Σε περίπτωση που το πιστεύατε, δεν πάνε για φόνο lol XD
Kira's Pov
Προσωπικά πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι με εμπειρίες έχουν τη δική τους γνώμη πάνω σε θέματα. Απλώς κάποιοι δεν έχουν τη φωνή να την εκφράσουν.
Καμιά φορά, το να έχεις φωνή όμως δεν αρκεί καθώς μέσα στη βαβούρα του κόσμου ίσως και να μην ακουστείς. Καμιά φορά απαιτούνται πιο δραστικά μέτρα, πράξεις δηλαδή.
Όμως ο καθένας διαλέγει πως θα πράξει. Άλλοι πρωτοπορούν ενώ άλλοι διαλέγουν έναν πιο ζόρικο τρόπο να εκφραστούν, όπως οι αναρχικοί για παράδειγμα. Προσπαθούν να περάσουν ένα μήνυμα, απλά με λάθος τρόπο.
Πάντα περίμενα πότε θα έρθει η ώρα μου να μιλήσω και να αποδείξω την αξία μου στα μάτια των άλλων. Αλλά ποτέ δε φαντάστηκα πως αυτή η ευκαιρία θα μου δινόταν στην Κορέα.
Όλες αυτές οι σκέψεις τριγυρνούσαν στο μυαλό μου καθώς κοιτούσα άναυδη τον σάκο με τα σπρέι, τις κόλλες και τα πούπουλα.
"Βανδαλισμό? Σοβαρά τώρα?" Ειρωνεύτηκα. Δεν τους είχα για τέτοιους ανθρώπους.
"Μήπως θες να κάνεις πίσω?" Με προκάλεσε ο Jin. Φερόταν περίεργα σήμερα.
Όλοι άρχισαν να ετοιμάζονται, κούμπωναν τα μπουφάν τους μέχρι πάνω, φορούσαν τις κουκούλες τους και μαύρες μάσκες που κάλυπταν τα στόματά τους.
"Δε χρειάζεται να το κάνεις." Άκουσα μια φωνή να μου ψιθυρίζει δίπλα μου.
Γύρισα και είδα πως ήταν ο Suga.
"Αν δε θες...εγώ τους είπα...τους είπα να μην σε πιέσουν..."
Τα μάτια του γυάλιζαν, θα έκλαιγε? Κάτω από το αχνό φως της χαλασμένης λάμπας του δρόμου φαινόταν ακόμα πιο χλωμός από ότι ήταν.
"Γιατί το κάνετε?" Ρώτησα.
"Κίρα, Suga, άντε ελάτε!" Μας φώναξε ο Namjoon.
"Λοιπόν Κίρα, ονόματα δε λέμε. Εγώ είμαι ο Rap Monster, ο Taehyung είναι ο V, ο Jungkook ο Kookie, ο Hoseok ο J-Hope και ο Suga ο Agust D. Αυτά είναι τα πρατσούκλια μας, θα σου εξηγήσουμε άλλη ώρα τι σημαίνουν. Ο Jin και ο Jimin δεν έχει. Εσένα για σήμερα θα σε φωνάζουμε Κέι, μέχρι να βρεις δικό σου παρατσούκλι. Πάμε τώρα."
Ξεκίνησαν όλοι τους να κάνουν ελαφρό τζόγκινγκ, χωρίς να ακούγονται.
"Κίρα, σταμάτα." Μου είπε ο Suga. Απαγορευόταν να φωνάζουμε για να μη μας ακούσουν.
Σταμάτησα και σταμάτησε κι αυτό δίπλα μου. Έβγαλε από την τσέπη του μια μαύρη μάσκα, από εκείνες τις χειρουργικές που φοράνε τα K-Idols για να μην τους αναγνωρίζουν.
Μου πέρασε τα λάστιχά της πίσω από τα αυτιά μου.
"Είναι απαραίτητο?" Μουρμούρισα και μου έγνεψε καταφατικά.
