"ခ်န္ပီယံေလး ထေတာ့ကြာ ကိုကိုေတာင္ လမ္းေလ်ာက္ျပန္လာၿပီ"
"ငါးမိနစ္ ငါးမိနစ္ ပဲကိုကို"
"အာ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္လုပ္ေနၿပီး အဲလိုေတြ အပ်င္းႀကီးတာ ကိုကိုမႀကိဳက္ဘူးေနာ္"
"ကိုကိုကလည္း ..."
စူပုပ္ၿပီးထလာတာေလးက ရယ္ခ်င္စရာေကာင္းေနေပမဲ့ မရယ္မိပါ အလိုလိုက္ရမဲ့အထဲမွာ အခ်ိန္မတိက်ေစမဲ့ သင္ခန္းစာေတြမပါတာမို႔ ...
"ကိုယ္ေက်ာင္းသြားရမဲ့အခ်ိန္ကိုေလးစားရမယ္ေလ သြား သြား မ်က္ႏွာသြားသစ္ေတာ့"
"ဟုတ္"
"ကိုကို လိုက္ပို႔မွာမို႔လား"
"ဟင္ ေလးေလးလိုက္ပို႔မွာေလ ကိုကို မက္မန္းၿခံဘက္သြားရဦးမွာမို႕"
"#####dee dee#####"
႐ုတ္တရက္ထျမည္လာေသာဖုန္းသံေၾကာင့္ ၾကည္႕လိုက္မိေတာ့ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးေသာဖုန္း screen ေပၚကနာမည္ အေျပးအလႊားစဥ္းစားမိေတာ့မွ
"ကိုေခတ္ေနေသြး က ေမရတီ ေမရတီ ပဲေခၚေနေတာ့ ရွည္လဲရွည္ၿပီး စိမ္းေနသလိုႀကီး မာမီတို႔ေခၚသလိုပဲ ေမးေလးလို႕ေခၚေလ ေမေလးလည္း ကိုေခတ္လို႔ပဲေခၚတယ္ အဆင္ေျပတယ္မို႔လား"
သြက္လက္စြာေျပာရင္းသူ႕ဖုန္းနံပတ္ကို႐ိုက္ထည္႕ၿပီးေတာ့လည္း
"ေမေလး လို႔ပဲမွတ္လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္"
လို႔ေျပာသြားတဲ့ေကာင္မေလး
"ဟဲလို ေမေလး"
"..."
"ဟုတ္ကဲ့ ကြ်န္ေတာ္ခုပဲ အဲဒီကိုလာေတာ့မလို႔ဗ်"
"..."
"ဟုတ္ကဲ့ see u ပါဗ်ာ"
ဖုန္းေျပာေနတာကို တေမ့တေမာေငးၾကည္႕ေနရာက စားလက္စ ေပါင္မုန္႔ၾကက္ဥေၾကာ္နဲ႔ႏြားႏို႔ဖန္ခြက္ အရာမယြင္းခင္ ထထြက္သြားတာမို႔
"ငယ္ေလး ကုန္ေအာင္စားသြားေလ"
"သား ေက်ာင္းေနာက္က်ေနၿပီမို႔ မစားေတာ့ဘူး"
"ညေနက်မွ ကိုကိုလာႀကိဳမယ္ေနာ္"
"..."
တကယ္ပဲမၾကားတာလား မၾကားခ်င္ေယာင္ပဲေဆာင္သြားတာလားမသိ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုရင္ခြင္ထဲပိုက္ၿပီး ကားဆီကိုလွမ္းေနတဲ့ေျခလွမ္းေတြက ခါတိုင္းထက္ပိုျမန္ေနခဲ့တာ...
ေမေလး တဲ့လား အေခၚအေဝၚေတြေတာင္ေျပာင္းၿပီေပါ့ ကိုကိုရယ္ သူနဲ႔သြားေတြ႕ရမွာမို႔ သားကိုေက်ာင္းေတာင္လိုက္မပို႔ႏိုင္တာလား ခါတိုင္းေနမေကာင္းဘူးဆို တစ္ပတ္ေလာက္ေတာ့ ေက်ာင္းပို႔ေက်ာင္းႀကိဳကိုယ္တိုင္လုပ္ၿပီး သည္းသည္းလႈပ္ခ်စ္ျပတတ္တဲ့သားရဲ႕ကိုကိုကခုဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ စဥ္းစားရင္း က်ခ်င္လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကိုမနည္းထိန္းထားရတာကအသက္႐ွဴဖို႔ေတာင္ ခက္ခဲေစတာမို႔
"သား အသက္႐ွဴက်ပ္လို႕လား aircon ဖြင့္ထားတယ္ေလ မိုးေတြလဲက်ေနတယ္"
ကားမွန္ကိုခ်လိုက္မိတာမို႔ စိုးရိမ္တႀကီးေျပာလာတဲ့ ေလးေလးစကား
"မဟုတ္ပါဘူး သားဒီတိုင္းေလး အျပင္ကိုၾကည္႕ခ်င္လို႔"
"မိုးေတြစင္မယ္ေလ သားရယ္ စာေမးပြဲနီးၿပီကို ဖ်ားေနဦးမွျဖင့္..."
