Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση με τον Ορέστη. Έχει περάσει μια βδομάδα από τότε που έμαθα πως βρισκόταν σε άδεια χωρίς να μου το πει αλλά κάποια περίεργα τηλεφωνήματα με τον Ιάσονα με βάζουν σε σκέψεις. Τι μπορεί να συμβαίνει και δεν μου το λέει; Δεν αντέχω να με φλομώνει στο ψέμα και είμαι σίγουρη πως κάτι κρύβει. Πρέπει επιτέλους να του μιλήσω αφού ο ίδιος δεν κάνει αυτή την κίνηση.
Ακόμα και εκείνο το βράδυ που το έμαθα όταν ήρθε σπίτι, μου είπε πως ήταν στο νοσοκομείο. Φυσικά δεν του είπα κάτι για να δω ποτέ θα μου μιλήσει από μόνος του. Όταν δε, έμαθε πως χτύπησε ο μικρός και τον πήγα στο νοσοκομείο προς στιγμήν έχασε λίγο το χρώμα του αλλά επανήλθε σύντομα.
Παίρνω το τηλέφωνο για να σχηματίσω τον αριθμό του και πατάω το κουμπί για την κλήση. Περιέργως απαντάει στον τρίτο χτύπο. Μάλλον δεν θα είναι τόσο απασχολημένος στη δουλειά.
"Ορέστη τι ώρα θα γυρίσεις σπίτι;" ρωτάω σοβαρή μπαίνοντας κατευθείαν στο θέμα με το που σηκώνει το τηλέφωνο.
"Στις δύο περίπου θα σχολάσω άρα μέχρι τις τρεις το αργότερο θα είμαι σπίτι." μου λέει.
"Εντάξει. Θα σε περιμένω. Πρέπει να μιλήσουμε." Του λέω κοφτά αλλά αυτό είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω. "Έγινε κατι μωρό μου;" Αν και καταλαβαίνει πως κάτι συμβαίνει παρόλ'αυτά εξακολουθεί να μιλά με ένα χαλαρό ύφος εξοργίζοντας με. "Θα τα πούμε όταν έρθεις. Αντίο." Κλείνω απότομα το τηλέφωνο δίχως να ακούσω την απάντηση του.
Κατευθύνομαι στην κουζίνα για να μαγειρέψω και αφήνω το τηλέφωνο εκνευρισμένη στο τραπέζι. Μόνο με την μαγειρική θα ξεχαστώ και δεν θα θυμάμαι για λίγο τα παραμύθια που μου είπε ο Ορέστης. Επίσης πρέπει να κανονίσω ο μικρός να μην είναι στο σπίτι όταν επιστρέψει ο Ορέστης γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι τροπή μπορεί να πάρει η συζήτηση μας.
Αρπάζω και πάλι το τηλέφωνο μου και καλώ την Έλενα για να συνεννοηθώ αν μπορεί να κρατήσει τον μικρό λίγες ώρες. "Έλα αγάπη τι κάνεις;" Η χαρούμενη φωνή της ακούγεται από το ακουστικό.
"Καλά είμαι, πριν λίγο ήρθα σπίτι από το μαγαζάκι. Έλενα μου θέλω μία μεγάλη χάρη." της λέω και παρακαλάω μέσα μου να μπορεί να με βοηθήσει.
"Πες μου και αν μπορώ να σε βοηθήσω." μου λέει πρόθυμα. "Θέλω κάποιον να προσέχει τον Ανδρέα σήμερα για κανένα δίωρο." της λέω διστακτικά.
"Τι ώρα θες; Εγώ τώρα έχω ένα ραντεβού. Μέχρι τις δύο θα έχω τελειώσει και μετά είμαι ελεύθερη. Μάλλον θα περάσω από την Αντιγόνη γιατί θα είναι μόνη και δεν πρέπει εγκυμονούσα στον ένατο μήνα να είναι μόνη." Είμαι πολύ τυχερή τελικά. Ούτε να το κανονίζαμε σήμερα το πρόγραμμα μας.
"Τέλεια. Όταν τελειώσεις έλα να μας βρεις, εκεί θα είμαι και εγώ. Θα μαγειρέψω τώρα και θα πάω δίπλα να φάμε μαζί γιατί η μαμά της θα πρέπει να φύγει." της λέω.
Από την ημέρα που η Αντιγόνη μπήκε στον ένατο μήνα της εγκυμοσύνης προσπαθούμε όλοι όσο μπορούμε να μην την αφήνουμε μόνη στο σπίτι τις ώρες που λείπει ο Αλέξης στην δουλειά.
"Ωραία λοιπόν τα λέμε." μου λέει αφού συμφωνούμε.
"Γεια σου Έλενα μου. Τα λέμε." την χαιρετώ και κλείνω το τηλέφωνο και το αφήνω και πάλι στο τραπέζι της κουζινας.
Έχει πάει δώδεκα η ώρα για αυτό και βγάζω από το ψυγείο το κοτόπουλο και το κόβω όπως και το κρεμμύδι και τις πιπεριές σε λωρίδες. Βάζω νερό στην κατσαρόλα για τα μακαρόνια και την βάζω στο μάτι της κουζίνας όσο σκέφτομαι την συζήτηση που πρέπει να κάνω αργότερα με τον Ορέστη.