Ύστερα έβαλε τα μαλλιά μου μέσα στην κουκούλα που ήδη φορούσα.
"Δεν έχεις κάνα λαστιχάκι να τα πιάσεις?" Με ρώτησε και ήταν η σειρά μου απλά να γνέψω 'όχι'.
Ξεκινήσαμε πάλι να τρέχουμε με αργό και αθόρυβο ρυθμό για να φτάσουμε τους άλλους. Σε κάποια φάση όμως, λίγο πριν τους φτάσουμε σταμάτησαν.
"J-Hope, δώσε μου το μαύρο σπρέι. Αυτός ο τοίχος είναι ωραίος."
Ο Hoseok έψαξε μέσα στο σάκο μέχρι που βρήκε το σπρέι και το έδωσε τον Jin. Εκείνος άνοιξε το καπάκι και ψέκασε τον τοίχο.
Ο Suga έβαλε τα χέρια του μες τις τσέπες του μπουφάν του και περπάτησε δίπλα μου, πλησιάζαμε τον Jin να δούμε τι έγραφε.
"Ζωή ρε, όχι επιβίωση." Διάβασα δυνατά. "Ουάου." Είπα ειρωνικά.
"Δε το πιάνεις?" Με κοίταξε.
"Όχι, καλούτσικο είναι. "
Με πλησίασε χαμογελόντας στραβά, πετώντας και ξανά πιάνοντας στον αέρα το κουτάκι. Μου έτεινε το χέρι του με το σπρέι για να μου το δώσει.
"Αν έχεις κάποιο καλύτερο, πάνε στον απέναντι τοίχο και γράψε το." Με προκάλεσε.
Ότι και να έκανε ο Jin, ο φιλικός τόνος στη φωνή του δεν άλλαζε πότε. Παρόλα αυτά, φοβόμουν να το κάνω, δεν ήθελα όμως να το καταλάβουν.
"Άντε Κέι." Με ενθάρρυνε ο Namjoon. Σόρρυ, ο Rap Monster.
Πήρα δειλά το σπρέι από το ψηλό αγόρι και πέρασα στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Πριν αρχίσω να ψεκάζω, γύρισα να τους κοιτάξω.
Όλοι με κοιτούσαν και περίμεναν. Ο Suga έμοιαζε...απογοητευμένος? Έτσι μου φαινόταν.
Κάθισα μπροστά από τον λευκό σχεδόν κοντό τοίχο για κάτι λεπτά που μου φάνηκαν σαν ώρες. Δεν ήξερα τι να γράψω.
Μετά όμως μου ήρθε μια καλή ιδέα και ξεκίνησα. Εκτός από τον ήχο της μπόγιας που ψεκαζόταν, άκουγα τα βήματα εφτά αγοριών προς το μέρος μου. Όταν τελείωσα έκανα στην άκρη για να δουν.
"Φτιάξε μου ένα παραμύθι να κρυφτώ." Διάβασε ο Jungkook, o V και ο Jimin μαζί.
Εγώ γύρισα να κοιτάξω τον Jin.
"Πως σου φαίνεται?" Χαμογέλασα με όση τσαχπινιά είχα.
"Ωραίο." Μου χαμογέλασε πίσω.
"Μπράβο, Κέι, πολύ καλή δουλειά!" Χειροκτρότησε σιγανά ο Rap Monster και τον μιμήθηκαν και οι άλλοι. Βασικά όλοι εκτός από τον Suga. Πραγματικά δεν τον καταλαβαίνω.
Χαμογέλασα αχνά στα παιδιά καθώς απογοητεύτηκα λίγο από την αντίδρασή του.
"Συνεχίζουμε."
Ξεκινήσαμε πάλι να τρέχουμε μέχρι που φτάσαμε σε ένα σχεδόν άδειο πάρκινγκ.
Ο Jimin μου έδωσε μια υγρή κόλλα και μια χούφτα πούπουλα.
