"Ξέρεις γιατί επέλεξα να έρθουμε σε αυτό το μέρος εκτός του ότι είναι το αγαπημένο μου;" τον ρωτάω όταν πλέον και οι δύο καθόμαστε κάτω στην άμμο.
"Δεν ξέρω. Ίσως γιατί έχεις αναμνήσεις από αυτό το μέρος." μου λέει.
"Γιατί η θάλασσα κάπου, κάποτε σε κάποια ακτή ξεβγάζει αυτά που έχει μέσα της ακόμα και κάποια από αυτά που υπάρχουν στο βυθό της. Πιστεύω πως είναι το καλύτερο μέρος να το κάνουν και οι άνθρωποι αυτό. Να βγάλουν τα εσώψυχα τους και όλα όσα τους βασανίζουν προς τα έξω. Ξέρεις κάθε φορά μια βόλτα στην θάλασσα για μένα είναι σαν μία προσπάθεια να ξαναφτιάξω ό,τι χάλασε και δεν εννοώ κάτι εύκολο αλλά κάτι που δύσκολα διορθώνεται. Η θάλασσα είναι σαν ένα μέσο αποφόρτισης του οργανισμού μου. Βγάζω όλες μου τις σκέψεις και τις τοποθετώ δίπλα μου σαν μικρά πετραδάκια. Προσπαθώ να βρω λύση για κάθε μία σκέψη μου και όταν τελικά βρω τη λύση πετώ αυτή τη σκέψη στη θάλασσα όπως ένα πετραδάκι. Υπάρχουν φορές όμως που δεν μπορώ να βρω λύση και τελικά καταλήγω σε ένα λυτρωτικό κλάμα. Στο τέλος αποφασίζω πως για να μην βρίσκω λύση σημαίνει πως πρέπει να αφήσω όσα με βασανίζουν πίσω μου και να προχωρήσω πια με καθαρά μάτια και μυαλό. Αυτό προσπαθούσα να κάνω τόσα χρόνια και με σένα. Να σε αφήσω πίσω και να προχωρήσω όμως δεν έβρισκα ποτέ τη δύναμη να το κάνω αυτό και για αυτό τελικά κάθε φορά σε έβαζα στο πίσω μέρος του μυαλού μου έτσι ώστε να μην επηρεάζομαι άλλο πια από σένα. Ήξερα πως για να γλυτώσω από σένα έπρεπε να πετάξω τη σκέψη σου στη θάλασσα αλλά βαθιά μέσα μου δεν ήθελα ούτε μπορούσα να σε αποχωριστώ και να προχωρήσω παρακάτω. Αυτές οι σκέψεις όμως ποτέ δεν έμεναν εκεί στο πίσω μέρος του μυαλού μου αλλά σε ανύποπτο χρόνο και τόπο ξεπετάγονταν και πάλι μπροστά μου. Τι θέλω να σου πω με αυτό; Θέλω να σου πω ότι ποτέ δεν σε ξέχασα. Βαθιά μέσα μου ήξερα πως αποκλείεται εσύ να συμπεριφερόσουν ποτέ με τέτοιο τρόπο αλλά Ορέστη όταν πια έχεις αποδείξεις στα χέρια σου ό,τι κι αν πιστεύεις ανατρέπεται."
Όση ώρα μιλάω ο Ορέστης δεν χάνει επαφή με τα μάτια μου.
