Στέκομαι στο μεγάλο παράθυρο του δωματίου και θαυμάζω τη θέα της αγαπημένης μου πόλης. Είναι νωρίς το πρωί αλλά οι δρόμοι σιγά σιγά αποκτούν την καθιερωμένη τους κίνηση.
Δεκατρία περίπου χρόνια μετά βρίσκομαι πάλι εδώ και αυτή τη φορά με όλη μου την οικογένεια για τις διακοπές των Χριστουγέννων.
"Μωρό μου γιατί είσαι ξύπνια από τόσο νωρίς;" Τυλίγει τα χέρια του στη μέση μου και νιώθω την ανάσα του στο λαιμό μου πράγμα που με ανατριχιάζει παρόλο που έχουν περάσει τόσα χρόνια που είμαστε μαζί. "Νομίζω ξέρεις το λόγο Ορέστη. Όσες φορές και να επισκεφτώ τη Νέα Υόρκη πάντα η αντίδραση μου θα είναι η ίδια." του λέω και σκύβει και μου χαρίζει ένα απαλό φιλί στα χείλη.
Βλέπω την αντανάκλαση μας στο παράθυρο και προσπαθώ ακόμα και τώρα να πείσω τον εαυτό μου πως αυτός ο άντρας είναι δικός μου και έχω μαζί του τρία υπέροχα παιδιά.
Μπορεί να είναι τριάντα εφτά ετών και εγώ τριάντα πέντε αλλά η ηλικία δεν έχει λόγο στα συναισθήματα μας τα οποία δεν άλλαξαν καθόλου στο πέρασμα του χρόνου. Ο έρωτας, το πάθος, η αγάπη όλα υπάρχουν και είναι ανεξίτηλα στο χρόνο κάτι για το οποίο χαίρομαι γιατί αν βρισκόμουν σε αυτή την ηλικία και δεν ένιωθα τίποτα για το σύζυγό μου τότε θα είχα σοβαρό πρόβλημα.
Το χέρι του Ορέστη ταξιδεύει κατά μήκος του κορμιού μου αλλά αν και δεν έχει άμεση επαφή με γυμνό δέρμα μου προκαλεί ρίγη. Λύνει τη ζώνη από το μπουρνούζι μου και βάζει μέσα το χέρι του χωρίς να γνωρίζει με τι θα έρθει αντιμέτωπος. Το χέρι του έρχεται σε επαφή με το γυμνό μου στήθος και αμέσως ακούω την κοφτή του ανάσα.
"Σίγουρα κάποια μέρα θα με πεθάνεις εσύ." ψιθυρίζει αργά στο αυτί μου.
"Δεν το ήξερα πως οι άνθρωποι πεθαίνουν με ένα απλό άγγιγμα στο γυμνό σώμα της γυναίκας τους." του λέω καθώς το χέρι του κατηφορίζει προς την περιοχή μου. Βάζει ένα δάχτυλο μέσα μου με τα βογκητά μου να γεμίζουν το χώρο.
"Όταν η γυναίκα του κάνει συνεχώς τέτοιες εκπλήξεις ε τότε πως να αντέξει η καρδιά του ανθρώπου." Η βραχνή φωνή του προδίδει το πόσο ερεθισμένος είναι εκτός φυσικά από την στύση του. Με μια απότομη κίνηση βγάζει το δάχτυλο του από μέσα μου και τραβάει προς τα κάτω το μπουρνούζι μου.
Μέσα σε μια στιγμή βρεθήκαμε στο πάτωμα με το πάθος και τον έρωτα πάλι να είναι πρωταγωνιστές. Τα σώματα μας απλά είναι το μέσο για να εκδηλωθεί η αγάπη μας η οποία κάθε φορά μας αποδεικνύει πως γίνεται όλο και πιο δυνατή.
* * * * * *
"Ποτέ δεν θα σε χορτάσω. Κάθε φορά η επιθυμία μου για σένα μεγαλώνει κάτι που δηλώνει πως παντρεύτηκα την σωστή γυναίκα. Όχι φυσικά πως είχα ποτέ μου αμφιβολία για αυτό." Καθόμαστε αγκαλιά στην μεγάλη κόκκινη πολυθρόνα του δωματίου μας και απολαμβάνουμε αυτή τη γεμάτη με συναισθήματα στιγμή που υπάρχει πάντα μετά από κάθε ερωτική μας συνεύρεση.
"Ευτυχώς που τα παιδιά δεν είναι στο ίδιο δωμάτιο με εμάς γιατί να δούμε τι μπορεί να έβλεπαν τα ματάκια τους." λέω και γελάμε. "Έλα πάμε να τους ξυπνήσουμε." λέει και έχει ένα σκανταλιάρικο ύφος.
Με τραβάει από το χέρι σαν μικρό παιδί μέχρι που φτάνουμε στο δωμάτιο τους. "Αναλαμβάνω τον Ανδρέα και εσύ τους άλλους δύο." του ψιθυρίζω προτού μπούμε μέσα.