Θέλω απλά να μάθω το λόγο που έκρυψε κάτι τέτοιο. Πήρε άδεια τέσσερις μέρες αλλά δεν είπε τίποτα και σπάω το κεφάλι μου να καταλάβω το γιατί. Δεν μου αρέσει γενικά να τσακώνομαι με κανέναν και πόσο μάλλον με τον Ορέστη. Με τις φωνές και τις βρισιές κανένας δεν βρήκε λύση στο πρόβλημα του για αυτό και επιλέγω το διάλογο. Τώρα αν σήμερα εξελιχτεί σε κάτι άλλο είναι άγνωστο για μένα αφού δεν ξέρω αν θα έχει διάθεση να μιλήσει. Την αλήθεια θέλω να μου πει έστω και αν υπάρχει πιθανότητα να με πληγώσει αλλά όπως και να 'χει η αλήθεια πάντα πληγώνει όσο μικρή ή μεγάλη και να είναι.
Πάντα με τους ανθρώπους που αγαπώ και είναι δίπλα μου, γίνομαι χαλί να με πατήσουν χωρίς να διαμαρτύρομαι αλλά αν αυτοί το εκμεταλλευτούν αυτό τότε γίνομαι άλλος άνθρωπος. Ο Ορέστης γνωρίζει και τις αδυναμίες μου αλλά και γενικά όλες τις αντιδράσεις μου σε κάθε περίπτωση. Γνωρίζει πως δεν ανέχομαι την κοροϊδία αλλά να που έρχεται ο ίδιος να την εφαρμόσει σε μένα. Δεν θέλω να προτρέχω σε γεγονότα και καταστάσεις τα οποία μπορεί να μην υφίστανται καν αλλά δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο που δεν μου μίλησε. Ίσως πρέπει να περιμένω να λυθούν οι απορίες μου αργότερα όταν επιστρέψει και τώρα να επικεντρωθώ σε αυτό που κάνω. Στην μαγειρική.
Ανακατεύω την άσπρη σάλτσα γιαουρτιού να ενσωματωθεί με τα μακαρόνια και τα υπόλοιπα υλικά, τα οποία έχω ήδη ψήσει. Βάζω αρκετή ποσότητα φαγητού σε ένα δοχείο για τον Ορέστη, ο οποίος μάλλον θα πεινάει όταν έρθει στο σπίτι από τη δουλειά και το υπόλοιπο το ετοιμάζω για να πάω δίπλα στην Αντιγόνη να φάμε.
"Ανδρέα μου έλα στην κουζίνα. Θα πάμε δίπλα στην Αντιγόνη να φάμε." φωνάζω τον γιο μου και ως συνήθως τρέχει γρήγορα για να φτάσει κοντά μου. Ευτυχώς τις περισσότερες φορές υπακούει σε αυτά που του λέω.
"Μανούλα θα έρθει ο μπαμπάς;" με ρωτάει όταν φτάνει μπροστά μου.
"Όχι αγόρι μου. Ο μπαμπάς είναι στη δουλειά για αυτό θα έρθει μετά. Έλα τώρα πάμε να δούμε την Αντιγόνη."
Μου δίνει το χεράκι του και ξεκινάμε για το σπίτι της Αντιγόνης που βρίσκεται ακριβώς δίπλα. Βγαίνουμε στην αυλή και φτάνουμε στο μικρό πορτάκι της ξύλινης περίφραξης μας το οποίο ενώνει το σπίτι μου με αυτό του Αλέξη και της Αντιγόνης.
Ο Ανδρέας τρέχει στην Αντιγόνη η οποία κάθεται έξω στην αυλή, στην μικρή κόκκινη κούνια.
"Καλώς τον καπετάνιο." λέει η Αντιγόνη στον μικρό και ανοίγει τα χέρια της για να τον αγκαλιάσει.
"Ο Δημήτρης κοιμάται;" ρωτάει και βάζει τα χεράκια του στην φουσκωμένη της κοιλίτσα.
"Ναι κοιμάται αλλά είμαι σίγουρη πως όταν φάμε θα ξυπνήσει." του απαντάει χαμογελώντας όταν με βλέπει να κρατάω το φαγητό και ο μικρός ενθουσιάζεται.
Τους αφήνω έξω στην αυλή να μιλούν και προχωράω στην κουζίνα για να αφήσω το φαγητό. Ακούω τον ήχο μηνύματος στο τηλέφωνο μου και έτσι αφήνω το φαγητό και το παίρνω στα χέρια μου. Ένα μήνυμα από τον Ορέστη. "Αγάπη μου θα αργήσω να επιστρέψω. Υπάρχει έκτακτο περιστατικό στο νοσοκομείο. Θα τα πούμε μετά. Φιλιά." Μάλιστα, θα αργήσει. Άρα αναβάλλεται για λίγο πιο μετά η κουβέντα μας.
Στρώνω το τραπέζι για να είναι έτοιμο αργότερα που θα φάμε. Ελπίζω τουλάχιστον να απολαύσω αυτό το γεύμα της ημέρας γιατί μετά την επικείμενη συζήτηση μου με τον Ορέστη, δεν νομίζω να έχω όρεξη και για βραδινό. Φυσικά πότε δεν ξέρεις τι μου επιφυλάσσει το μέλλον. Για μένα το μέλλον είναι σχεδόν πάντα απρόβλεπτο αλλά αυτό δεν σημαίνει πάντα κάτι κακό.
"Η αμφιβολία δηλητηριάζει τα πάντα, χωρίς να σκοτώνει τίποτα."
Φρήντριχ Νίτσε