"Μαρίλια καταλαβαίνω πως είχες όλα όσα έπρεπε στα χέρια σου για να πιστέψεις αυτά τα πράγματα, όπως και εγώ. Για το μόνο που θα σε κατηγορήσω είναι που δεν με χαστούκισες όταν ήρθες να με βρεις. Είμαι σίγουρος πως αν το έκανες αυτό θα είχαμε άλλη κατάληξη. Ποτέ δεν κοιμήθηκα με τη Φωτεινή. Φταίω για τη κατάληξη μας. Έλαβα ένα γράμμα από σένα και τότε έχασα τον κόσμο μου αλλά και εγώ βαθιά μέσα μου ήξερα πως δεν θα έκανες πότε κάτι τέτοιο αλλά πίστεψα σε αυτά που διάβασα. Απογοητεύτηκα αλλά έπρεπε να επιμείνω, να μάθω το λόγο που μου συμπεριφέρθηκες έτσι. Δεν επικοινώνησες μαζί μου για περίπου τρεις μήνες πριν λάβω το γράμμα σου και εκτός αυτού η κατάσταση στην οποία βρισκόμουν δεν ήταν και η καλύτερη. Απορούσα γιατί έκοψες κάθε μορφή επικοινωνίας μαζί μου αλλά δεν έκανα κίνηση να μάθω μέχρι που έλαβα αυτό το γράμμα και τότε όλα έγιναν χειρότερα. Δεν υπάρχει δικαιολογία για αυτά τα χρόνια που δεν προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί σου και το ξέρω. Έπραξα όπως είπες και εσύ εγωιστικά αλλά πρέπει να ξέρεις και κάτι άλλο." Στο βλέμμα του βλέπω το πόσο πολύ πόνεσε, όπως ακριβώς και εγώ.
"Σε ακούω, πες μου." Του λέω και αμέσως βγάζει από την τσέπη του το πορτοφόλι του. Το ανοίγει παίρνοντας από μέσα ένα διπλωμένο χαρτί και μου το δίνει. Τον κοιτάζω με απορία αφού δεν καταλαβαίνω τι είναι. Ξεδιπλώνω το χαρτί και βλέπω ένα εισιτήριο στο όνομα του Ορέστη. Και πάλι δεν καταλαβαίνω.
"Όταν έφτασα στην Αμερική ήμουν πια σίγουρος πως έκανα το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου. Το να σε αποχωριστώ ήταν το πιο δύσκολο πράγμα και όταν τελικά το έκανα, το μετάνιωσα. Ήμουν έτοιμος να πάρω το αεροπλάνο εκείνη τη στιγμή αλλά ήρθαν στο μυαλό μου τα λόγια που μου είπες στο αεροδρόμιο. Έδιωξα την σκέψη να επιστρέψω αμέσως και έδωσα λίγο χρόνο στον εαυτό μου να προσαρμοστώ. Ένα μήνα μετά όμως ήμουν άλλος άνθρωπος. Δεν ζούσα το όνειρο μου απλά ζούσα μακριά σου και αυτό ήταν εφιαλτικό έτσι μετά από παρότρυνση και του Ιάσονα, ο οποίος με έβλεπε να βυθίζομαι όλο και περισσότερο στο ποτό, αποφάσισα να επιστρέψω. Έκανα αίτηση για την μεταγραφή μου η οποία όμως έγινε δεκτή αλλά έπρεπε να τελειώσω πρώτα το εξάμηνο μαθημάτων το οποίο παρακολουθούσα. Έκλεισα εισιτήριο και απλά περίμενα να περάσει ο καιρός να επιστρέψω αφού τίποτα δεν με κρατούσε στην Αμερική. Ήθελα να σου κάνω έκπληξη, ονειρευόμουν την στιγμή που θα επιστρέψω αλλά..."
"Αλλά σε πρόλαβαν τα γεγονότα." Συνεχίζω την πρόταση του. Και οι πληροφορίες όλο και αυξάνονται από τον Ορέστη. Ήταν έτοιμος να έρθει και τελικά τον πρόλαβαν τα γεγονότα. Λες και το σύμπαν διαφωνούσε σε κάθε μας βήμα.