Ανοίγει απαλά την πόρτα αλλά βλέπω ότι τα σχέδια μας αλλάζουν αφού ο Ανδρέας και ο Παύλος κοιμούνται μαζί. Ο Ορέστης χαμογελάει και πηγαίνει χαλαρός στο κρεβάτι της Αγγελικής αλλά εγώ σκέφτομαι ότι θα με φάνε και οι δύο αν τους ξυπνήσω. Ας το ρισκάρω λοιπόν.
Με αργά βήματα φτάνω στο κρεβάτι τους και προσπαθώ να μπω ανάμεσα τους. Ο Ανδρέας είναι ένας νεαρός δεκαεξάχρονος έφηβος πια και έχει πάρει το μπόι του πατέρα του, άρα δεν μετακινείται εύκολα αλλά ο πεντάχρονος Παύλος ακριβώς το αντίθετο.
Κάθομαι ανάμεσα τους και εφαρμόζω το σχέδιο αφύπνισης τους. Ρίχνω μια ματιά στον Ορέστη ο οποίος αντί να προσπαθεί να ξυπνήσει την Αγγελική, κάθεται και τη χαζεύει. Η αγάπη και η λατρεία που βλέπω στα μάτια του με συγκινεί.
Επιστρέφω και πάλι στα αγόρια μου και αρχίζω να τους χαρίζω φιλία στο πρόσωπο. Μετακινούν τα χέρια τους για να διώξουν αυτό που τους ενοχλεί και εγώ κρατιέμαι να μην γελάσω. Ο μικρός σε μια απότομη κίνηση που κάνει πέφτει από το κρεβάτι και ευτυχώς που δεν είναι ψηλά και επίσης προσγειώθηκε σε χαλί. Σηκώνεται και βλέπει γύρω του και αμέσως τον αρπάζω από το χέρι και τον βάζω στην αγκαλιά μου.
"Καλημέρα αγόρι μου. Λοιπόν πήγαινε στον μπαμπά να ξυπνήσετε μαζί την Αγγελική και εγώ θα ξυπνήσω τον Ανδρέα." του λέω σιγά στο αυτί και συμφωνεί.
Μόλις φεύγει επιτίθεμαι με φιλιά πάλι στον Ανδρέα μέχρι που νιώθω ένα χέρι να με αγκαλιάζει από τον αυχένα και να με τραβάει προς τα κάτω και δεν είναι άλλο από το χέρι του γιου μου.
"Αν νομίζεις πως με λίγα φιλιά θα με σηκώσεις από το κρεβάτι κάνεις μεγάλο λάθος. Το ξέρεις πως από μικρός που ήμουν ήταν το αγαπημένο μου τα φιλιά και οι αγκαλιές της μανούλας μου." λέει ενώ έχει ακόμα κλειστά τα μάτια του. "Ναι μα τότε ήσουν μικρός αλλά τώρα πια με ξεπέρασες και στο ύψος." του λέω φιλώντας τον ακόμα μία φορά.
"Ε και; Είναι κακό να δέχεσαι την αγάπη της μητέρας σου; Μαμά μπορεί κάποτε να έχουμε τους τσακωμούς μας αλλά σ'αγαπώ. Ξέρεις γιατί δεν ήθελα να έρθω σε αυτό το ταξίδι;" ρωτάει αλλά γνεφω αρνητικά αφού η αλήθεια είναι πως δεν γνωρίζω.
"Δεν ήθελα να αφήσω το κορίτσι μου." Αχ μεγάλωσε το αγόρι μου. "Το κορίτσι σου;" ρωτάω γιατί πρώτη φορά μου λέει για αυτό αν και υποψιάζομαι ποια είναι.
"Ναι μαμά. Η Αλίκη εκτός από πολύ καλή μου φίλη είναι και το κορίτσι μου. Έχουμε σχέση σχεδόν ένα χρόνο." λέει και οι υποψίες μου βγήκαν σωστές.
"Γιατί δεν μου μίλησες Ανδρέα μου; Αν μου έλεγες μπορεί να..." Δεν με αφήνει να μιλήσω άλλο αφού το χέρι του μου κλείνει το στόμα.
"Μαμά μην ανησυχείς. Μίλησα και με τον νονό μου και με έκανε να καταλάβω κάποια πράγματα." μου λέει και αναρωτιεμαι τι μπορεί να του είπε ο Αλέξης.
"Μου μίλησε για τη σχέση σας με τον μπαμπά αλλά και τα όσα θυσίασες εσύ για μένα και τότε κατάλαβα πως ένα ταξίδι δεν πρόκειται να χαλάσει τη σχέση μου αν υπάρχει πραγματική αγάπη. Δεν θυμάμαι ούτε το ατύχημα ούτε ότι για κάποιο διάστημα δεν ήσασταν μαζί με τον μπαμπά. Μόνο μία εικόνα έχω έντονη στο μυαλό μου. Θυμάμαι ότι ημασταν στο πατρικό του μπαμπά και εγώ τρέχω να τον αγκαλιάσω."
Αναμνήσεις πετάγονται στο μυαλό μου και κάποια δάκρυα κάνουν την εμφάνισή τους όση ώρα μιλάει ο Ανδρέας.
