul gaat als eerste naar binnen. Zij zorgen voor afleiding terwijl wij de winkel zo goed mogelijk leegroven.
We zien hoe Pauls team naar binnen gaat en horen hoe er paniek ontstaat. Nu is het onze beurt. Zo subtiel mogelijk glippen we naar binnen en gaan we naar de rekken waar het eten ligt. Onze groep zorgt voor het eten, die van Falk voor het drinken en die van Paul zorgt voor afleiding en extra's. Op zich best simpel, maar de robots zijn er slimmer op geworden.
De gynoïde achter te balie richt opeens haar hand op Paul. "Hand" is niet echt het juiste woord als je ziet dat het eerder een geweer is.
Ik denk terug aan de dag van mijn prijsuitreiking. Toen veranderde Stuurman Camèra's hand ook in een microfoon. Deze zwerverrobot verdient vast goed als ze zich dit kan permiteren.
Ik voel direct angst in me opkomen en ik weet dat ik niet zulke gevoelens mag voelen voor een mens. Ik mag niet medeleven tonen aan mijn aartsvijand. Dat kan fataal worden.
Maar ik kan dit niet aanzien. Snel neem ik alles wat er binnen mijn bereik staat buk ik me achter de rekken. Ik weet wat mijn plan is, maar weet niet als het wel zo goed gaat werken.
Snel zigzag ik tussen alle producten door en bevind me nu achter het rek net naast de balie. De eigenaares aarzelt, dus het is nu of nooit.
Ik schreeuw: 'Vlucht! Ik kom wel achter!' terwijl ik op de gynoïde afstorm. Die ligt in geen tijd op de grond en ik zie hoe de mensen vluchten. Slim van hen. Nu is het tussen de vrouw en mij. 'Luister, u blijft liggen zolang ik nog in de winkel ben en dan overkomt u niks', zeg ik haar zo dreigend mogelijk. Ze geeft geen kik. 'Goed gehoord?' Nog steeds geen antwoord, dus ik schud haar eens goed door elkaar. 'Heb je me begrepen?!', tier ik nu vlak naast haar hoofd.
Ze knikt. 'Mooi zo. Blijf liggen. Doe niks.'
Ik ga zo vlug mogelijk van haar af en baan me een weg door de puinhoop die we gemaakt hebben.
Nu maar hopen dat ik het overleef tot Sector D.
---
zooo heb niet nagelezen. Zoals de andere hoofdstukken eigenlijk... HET SPIJT ME!
Maar ik wou updaten. Het werd tijd . Dus, hier is hij dan! Het nieuwste hoofdstuk van R26! :D
Ik weet niet wie hier het gelukkigst van wordt, jij of ik, haha :'D
Jezus, ik ben mijn draai kwijt in het schrijven... Het lukt me niet meer, dat spijt me erg :)
Maar geef me tijd en alles raakt wel opgelost! Dank je voor het lezen/voten/commenten (is dit een woord?) en alles daarrond! :D