"Ακριβώς. Ακόμα και όταν βγήκα από το νοσοκομείο αλλά και όταν δεν είχαμε επικοινωνία εγώ ετοιμαζόμουν για αυτό το ταξίδι. Όμως το μέλλον μου επιφύλασσε αλλα πράγματα. Μία μέρα μετά που έλαβα το γράμμα σου ήταν και η προγραμματισμένη πτήση για την επιστροφή μου. Ποτέ δεν μπήκα όμως στο αεροπλάνο." Καταλαβαίνω το γιατί δεν έκανε τελικά το βήμα να επιστρέψει αλλά όταν άκουσε το μήνυμα μου γιατί δεν επικοινώνησε;
"Ορέστη μπορούσες να ανταποκριθείς στο μήνυμα που σου άφησα στο τηλέφωνο." Το τηλεφώνημα που του έκανα ήταν μέρες πριν στείλω το γράμμα άρα είχε την ευκαιρία να μάθει.
"Ποιο μήνυμα;" Με κοιτάζει απορημένος και αρχίζω να πιστεύω πως με κάποιο τρόπο πάλι δεν έφτασε το μήνυμα κοντά του.
"Δύο μέρες προτού σου στείλω το γράμμα, σου τηλεφώνησα αλλά το είχες κλειστό και έτσι σου άφησα μήνυμα στον τηλεφωνητή. Όταν πέρασαν δύο μέρες και δεν επικοινώνησες μαζί μου αποφάσισα να σου στείλω το πακέτο." Του εξηγώ πως στο τέλος έφτασα στο σημείο να του στείλω το πακέτο αλλά όπως είναι γνωστό ποτέ δεν το έλαβε.
"Πακέτο;" ρωτάει χωρίς να καταλαβαίνει για ποιο πράγμα του μιλάω.
"Ναι εκτός από το γράμμα σου έστειλα και κάτι άλλο." λέω και θυμάμαι και πάλι εκείνη τη μέρα σαν να ήταν χθες.
"Ποτέ δεν πήρα κάποιο μήνυμα σου. Μάλιστα θυμάμαι πολύ καλά πως όταν πήρα αυτό το γράμμα έλεγξα το τηλέφωνο άπειρες φορές μήπως και επικοινώνησες μαζί μου. Το κρατούσα στα χέρια μου σκεπτόμενος αν τελικά πρέπει να ζητήσω εξηγήσεις ή όχι. Τελικά ποτέ δεν το έκανα και πες το από εγωισμό ή από απογοήτευση αλλά ένιωθα προδομένος για να κάνω κίνηση να επικοινωνήσω μαζί σου." Το πληγωμένο του βλέμμα με πονάει αλλά εγώ δεν ήξερα τίποτα από όλα αυτά και όπως αποδείχτηκε τελικά ούτε αυτός γνώριζε.
Ο εγωισμός και των δύο μας ήταν μεγάλος για να κάνουμε το βήμα τη σωστή στιγμή και έτσι καταλήξαμε σε αυτή την κατάσταση.
"Κάναμε και οι δύο λάθη Ορέστη. Ποτέ δεν περίμενα πως η μητέρα σου θα έκανε κάτι τέτοιο αλλά δεν πρέπει να μείνουμε σε αυτό. Ορέστη έχουμε μαζί ένα παιδί το οποίο δεν ξέρει την αλήθεια για τον πατέρα του γιατί είναι πολύ μικρός και δεν ήθελα να τον πληγώσω σε αυτή την ηλικία. Αυτό που γνωρίζει είναι πως ο πατέρας του είναι γιατρός και απλά λείπει από το σπίτι γιατί είναι μακριά και βοηθάει ανθρώπους που τον έχουν ανάγκη. Τον τελευταίο καιρό σε ζητούσε συχνά. Όταν έγινε το ατύχημα, κινδύνεψε, και υπήρχαν πιθανότητες να τον χάσω. Τότε αποφάσισα όταν γίνει καλά να έρθω να σε βρω. Ξέρεις λόγω αυτού του ατυχήματος συνάντησα και τον πατέρα σου αλλά δεν τον αναγνώρισα. Σήμερα αποφάσισα πως έπρεπε να σε βρω επιτέλους και για αυτό κάλεσα τον πάτερ Ανδρέα για να μου δώσει τη δύναμη και το κουράγιο να το κάνω. Δεν θα φανταζόμουν ποτέ όμως αυτή την κατάληξη."
