"Welcome to Seoul, we hope you had a nice time flying with us!" Ακούστηκε από τα ηχεία.
Και φυσικά στο άκουσμα αυτού του τελευταίου, όλοι οι επιβάτες βιάστηκαν να πάρουν τα πράγματά τους και να αποβιβαστούν.
Εγώ δε βιαζόμουν, το αντίθετο μάλιστα, πήγαινα πιο αργά κι από χελώνα. Το ότι επιτέλους συνειδητοποίησα πως δεν ήμουν πια στην πολυαγαπημένη μου πατρίδα με πόνεσε ακόμα περισσότερο όταν πάτησα το πόδι μου στο Ανατολίτικο έδαφος και είδα την Κορεατική σημαία να κυματίζει.
Βγαίνοντας, εντόπισα γρήγορα την θεία μου με την πινακίδα πάνω στην οποία ήταν γραμμένο το όνομά μου: Κίρα Κόλμαν.
Πάντα μου ήταν τόσο παράξενο να βλέπω το ονοματεπώνυμό μου γραμμένο και γενικώς ηχούσε περίεργα στα αυτιά μου από όσο θυμάμαι.
Συνέχεια υπέγραφα ως Κ.Κ. Και πραγματικά, απορώ με την απόφαση των γονιών μου να με ονομάσουν έτσι γιατί ανέκαθεν σιχαινόμουν το όνομά μου.
"Κίρα, καλή μου, πόσο χαίρομαι που σε βλέπω!" Αναφώνησε αγκαλιάζοντάς με. "Πόσο μεγάλωσες, ολόκληρη κοπέλα έγινες!"
Μου πήρε κανένα πεντάλεπτο μέχρι να ξεμπερδέψω με την θεία μου, παρόλα αυτά, παίρνοντας μια από τις βαλίτσες και τις δύο τσάντες, με οδήγησε έξω από το υπερμεγέθες αλλά παρόλα αυτά ξεχειλισμένο με κόσμο αεροδρόμιο, στο πάρκινγκ, όπου ήταν παρκαρισμένη μια μαύρη Mercedes.
Το αυτοκίνητο ήταν τόσο καλογυαλισμένο που μπορούσα να δω το χάλι μου να αντικαθρεπτίζεται πάνω του. 'Αν είχα κανένα χέρι ελεύθερο θα έκανα μια απόπειρα να φτιάξω το ανακατεμένο μου μαλλί.' σκέφτηκα.
Μπήκα στο πίσω κάθισμα, ταλαιπωρημένη και πιασμένη από το καθησιό στο αεροπλάνο, προσεύχοντας το σπίτι να είναι κοντά.
Μια ακόμη απόδειξη πως αυτή η μέρα δεν ήταν και από τις καλύτερές μου αποτέλεσε και το μήκος της διαδρομής προς το σπίτι καθώς δεν καθόλου μα καθόλου κοντά.
Οδηγούσαμε για σχεδόν πάνω από ώρα όταν τα ψηλά κτήρια και οι τζαμαρίες των μαγαζιών έδωσαν την θέση τους στα πράσινα δέντρα και την γνωστή πια χαριτωμένη γειτονιά που είχα δει σε ένα σωρό φωτογραφίες που η θεία μου είχε στείλει.
Ήταν ένα διόροφο σπίτι, μεγάλο και τόσο μοντέρνο που δεν έφερνε καθόλου στο ασιατικό στυλ.Είχε μια πανέμορφη αυλή με πράσινα φυτά και λουλούδια.
Η θεία με οδήγησε στον πάνω όροφο του σπιτιού, το οποίο ,όπως μου είπε, διέθετε επίσης σοφίτα και υπόγειο.
"Εδώ είναι το δωμάτιό σου και κοίταξε! Έχει και δικό του μπάνιο! Ευρύχωρο ε, δε μπορείς να πεις. Οι κούτες με τα πράγματά σου είναι ήδη εδώ μέσα, δε τα πείραξα, μην ανησυχείς!"
Πραγματικά, το δωμάτιο ήταν αρκετά μεγάλο και με ψηλό ταβάνι. Οι τοίχοι ήταν δίχρονοι, βαμμένοι με μπεζ και μωβ χρώμα και όλα τα έπιπλα ήταν καφέ σκούρο.
Εγώ, καθώς παρατηρούσα το χώρο γύρω μου και φανταζόμουν ήδη τι θα κρεμάσω από δω κι από κει,δεν άκουγα τη θεία μου που συνέχισε να μιλά.
"Κίρα, αγάπη μου?" Με ρώτησε.
"Ναι, θεία?" Γύρισα να την κοιτάξω.
"Είμαι πολύ ενθουσιασμένη που θα σε έχω εδώ. Ξέρω πως θα σου λείπουν οι γονείς σου, μα αν χρειαστείς κάτι, θα είμαι εδώ ,εντάξει? Οτιδήποτε." Μου χαμογέλασε.
"Ευχαριστώ, θεία." Χαμογέλασα κι εγώ.
"Ω σε παρακαλώ, λέγε με Άντζι!" Γέλασε και εγώ έγνεψα. Έπειτα αποχώρησε από το δωμάτιο, αφήνοντάς με μόνη να ξεπακετάρω.
Έπεσα αμέσως πάνω στο διπλό κρεβάτι και αναστέναξα.
Ήξερα πολύ καλά πως εδώ που ήρθα, η ζωή μου θα άλλαζε τελείως.