"Κόλλα τα πάνω σε εκείνο το Ford." Μου έδωσε εντολή.
Κοίταξα τους άλλους τριγύρω. Όλοι, για άλλη μια φορά ,με περίμεναν να το κάνω.
"Μα αυτό δεν είναι σωστό." Είπα.
"Μιλάει αυτή που πριν έγραψε πάνω σε τοίχο." Σχολίασε ο Hoseok.
"Μα αυτός ο άνθρωπος δε σας έφταιξε σε τίποτα. Το καταλαβαίνω το να θέλετε να γράφετε βαθυστόχαστα στιχάκια σε τοίχους αλλά αυτό παραπάει!" Διαμαρτυρίθηκα.
Ο Rap Monster πήγε να με πλησιάσει αλλά ο Suga μπήκε στη μέση και τον σταμάτησε.
"Άφησέ την. Αφού δε θέλει να το κάνει." Είπε. Έμοιαζε αγριεμένος.
"Κάνε στην άκρη, Agust." Τον παραμέρησε.
Σταμάτησε στα δεκαπέντε εκατοστά μακριά μου, αν ήταν μέρα θα μπορούσα να δω τους πόρους της αψεγάδιαστης επιδερμίδας του.
"Ο ιδιοκτήτης αυτού του αυτοκινήτου είναι καθηγητής στο σχολείο μας. Με έφερε σε πολύ άσχημη θέση τις προάλλες, μιλάμε για πολύ χοντρό πράμα. Θα έπερνα εγώ εκδίκηση απόψε όμως είσαι άτυχη γιατί σε δοκιμάζουμε για την παρέα. Οπότε κάνε το να τελειώνουμε." Ένιωθα την ανάσα του να με χτυπάει μες το κρύο.
"Ώστε περί αυτού πρόκειται? Περί εκδίκησης? Ξέρεις κάτι, δε θέλω να μπω στη παρέα σας αν είναι έτσι τα πράγματα. Νόμιζα είχατε ένα σκοπό. Εγώ δεν είμαι χούλιγκαν, δε προκαλώ φασαρία με το έτσι θέλω. Κάνε το μόνος σου." Είπα και του πάσαρα τα υλικά.
Πήγα να τον προσπεράσω αλλά με τράβηξε πίσω.
"Άκου, Κίρα..." μου ψιθύρισε. "Κάνε το για μένα...και θα φροντίσω εγώ να μοιάζει με δική μου δουλειά."
"Τι εννοείς?"
"Εμπιστεύσου με."
Τι να πω κι εγώ, ίσως να ήταν κάτι στον τρόπο που πρόφερε αυτές τις δύο τελευταίες λέξεις , ίσως πάλι και να ήταν κάτι στην ευγενική παρόλο την πίεση της στιγμής έκφρασης του προσώπου του που να με έκανε να υπακούσω.
Έριξα την κολλα πάνω στο μπροστινό τζάμι και πέταξα πάνω τα πούπουλα. Τότε ο Rap Monster πήρε το κόκκινο σπρέι και έγραψε πάνω στο καπό: 'αυτό για να μάθεις να ειρωνεύεσαι' κι από κάτω υπέγραψε με R.M.
Ένα βάρος έφυγε από πάνω μου. Είχα ανησυχίσει τόσο πολύ.
Γύρισε και με κοίταξε. Μου χαμογέλασε και πέρασε το χέρι του πάνω από τον ώμο του.
"Δε το έκανες εσύ, εγώ το έκανα." Μου έκλεισε το μάτι.
"Πάμε για άλλη μια γύρα στιχάκια?" Πρότεινε ο Jungkook και συμφωνήσαμε.
