21/11/2016
Τώρα τελευταία ο κόσμος έχει μετατραπεί σε μια μάζα σκουπιδιών. Τόσο πυκνά που δεν επιτρέπουν στο φως του ήλιου να τα φωτίσει, να τα ζεστάνει.
Περικλύομαι από κρύο και πόνο ενώ είμαι πιο χαρούμενη από ποτέ. Ξεχνάω ποια είμαι, ξεχνάω την καλλιτεχνική μου φύση και τις σκέψεις που θα έπρεπε να κάνω.
Έδειχνα σε όλους εκείνο το συνηθισμένο που δεν είμαι, είμαι γλύπτρια και είμαι γλυπτό. Πως μπόρεσα να επιστρέψω στον κόσμο να με δει σαν μια απλή κοπελίτσα που δεν εχει τι πει;
Πως επετρεψα να μου πάρουν την πένα από το χέρι;
Το συναίσθημα της επιστροφής είναι τόσο αναζωογονητικό. Λες και μπορούσα να αναπνεύσω ξανά. Αλλά ήταν απλά ο ενθουσιασμός. Μπορώ να νιώσω σαν μια θύελλα του χαρτιού. Σαν ένα τρανό βασιλιά -συγγραφέα- που μόλις κάθησε στον χρυσό θρόνο του γιατί σκότωσε τα τέρατα.
"Στάζουν αίματα τα χέρια σου βασιλιά μου"
Και κάθησε αγνοώντας με στον θρόνο.
Ησυχία.
Ξαφνικά στολίζεται το χρυσό με αίμα και από το μυαλό όλων περνά πως μόνο έτσι το κερδίζεις.
Πρώτη σταγόνα στο χαλί.
Δεύτερη.
Τρίτη.
Τέταρτη.
"Βασιλιά μου να σου φέρω κάτι να πλυθείς;"
Σηκώθηκε και πλησίασε το τρεμάμενο τομάρι μου.
"Δεν χρειάζεται"
Τοποθέτησε τα χέρια του στα μάγουλα μου.
Δεν έχω λόγο στις αποφάσεις του.
Με καθοδηγεί. Σαν μικρό παιδί.
Ωωω διαολε, δέμονα. Μου άνοιξες το στόμα και με γεμισες με δηλητήριο. Με ανάγκασες να το πιω και μ'άρεσε. Κατά βάθος της μπλε μου θάλασσας ονόματι καρδιά.
Θέλησες να γράψω για εσένα. Πιστεύοντας μέσα στον μικρό σου νου ότι θα αποκτούσες δύναμη. Όμως κατάφερα να αναπνεύσω και να μπορέσω να γράψω για εσένα. Όχι σαν κάποιον που προσπάθησε να με ρίξει σε ένα κελί της αλήθειας. Αλλά ως ένα σωτήρα.
Τον δικό μου μαύρο άγγελο χωρίς φτερά.
Πλέον έχω το δικαίωμα να επιτρέπω στον εαυτό μου να γελάσει με τα άτομα που ζουν στο ψέμα, στο κελί της γλυκιάς κόλασης. Εγώ, εγώ όμως ζω στην αλήθεια που με προστατεύει. Με τα ανύπαρκτα της φτερά.
Πλέον η αδύναμη ψυχή όλων των σκλαβων της αλήθειας δεν αντέχουν χωρίς εκείνη.
_______________________________________________