"Αυτήν την εικόνα πότε μην την ξεχάσεις. Ήταν η στιγμή που αγκάλιασες τον πατέρα σου για πρώτη φορά για αυτό το λόγο και την θυμάσαι τόσο έντονα." Τελικά το μυαλό του ανθρώπου είναι ανεξήγητο. Ο Ανδρέας αν και ήταν μόλις τριών χρονών τότε θυμάται αυτή τη σκηνή λες και του λέει το μυαλό του ότι αυτό πρέπει να κάνει.
"Μαρίλια, αγάπη μου τι συμβαίνει; Γιατί κλαις μωρό μου;" ρωτάει ο Ορέστης ο οποίος δεν κατάλαβα πότε ήρθε δίπλα μου και χαϊδεύει τα μαλλιά μου. "Τίποτα δεν έχει μπαμπά. Απλά θέλει πολλά φιλιά από την οικογένεια της." λέει ο Ανδρέας και του κλείνει το μάτι. Ο Ορέστης σκύβει και με φιλάει απαλά στα χείλη ψιθυρίζοντας μου ένα σ'αγαπώ.
"Παιδιά ελάτε η μαμά θέλει φιλιά." Φωνάζει ο Ανδρέας στην Αγγελική και στον Παύλο οι οποίοι αμεσως αφήνουν ό,τι κι αν κάνουν και ανεβαίνουν στο κρεβάτι. "Επίθεση" φωνάζει δυνατά ο Ανδρέας. "Επίθεση" φωνάζουν και ο Παύλος με την Αγγελική και τότε πέφτουν και οι τρεις πάνω μου και αρχίζουν να με φιλάνε. Γελάω αλλά δεν αντιστέκομαι στην επίθεση που μου κάνουν. Εξάλλου ποιος αντιστέκεται σε μια επίθεση αγάπης;
Αυτές οι στιγμές με την οικογένεια μου αξίζουν όλα τα πλούτη του κόσμου. Μπορεί να μην σπούδασα και να μην κάνω το επάγγελμα που ήθελα αλλά βρήκα κάτι άλλο να κάνω που και πάλι με ευχαριστεί. Ποτέ δεν μετανιώνω για τίποτα γιατί τώρα δεν θα είχα αυτά τα υπέροχα πλάσματα στη ζωή μου, αλλά αντιθέτως χαίρομαι για τις επιλογές που έκανα κάποια στιγμή και μέσα σε αυτές σίγουρα πρώτη στη λίστα είναι η γέννηση του Ανδρέα. Αν η επιλογή μου δεν ήταν αυτή, δηλαδή να κρατήσω στη ζωή μου τον Ανδρέα, τότε είμαι σίγουρη πως τώρα θα ήμουν δυστυχισμένη και μάλλον χωρίς να υπάρχει στη ζωή μου ο Ορέστης αλλά ούτε και τα άλλα δύο παιδιά μας. Όλα λοιπόν κρίνονται από τις επιλογές μας που κάνουμε στη ζωή. Σίγουρα θα κάνουμε και λάθος επιλογές στη ζωή μας αλλά το κυριότερο είναι να προσπαθούμε να βρούμε την καλή και θετική πλευρά αυτής της επιλογής. Πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία αλλά πρέπει επίσης να αναλαμβάνουμε και την ευθύνη των πράξεων που κάνουμε εκείνη τη στιγμή.
Τα φιλιά από τα παιδιά μου συνεχίζουν να πέφτουν πάνω μου σαν ανάλαφρη βροχή αλλά εγώ με τα μάτια μου ψάχνω να δω τον Ορέστη, τον έρωτα και άντρα της ζωής μου. Στέκεται λίγα μέτρα μακριά μας βλέποντας μας με ένα λαμπερό χαμόγελο. Τα μπλε του μάτια λένε όλα αυτά που νιώθει αυτή τη στιγμή, με κύριο πρωταγωνιστή την ευτυχία. Το βλέμμα του πέφτει πάνω μου και νιώθω λες και είμαι και πάλι στην ηλικία των δεκαπέντε όπου για πρώτη φορά ερωτεύτηκα τον άντρα που έχω τώρα απέναντι μου και με τον οποίο είμαι ακόμα παράφορα ερωτευμένη. Κάθε φορά που με κοιτάζει τον ερωτεύομαι και πάλι από την αρχή. Μου χαρίζει ένα μεγάλο εκτυφλωτικό χαμόγελο και ακολούθως με τα χείλη του σχηματίζει άηχα κάποιες λεξεις.
"Σ'αγαπώ. Για πάντα. Ό,τι κι αν γίνει ψυχή μου."
"Η ευτυχία δεν είναι κάτι ετοιμοπαράδοτο. Επέρχεται με τις πράξεις μας"
Δαλάι Λάμα
Τ
έλος!!! Αυτό ήταν λοιπόν. Ελπίζω να το απολαύσατε. Σας ευχαριστώ όλους πάρα πολύ για την παρουσία σας σε κάθε κεφάλαιο. Τα λέμε... ελπίζω σύντομα!