Σε μισή ώρα είχαμε γράψει ο καθένας από άλλο ένα. Εγώ είχα γράψει ένα στιχάκι ενός ποιητή "ο άνθρωπος δε μπορεί να ανακαλύψει νέες θάλασσες αν δεν έχει το θάρρος να εγκαταλείψει την ακτή." Ενω ο Suga έγραψε: "Μη χάνετε το χρόνο σας προσπαθώντας να εξηγήσετε. Οι άνθρωποι ακούνε μόνο αυτό που θέλουν να ακούσουν."
"Πολύ σοφό αυτό." Του είπα. "Μόνος σου το σκέφτηκες?"
"Όχι. " Απάντησε ξερά. "Ο Paolo Coelho το είπε."
"Ωραία, παιδιά, επόμενη στάση-" πήγε να ανακοινώσει ο Rap Monster μα τον διέκοψε μια φωνή από ένα μπαλκόνι.
"ΠΑΛΙΟΠΑΙΔΑ, ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΤΕ ΜΗΝ ΚΑΛΈΣΩ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΊΑ! "
Τότε αρχίσαμε όλοι να τρέχουμε σαν παλαβοί να προλάβουμε να φύγουμε από τη γειτονιά καθώς ακούγαμε ήδη από μακριά σειρήνες.
"Νόμιζα...είπε...μην καλέσω.." προσπαθούσε να μιλήσει λαχανιασμένος ο Jungkook καθώς τρέχαμε.
Δύο τετράγωνα μετά, συναντήσαμε μια γέφυρα που περνούσε πάνω από ένα σιγανό ποτάμι. Κατεβήκαμε το κατηφορικό έδαφος (ο Taehyung και ο Namjoon το κατρακύλησαν) και κρυφτήκαμε κάτω από τη γέφυρα και πίσω από την βάση της.
"Σςςς!" Έκανε ο Suga.
Ένιωθα πως η καρδιά μου θα πεταγόταν έξω από το στήθος μου και με είχε πάει σφάχτης. Έσκυψα κάτω πιάνοντας τα πλευρά μου.
Έπειτα από ένα λεπτό, ένα περιπολικό πέρασε από πάνω μας και εξαφανίστηκε.
"Εντάξει, είμαστε ασφαλείς τώρα." Δήλωσε ο Jin. "Πεδίο ελεύθερο. Κίρα είσαι καλά?"
Σηκώθηκα πάνω και πήρα βαθιές ανάσες όπως και οι υπόλοιποι. Είχαμε όλοι λαχανιάσει αρκετά.
"Ναι, μια χαρά." Γέλασα.
Ωωω ναι. Αυτό ακολούθησε. Γέλια. Ακούγονταν μαζί με το νερό που κυλούσε στο ποταμάκι, μαζί με τους βατράχους που κόαζαν. Ξεσπάσαμε όλοι, κάναμε πολύ φασαρία.
Το τοπίο γύρω μας ήταν πολύ όμορφο. Το ποταμάκι, τα φυτά γύρω του, τα δέντρα, τα σπίτια πιο πέρα. Κοντά στα καλάμια της όχθη πετούσαν λιβελούλες και πυγολαμπίδες.
"Ανάβουμε μια φωτιά εδώ? Να κάτσουμε γύρω της και να περάσουμε ωραία!" Ονειρεύτηκε ο Jungkook.
"Να ζεσταθούμε και λίγο." Πρόσθεσε ο Jimin, ο οποίος, παρά το τρέξιμο, είχε πόση ώρα που προσπαθούσε να ζεστάνει τα χέρια του.
"Άλλη φορά. Είναι ήδη αργά, η Κίρα πρέπει να γυρίσει. Άσε που μας ψάχνουν οι μπάτσοι, αν ανάψουμε και φωτιά θα είναι σας να τους λέμε ελάτε εδώ είμαστε." Ο λογικός Suga μίλησε.
"Ναι άντε πάμε. Jin, που πάρκαρες το τζιπ?" Ρώτησε ο V, ο οποίος φαινόταν νυσταγμένος.