Σκέφτομαι τα παιχνίδια που έχει παίξει η ζωή μαζί μου. Το να συναντήσω τον Ορέστη κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν το περίμενα ποτέ μου αλλά εξακολουθώ να πιστεύω στην φράση ότι όλα για κάποιο λόγο γίνονται.
"Λοιπόν όπως κατάλαβες και εσύ και εγώ έχουμε πολλά ακόμα να πούμε αλλά δεν βιαζόμαστε σωστά; Έχουμε μπροστά μας όσο χρόνο θέλουμε να τα πούμε όλα. Και επίσης να γνωρίσω και το γιο μου καλύτερα." λέει με το γνωστό και λαμπερό του χαμόγελο.
"Έχουμε χρόνο Ορέστη;" τον ρωτάω γιατί δεν ξέρω τι συμβαίνει στη ζωή του.
"Τι εννοείς;" Η απορία είναι έντονα χαραγμένη στο πρόσωπο του.
"Έχουμε πολλά να πούμε Ορέστη αλλά έχεις ελεύθερο χρόνο να αφιερώσεις; Ο μικρός όπως κατάλαβες δεν θα φεύγει λεπτό από κοντά σου." Πρέπει να είναι σίγουρος για την απόφαση του να βάλει τον Ανδρέα στη ζωή του.
"Ναι αλλά και πάλι δεν καταλαβαίνω τι εννοείς." Νιώθω το χέρι του να χαϊδεύει το μάγουλο μου και αυτή η κίνηση του με επηρεάζει αλλά δεν πρέπει να το καταλάβει. "Ορέστη δεν υπάρχει κάποιο άλλο άτομο στη ζωή σου; Αν υπάρχει πρέπει αρχικά να ενημερωθεί για όλα αυτά. Για να σε αφήσω να μπεις στη ζωή του Ανδρέα πρέπει πρώτα να ξέρω πως δεν θα τον πληγώσεις αν αποφασίσεις τελικά κάποια μέρα να φύγεις. Έστω και αν θέλεις να κάνεις οικογένεια θέλω να ξέρω πως ποτέ δεν θα τον πληγώσεις."
Ακόμα και τη στιγμή που τον ρωτάω κάτι τέτοιο η καρδιά μου σφίγγεται αλλά ξέρω πως δεν έχω κανένα δικαίωμα να ελπίζω σε κάτι. Χωρίσαμε πριν τέσσερα χρόνια αλλά όχι με ένα φυσιολογικό τρόπο κάτι που η καρδιά μου ποτέ δεν αποδέχτηκε. Τον αγαπάω ακόμα άλλα αν έχει προχωρήσει στη ζωή του πρέπει να το δεχτώ έστω και αν αυτό με κάνει κομμάτια. Θέλω όμως η σχέση με το γιο του να είναι άψογη γιατί δεν φταίει το παιδί για τα δικά μας λάθη.
"Μαρίλια άκουσε με προσεκτικά. Δεν υπάρχει κάποιο άτομο στη ζωή μου. Τον γιο μου θέλω να τον γνωρίσω και να τον βάλω στη ζωή μου και πίστεψε με δεν πρόκειται ποτέ μου να τον πληγώσω. Εσύ έχεις κάποιο άτομο που ζωή σου;"
"Aρκεί ένα λεπτό για να ερωτευθείς, μια ώρα για να συμπαθήσεις και μια μέρα για ν΄αγαπήσεις. Όμως μια ολόκληρη ζωή δεν αρκεί για να ξεχάσεις."
Oscar Wilde