သားအဲလိုဖ်ားမွ ကိုကိုကသားအနားမွာရွိေနမွာမို႔လား ေလးေလးရဲ႕ စိတ္ထဲကသာေျပာလိုက္မိျခင္းရယ္ပါ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဂ႐ုစိုက္မႈကိုခံရဖို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ဘယ္သူကနာက်င္ေအာင္လုပ္ခ်င္ပါ့မလဲေလ...ဒါေပမဲ့...
"ညီထြဋ္ မင္းမေန႔ကဘာလို႔ေက်ာင္းမလာတာလဲ"
"ေနမေကာင္းလို႔ကြ ဘာလဲငါမရွိေတာ့ပ်င္းေနတာလား"
"မဟုတ္ပါဘူး မင္းမရွိေတာ့ပိုေတာင္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းေသး"
"တကယ္လား အဲဒါဆို ငါေနာက္တန္းေျပာင္းထိုင္ေတာ့မယ္"
လြယ္အိတ္ကိုင္ၿပီး တကယ္ေျပာင္းမဲ့ပံု လုပ္ေနတာမို႔ ေကာင္းထက္သာ တို႔အတင္းဆြဲေနရၿပီ
"အဲဒါက ဘယ္လိုေတြျဖစ္ေနတာလဲ ေျပာစမ္းပါဦး"
ဆရာႀကီးေလသံနဲ႔ဝင္လာသူက ဆက္ပိုင္သန္႔
"ဒီမွာကြာ ငါကစေနတာကို ေနာက္တန္းေျပာင္းထိုင္မယ္ေတြ လုပ္ေနတာ မင္းေကာင္က"
"လႊတ္ထားလိုက္စမ္းပါ ေကာင္းရာ ဒီေကာင္က ငယ္ငယ္ကတည္းက ေပါင္းလာတဲ့ ငါတို႔ထက္ ေနာက္မွေရာက္လာတဲ့ အဲ့အေကာင္ကို ပိုခင္တြယ္ေနတာ"
ငဆက္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ ညီထြဋ္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိေတာ့ပါ သူတို႔စိတ္ထဲမွာအဲလိုေတြထင္ေနခဲ့တာလား
"ဟာ ညီထြဋ္ရာ မငိုနဲ႔ေလကြာ ငဆက္ ဒီမွာလာေခ်ာ့ဦး"
"ေနပါေစကြာ အားေနမ်က္ရည္က်ေနတာ အဲ့ေကာင္က ေဟ့ေရာင္ မင္းမိန္းမလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔ကြာ ဒီေလာက္ေလးေျပာတာနဲ႔ငိုရလား ဟမ္"
"မ်က္ႏွာေတြလဲရဲေနၿပီ ဆရာလာေတာ့မွာ မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္ ၿပီးရင္ ဝက္သားဒုတ္ထိုးလိုက္ေကြ်းမယ္ေလ ေနာ္ တိတ္ေတာ့"
"ဆရာလာၿပီ ထ ထ ႏႈတ္ဆက္ရေအာင္"
ငဆက္ေျပာမွပ်ာပ်ာသလဲထႏႈတ္ဆက္ၾကၿပီး စာကိုအာ႐ံုစိုက္ထားမိလိုက္ၾကသည္ ဆရာလဲထြက္ေရာ ညီထြဋ္တစ္ေယာက္ စားပြဲေပၚေခါင္းတင္ၿပီးေမွာက္အိပ္လိုက္တာမို႔
"ညီထြဋ္ ဟာ ကိုယ္ေတြပူေနတာလား"
"ဒီေကာင္ကြာ ေနမေကာင္းတာကိုမေျပာဘူး ငါဆရာမဆီသြားေျပာလိုက္မယ္ မင္းေသခ်ာၾကည္႕ထားဦး ေကာင္း"
"ေအး ေအး သူ႕အစ္ကိုဆီသာဖုန္းဆက္ခိုင္းလိုက္ေတာ့ တီခ်ယ့္ကို"
"ေအးပါ"
ဟုေျပာၿပီးထထြက္သြားတာကအေလာတႀကီး ရွိတာမွ ဒီသူငယ္ခ်င္းေလးသံုးေယာက္ မူႀကိဳကတည္းက တူတူတက္ခဲ့ၾကတာမို႔ သံေယာဇဥ္ဆိုတာကေတာ့ ေျပာမေနေတာ့ႏွင့္ ၃ေယာက္ထဲမွာမွ အငယ္ဆံုးနဲ႔အေသးဆံုးက ညီထြဋ္ က်န္းမာေရးျခဴျခာတာ ငယ္ငယ္ကတည္းကမို႔ သူ႕အစ္ကိုနဲ႔နည္းတူ သူတို႔မွာလဲအရိပ္တၾကည္႕ၾကည္႕ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔စကားေျပာရင္ေတာင္စိတ္ပူေနတတ္တာက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ... ငယ္ငယ္ကဆို သူတို႔မရွိခင္ အႏိုင္က်င့္ခံရတတ္ေသးတာမို႔ သူတို႔နဲ႔ကလြဲရင္ ဘယ္သူနဲ႔မွမေပါင္းေစခ်င္ ဒါကိုမသိပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ေသာညီထြဋ္ကေတာ့ သူ႕ကိုလာေခၚသူတိုင္းကို