"Μην με κοιτάς έτσι Κόλιν." "Χέλεν πως θες να σε κοιτάω; Τι...Τι κάνεις εδώ; Πως με βρήκες;" "Χρειάζομαι βοήθεια Κόλιν." "Εσύ; Τι βοήθεια χρειάζεσαι;" "Χρειάζομαι χρήματα. Ντρέπομαι που το λέω άλλα δεν ήξερα που αλλού να πάω." "Νόμιζα πως είχες αρκετά χρήματα για να ζήσεις." "Χρήματα είναι Κόλιν. Τελειώνουν." "Μάλιστα...Και εγώ πως μπορώ να σε βοηθήσω;" "Αν μπορείς να μου δανείσεις μερικά. Μην ανησυχείς θα στα επιστρέψω." "Δεν ξέρω Χέλεν." "Μην είσαι τoσο κακός." "Δεν είναι για τα λεφτά Χέλεν. Για σένα είναι. Δεν θέλω να ανοίξω ξανά σχέσεις μαζί σου. Δεν θέλω άλλα προβλήματα με σένα." "Δεν έχω σκοπό κάτι τέτοιο. Δεν θα σου προκαλέσω άλλα προβλήματα. Απλά χρειάζομαι μερικά χρήματα. Αν δεν μπορείς τoτε να φεύγω." πήγε να φύγει και η αλήθεια είναι πως την λυπήθηκα. Έχει γίνει χάλια. Έχει αλλάξει πάρα πολύ. Δεν περίμενα να την δω έτσι. "Περίμενε!" γυρίζει και με πλησιάζει "Θα σου δώσω τα λεφτά άλλα μετά θα εξαφανιστείς εντάξει; Για πάντα όμως." "Εντάξει." "Πoσα χρειάζεσαι;" "Όσα μπορείς." "Εντάξει θα δω τι μπορv να κάνω." κανόνισα μαζί της να βρεθούμε το βράδυ για να της δώσω τα χρήματα. Δεν ξέρω αν έκανα το σωστό άλλα φαίνεται πως πραγματικά τα χρειάζεται. Η Τζεν σε λίγο σχολάει και πηγαίνω να την πάρω για να πάμε μαζί σπίτι. Βγαίνω έξω από το αυτοκίνητο και περίμενω να χτυπήσει το κουδούνι. Επιτέλους χτυπάει και όλοι οι μαθητές φεύγουν από το σχολείο. Βλέπω την Τζεν να βγαίνει από την πόρτα του σχολείο με ένα αγόρι. Γελάνε μαζί και ζηλεύω. Μου τη σπάει τόσο πολύ όταν την βλέπω με κάποιον άλλον. Δεν με έχει δει και πάει να φύγει μαζί του άλλα εγώ της φωνάζω. "Τζεν;!" γυρνάει και με κοιτάζει. Έρχεται σε μένα χαμογελόντας. "Τι έκπληξη είναι αυτή; Δεν μου είπες το πρωί ότι θα έρθεις να με πάρεις." "Ναι τελείωσα λίγο νωρίς σήμερα από την δουλειά." μου χαμογελάει και εγώ την φιλάω. Καθώς την φιλάω ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω ότι αυτός ο τύπος που ήταν μαζί της να μας κοιτάει κάπως νευριασμένα. Σταματάμε να φιλιόμαστε και μπαίνουμε μέσα στο αυτοκίνητο.