Ο Jin όμως δεν απάντησε, παρά μόνο έσκυψε το κεφάλι και δε ξρ αν κοκκίνησε γιατί είχε πολύ σκοτάδι κάτω από τη γέφυρα.
"Εεε..." ξεκίνησε.
"Jin, μη μου πεις!" Φώναξε ο Hoseok.
"Μα τι να κάνω, άνθρωπος είμαι, ξεχνάω!" Παραπονέθηκε ο οδηγός μας.
"Τέτοια πράγματα δε τα ξεχνάμε! Οδηγείς και χρόνια,να! Τρομάρα σου!"
Η αλήθεια είναι πως ο μπαμπάς του Jin του είχε μάθει κρυφά να οδηγάει από πολύ μικρή ηλικία, αν και πότε δε κυκλοφορούσε μες την πόλη.
"Αμάν ρε Jin, είναι η δεύτερη φορά μες τον μήνα!" Τον μάλωσε ο Namjoon.
"Πέμπτη μες το τετράμηνο." Πρόσθεσε ο V.
"Δέκατη τρίτη μες τον χρόνο." Είπε και ο Jimin.
"Θα αστειεύεστε,έτσι?" Γέλασα εγώ.
Περίμενα να είναι μια από τις πλάκες τους αλλά κανείς τους δε γέλασε κι έτσι πείστηκα πως ο Jin όντως είχε χάσει το αμάξι και πως δεν ήταν και η πρώτη φορά.
"Ε όχι ρε σεις! Πρέπει να γυρίσω σπίτι! Κοντεύει μία και μισή, η Άντζι θα με σκοτώσει!" Διαμαρτυρήθηκα.
Βέβαια αυτό δεν οδήγησε πουθενά και ψάχναμε για μια ολόκληρη ώρα για το αμάξι, το οποίο βρήκε ο V, παρκαρισμένο σε μια από τις πολλές ήσυχες γειτονιές από τις οποίες σπείραμε το χάος.
Γύρω στις 3 παρά ήμουν έξω από το σπίτι μου. Είχα ζητήσει από τον Jin να μην ανάψει τους προβολείς του αυτοκινήτου, καθώς αυτός επέμενε να με αφήσουν μπροστά από το σπίτι κι όχι στην άκρη της γειτονιάς.
Πριν μπω μέσα, προσευχήθηκα η θεία μου να κοιμόταν. Με το κλειδί που μου είχε βγάλει, άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα σιγά σιγά.
Όταν την βρήκα αποκοιμησμένη στον καναπέ, ένα βάρος έφυγε από πάνω μου και έτρεξα αθόρυβα επάνω, στο δωμάτιό μου.
Έπεσα πάνω στο διπλό κρεβάτι μου και έμεινα να κοιτάζω το σκοτεινό ταβάνι. Όλα όσα είχαν συμβεί με είχαν γεμίσει αδρεναλίνη και ήμουν ενθουσιασμένη πριν.
Τώρα όμως σκεφτόμουν τις συνέπειες των πράξεών μας. Και έμεινα έκπληκτη όταν διαπίστωσα πως απλά δεν με ένοιαζαν.
---------
Γεια σας παιδιά σορρυ που άργησα να βάλω αυτό το κεφάλαιο. Απλά ήθελα να βγει μεγάλο και όπως ακριβώς το είχα σκεφτεί. Το έγραφα τρεις μέρες συνεχόμενα αλλά δε φταίω μόνο εγώ έγραφα και φυσική XD
Τέλος πάντων, στο επόμενο κεφάλαιο θα γίνει αυτό που περιμένω τόσο καιρό κι αν νομίζετε πως θα φιληθούν η Κίρα και ο Suga τότε κάνετε λάθος χεχε
Μιλάω για το παρατσούκλι της Κίρας βέβαια lol
Τέλος πάντων πείτε μου στα σχόλια αν σας άρεσε το κεφάλαιο και πως νιώθετε για αυτήν την "επαναστατική" πλευρά της παρέας.
Έχετε γειά!!!