အၿမဲစကားျပန္ေျပာေလ့ရွိသည္ စကားေျပာမတတ္ဘဲထစ္ကနဲရွိေဒါသထြက္တတ္သည္႕ငဆက္ကေတာ့ ေသခ်ာနားလည္ေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွမေျပာ ... ေျပာလိုက္သည္႕စကားတိုင္းကလည္း ညီထြဋ္အတြက္ ဝမ္းနည္းေစမည္႕အရာေတြခ်ည္း ... ဟိုကေမြးရာပါႏွလံုးေရာဂါသည္မို႔ ေတာ္႐ံုေတာင္ ခံႏိုင္ရည္မရွိတာကို တစ္ခုခုျဖစ္ၿပီဆိုလည္း ငဆက္မွာ စိတ္ပူရတာအေမာ တခါတေလ ညီထြဋ္အေမာေဖာက္လို႔ေဆးခန္းေရာက္တဲ့အခါမ်ိဳးဆို သူ႔မွာ ဖိနပ္ကြ်တ္က်န္ခဲ့ရတာနဲ႔ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ ဘယ္နားခ်ထားခဲ့မွန္း မသိလိုက္ရတာနဲ႔ ..... ခုလဲၾကည္႕ သူပဲဆရာမဆီ ေျပးျပန္ၿပီ ၿပီးရင္ ခုပဲေဆး႐ံုတက္ရေတာ့မလိုလို ပံုစံေတြနဲ႔တီခ်ယ္ေတြကို စိတ္ပူေအာင္လုပ္ဦးမည္ ...
"သား ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ကိုယ္ပူေနတာလား"
အတန္းပိုင္ဆရာမေရာက္လာကာ ညီထြဋ္ နဖူးကိုစမ္းရင္း ေမးေနျခင္း
"ဟုတ္ တီခ်ယ္ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ခဏေလာက္ေနရင္သက္သာသြားမွာပါ"
"အာ မဟုတ္ဘူး ဆရာမ ဒီေကာင္ေလ်ာက္ေျပာေနတာရယ္"
ဝင္ေျပာလိုက္သူက ေကာင္း မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္သူ႕ဆီကိုဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာမွ မ်က္ႏွာေလးကိုငယ္ပစ္ကာ
"ငါက မင္းကိုစိတ္ပူလို႔ဟုတ္တာ"
"ကဲပါ သားရယ္ သားသူငယ္ခ်င္းေတြက စိတ္ပူေနၾကတာ တီခ်ယ္လဲ သားအစ္ကိုဆီ ဖုန္းဆက္ထားတယ္ ခဏေနရင္လာေခၚလိမ့္မယ္ စာေမးပြဲနီးၿပီ ညီထြဋ္ က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ တီခ်ယ့္စကား နားေထာင္ေနာ္"
"ဟုတ္"
ငယ္ေလးဆရာမဖုန္းဆက္ၿပီဆိုကတည္းက ေျပးေျပးလႊားလႊားထြက္လာခဲ့တာ တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့တဲ့ ေမရတီကိုလည္း အားနာရေကာင္းမွန္းမသိေတာ့ ေက်ာင္းနဲ႔မက္မန္းၿခံကအေတာ္ေလးလွမ္းတာမို႔ စိတ္ကတိုခ်င္ေနၿပီ ေနမေကာင္းလို႔မ်ားဂ်ီက်ၿပီး မနက္ကေက်ာင္းလိုက္ပို႔ခိုင္းေလသလား ေတြးမိၿပီးေဒါသထြက္တာက ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျမန္ဆံုးေမာင္းၿပီးေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ေတြ႕လိုက္ရတာက နီရဲေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးနဲ႔သူ႔ကိုေစာင့္ေနတဲ့ ကေလးေလး
"ငယ္ေလး ကိုယ္ေတာ္ေတာ္ပူေနလား"
စကားကမဆံုးေသး လက္ေတြက နဖူးနဲ႔ လည္ပင္းတစ္ဝိုက္ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီးသား
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"
"အင္း ကိုကိုတို႔ျပန္ရေအာင္ေနာ္"
ေခါင္းေလးပဲညိတ္ျပတာမို႔ ေတာ္ေတာ္ျဖစ္ေနတာသိၿပီးသား ဆရာမကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေကာင္းနဲ႔ငဆက္ကို ေခါင္းတစ္ခ်က္ပဲညိတ္ျပခဲ့မိသည္ သူတအားစိတ္ပူေနတာကိုကေလးႏွစ္ေယာက္နားလည္မွာပါ .....
~~~~~TBC~~~~~