Με φίλησε μπροστά στο σχολείο, μπροστά στα παιδιά και χάρηκα τόσο πολύ. Άμα ήμασταν στο παλιό σχολείο σίγουρα δεν θα το έκανε. Εδώ είμαστε τόσο ελεύθερη. Έχουμε φτάσει σπίτι και άρχισε να με ρωτάει πράγματα που δεν μου άρεσουν "Ποιος ήταν αυτός που ήσουν μαζί;" "Ποιος;" "Αυτός που βγαίνατε μαζί από το σχολείο." "Ένας καινούριος φίλος." "Αχα μάλιστα." τον κοιτάω και κατάλαβα ότι έχει ζηλέψει. Τον πλησιάζω και βάζω τα χέρια μου ανάμεσα στον λαιμό του "Είναι απλά ένας φίλος. Τίποτα παραπάνω." "Είπα κάτι; Χαίρομαι που κάνεις καινούριους φίλους. Απλά είδα να μας κοιτάει καθώς σε φιλούσα..." "Κόλιν εγώ εσένα θέλω. Εσύ με έχεις. Μπορείς να μου δείξεις λίγο εμπιστοσύνη;" "Σου έχω εμπιστοσύνη." "Δεν μου το δείχνεις όμως." "Ούτε εσύ μου δείχνεις εμπιστοσύνη. Εχθές πέθανες από την ζήλεια σου που με είδες με εκείνες." "Ναι εσύ μου έδωσες δικαιώματα για να ζηλέψω. Ήσουν με εκείνες και καλοπέρναγες ενώ μπορούσες να έρθεις σε μένα και να χορέψεις μαζί μου." πήγε να μιλήσει άλλα χτύπησε το κινητό μου. Δεν το σήκωσα γιατί ήταν αυτός που μας είδε ο Κόλιν μαζί. Είναι απλά ένας καινούριος φίλος που έκανα πρόσφατα. Τίποτα παραπάνω. "Τι έγινε; Αυτός ήταν άλλα του το έκλεισες γιατί είμαι εγώ μπροστά;" τον κοιτάζω περίεργα και νευριασμένα. Μα τι στο καλό έχει πάθει; "Κόλιν τι θες; Μήπως θες να τσακωθούμε; Σε ενημερώνω πως δεν έχω όρεξη για καβγά." "Ούτε εγώ!" έφυγε και έκλεισε την πόρτα με δύναμη. Πήγα στο δωμάτιό μου και άρχισα να κλαίω. Τι τον έπιασε; Δεν μου έχει εμπιστοσύνη; Αφού δεν του έχω δείξει κανένα δικαίωμα. Εγώ έπρεπε να κάνω κανονικά έτσι άλλα δεν κάνω γιατί τον εμπιστεύομαι.
Πηγαίνω νευριασμένος να βγάλω τα λεφτά για την Χέλεν και αποφάσισα να την πάρω τηλέφωνο για να έρθει να τα πάρει τώρα και όχι το βράδυ. Συμφώνησε και την περιμένω σε ένα πάρκο. Μετά από λίγα λεπτά την βλέπω να έρχεται. Την πλησιάζω και στέκεται μπροστά μου. "Εδώ είναι τα λεφτά που μου ζήτησες." "Ευχαριστώ πάρα πολύ Κόλιν." της δίνω τον φάκελο "Κόλιν, μόνος σου είσαι στο Λονδίνο;" "Όχι." "Κατάλαβα. Είσαι μαζί με την Τζεν;" "Ναι μαζί είμαστε. Φύγαμε από όλους και όλα." "Χαίρομαι για σας." "Αλήθεια;" την κοιτάω παράξενα και προσπαθώ να καταλάβω τι λέει "Ξέρω ότι σας έκανα πολλά και ότι είχα καταστρέψει την σχέση σας, μετανιώνω κάθε μέρα για αυτά που έκανα. Ελπίζω να με συγχωρέσεις." "Δεν έχει σημασία πλέον Χέλεν. Πρέπει να φύγω." πάω να φύγω άλλα μπαίνει μπροστά μου "Θες κάτι άλλο;" "Θα ήθελες να πάμε να πιούμε ένα ποτό;" "Χέλεν σε παρακαλώ.." "Σαν φίλοι εννοώ Κόλιν. Το ορκίζομαι." "Όχι Χέλεν συγνώμη. Πρέπει να γυρίσω στην Τζεν." αναστενάζει και εγώ φεύγω.
Είμαι στο δωμάτιο μου και προσπαθώ να λύσω μαθηματικά. Δεν μπορώ χωρίς τον Κόλιν. Τον χρειάζομαι τόσο πολύ αυτή την στιγμή. Αφήνω το στυλό μου πάνω στο βιβλίο και αναστενάζω καθώς νιώθω δύο χέρια να ακουμπάνε την πλάτη μου. "Πoσες φορές πρέπει να σου τα εξηγήσω;" μου ψυθυρίζει στο αυτί και νιώθω να με φιλάει στον λαιμό μου. "Πως και τσι; Μας πέρασαν τα νεύρα;" "Ναι. Γιατί δεν αντέχω να είμαστε τσακωμένοι." "Άστο ρε Κόλιν δεν πειράζει." "Εμένα με πειράζει όμως." με ξαπλώνη στο κρεβάτι και έρχεται από πάνω μου "Θα κάνουμε μια υπόσχεση." "Τι υπόσχεση;" "Θα έχουμε εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον. Μου το υπόσχεσαι;" "Εγώ είδη σου έχω. Εσύ..." μου κλείνει το στόμα μου με τα χέρια του. "Μου το υπoσχεσαι;" κουνάω το κεφάλι μου θετικά και ελευθερώνει το στόμα μου. Ξαπλώνει δίπλα μου και αναστενάζει "Σε αγαπάω τόσο πολύ μωρό μου. Απλά...Δεν μπορώ να σε βλέπω με άλλον. Ζηλεύω τρελά!" πηγαίνω από πάνω του και τον φιλάω. "Ας το ξεχάσουμε και έλα να με βοηθήσεις στις ασκήσεις των μαθηματικών. Δεν ξέρω τίποτα!" του γελάω και με φιλάει. Άρχισε να μου εξηγεί τις ασκήσεις και να τον ακούω προσεχτικά.
Καθώς της γράφω μερικές σημειώσεις νιώθω τα υγρά φιλιά της στον λαιμό μου. "Τζεν, σταμάτα να χαζεύεις και πρόσεχε εδώ. Έχουμε όλο το βράδυ για αυτά." "Μα τι λέτε κύριε καθηγητά; Χαζεύω εγώ; Τι έκανα;" δαγκώνω τα χείλη μου και την κοιτάω. Μου χαμογελάει πονηρά και τότε χτυπάει το κινητό μου. Βάζω το τετράδιο μπροστά της και την πλησιάζω "Όταν έρθω θέλω να δω αυτή την άσκηση σωστή εντάξει;" της δίνω ένα απαλό φιλί στο μάγουλο και βγαίνω έξω για να μιλήσω στο τηλέφωνο. "Ναι;" "Κόλιν εγώ είμαι. Ο πατέρας της Τζεν." "Κύριε Ντέρικ...Έγινε κάτι;" "Ναι. Πήρα να σου πω πως μόλις έφτασα στο Λονδίνο." "Τι; Δεν καταλαβαίνω...Νόμιζα ότι θα ερχόσασταν την Δευτέρα." "Αλλαγή σχεδίων. Λοιπόν τι λες; Μπορούμε να βρεθούμε το βράδυ για φαγητό και να μιλήσουμε;" έκανα μερικά δευτερόλεπτα να του απαντήσω. Δεν είμαι καθόλου έτοιμος για αυτό. "Ναι, στης 9:00 νομίζω είναι μια χαρά." "Ωραία. Τα λέμε το βράδυ τότε." κλείνω το τηλέφωνο και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Ακούω την φωνή της Τζεν να φωνάζει το όνομά μου. Πηγαίνω μέσα στο δωμάτιο. "Έλα ζωή μου." "Για κοιτάχτε κύριε Κόλιν, την έκανα σωστά;" μου δίνει το τετράδιο της με πονηρό ύφος άλλα εγώ το αφήνω κάτω. "Τζεν πρέπει να σου πω κάτι." "Τι να μου πεις;" "Το βράδυ θα βγω." "Χωρίς εμένα; Μα με ποιον;" " ..... "